Είκοσι ολόκληρα χρόνια. Τόσα πέρασαν από τότε που ο Στέλιος Καζαντζίδης πέρασε στην αιωνιότητα. Και όμως, ακόμη και σήμερα δεκάδες σύλλογοι με το όνομά του είναι εν ενεργεία κάνοντας το έργο του ακόμα πιο σπουδαίο, εντός και εκτός Ελλάδας.
- Από τον
Νίκο Νικόλιζα
Ήταν 14 Σεπτεμβρίου 2001 όταν ο Ελληνισμός έχασε μία από τις σημαντικότερες λαϊκές φωνές του 20ού αιώνα. Ο Στέλιος Καζαντζίδης θα περνούσε στην αιωνιότητα έπειτα από έναν πολύμηνο άνισο αγώνα με τον καρκίνο. Από το 1953 και μετά που μπήκε ενεργά στη δισκογραφία έως και τον θάνατό του ο Στέλιος Καζαντζίδης έδωσε στο κοινό του εκατοντάδες επιτυχίες στη δισκογραφία.
Στα κέντρα δούλεψε πολύ λίγο. «Δεν μου πήγαινε η νύχτα» θα πει σε όλες σχεδόν τις συνεντεύξεις που έδωσε. Έφυγε από τα νυχτερινά κέντρα το 1964, πάνω στις μεγάλες του δόξες, όταν ένα μπουκάλι παραλίγο να του στερήσει τη ζωή. Έκτοτε δεν ξανατραγούδησε ποτέ μπροστά σε κοινό. Από τη ζωή του Στέλιου πέρασαν αρκετές γυναίκες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην καριέρα του: Καίτη Γκρέυ, Σεβάς Χανούμ, Μαρινέλλα, Βίκυ Μοσχολιού, Κορίνα, Βάσω. Όλες με τον τρόπο τους ήταν ένα κομμάτι από τη ζωή του μεγάλου Έλληνα τραγουδιστή.
Αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια, ο μύθος του Στέλιου μένει αναλλοίωτος και κάθε φορά νέα περιστατικά έρχονται στο φως από την πολυτάραχη ζωή του.
Σήμερα η «Espresso», τιμώντας τα 20 χρόνια από τον θάνατό του, συνομίλησε με μερικούς από τους ανθρώπους που έζησαν και συνεργάστηκαν μαζί του και θυμούνται άγνωστα περιστατικά από την πορεία τους μαζί του!
Bάσω Καζαντζίδη
«Κάθε τέτοια ημερομηνία, 14 του Σεπτέμβρη, νιώθω τα ίδια ακριβώς συναισθήματα που ένιωθα και τότε που πέθανε ο σύζυγός μου. Ένας κόμπος στον λαιμό, μια πίκρα, αλλά και πολλές αναμνήσεις. Η απώλεια του Στέλιου δεν επουλώνεται. Είναι μια πληγή αγιάτρευτη. Δεν σας κρύβω ότι μου λείπει πάρα πολύ. Όταν “έφυγε”, ήταν για μένα η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Ωστόσο, πιστεύω πως ο χρόνος είναι ο μόνος γιατρός.
Για τέσσερα ολόκληρα χρόνια δεν μπορούσα να ακούσω τραγούδια με τη φωνή του Στέλιου. Ακόμη και σήμερα αισθάνομαι πως έχει πάει ένα μακρύ ταξίδι και κάποια στιγμή θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει μέσα. Κάθε φορά που φεύγει ένας μεγάλος (όπως έγινε με τον Μίκη) έχει άρωμα και από τον Στέλιο. Άρα ο Στέλιος θα ζει για πάντα στις αναμνήσεις μας. Σκεφτείτε ότι τα εγγόνια μας κάθε μέρα το πρωί βάζουν τραγούδια του. Με αυτά μεγάλωσαν και με αυτά πορεύονται».
Σοφία Κολλητήρη (τραγουδίστρια)
«Hμουν έφηβη όταν πρωτοήρθα και δούλεψα με τον τεράστιο Γιώργο Κόρο και τον Γιώργο Παπασιδέρη. Κάπου εκεί, λοιπόν, στα πρώτα μου βήματα, όταν με άκουσαν στο κέντρο όπου τραγουδούσα οι υπεύθυνοι της δισκογραφικής εταιρίας Columbia ήρθαν και είπαν στον Στέλιο για ένα κορίτσι που τραγουδούσε υπέροχα και θα μπορούσε να συνεργαστεί μαζί του. Τότε ο Στέλιος ετοιμαζόταν να τραγουδήσει στου Κουλουριώτη. Πράγματι, αφού συμφωνήσαμε με τον Στέλιο και με τον πατέρα μου, αρχίσαμε τη συνεργασία. Θυμάμαι τον Στέλιο που ερχόταν με μια λευκή Mercedes και με έπαιρνε να πάμε μαζί στο μαγαζί. Δουλέψαμε εκεί τρεις ολόκληρους μήνες. Ήταν πολύ δοτικός, πολύ καλό παιδί και μιλούσε υπέροχα σε όλους. Θυμάμαι με φώναζε Σοφίτσα και όπου με σύστηνε έλεγε: “Από δω η αδερφούλα μου”.
Στου Κουλουριώτη, λοιπόν, δουλέψαμε ο Στέλιος, η Μαρινέλλα και εγώ, και μοιραζόμασταν το ίδιο καμαρίνι. Εγώ μόλις είχα αρχίσει να γίνομαι ονοματάκι με τα δημοτικά τραγούδια που έλεγα και ο Στέλιος με συμβούλευε: “Σοφίτσα, θα μάθεις να λες και τραγούδια της Μαρίκας Νίνου. Σου πάνε”. Έτσι έμαθα κάποια τραγούδια της Νίνου και έβγαινα πριν από τον Στέλιο. Το όνομά μου ακουγόταν πολύ στα περίχωρα της Αττικής και της Βοιωτίας και κάθε βράδυ το κέντρο γέμιζε από περιοχές όπως ήταν τα Μεσόγεια, τα Μέγαρα, η Ελευσίνα, η Θήβα, και έπεφτε πολλή χαρτούρα. Οταν ο Στέλιος έβλεπε ότι εγώ έφερνα χαρτούρα, ερχόταν και μου έλεγε: “Σοφίτσα, θα τραβήξεις ακόμη μισή ώρα το πρόγραμμα. Εδώ έχουμε χαρτούρα”.»
Ωστόσο, το πρόγραμμα τελείωσε πρόωρα, γιατί ο Στέλιος εκείνη την εποχή βρισκόταν στα χωρίσματα με τη Μαρινέλλα, με αποτέλεσμα να διαλυθεί. Τις τελευταίες μέρες προτού σταματήσουμε, τη μία μέρα ερχόταν ο Στέλιος, την άλλη η Μαρινέλλα, για να μη συναντηθούν. Όταν έφυγε η Μαρινέλλα, έφεραν για λίγο τη Βίκυ Μοσχολιού και την Αννούλα Βασιλείου, αλλά τελικά το κέντρο έκλεισε. Ο Στέλιος ήταν καλό παιδί και τίμιο, και πάντα τον μνημονεύω!
Κώστας Σκαφίδας (τραγουδιστής)
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Στέλιος έχει “φύγει” 20 χρόνια, γιατί για μένα ζει στις αναμνήσεις μου. Τι να πρωτοθυμηθώ με τον Στέλιο. Δεν δουλέψαμε ποτέ μαζί, όμως ήμασταν φίλοι καρδιάς. Το καλύτερο παιδί. Πιο λαϊκό άνθρωπο δεν θα μπορούσα να συναντήσω στη ζωή μου.
Θυμάμαι, λοιπόν, ότι επί χούντας ο θείος μου υπηρετούσε στην Ασφάλεια. Ο Στέλιος ήταν αριστερών πεποιθήσεων και την εποχή εκείνη οι αριστεροί είχαν κυνηγητό από τους ασφαλίτες. Ένα βράδυ έρχεται ο θείος μου στο σπίτι και μου λέει: “Από αύριο Κώστα ξεκινάμε το κυνηγητό στους αριστερούς. Πάρε τον Στέλιο και κρύψ’ τον μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα”. Πηγαίνω στο σπίτι του Στέλιου, του το λέω, παίρνει ένα μικρό σακίδιο και με το αυτοκίνητο εξαφανιζόμαστε στην Κερατέα.
Μείναμε εκεί 20 ολόκληρες μέρες για να κοπάσει ο θόρυβος και να μη τον συλλάβουν. Για 20 μέρες εγώ, ο Στέλιος και μια παρέα δεν σταματήσαμε να γλεντάμε και να τραγουδάμε. Ήταν ένα πολύ απλό παιδί, που δεν του άρεσαν οι λεζάντες και τα δήθεν. Ίσως και αυτό ήταν το θέμα που είχε με τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του. Εκείνος ήταν απλός και οι γυναίκες ήθελαν να δείχνονται και να κάνουν εφέ, “πατώντας” στη φήμη του Στέλιου. Ο Στέλιος, όταν μιλούσε, σε έκανε να δακρύζεις.»
Λάζαρος Κουλαξίζης (βιτρουόζος του ακορντεόν)
«Με τον Στέλιο ήμασταν μαζί μια ολόκληρη εποχή. Η γνωριμία μας έγινε το 1951. Εκείνος είχε έρθει φαντάρος στην Καβάλα κι εγώ, επειδή κατάγομαι από εκεί, γνωριστήκαμε στα πρώτα μας βήματα. Θυμάμαι δύο πολύ ωραία περιστατικά από την κοινή μας πορεία και καριέρα.
Το 1965, έπειτα από μια τεράστια επιτυχία που είχαμε στην Ελλάδα, ο Στέλιος μαζί με τη Μαρινέλλα και τον θίασο του Κώστα Χατζηχρήστου φεύγουμε για την Αμερική και τον Καναδά. Προτού φύγουμε, λοιπόν, αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες στο σπίτι μου, στο Νέο Φάληρο. Εκείνος είχε εγχειριστεί στο στομάχι με φρικτούς πόνους. Και ακόμη και έτσι, κατά τη διάρκεια των προβών, όταν άρχιζε να τραγουδάει, έτριζαν τα τζάμια, λες και έκανε σεισμό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο από τα τζάμια που έτριζαν.
Όταν πήγαμε στην Αμερική, χιλιάδες Έλληνες από κάθε γωνιά συνέρρεαν κάθε βράδυ να μας δουν. Ουρές περίμεναν για ώρες έξω από τα τεράστια νυχτερινά κέντρα που δίναμε παραστάσεις. Οι Αμερικανοί πίστευαν πως κάποιος χολιγουντιανός σταρ έδινε παραστάσεις. Τόση μεγάλη επιτυχία. Επίσης, θυμάμαι όταν φωνογραφούσαμε στην Columbia, κάποια στιγμή ήρθαν τα μεγάλα αφεντικά από την Αγγλία να μας δουν.
Ο Στέλιος ήταν μέσα στο στούντιο και καθώς τραγουδούσε, καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, η βελόνα ήταν κολλημένη σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Δεν είχε σκαμπανεβάσματα. Τότε γυρίζει ένα από τα αφεντικά και λέει: “Η φωνή αυτού του ανθρώπου έχει την ίδια πορεία από τον ουρανό ως τη γη. Τι θεϊκή φωνή”».