Από τη Βίβιαν Μπενέκου
Το προσωπικό του βίωμα από τα 25 «πέτρινα χρόνια» που πέρασε στον εθισμό θέλει να το κάνει νομοθεσία και ο μόνος τρόπος να το πετύχει είναι να μπει στη Βουλή. Αυτό θα επιδιώξει ο αλλοτινός γόης της πασαρέλας, επιχειρηματίας, παρουσιαστής και άντρας σαρωτικής ομορφιάς, ο Ερρίκος Πετιλόν, που κατεβαίνει με τη σημαία του ΠΑΣΟΚ, στον βόρειο τομέα, διεκδικώντας θέση στο Κοινοβούλιο.
Στόχος του, να νομοθετηθούν ιδιωτικά κέντρα κατά του εθισμού. Παράλληλα πιστεύει ότι πρέπει να προστατευθούν με νέους νόμους τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Ο Ερρίκος, άλλωστε, ξέρει πολύ καλά τι θα πει ναρκομανής, τι θα πει οριακή διαταραχή
προσωπικότητας, τι θα πει να κάνεις δεκαεννέα πισωγυρίσματα στις ουσίες, τι θα πει να ζεις με ρίσκο την ίδια σου τη ζωή. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, ο υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ερρίκος Πετιλόν μιλάει σήμερα στην «Espresso», ωριμότερος και πιο
συνειδητοποιημένος από ποτέ. Πριν από λίγες εβδομάδες η ζωή τού επεφύλαξε ακόμη
μια περιπέτεια υγείας, «ραγίζοντας» για λίγο την καρδιά του. Ομως η καρδιά του Ερρίκου «χωράει πολλά» και αντέχει ακόμα περισσότερα.
Γιατί ένας άνθρωπος σαν κι εσένα, με τόσο ιδιαίτερη και ταραχώδη ζωή, να θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική;
Η απάντηση είναι γιατί μόνο μέσω της πολιτικής μπορείς να προωθήσεις και να ψηφιστούν οι ιδέες που έχεις στο μυαλό σου. Για να νομοθετηθούν οι προτάσεις μου θα πρέπει να είμαι στη Βουλή για να παλέψω γι’ αυτό. Η πολιτική σού δίνει την εξουσία και το βήμα να πεις
κάποια πράγματα και να γίνουν κατανοητά. Είναι πολλά τα βιωματικά μου στοιχεία για τους εθισμούς, αλλά και όλα αυτά που γνωρίζω σε ιατρικό επίπεδο και αφορούν την ευπαθή ομάδα των εθισμένων.
Ποιες είναι αυτές οι προτάσεις για τις οποίες θα ήθελες να συμβάλεις στη νομοθέτησή τους;
Θέλω να προτείνω τη λειτουργία ιδιωτικών κέντρων απεξάρτησης. Είναι βασικός παράγων της καθόδου μου στην πολιτική. Τα κέντρα απεξάρτησης που ήδη υπάρχουν λειτουργούν όλα κάτω από την ομπρέλα των ΜΚΟ και είναι ανεξέλεγκτα. Δεν υπάρχει επιτροπή να
εγκρίνει αν αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανοί να λειτουργούν κέντρα απεξάρτησης ή να παίρνουν διπλώματα συμβουλευτικής θεραπευτικής. Τα τελευταία 30 χρόνια δεν έχει γίνει καμία κίνηση για να βελτιωθεί η κατάσταση αυτή. Ας πούμε ότι υπάρχουν 100 κέντρα στην Ελλάδα. Θα σου πω, επειδή τα ξέρω πολύ καλά, ότι ελάχιστα, άντε δύο ή τρία, πληρούν τις προϋποθέσεις. Τα υπόλοιπα όχι. Αυτός ο χώρος θα μείνει ανεξέλεγκτος για πάντα;
Οι ΜΚΟ κάνουν κακή δουλειά;
Υπάρχουν θέματα… Για παράδειγμα, εγώ πιστεύω ότι τα θεραπευτικά μοντέλα θα πρέπει να ολοκληρώνονται νωρίτερα, σε αντίθεση με αυτά τα κέντρα, όπου κρατούν τους ανθρώπους έγκλειστους περισσότερο από δύο χρόνια. Τα νέα θεραπευτικά μοντέλα δεν σε κρατούν
μέσα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Εγώ διαφωνώ με αυτό. Δεν λέω να μη μένει σε κλειστό χώρο ο εθισμένος για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, αλλά οι παραπάνω μέρες είναι αχρείαστες. Ξέρω ανθρώπους που τους κρατούν στα κέντρα χωρίς λόγο.
Με λιγότερο χρόνο θεραπείας δεν θα υποτροπιάζουν περισσότερο;
Οι υποτροπές δεν οφείλονται σε αυτό. Εάν είναι να υποτροπιάσεις, είτε πέντε μήνες καθίσεις μέσα είτε έναν χρόνο το ίδιο θα είναι. Δεν υπάρχει κανένας με εθισμό που να θέλει δύο χρόνια για να τον ξεπεράσει, κι αν κάποιος πέφτει και ξαναπέφτει, κάτι δεν πάει καλά. Δεν
οφείλεται στον εγκλεισμό. Ο στόχος πρέπει να είναι η επανένταξη. Δεν μπορεί να απέχεις δύο χρόνια από την κοινωνία. Είσαι απών από τη ζωή. Απομονώνεσαι και αποφεύγεις τη ζωή. Κι ύστερα από δύο χρόνια βγαίνεις από ένα κλουβί! Eτσι νιώθεις. Είναι τραγικό. Είσαι χάλια μετά. Πώς θα γίνεις παραγωγικό μέλος της κοινωνίας;
Και τι προτείνεις εσύ, που το έχεις ζήσει όλο αυτό;
Βαριά πεντάμηνο, προτείνω. Μέχρι εκεί. Και ύστερα να συμμετέχεις σε ημερήσιες ομάδες ή να κάνεις ατομική συμβουλευτική. Συνεδρίες δηλαδή, ατομικές ή ομαδικές, χωρίς να είσαι έγκλειστος. Να μπορεί μόνο σε πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις κάποιος να καθίσει περισσότερο από έξι μήνες. Η συζήτηση για τους χρόνους, όμως, είναι ένα κομμάτι. Το άλλο, και σημαντικότερο, είναι το τι συμβαίνει πίσω από τις πόρτες κάποιων κέντρων.
Πώς θα εξασφαλίσεις ότι το ιδιωτικό κέντρο δεν θα γίνει χειρότερο κολαστήριο από το δημόσιο; Δεν βλέπεις τι γίνεται με τα ιδιωτικά γηροκομεία;
Με έλεγχο και επιτήρηση. Αν δεν υπάρχει επιτήρηση, δεν γίνεται τίποτε. Αυτός θα είναι ο δικός μου στόχος. Να επιβάλω την επιτήρηση, και θα πηγαίνω ο ίδιος να κάνω επιτήρηση. Αλλωστε, δεν θα μπορείς να πεις «ξύπνησα ένα πρωί και κάνω κέντρο απεξάρτησης». Χρειάζονται προϋποθέσεις, είπαμε. Οταν κάποιος θέλει να ασκήσει το επάγγελμα του θεραπευτή, για εθισμούς σε ουσίες, θα πρέπει να περνάει από επιτροπή που θα εγκρίνει τις
προϋποθέσεις. Για να πάρεις το δίπλωμα και να ασκήσεις το επάγγελμα, είτε στο συμβουλευτικό κομμάτι είτε στο να είσαι ιδιοκτήτης κέντρου απεξάρτησης, πρέπει να
περνάς από κόσκινο.
Οι εθισμοί είναι ο προβληματισμός σου ή υπάρχουν και άλλα θέματα στα οποία πιστεύεις ότι θα παρέμβεις όταν εκλεγείς;
Οχι μόνο. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει επειγόντως η νομοθεσία μας για την ενδοοικογενειακή βία. Μέχρι στιγμής, εάν καταγγείλει μια γυναίκα, με στοιχεία, ξυλοδαρμούς και οτιδήποτε άλλο στον χώρο όπου ζει, μετον σύντροφο ή τον σύζυγο, η Αστυνομία δεν μπορεί να παρέμβει αμέσως. Πρέπει να περιμένει εισαγγελική παραγγελία. Μέχρι να βγει, όμως, αυτή η παραγγελία ή μέχρι να φτάσει η Αστυνομία, μπορεί να γίνει και φόνος. Αρα θεωρώ ότι θα έπρεπε, από τη στιγμή που υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία, να γίνεται άμεσα σύλληψη και να μπορεί η Αστυνομία να εισχωρήσει στον χώρο, χωρίς να
περιμένει εισαγγελική παραγγελία. Οπως επίσης κι όταν υπάρχουν στοιχεία κακοποίησης να φυλακίζεται ο θύτης το μίνιμουμ για έξι μήνες. Τώρα πάει Αυτόφωρο τη μια βραδιά και την επόμενη είναι έξω και κάνει το ίδιο. Είναι δυνατόν να χτυπάς με μπουνιές και κλοτσιές μια γυναίκα και να είσαι έξω την ίδια στιγμή; Πας Αυτόφωρο και ξαναβγαίνεις έξω; Νομίζω ότι χρειάζονται νέες νομοθεσίες.
Γιατί με το ΠΑΣΟΚ;
Γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία με το ΠΑΣΟΚ. Δεν είμαι, όμως, πολιτικός τύπος. Εγώ πάντοτε έλεγα ότι δεν θα ασχοληθώ ποτέ με την πολιτική. Ετυχε να έχω κάποια γνωριμία με ένα σημαίνον στέλεχος του κόμματος και έτυχε να συζητήσουμε αυτά τα θέματα. Δεν θέλω να πω το όνομά του για να μην παρεξηγηθεί η φιλία μου ή να ειπωθεί ότι ανήκω σε κάποιο στρατόπεδο εντός του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι κομματικό το θέμα. Εγώ, να σας πω την αλήθεια, δεν έχω κάτι να με ενοχλεί ούτε στο ΠΑΣΟΚ ούτε στη Ν.Δ.
Ψήφιζες; Είχες πολιτική τοποθέτηση παλαιότερα;
Ψήφιζα γιατί δεν ήθελα να είμαι απών. Εχω ψηφίσει Ν.Δ., επί Αντώνη Σαμαρά, αλλά και ΠΑΣΟΚ. Η Ν.Δ. δεν είναι ένα κόμμα στο οποίο εναντιώνομαι. Αντιθέτως, έχω θέμα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω, όμως, γενικά, ότι καλύτερα να ψηφίζεις παρά να είσαι απών. Ο κάθε πολίτης μπορεί να είναι πολιτικός. Το ΠΑΣΟΚ ήταν μια ωραία σύμπτωση. Εγώ δεν πάω να
κάνω καριέρα στην πολιτική. Δεν θα είμαι καριερίστας πολιτικός. Εννοείται, όμως, ότι θα επιδιώξω με πάθος να πετύχω τον στόχο μου από το μετερίζι του ΠΑΣΟΚ και να εκλεγώ.
Είναι και τα ρουσφέτια στο πρόγραμμα, όμως. Σε απασχολεί αυτό;
Το ρουσφέτι το θεωρώ μέρος της όλης ιστορίας, εφόσον ψηφιστείς και έχεις ένα είδος εξουσίας. Οι πολιτικοί είναι εδώ, για να βοηθάνε τους πολίτες. Ο βασικός παράγων του να είναι κάποιος πολιτικός είναι να μπορεί να εξυπηρετεί ανάγκες στον τομέα του. Να είναι
ωφέλιμος στους πολίτες. Αυτός είναι ο ρόλος του.
Τον Νίκο Ανδρουλάκη πώς τον κρίνεις;
Είναι νέος, πρωτοεμφανιζόμενος και με μια καινούργια πρόταση. Ολα αυτά είναι υπέρ του.
Τώρα εξαρτάται από τον ίδιο πώς θα τα διαχειριστεί όλα αυτά για να πετύχει. Πιστεύω ότι θα πετύχει.
Ανέφερες τη βιωματική σου εμπειρία από τα κέντρα αποκατάστασης. Σε πόσα βρέθηκες;
Εγώ έχω ολοκληρώσει σε 19 κέντρα απεξάρτησης, εντός και εκτός Ελλάδας, με 5,5 μήνες εγκλεισμό, κατά μέσο όρο. Στην Ελλάδα έκανα τα τέσσερα. Πριν από τρία χρόνια το τελευταίο στη Θεσσαλονίκη. Στη Γερμανία, στην Αγγλία, και στο Βέλγιο τα υπόλοιπα. Στην Ελλάδα έχει ένα δυο της προκοπής. Δεν έχει παραπάνω.
Είναι συγκλονιστικό ότι έκανες 19 υποτροπές. Γιατί;
Ο καθένας έχει το θέμα του. Εγώ, ας πούμε, είχα διπλή διάγνωση. Εχω γεννηθεί με οριακή διαταραχή προσωπικότητας και συγχρόνως είχα και το σύνδρομο της ασθένειας του εθισμού. Από τη γιαγιά μου το πήρα, που ήταν μανιοσχιζοφρενής.
Πώς το κατάλαβες;
Το πρόβλημά μου ήταν ότι μου πήρε πολλά χρόνια να το καταλάβω. Δεν το καταλάβαιναν ούτε οι γιατροί. Αυτό που περνούσα έχει καταθλίψεις, θυμούς, οργή και διάφορα άλλα στοιχεία, και στην προσπάθεια να τα κατευνάσεις όλα αυτά, ίσως εθίζεσαι. Ενας βασικός
παράγων που με πισωγυρνούσε ήταν αυτός. Μετά βρήκα το πρόβλημα και ηρέμησα. Μέχρι να το βρω, όμως, πέρασαν χρόνια. Αλλα τόσα πέρασαν μέχρι να βρω τον κατάλληλο γιατρό.
Η ομορφιά σού έκανε ζημιά ή ήταν δώρο για σένα;
Δεν μου έκανε ζημιά, αλλά σίγουρα η αναγνωρισιμότητα, η γοητεία, η ομορφιά γενικά σου δίνει μια ώθηση τέτοια που μπορείς να χάσεις τις βάσεις σου. Η ομορφιά σού δίνει επιβεβαίωση, ικανοποίηση, νιώθεις άτρωτος, ότι έχεις πέραση. Επαναπαύεσαι σε πράγματα και τρέφεις το εγώ σου με εξωτερικούς παράγοντες. Αυτό δεν είναι καλό γιατί χάνεις το κέντρο σου και δεν μπορείς να δεις πού βρίσκεσαι. Μπερδεύεσαι, με άλλα λόγια. Υπήρχε μιαεποχή που ζούσα «για το όνομά μου». Τώρα ζω «με το όνομά μου». Διαφέρει πάρα πολύ αυτό.
Κοιτάζεις πίσω, βλέπεις τα λάθη σου; Τα έχεις βάλει σε λίστα;
Ναι, θα ήθελα να είχα μάθει πιο νωρίς για τη διπλή διάγνωση και να το είχα αντιμετωπίσει.
Είχα άγνοια. Στα 48 το διέγνωσα. Τώρα είμαι 60. Λάθη ζωής δεν θα έλεγα ότι έκανα. Ημουν επιπόλαιος, αλλά αυτό θεωρώ ότι ήταν μέρος της ανωριμότητάς μου, λόγω ηλικίας τότε. Αρα δεν μπορώ να τα ορίσω ως λάθη. Μετανιώνω μόνο για τα χρόνια που ήμουν εγκλωβισμένος στη διπλή διάγνωση και στις υποτροπές που έχω κάνει. Ο εθισμός μου κράτησε 25 χρόνια.
Αυτά τα χρόνια, δηλαδή, πήγαν χαμένα;
Δεν τα λες χαμένα. Αλλά σημασία έχει να φτάσεις σε ένα σημείο που να θες να αλλάξεις και να αλλάζεις. Τότε και τα αρνητικά γίνονται θετικά.
Τι σε έκανε να πεις «τέρμα»; Είπες «πεθαίνω και κάνω πίσω»;
Με εμένα είχε να κάνει. Εγώ το αποφάσισα. Αλλά και το να έχω φτάσει κοντά στον θάνατο το έχω νιώσει αρκετές φορές. Υπήρχαν στιγμές φόβου για τη ζωή μου, αλλά δυστυχώς στον ενεργό εθισμό δεν το σκέφτεσαι έτσι, το προσπερνάς. Αδιαφορείς. Στον ενεργό εθισμό οι συμπεριφορές που βγάζεις και ο τρόπος που σκέφτεσαι τα προσπερνάει αυτά. Δεν τα λαμβάνεις υπόψη σου.
Σύντροφος υπάρχει κοντά σου σήμερα;
Δεν είμαι με κάποια. Ξεκινάω από το μηδέν τη ζωή μου. Επαγγελματικά και γενικά. Συζητώ με έναν φίλο μου να συνεταιριστούμε στην εστίαση. Θεωρώ ότι πρώτα φτιάχνεις το εισόδημά σου και έχεις μια λογική άνεση, όσο γίνεται, κι εφόσον αυτό τακτοποιηθεί κάνεις και μια σχέση της προκοπής.
Ο γιος σου σε στηρίζει;
Ναι, έχουμε πολύ καλή σχέση. Ο Κάγιος είναι 27 ετών και ζει στην Κόστα Ρίκα. Απασχολείται στον τομέα του αγροτουρισμού, με τη μητέρα του. Επρεπε να μεγαλώσει για να του εξηγήσω τι συνέβη με εμένα. Η μητέρα του ήταν εξαίρετη, δεν του είπε ποτέ κακιά κουβέντα, αλλά έπρεπε να φτάσει στα 20 για να μάθει τι συνέβη. Τη μητέρα του, γερμανοπολωνικής καταγωγής, τη γνώρισα εδώ στην Ελλάδα όταν ήμουν 30 ετών. Αλλά η δική μου ζωή είναι εδώ.