Η κινηματογραφική ζωή του Δελαπόρτα και η γνωριμία του με τη Βουγιουκλάκη – Η παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του Δελαπόρτα και οι αποκαλύψεις για όσα έζησε με κορυφαίος Ελληνες ηθοποιούς
Υστερα από πολλά βιβλία-λευκώματα, βινύλια και διακρίσεις ήρθε η στιγμή να αποτυπώσει σε χαρτί και τη δική του ζωή, μέσα από τις μοναδικές στιγμές που έζησε δίπλα σε λαμπερούς σταρ του θεάτρου και του κινηματογράφου. Ο Μάκης Δελαπόρτας γυρίζει τον χρόνο πίσω και μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Ξέρω κάποια αστέρια» (εκδόσεις Αγκυρα), την οποία αφιερώνει στις δύο «καλές νεράιδες» του Αλίκη Βουγιουκλάκη και Ρένα Βλαχοπούλου κάνει το αναγνωστικό κοινό μέρος της δικής του «κινηματογραφικής» ζωής.
Η πρώτη συνάντηση
Ο Μάκης Δελαπόρτας θυμάται με αγάπη το πώς γνώρισε την Αλίκη Βουγιουκλάκη, όταν εκείνη ανέβαζε στο θέατρό της το «Καμπαρέ». «Φυσικά, δεν χρειάζεται να περιγράψω τι έγινε μόλις άνοιξε μια βελούδινη μπορντό κουρτίνα και ξεπρόβαλε η Αλίκη. Σείστηκε το θέατρο από το χειροκρότημα. Χαμογελαστή, λαμπερή, πανέμορφη. Λες και δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από τα “Χτυποκάρδια στα θρανία”». Εκείνο που είχε κάνει εντύπωση στον Μάκη ήταν το… άρωμα της σταρ, η οποία του αποκάλυψε κι ένα… μυστικό! «Οταν κάποτε την είχα ρωτήσει με αφέλεια πώς γίνεται όταν μιλάει να μυρίζει το στόμα της άρωμα; Το καταπίνει; Εκείνη γέλασε και μου είπε: “Οχι, βρε χαζούλη, απλά βάζεις δυο-τρεις σταγόνες στα ρουθούνια κι έτσι μυρίζει όμορφα η αναπνοή σου”».
Ο Δελαπόρτας γράφει και για τον κρυφό γάμο της Αλίκης με τον Γιώργο Ηλιάδη. «Ηθελαν να γίνει ο γάμος τους σε πολύ κλειστό κύκλο, μεταξύ πέντε πολύ στενών και αυστηρά επιλεγμένων φίλων. Ούτε καν συγγενών. Φοβόταν τόσο πολύ μην τυχόν και διαρρεύσει το μυστικό της, που δεν το είχε πει καν στην ίδια της τη μητέρα» γράφει σε απόσπασμα του βιβλίου και συμπληρώνει: «Στον κρυφό της γάμο που έγινε στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης παραβρέθηκαν μόνο οι κουμπάροι, που ήταν ο Μάικ Ροζάκης με την τότε γυναίκα του Κρίστυ Στασινοπούλου, η Μουμού Ηλιοπούλου, ο Τόλης Σταματίκος και φυσικά, η Νότα Κονοπίση, ο πιο δικός της άνθρωπος. Εγώ τότε, αν και ζούσα πολύ κοντά της, ήμουνα πολύ μικρός για να μου το εκμυστηρευτεί».
Ο άγνωστος έρωτας του Γιάννη Παπαμιχαήλ
Μάρτυρας ενός… έρωτα είχε γίνει ο Μάκης Δελαπόρτας στα παρασκήνια του θεάτρου Αλίκη, όταν μάλιστα έγινε ένας από τους ηθοποιούς της παράστασης «Καμπαρέ». «Ο Γιαννάκης της Αλίκης ήταν περίπου δέκα χρόνων τότε και ερχότανε στο δικό μας καμαρίνι για να κάνει παρέα μαζί μου. Πήγαινα συχνά στο σπίτι και είχαμε πιο κοντινή σχέση. Τον αγαπούσα πολύ. Ηταν ένα πολύ γλυκό παιδί με καλή ψυχή και αισθήματα, αλλά πολύ σκανταλιάρης. Του άρεσαν από τότε πολύ τα κορίτσια και νομίζω πως ένας ακόμη βασικός λόγος που ερχότανε συνεχώς ήταν γιατί είχε ερωτευτεί κρυφά την Νταίζη Σεμπεκοπούλου. Είχε βρει, μάλιστα, και μια τρυπούλα στην πόρτα και από εκεί κοιτούσε την Νταίζη κάθε φορά που άλλαζε. Τον είχα τσακώσει δυο-τρεις φορές, αλλά δεν είχα πει τίποτα σ’ εκείνη. Ηταν το δικό μας μυστικό».
Το σενάριο της Σπεράντζας και ο… καημός της Ζωζώς
Ο Δελαπόρτας αναφέρεται με αγάπη και θαυμασμό σε όλες τις ηθοποιούς που πέρασαν από την καλλιτεχνική ζωή του.
* Για τη Ζωζώ Σαπουντζάκη: «Ο μεγάλος της καημός, όμως, ήταν για ένα παιδί! Ενα παιδί που δεν απέκτησε ποτέ. Κι εκεί λυγίζει! Οταν η κουβέντα γυρίζει προς τα ‘κει, αλλάζει πρόσωπο. Η απογοήτευση παίρνει τη θέση της χαράς και της αισιοδοξίας! Οσο κι αν κατέκτησε τα πάντα στη ζωή της, χρήμα, δόξα, πλατιά καθιέρωση, το παιδί θα παραμένει ένα μεγάλο κενό στην ψυχή της».
* Για τη Μαίρη Χρονοπούλου: «Λεβεντογυναίκα, μπεσαλού και πάνω απ’ όλα γενναιόδωρη με τη νέα γενιά. “Τόπο στα νιάτα” έλεγε και λέει ακόμη και σήμερα, αφού παρακολουθεί με πάθος παραστάσεις με τους νέους ταλαντούχους συναδέλφους της».
* Για τη Μάρθα Βούρτση: «Οφείλω να ομολογήσω ότι στα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν και η αγαπημένη μου. Οι ρόλοι της στις ταινίες που πρωταγωνιστούσε με στενοχωρούσαν κι εγώ ήμουνα πολύ χαρούμενο παιδί για να αντέχω τόσο πόνο και τόση κακουχία».
* Για τη Σπεράντζα Βρανά: «Η Σπεράντζα μέχρι το τέλος έκανε όνειρα! Κλεισμένη τα τελευταία χρόνια της ζωής της μέσα σ’ ένα διαμέρισμα, καθηλωμένη σε μια πολυθρόνα λόγω των κινητικών της προβλημάτων, έγραφε ασταμάτητα το σενάριο της ζωής της για να γίνει τηλεοπτική σειρά, ταινία ή θεατρικό έργο. Μου ζήτησε να διαβάσω το σενάριο κι αν μπορούσα να το προωθήσω στα κανάλια ή όπου πίστευα πως θα είχε τύχη. Της εξήγησα πως θα ήθελα να κάνω οτιδήποτε για να τη βοηθήσω αλλά δεν είχα τον τρόπο! “Μάκη, οι αλήτες με κοροϊδεύουν! Κι εγώ είμαι αναγκασμένη να βρίσκομαι εδώ μέσα. Δεν μπορώ να περπατήσω, αλλιώς θα τους είχα ξεχέσει!” Δεν ήξερα τι να πω… Ηταν απογοητευμένη! Δυστυχώς, εκείνο το σενάριο δεν ξέρω τι απέγινε, αφού ήταν τελειωμένο. Η Σπεράντζα έφυγε με κείνο τον καημό!».
Η «χρυσή εποχή»
«Το “Ρετιρέ” ήταν το σίριαλ και η ευκαιρία που θα περίμενε οποιοσδήποτε νέος ηθοποιός της γενιάς μου για να γνωρίσει την πλατιά δημοσιότητα. Φυσικά, από την αρχή είχε όλα τα εχέγγυα για τη μεγάλη επιτυχία, αφού δημιουργός του ήταν ο Γιάννης Δαλιανίδης. Με τον Γιάννη βγαίναμε συχνά τα βράδια να φάμε, να μιλήσουμε, να σχολιάσουμε τα καλλιτεχνικά δρώμενα, να διαφωνήσουμε, αλλά δεν μας είχε δοθεί ακόμη η κατάλληλη ευκαιρία για μια τηλεοπτική συνεργασία. Φυσικά και την ήθελα διακαώς, αλλά ποτέ δεν του είχα ζητήσει τίποτα. Αλλο η φιλία, άλλο η δουλειά!» εξομολογείται ο Δελαπόρτας περιγράφοντας τα βράδια στο σπίτι του δημιουργού με όλα τα «αστέρια» των 80s και 90s. «Περνούσα υπέροχα στο σπίτι του, στις βραδιές που μας καλούσε όλα τότε τα νέα φιντάνια του, τον Σταμάτη Γαρδέλη, τον Νίκο Παπαδόπουλο, τη Σοφία Αλιμπέρτη, την Τάνια Τρύπη. Μας έβαζε ταινίες του, από εκείνες τις παλιές, τις κλασικές και καθώς τις βλέπαμε, μας εξιστορούσε όλο το παρασκήνιό τους» γράφει.
Φύλακα άγγελό του χαρακτηρίζει τη Ρένα Βλαχοπούλου ο Δελαπόρτας, ο οποίος διηγείται: «Είχα την αίσθηση πως βρισκόμουν μονίμως σε ένα πλατό και γυρίζαμε σκηνές από ταινία. Το μόνο κρίμα ήταν που δεν υπήρχε κάμερα για να καταγράψει όλα όσα συνέβαιναν. Γιατί όπως ήταν και στον κινηματογράφο, ήταν και στην καθημερινή της ζωή. Απλή, καταδεχτική, νευρική, πειραχτήρι, χιουμορίστα, αυθόρμητη, απρόβλεπτη. Με την ατάκα έτοιμη να σε κάνει να κατουρηθείς από τα γέλια. Εζησα αμέτρητες κωμικές σκηνές στα ψώνια, στη θάλασσα, στην τράπεζα, στη λαϊκή, στα ρεστοράν, στο ψάρεμα. Γιατί θα ήταν παράλειψη να μην πω ότι ακόμη και στο ψάρεμα ήταν καταπληκτική. Ηταν το αγαπημένο της χόμπι. Οποιος ψαράς τη συναντούσε και της πρότεινε να πάει για ψάρεμα μαζί του, εκείνη το δεχόταν με χαρά!».
Ολα τα φλας στη Μαίρη
Πλήθος επωνύμων έδωσε το «παρών» στην παρουσίαση του βιβλίου του Μάκη Δελαπόρτα το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στο Ακροπόλ. Παλιοί και νέοι ηθοποιοί τίμησαν με την παρουσία τους τον πολυτάλαντο καλλιτέχνη και φίλο τους. Ανάμεσά τους ξεχωρίσαμε τα αδέλφια της Αλίκης Βουγιουκλάκη Τάκη και Αντώνη, τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, η οποία ανέβηκε στη σκηνή και κέρδισε για άλλη μία φορά τον θαυμασμό και το χειροκρότημα, την Τόνια Καζιάνη, αλλά και τις Αντζελα Ζήλεια και Ρίκα Διαλυνά. Εκεί που τα φλας έκαναν τη νύχτα μέρα ήταν όταν μπήκε στο θέατρο η Μαίρη Χρονοπούλου, η οποία μάλιστα τραγούδησε με τον Τάκη Ζαχαράτο. Το μικρόφωνο πήραν επίσης η Νάντια Μπουλέ, η Ζέτα Δούκα, ο Μέμος Μπεγνής, η Ματθίλδη Μαγγίρα, η Ελένη Δήμου, ο Παναγιώτης Πετράκης και η Κωνσταντίνα.
Τα οικονομικά προβλήματα έκαναν τη Ρένα Παγκράτη να αυτοκτονήσει
Μια παρεξήγηση ανάμεσα στη Ρένα Βλαχοπούλου και τη Ρένα Παγκράτη είχε αποτέλεσμα η δεύτερη να βγει εκτός χώρου για μεγάλο διάστημα, σύμφωνα με όσα γράφει ο Μάκης Δελαπόρτας. «Η ανεργία, η μοναξιά και ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε τη ζωή της την οδήγησαν στην πρώτη περίοδο κατάθλιψης, που ήταν απίστευτα επώδυνη για εκείνη» γράφει ο ηθοποιός και συνεχίζοντας περιγράφει το δράμα της συναδέλφου του. «Είχε χάσει τους δικούς της και είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ένας νέος άντρας με τον οποίο διατηρούσε σχέση για τέσσερα χρόνια και ήταν βαθιά ερωτευμένη μαζί του. Αυτό -ακόμα περισσότερο- τη βούλιαξε ψυχολογικά».
Μάλιστα, αποκαλύπτει ότι η Παγκράτη είχε κάνει και μία αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, χωρίς κανείς να μάθει τίποτα. «Εγώ το ήξερα, αλλά δεν έβγαλα άχνα. Πουθενά. Την πρόλαβε και την έσωσε η αδελφή της. Αλλά εκείνη είχε πάρει πλέον την απόφασή της. Δεν ήθελε να βιώνει την απόλυτη μοναξιά, τη μιζέρια, τη μελαγχολία και την απραξία. Στα πενήντα της, που άλλοι ξεκινούν να ονειρεύονται μια καινούργια ζωή, εκείνη είχε κατεβάσει την αυλαία».
Μία εβδομάδα προτού βάλει οριστικό τέλος στη ζωή της («έφυγε» στις 25 Ιουνίου 1998) έγιναν οι τελευταίες προσπάθειες από πλευράς ανθρώπων του χώρου να τη βοηθήσουν να επανακάμψει. «Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον Δαλιανίδη, γιατί κι εκείνος με ρωτούσε συχνά για την κατάστασή της και του εξηγούσα πως δεν είχε χρήματα να πληρώσει ούτε το νοίκι της. «Ασ’ το αυτό», μου είπε. «Εγώ θα το αναλάβω, να μη στενοχωριέται γι’ αυτό! Ας κοιτάξει να γίνει λίγο καλύτερα»», γράφει ο Δελαπόρτας. Επισημαίνει όμως ότι υπήρξαν κι εκείνοι που της γύρισαν την πλάτη. «Η τελευταία της ελπίδα κρεμάστηκε, όπως μου είχε πει, σ’ έναν συνάδελφο, μεγάλο πρωταγωνιστή, που υποσχέθηκε να τη βοηθήσει οικονομικά. Μάταια τον έπαιρνε και τον ξανάπαιρνε στο τηλέφωνο και μάταια του άφηνε μηνύματα στον τηλεφωνητή του. Δεν πήρε ποτέ απάντηση κι ούτε πήγε ποτέ να την επισκεφτεί, όπως της το είχε υποσχεθεί. Αυτή ήταν και η χαριστική βολή για κείνη».
Τεριάννα Παππά