Η μακρινή Ινδία, η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα σε πληθυσμό μετά την Κίνα, έχει τη δική της ορθόδοξη «Μητέρα Τερέζα»! Ο λόγος για την αδελφή Νεκταρία Παραδείση από την Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου στην Κόρινθο, η οποία διακονεί στην ιεραποστολή της Καλκούτας τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Το φιλανθρωπικό έργο της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για το οποίο είναι υπεύθυνη η μοναχή με το μεγαλείο ψυχής και τη θαυμαστή δύναμη θέλησης έχει κάνει αρχιερείς και λαϊκούς να υποκλίνονται. Ωστόσο, η ίδια αρνείται κάθε τίτλο και υποστηρίζει ότι όλα γίνονται με τη Χάρη του Θεού.
Με την ευλογία του μητροπολίτη Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντίνου και του μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονυσίου, αφού ανήκει στην Ι.Μ. Οσίου Παταπίου, στηρίζει και βοηθά καθημερινά χιλιάδες ορφανά παιδιά και ανήμπορους ενηλίκους που στερούνται ακόμη και τα βασικά. Σχολεία, ορφανοτροφεία, καθημερινό συσσίτιο, ιατρεία και φαρμακεία είναι κάποιες από τις δομές της φιλανθρωπικής δράσης. Εκατοντάδες χιλιάδες άστεγοι. Εκατομμύρια κόσμου ζουν υπό πανάθλιες συνθήκες σε παραγκουπόλεις, που αναπτύσσονται συχνά δίπλα σε παλάτια μαχαραγιάδων, αποικιοκρατικά μέγαρα, υπερσύγχρονα ξενοδοχεία, καταστήματα και πολυτελή τουριστικά θέρετρα.
Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Καλκούτα, σε ένα μικρό χωριό, η αδελφή Νεκταρία έχει φτιάξει έναν «αμπελώνα» αγάπης, στοργής, ανθρωπιάς και μόρφωσης. Ένα ορφανοτροφείο θηλέων, ένα χριστιανικό σχολείο και λίγο πιο πέρα ένα ορφανοτροφείο αρρένων συνθέτουν τη «φωλιά» παροχής. Ανάμεσα στα πήλινα σπίτια και τα τσίγκινα μαγαζάκια πάνω σε βρόμικους, χαλασμένους και στενούς δρόμους εμφανίζεται το έργο αγάπης. Ένας χώρος με πολλά δέντρα και πολύχρωμα φυτά, τοποθετημένα σε σχηματισμούς και με αυλές, εντυπωσιακές γλάστρες και περιποιημένα παρτέρια. Εκεί έχουν βρει ζεστασιά περίπου 150 ορφανά παιδιά, που είτε δεν ζει κανείς από τους δύο γονείς τους είτε προέρχονται από τους φτωχότερους των φτωχών της Καλκούτας. Κάθε παιδί κουβαλά τη δική του στενόχωρη ιστορία, κάθε παιδί βίωσε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του τις δυσκολίες, την απόρριψη, την εκμετάλλευση.
«Η Ινδία είναι η πιο δύσκολη χώρα από αυτές που έχω διακονήσει, αλλά αυτό είναι το θέλημα του Θεού για μένα. Άλλωστε, αγαπώ αυτά τα παιδιά που μάζεψα μηνών από τον δρόμο και τώρα έχουν μεγαλώσει. Η αγάπη τους με κρατάει στην Ινδία» τόνισε η αδελφή Νεκταρία στην «Ορθόδοξη Αλήθεια».
Στην Ινδία είναι εκατομμύρια τα κρούσματα και πολλές χιλιάδες οι θάνατοι από τη φονική πανδημία, που αγγίζει περισσότερο χώρες χωρίς κανόνες υγιεινής με πολίτες που στερούνται και τα απαραίτητα.
«Η πανδημία δεν λυπήθηκε την πολύπαθη αυτή χώρα και οι διαστάσεις είναι πλέον εκτός ελέγχου, πλήττοντας την οικονομία και βυθίζοντας τους φτωχούς στην έσχατη πενία. Περισσότεροι πεθαίνουν σήμερα από την πείνα παρά από τον κορονοϊό που θερίζει στις παραγκουπόλεις, όπου στερούνται στοιχειώδους υγιεινής. Τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ άσχημα. Έχουν πεθάνει πάρα πολλά παιδιά. Στο ορφανοτροφείο και στο σχολείο μας δεν είχαμε ακόμη κάποιο κρούσμα. Τηρούμε όλα τα μέτρα και είμαστε πολύ προσεκτικοί, ενώ τα μαθήματα γίνονται διαδικτυακά» λέει η μοναδική Ελληνίδα στην Καλκούτα και αποκαλύπτει ότι δεν υπάρχει προγραμματισμός. Οι πολίτες πληρώνουν οι ίδιοι τα εμβόλια ή τα τεστ, ενώ τελευταία έχει εμφανιστεί μια νέα ασθένεια με την ονομασία μπλακ φούνγκους, η οποία μαυρίζει το πρόσωπο των ασθενών! Αυτό συμβαίνει επειδή φοράνε επί έναν μήνα την ίδια μάσκα χωρίς να την πλύνουν και, σε συνδυασμό με τη ζέστη και την υγρασία, προκαλείται μόλυνση.
Εκατομμύρια παιδιά γεννιούνται και πεθαίνουν στο πεζοδρόμιο, έχοντας μόνο ένα νάιλον για να σκεπάζονται.
«Εχω δει παιδιά να γεννιούνται στο πεζοδρόμιο. Να μεγαλώνουν εκεί. Να γεννούν τα δικά τους παιδιά στον ίδιο χώρο» αναφέρει η αδελφή Νεκταρία και συμπληρώνει με πόνο ψυχής: «Βλέπεις στον δρόμο ανήλικα κορίτσια τα οποία είναι μητέρες και δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο πατέρας. Είναι θύματα κάθε μεθυσμένου περαστικού. Και τα παιδιά τους θα έχουν την ίδια μοίρα. Δεν είναι λίγα τα κορίτσια που πωλούνται σε ηλικιωμένους. Τα ποσοστά εμπορίας μικρών κοριτσιών στην Ινδία είναι από τα μεγαλύτερα στον κόσμο».
Το ποιμαντικό, κατηχητικό και λατρευτικό έργο στην τοπική Εκκλησία των Ινδιών επιτελείται από 12 εντόπιους ιερείς. Καθένας τους είναι υπεύθυνος για μια συγκεκριμένη περιοχή με πολλά χωριά. Αρκετά από τα λειτουργικά βιβλία έχουν μεταφραστεί στην τοπική γλώσσα, στα μπενγκάλι. Οι πιστοί συμμετέχουν στις ακολουθίες, κατά τις οποίες σε κλίμα κατάνυξης διαβάζουν τη μεταφρασμένη υμνολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Σε πολλά χωριά ακόμη δεν υπάρχουν ναοί. Η λειτουργία γίνεται στο ύπαιθρο, στην αυλή ή στο υπόστεγο ενός σπιτιού και χρησιμοποιούνται απλά τραπέζια για Αγία Τράπεζα. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ινδία φροντίζει να προσφέρει όσο και όπως μπορεί στον πάσχοντα συνάνθρωπο.
Ένα πιάτο ζεστό φαγητό
«Κάθε πρωί σε 100 και περισσότερα άστεγα και υποσιτισμένα παιδιά διανέμονται γάλα και μπισκότα. Για πολλά από αυτά τα παιδιά είναι και το μόνο τους γεύμα. Η ουρά που σχηματίζεται είναι μεγάλη, αλλά τα παιδιά περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για το πρωινό όσο ο ιερέας σερβίρει το γάλα» τονίζει η αδελφή Νεκταρία. Γυναίκες με τα μικρά τους, κορίτσια επιφορτισμένα με τη φροντίδα των μικρών αδελφών τους, παιδιά ανεξαρτήτως φυλής, ηλικίας, αλλά με μόνο κριτήριο τον βαθμό της ένδειάς τους, λαμβάνουν τη βοήθεια της ελληνικής ορθόδοξης αποστολής στην Ινδία. Ακόμη ένα πρόγραμμα απαραίτητο για την επιβίωση αυτών των παιδιών είναι το καθημερινό συσσίτιο, ένα πιάτο ζεστό φαγητό.
Οι ανάγκες, όμως, δεν σταματούν στην Καλκούτα. Χιλιάδες άνθρωποι στα χωριά ζουν σε άθλιες συνθήκες σε παράγκες που δεν προσφέρουν προφύλαξη από πλημμύρες και μουσώνες που διαρκούν μήνες. Η ελληνική ιεραποστολή έχει αναλάβει να χτίσει σπίτια για τις οικογένειες που έχουν πληγεί, για να τους δώσει μια ευκαιρία να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. «Σε πολλές περιοχές το νερό δεν είναι κατάλληλο, με αποτέλεσμα να προκαλούνται μολύνσεις. Έχουμε κάνει γεωτρήσεις και εγκαταστήσαμε αντλίες νερού και βρύσες σε απομονωμένα χωριά. Με τη βοήθεια των ορθόδοξων ιερέων και των κοριτσιών του ορφανοτροφείου διανέμονται τρόφιμα, ρουχισμός και φάρμακα» σημειώνει η αδελφή Νεκταρία.
Οι τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης, ο υποσιτισμός, η έλλειψη αποχετευτικού και υδρευτικού συστήματος στις παραγκουπόλεις δίνουν διαστάσεις επιδημίας σε ασθένειες ξεχασμένες στην πλούσια Ευρώπη. Άνθρωποι γίνονται ανάπηροι, χάνουν την όραση ή ακόμη και τη ζωή τους, επειδή δεν είχαν την ευκαιρία να εξεταστούν και να λάβουν φάρμακα.
«Με τη βοήθεια του Θεού και χάρη στις δωρεές των υποστηρικτών της ιεραποστολής λειτουργούν πλέον πέντε ιατρεία στελεχωμένα από ντόπιους γιατρούς και νοσοκόμες. Εκτός από δωρεάν παροχή ιατρικής περίθαλψης και φαρμάκων, η ιεραποστολή έχει προχωρήσει στην αγορά αναπηρικών αμαξιδίων σε άπορους αναπήρους» επισημαίνει η αδελφή Νεκταρία.
Η φτώχεια οδηγεί τα παιδιά από πολύ νωρίς στην εργασία, ενώ οι προκαταλήψεις τα κρατούν μακριά από τη μάθηση. Ανασταλτικός παράγοντας είναι και η απόσταση των λιγοστών κρατικών σχολείων. Ο δείκτης αναλφαβητισμού φτάνει στο 50% για τα αγόρια και 70% για τα κορίτσια. «Η ιεραποστολή λειτουργεί πέντε δημοτικά σχολεία σε χωριά της Δ. Βεγγάλης, όπου τα παιδιά φοιτούν δωρεάν και μαθαίνουν τα πρώτα τους γράμματα. Η μόρφωσή τους είναι η μοναδική διέξοδος να αλλάξουν τη ζωή τους. Για τα παιδιά που διακρίνονται στα μαθήματα η ιεραποστολή προσπαθεί να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερες υποτροφίες για τη συνέχιση των σπουδών τους» αναφέρει η αδελφή.
Ένα από τα σχολεία που διευθύνει η αδελφή Νεκταρία αποτελεί πρότυπο στην πόλη. Πρόκειται για αγγλικό σχολείο στο οποίο φοιτούν παιδιά των ορφανοτροφείων και κάποια από την ευρύτερη περιοχή, τα οποία πληρώνουν συμβολικά ένα ποσό ως δίδακτρα, για να καλύπτονται τα έξοδα συντήρησης του σχολείου, αφού οι εισφορές και οι δωρεές ιδιωτών είναι περιορισμένες.
Το να γεννηθείς κορίτσι στη Δυτική Βεγγάλη σημαίνει ότι θα έρθεις αντιμέτωπη με πολλούς κινδύνους. Αν οι γονείς έχουν την οικονομική δυνατότητα, πολύ πιθανό να σε σκοτώσουν όσο είσαι ακόμα έμβρυο. Αν είναι φτωχοί, τότε μάλλον θα καταφύγουν στη δηλητηρίαση ή στον στραγγαλισμό σου λίγο μετά τη γέννησή σου. Αν παρ’ όλα αυτά ζήσεις και είσαι τυχερή να ξεπεράσεις τα πέντε σου χρόνια, τότε ίσως να σε κρατήσουν στους δρόμους να ζητιανεύεις ή, ακόμα χειρότερα, να σε εξωθήσουν στην πορνεία. Ίσως, πάλι, εσύ να μην αντέξεις και η απόγνωση να σε οδηγήσει στην αυτοκτονία.
«Η φιλανθρωπική οργάνωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας έδωσε καταφύγιο στα ορφανά κορίτσια ιδρύοντας το 1999 ορφανοτροφείο θηλέων με δυναμικότητα 200 θέσεων, που φιλοξενεί σήμερα 98 ορφανά κορίτσια ηλικίας 3 ως 25 ετών. Στη συνέχεια δημιουργήθηκε και ορφανοτροφείο αρρένων, στο οποίο σήμερα φιλοξενούνται 52 παιδιά. Κάθε πρωί πριν από το σχολείο συγκεντρώνονται στην τραπεζαρία για το πρωινό, ενώ λαμβάνουν καθημερινά πέντε γεύματα» περιγράφει η αδελφή Νεκταρία.
Η εκπαίδευση των κοριτσιών αποτελεί προτεραιότητα, καθώς αποτελεί ισχυρό εφόδιο για τις ίδιες, αφού το 70% των Ινδών γυναικών είναι αναλφάβητο.
«Η εκπαίδευση θα τους επιτρέψει να συνεισφέρουν ενεργά στην κοινωνία όπου ζουν. Τα παιδιά του ορφανοτροφείου είναι σχεδόν πάντα στο 20% των κορυφαίων μαθητών της τάξης τους. Αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσής τους, βέβαια, η μουσική και ο χορός, που έχουν πάντα θέση στις γιορτές και τις εκδηλώσεις του ορφανοτροφείου. Αυτό γεμίζει χαρά τα παιδιά και επιτρέπει τη μη αποκοπή τους από τη δική τους κοινωνία και τις παραδόσεις της. Λατρεύουν να τραγουδούν και να παίρνουν μέρος σε παραστάσεις που γίνονται ή σε εκδηλώσεις για τον εορτασμό των Χριστουγέννων, αλλά και άλλων εορτών. Φυσικά, δεν λείπει το παιχνίδι από την καθημερινότητά τους, αφού είναι απαραίτητο εφόδιο για την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας. Στην αυλή του ορφανοτροφείου, λοιπόν, υπάρχει παιδική χαρά που σφύζει από τη ζωντάνια και τη χαρά τους, και συμβάλλει κι αυτή στο να επουλωθούν οι πληγές της ορφάνιας ή της εγκατάλειψης από τις οικογένειές τους» λέει η αδελφή. Τα παιδιά του ορφανοτροφείου, βαπτισμένα ή μη, πηγαίνουν αυτοβούλως στην εκκλησία, όπου προσεύχονται σε κλίμα κατάνυξης και απόλυτου σεβασμού και ησυχίας.
Συμμετέχουν ενεργά ψάλλοντας στις ακολουθίες που τελούνται στον ναό και στη λατρευτική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. «Στο σχολείο έχουμε σήμερα περίπου 750 μαθητές και η ημέρα αρχίζει με την πρωινή προσευχή. Εκτός των ορφανών παιδιών, φοιτούν και παιδιά από τη γύρω περιοχή με ελάχιστα δίδακτρα και έτσι συνεισφέρουν λίγο στη μισθοδοσία των δασκάλων, ενώ για να μειώσουμε τα έξοδα συντήρησης των ορφανοτροφείων και του σχολείου δημιουργήσαμε τη λίμνη μας, όπου εκτρέφουμε ψάρια. Κάθε Πέμπτη, λοιπόν, ψαρεύουμε για τη σίτιση των παιδιών μας. Αρχίσαμε, επίσης, μια μικρή φάρμα, στην οποία φυτέψαμε μπανανιές και λαχανικά». Κλείνοντας, η αδελφή Νεκταρία καλεί τους αναγνώστες της «Ορθόδοξης Αλήθειας» να προσεύχονται, ώστε να συνεχιστεί το έργο της ιεραποστολής και μοιράζεται ότι αισθάνεται βαθιά συγκίνηση και δέος όταν βλέπει ανθρώπους να βαπτίζονται με συναίσθηση και να λάμπουν τα πρόσωπά τους ή να δακρύζουν. «Τότε είναι που σκέφτομαι, χαλάλι όλος αυτός ο αγώνας και ο κόπος» καταλήγει.