❱❱ Ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου αναπαύεται επιτέλους σε ένα μνήμα αντάξιό του, δίπλα στη σύζυγό του Βαγγελιώ
❱❱ Τα έξοδα κάλυψε ο γιος του Βασίλης, καθώς η Πολιτεία αδιαφορούσεΑπό τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
Ενας τάφος ισάξιος της τεράστιας καλλιτεχνικής αξίας του δημιουργήθηκε στο Γ΄ Νεκροταφείο, για τον «Πατριάρχη» του ρεμπέτικου Μάρκο Βαμβακάρη και τη σύζυγό του Βαγγελιώ, χωρίς τυμπανοκρουσίες και την παρουσία δημοσιογράφων και φωτογράφων.
Το μνήμα δεν είναι φυσικά δημιούργημα της Πολιτείας -ως όφειλε- ή των καλλιτεχνών που επωφελήθηκαν από τα τραγούδια του κορυφαίου δημιουργού, αλλά του γιου του Βασίλη. Και μπορεί η Βαγγελιώ Βαμβακάρη να «έφυγε» πριν από τέσσερα χρόνια με το παράπονο του τάφου του συζύγου της, τώρα όμως οι δυο τους αναπαύονται στο ίδιο μνήμα.
«Το έφτιαξε πριν από πέντε μήνες ο μεγαλύτερος αδερφός μας ο Βασίλης, χωρίς να το μάθει κανείς. Οπως ταπεινά “έφυγε” ο Μάρκος, έτσι ταπεινά θέλαμε να τον κηδέψουμε για δεύτερη φορά. Τώρα όμως αναπαύεται δίπλα στην πολυαγαπημένη του σύζυγο» λέει φανερά συγκινημένος ο δεύτερος κατά σειρά γιος της οικογένειας Στέλιος και προσθέτει: «Με ευλάβεια μεταφέραμε τα οστά του πατέρα μας, κάναμε τρισάγιο για να αναπαυθεί η ψυχούλα του, αλλά και να ησυχάσει και η κυρα-Βαγγελιώ, η μάνα μας, από τον μεγάλο της καημό».
Οκτώ Φεβρουαρίου 1972. Ολη η Ελλάδα κλαίει στο τελευταίο «αντίο» στον Μάρκο Βαμβακάρη. Δεκάδες επώνυμοι τον συνοδεύουν στην τελευταία του κατοικία στο Γ΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Μαζί και χιλιάδες κόσμου. Τα ΜΜΕ της εποχής μιλούν για το «τέλος του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού», μια και όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες καταλήγουν στο ότι «τα πάντα ξεκίνησαν και τελείωσαν με τον Μάρκο».
Ωστόσο, πίσω από την κηδεία του κρύβεται ακόμα ένα δράμα. Η οικογένεια έκανε έρανο για να τον κηδέψει, μια και η οικονομική τους ανέχεια δεν τους επέτρεπε να εξασφαλίζουν ούτε τα προς το ζην εκείνη την εποχή. Εκτοτε, ένα μικρό μνήμα θύμιζε ότι εκεί, στο Γ’ Νεκροταφείο, ήταν η τελευταία κατοικία του «Πατριάρχη» του ρεμπέτικου. Λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του, η οικογένεια, μη μπορώντας να δώσει χρήματα για να διατηρήσει τον τάφο του, αποφάσισε έπειτα από απανωτές προσκλήσεις της Πολιτείας να τον ξεθάψει και τα οστά του να μπουν σε ένα μικρό ξύλινο κουτί που μπροστά έγραφε «Μάρκος Βαμβακάρης, 8 Φεβρουαρίου 1972».
«Εταζαν και μετά ξεχνούσαν»
Στο μικρό ξύλινο κουτί υπήρχαν τα οστά του ανθρώπου που δημιούργησε το λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι στην Ελλάδα. «Μάταια η μάνα μας πήγαινε και ξαναπήγαινε και έκανε εκκλήσεις στην Πολιτεία για να αποκτήσει ο άντρας της τάφο. Ολοι της έταζαν και όλοι μετά την ξεχνούσαν. Κάναμε ακόμα και εκπομπές γι’ αυτόν τον σκοπό, για να αποκτήσει ο Μάρκος τάφο. Τίποτα όμως. Βρίσκαμε παντού κλειστές πόρτες. Η κυρα-Βαγγελιώ “έφυγε” με αυτόν τον καημό: της κοροϊδίας. Ας είναι καλά» λέει ο Στέλιος με δάκρυα στα μάτια μιλώντας για τη δικαίωση που ήρθε από τον αδερφό τους, Βασίλη Βαμβακάρη, ο 
οποίος εδώ και μερικά χρόνια, με πολύ κόπο και ιδρώτα, κατάφερε να γίνει πλοιοκτήτης. Ζητάμε από τον Στέλιο στοιχεία για τον αδερφό του. Κομπιάζει. «Ο Βασίλης είναι πολύ χαμηλών τόνων και δεν φαίνεται πουθενά. Βοηθάει πολύ κόσμο και πολλά ιδρύματα. Βλέποντας ότι η Πολιτεία, που όφειλε να φτιάξει το μνήμα, δεν το έφτιαχνε, αποφάσισε να το δημιουργήσει εκείνος. Ο πατέρας μας και η κυρα-Βαγγελιώ θα είναι ανακουφισμένοι από εκεί ψηλά που μας βλέπουν» συνεχίζει συγκινημένος ο Στέλιος Βαμβακάρης.
Πριν πεθάνει η Βαγγελιώ Βαμβακάρη, στη μοναδική συνέντευξη που έδωσε στη ζωή της στον υπογράφοντα έλεγε: «Από το 1972 που ο Μάρκος έφυγε από τη ζωή, μας έταξαν πολλοί ότι θα του φτιάξουν τάφο. Εμειναν στα λόγια. Κανείς δεν το έπραξε και ας τον ονομάζουν “Πατριάρχη” του ρεμπέτικου. Οταν πέθανε, κάναμε έρανο για να μαζέψουμε χρήματα για την ταφή. Ο Μάρκος έπαιζε παντού, αλλά δεν πληρωνόταν. Τέτοια ήταν η δυστυχία μας. Κι έτσι, ακόμα και σήμερα είναι χωρίς τάφο. Χωρίς να υπάρχει ένα μνήμα να του ανάβουμε το καντήλι. Να τον μνημονεύουμε. Ολοι έλεγαν ότι θα τον φτιάξουν, αλλά κανείς δεν το έκανε. Πολιτικοί και καλλιτέχνες. Και ο Νταλάρας υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει για να τον φτιάξουμε, αλλά τίποτα και από εκεί. Δεν πειράζει, να είναι καλά. Τώρα έχουν τα οστά του σε ένα μικρό κουτάκι σε οστεοφυλάκιο και πηγαίνουμε και τα προσκυνάμε».
Το παρασκήνιο μιας τεράστιας κοροϊδίας
Το θέμα του τάφου του Μάρκου Βαμβακάρη ήρθε στο φως της δημοσιότητας πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν ο Δήμος Αθηναίων έστειλε χαρτί στην οικογένεια του μεγάλου Ελληνα συνθέτη ότι η έκπτωση που μπορεί να κάνει για να αποκτηθεί τάφος είναι 3.875 ευρώ, όταν είχε παραχωρήσει δωρεάν τάφο στο Α’ Νεκροταφείο τόσο στον Δημήτρη Μητροπάνο όσο και σε πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Μετά και τον θάνατο της κυρίας Ευαγγελίας, ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας Βασίλης αποφάσισε να ζητήσει από τον Δήμο Αθηναίων να αγοράσει χώρο στο Γ’ Νεκροταφείο, προκειμένου να δημιουργηθεί εκεί ένα μνήμα στο οποίο θα τοποθετηθούν τα οστά του Μάρκου μαζί με εκείνα της συζύγου του.
Τότε, έγγραφα του aftodioikisi.gr έφεραν στο φως συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου της Αθήνας που ανέφερε ότι «ο τάφος που επέλεξε η οικογένεια κοστίζει 43.875 ευρώ». Παράλληλα, τέθηκε τότε το ερώτημα εάν θα μπορούσε να γίνει μια καλύτερη τιμή σε αναγνώριση της προσφοράς του Μάρκου Βαμβακάρη, αλλά και σε εφαρμογή των υποσχέσεων που είχαν δοθεί παλιότερα προς τιμήν του θανόντος καλλιτέχνη.
Η αρμόδια επιτροπή είχε αποφανθεί ότι όντως θα κάνει καλύτερη τιμή, προσφέροντας έκπτωση 8,83% (!), ώστε αντί για 43.875 ευρώ ο γιος του να πληρώσει 40.000 ευρώ. Ετσι και έγινε. Ο τάφος του Μάρκου δημιουργήθηκε τελικά από τον γιο του Μάρκου, Βασίλη, ο οποίος πλήρωσε και την αξία του «οικοπέδου» μέσα στο Γ’ Νεκροταφείο!
ΟΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ
Ο Βασίλης Βαμβακάρης είναι ο μεγαλύτερος από τα τρία παιδιά του «Πατριάρχη» του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, Μάρκου, με μικρότερους τον Στέλιο και τον Δομίνικο. Ο Βασίλης Βαμβακάρης άρχισε την καριέρα του από τα χαμηλά στρώματα της ναυσιπλοΐας, ενώ για πολλά χρόνια υπήρξε ένας από τους πιο επιτυχημένους καπετάνιους σε υπερωκεάνια.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 κατάφερε να γίνει πλοιοκτήτης, και μάλιστα πολύ επιτυχημένος. Το 2011 το όνομα του Βασίλη Βαμβακάρη ήρθε στην επικαιρότητα, όταν το ίδρυμα Αρωγή, που είχε σχεδόν ολοκληρώσει τη δημιουργία ξενώνα για Ατομα με Ειδικές Ανάγκες, για τα ορφανά στην Αυλίδα, παραλίγο να διαλυθεί σαν χάρτινος πύργος, μια και χρειάζονταν ακόμη 700.000 ευρώ για την ολοκλήρωση του έργου. Τότε ο Βασίλης Βαμβακάρης αποφάσισε να δώσει τα χρήματα και σε ένδειξη σεβασμού ο ξενώνας πήρε το όνομα Βαμβακάρειος.
