Μία εκ βαθέων συνέντευξη παραχώρησε ο Αντίνοος Αλμπάνης στο περιοδικό Marie Claire.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες ένα νέο ξεκίνημα; Και τι όνειρο θέλεις να πραγματοποιήσεις;
Όταν θεραπεύτηκα. Θέλω πάντα να πηγαίνω προς το φως. Έχω ζήσει τα λαγούμια, την επίπλαστη θαλπωρή της κατάθλιψης και της μιζέριας. Και όταν κάποιος πάει να με παρασύρει στο λαγούμι του, εγώ θα φεύγω μακριά. Θέλω η ζωή μου να έχει φως, ελπίδα, χαρά. Έχω ένα όνειρο ζωής: να πάω στο Μπουένος Άιρες και να μείνω εκεί ένα μεγάλο διάστημα. Έχω ένα τέτοιο μεταφυσικό δέσιμο με τη χώρα που φοβάμαι ότι αν πάω δεν θα ξαναγυρίσω.
Νιώθεις ότι η ζωή σου χωρίζεται σε πριν και μετά την περιπέτεια της υγείας σου;
Δεν μπορώ να ζω τη ζωή μου σαν να μη μου έχει συμβεί, έρχεται μαζί μου και στις δουλειές μου ως ωριμότητα αν θέλεις, ως εμπειρία. Νιώθω αλλιώς. Δεν χαίρομαι να μιλάω γι’ αυτό, οι αναμνήσεις είναι νωπές και οι εμπειρίες δυσάρεστες, αλλά με παρηγορεί η σκέψη ότι κάποιος που περνάει ένα ζόρι – δεν είναι ανάγκη να είναι καρκίνος – με βλέπει και παίρνει ελπίδα. Είναι παρηγορητικό να περνάς το μήνυμα: ό,τι κι αν περνάμε, πάντα ξημερώνει η επόμενη μέρα και εμείς πρέπει να την κάνουμε καλύτερη.
Πρωταγωνίστησες στην καμπάνια «Η θεραπευτική δύναμη του αγγίγματος». Ήταν ένας τρόπος για να μοιραστείς όσα έμαθες;
Ήταν και δική μου ανάγκη να μιλήσουμε για τη θεραπευτική αξία του αγγίγματος, αλλά αξίζει να σημειωθεί ότι η La Roche-Posay στήριξε την καμπάνια για την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κοινού για τις ανεπιθύμητες ενέργειες που προκαλούνται στο δέρμα των ογκολογικών ασθενών κατά τη διάρκεια της θεραπείας, αλλά και της αποθεραπείας.
Το brand έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο Δερματικό Ιαματικό Κέντρο La Roche-Posay στη Γαλλία, όπου δέχεται ογκολογικούς ασθενείς προσφέροντας ανακουφιστικές θεραπείες που αποκαθιστούν την αυτοπεποίθησή τους. Θυμάμαι όταν τελείωσα τη θεραπεία μου και βγήκα περιοδεία. Στην επαρχία ο κόσμος είναι πολύ εκδηλωτικός κι εγώ έπρεπε να κρατάω αποστάσεις από τους θεατές.
Μου είχε στοιχίσει η έλλειψη της αγκαλιάς. Ήμουν μακριά από φίλους, οικογένεια, φροντιστές και δεν είχα μια αγκαλιά. Ήταν δυσβάσταχτο. Αυτό είχα ανάγκη εκείνη την περίοδο. Όταν οι άνθρωποι έχουν απέναντί τους έναν ογκολογικό ασθενή, δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Να ξέρουν ότι μια αγκαλιά είναι ικανή να φωτίσει ολόκληρη τη μέρα τους.