Ο ταλαντούχος ηθοποιός Περικλής Αλμπάνης, επί χρόνια στενός θεατρικός συνεργάτης και φίλος της Αλίκης Βουγιουκλάκη, λέει ότι, αν και γνωρίζεται χρόνια με τον Σεφερλή, τελικά κατάφεραν να βρεθούν μαζί για πρώτη φορά στην κομεντί του Μάρκου «Super Mammy», στον ΑΝΤ1, όπου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Από τη Μαρία Ανδρέου
O ηθοποιός μιλά στην «Espresso» για τον ρόλο του παπα-Λάμπρου, του πνευματικού της Χαρίκλειας στην κωμική σειρά, και αποκαλύπτει ότι μικρός ήταν παπαδάκι και ότι στο θέατρο έχει τύχει να παίξει τέσσερις φορές τον ρόλο του ιερέα!
Κύριε Αλμπάνη, από μικρός θέλατε να γίνετε ηθοποιός; Είχατε καλλιτεχνικά γονίδια ή το ταλέντο ήταν έμφυτο, θείο χάρισμα;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα και ήξερα από τα 15 μου χρόνια, που έπαιζα σε διάφορα σκετς στο σχολείο, ότι θα γινόμουν ηθοποιός. Οι γονείς μου ήξεραν την κλίση μου. Τι και αν μου έλεγαν οι γύρω μου «μα θα γυρνάς αδέκαρος και απένταρος, γιατί να γίνεις ηθοποιός;», εγώ αυτό ήθελα να γίνω.
Πέρασα στη δραματική σχολή και επί οκτώ χρόνια δούλευα στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμάτας, από το 1983 έως το 1991. Το 1991 άλλαξε όμως η καριέρα μου ριζικά. Και αυτό το χρωστάω στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, που τη θυμάμαι συχνά και μου λείπει πάρα πολύ. Με είδε λοιπόν η μοναδική Αλίκη σε μια παράσταση στον Λυκαβηττό και από το 1991 έως το 1996 ήμουν μαζί της σε όλα τα θεατρικά της έργα. Στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμάτας ανέβασα 24 θεατρικά έργα και γνώρισα τι σημαίνει θεατρική πράξη. Οταν γνώρισα την Αλίκη ήμουν έτοιμος και εκείνη μου άνοιξε τον δρόμο στην αναγνωρισιμότητα. Ηταν το τυχερό μου αστέρι και το πιο λαμπρό αστέρι του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου.
Είστε συγκινημένος και μόνο που λέτε το όνομά της! Τι ήταν για εσάς η Αλίκη;
Για εμένα η Αλίκη, την οποία έζησα καλύτερα στην περιοδεία της «Miss Πέπσι», ήταν το παρεάκι μου. Καθόμασταν τα βράδια στο ξενοδοχείο και μιλούσαμε με τις ώρες, είχαμε γυρίσει όλη την Ελλάδα. Με καλούσε συχνά σε όλα τα τραπέζια που έκανε στη Στησιχόρου, στο σπίτι της, αλλά κάποιες φορές δεν πήγαινα και μου κρατούσε μούτρα. Της έλεγα «Θα έχεις πολύ κόσμο. Εμείς είμαστε για να τα λέμε απλά οι δυο μας». Με είχε ξεχωρίσει γιατί, όπως μου έλεγε, ήμουν άνθρωπος εμπιστοσύνης.
Προτιμούσα την κουβεντούλα την πιο απλή και φιλική μαζί της, στις θεατρικές μας περιοδείες στην επαρχία, μετά τις παραστάσεις, σε ταβερνάκια ή στις αυλές των ξενοδοχείων όπου διαμέναμε. Η Αλίκη, η εθνική μας σταρ, όπως την αποκαλούσαν, ήταν γενναιόδωρος άνθρωπος και περνούσαν όλα από το χέρι της. Είχε πολλές ευθύνες ως σταρ και θιασάρχης. Δεν χρωστούσε σε κανέναν. Εφαγε ψωμί κόσμος και κοσμάκης από τα χεράκια της. Η Αλίκη ήταν ο άνδρας της ζωής της. Δύναμη μεγάλη…
Ας μιλήσουμε για έναν άλλο θιασάρχη «δύναμη». Μάρκος Σεφερλής. Ποιος ήταν ο λόγος που είπατε το «ναι» στη σειρά του;
Γιατί το αντίδοτο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε με την πανδημία, την οικονομική κρίση αλλά και με τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι το γέλιο! Ο Μάρκος δίνει γέλιο στον κόσμο, γι’ αυτό τον πολεμούν. Το δέντρο που καρποφορεί πετροβολούν. Ετσι έκαναν και με την Αλίκη. Επειδή την αγαπούσε ο κόσμος.
Είχατε συνεργαστεί ξανά;
Με τον Μάρκο συμβαίνει το απίστευτο. Ενώ γνωριζόμαστε χρόνια και εκτιμά πολύ ο ένας τον άλλον, δεν είχε τύχει να συνεργαστούμε και είπαμε πριν φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο και αφού τα έφερε έτσι και ο Θεός να δουλέψουμε σε αυτή την οικογενειακή σειρά, το «Super Mammy», παραγωγής BBC, που έχει μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό και ο Μάρκος τη διασκεύασε στα ελληνικά δεδομένα. Για μένα ο Μάρκος είναι ο Αριστοφάνης της εποχής μας, όπως έχει γράψει ο κριτικός του θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος! Αυτό που κάνει τόσα χρόνια στο Δελφινάριο, μόνος του, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Θύμιος Καρακατσάνης, είναι μεγάλο κατόρθωμα. Ο Θύμιος μου έλεγε για τον Μάρκο: «Περικλή, ξέρεις τι είναι να γεμίζεις 2.000 καθίσματα στο Δελφινάριο; Μεγάλο πράγμα!»
Με το καστ στο «Super Μammy» πώς τα περνάτε;
Με την Τάνια Τρύπη έχω συνεργαστεί στην παράσταση «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές», με την Ελενα Τσαβαλιά έχουμε δουλέψει μαζί με τον Χάρρυ Κλυνν και τον Κώστα Βουτσά σε επιθεώρηση, με τον Δημήτρη Σταρόβα και τον Σταύρο Νικαλαΐδη έχω συνεργαστεί. Με τον Μάρκο πρώτη φορά δουλεύω και έχω θαυμάσει πόσο εύστροφος είναι. Είναι λαϊκό παιδί και εργατικό. Τα πάντα τα κεντάει στη λεπτομέρεια. Δέχεται άδικα βέλη και δεν το αξίζει αυτό. Κακόβουλοι γράφουν στοχευμένα γι’ αυτόν. Στην τηλεόραση και στο θέατρο γράφονται και λέγονται απίθανα πράγματα και περνάνε στα ψιλά, αυτά που λέει ο Μάρκος πάντα γράφονται με… κεφαλαία.
Μπήκατε στη σειρά για να μας «ευλογήσετε» τηλεοπτικά;
Με τον ρόλο του ιερέα συμβαίνει κάτι περίεργο, γιατί τον έχω υποδυθεί πολλές φορές. Ημουν παπαδάκι στην εκκλησία και φαίνεται από παιδάκι με ακολουθεί αυτή η ιδιότητα. Μετά, καθώς μεγάλωνα, απομακρύνθηκα από το ιερό, αλλά όχι από την Εκκλησία, όπου εκεί δεν στοχάζομαι απλά τον Χριστό, αλλά «πίνω» το αίμα και «τρώω» το σώμα του μέσα από τη Θεία Ευχαριστία. Η θεία κοινωνία είναι ένωση με τον ίδιο τον Χριστό! Για μένα η Ορθοδοξία είναι η δύναμή μου, με κάνει να είμαι ταπεινός. Και στον πλούτο, στο περίσσευμα να είμαι απλός, αλλά και όταν είμαι σε ανέχεια και έχω ελάχιστα να μην γκρινιάζω. Λέω «ας γίνει το θέλημά Σου». Με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός σε δοκιμάζει και χαίρεται. Στο θέατρο έχω υποδυθεί τέσσερις φορές τον ιερέα και μάλλον, όπως φαίνεται, μου πάει ο ρόλος.
Ποιος είναι ο παπα-Λάμπρος;
Ο παπα-Λάμπρος είναι ο πνευματικός της Χαρίκλειας (Μάρκος Σεφερλής). Την ξέρει χρόνια. Πηγαίνει στο σπίτι της για να κάνει ευχέλαιο, αγιασμό και κυρίως για να τη νουθετήσει. Γιατί ξέρει ότι πολλές φορές με τα παιδιά της, λόγω της μεγάλης της αγάπης, ξεφεύγει. Ο παπα-Λάμπρος προσπαθεί να φέρει τη Χαρίκλεια στον ίσιο δρόμο, γιατί αρκετές φορές είναι υπερβολική! Αν δεν ήταν ο πνευματικός της, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ο ψυχολόγος της! Ο παπα-Λάμπρος έρχεται στη μικρή μας οθόνη για να περάσει συμβουλές και μηνύματα που χρειάζεται να ακούσει όλη η οικογένεια. Αν τηρήσουμε τα λόγια που έχει πει ο Χριστός και βάλουμε και τη λογική μας σε πολλά πράγματα, γιατί ο Χριστός μάς έδωσε και μυαλό και ελεύθερη βούληση, η ζωή μας θα γίνει πολύ πιο όμορφη.
Τι συμβουλές τής δίνει;
Εύστοχα ο παπα-Λάμπρος δεν μένει στην απαρίθμηση των θαυμάτων του Χριστού. Αναφέρεται στα λόγια Του. Ο παπα-Λάμπρος θυμίζει στη Χαρίκλεια να χαίρεται με τις χαρές των άλλων. Είναι δύσκολο να χαίρεσαι όταν προοδεύει ο φίλος σου, όταν ο συνεργάτης σου πάρει σπίτι, όταν παντρευτεί, όταν κάνει παιδιά, όταν πάρει το πτυχίο του. Δυστυχώς πολλοί δεν χαίρονται με τη χαρά του άλλου. Η ζήλια, ο φθόνος είναι μεγάλος πειρασμός. Το θαύμα για μένα είναι είναι υποκειμενικό γεγονός και εσωτερικό για τον καθένα. Τα λόγια του Χριστού όμως, αν τα κάνουμε πράξη, όπως το «αγαπάτε αλλήλους», αυτό δηλαδή που έκαναν οι άγιοι της Ορθοδοξίας μας, το υπέρμετρο, αυτό έχει αξία και σημαίνει πάρα πολλά. Η ψυχή σου πρέπει να είναι καθαρή και να μην έχει κακία.
Φοβάστε τον θάνατο;
Κι όμως όχι! Oλοι μας θα περάσουμε την αντίπερα όχθη. Ο,τι γεννιέται πεθαίνει, αυτός είναι ο δρόμος. Το υπαρξιακό θέμα το έχω λύσει. Είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Απλά ο πόνος και η αρρώστια μού φαίνονται δυσάρεστα και για τον ασθενή και για τους οικείους του. Ο σύγχρονος πολιτισμός, ενώ γνωρίζει τη θνητότητα, τρέχει σαν τρελός να προλάβει. Είναι σε διαρκές τρέξιμο πλουτισμού. Δεν ζούμε το σήμερα όπως λέει το «Πάτερ Ημών», η προσευχή που βγήκε από τα χείλη του Χριστού μας!