Τα σχολεία άρχισαν για όλα τα παιδιά και τις περισσότερες φορές ειδικά στην αρχή κάθε σχολικού έτους υπάρχουν κάποια προβλήματα που από τις πρώτες εβδομάδες λειτουργίας των σχολείων διορθώνονται. Δυστυχώς, όμως στην ειδική αγωγή δεν συμβαίνει το ίδιο, κάθε νέα σχολική χρονιά, αντί να βελτιώνονται τα προβλήματα, διογκώνονται, γιατί πολύ απλά ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα της ειδικής εκπαίδευσης στη χώρα μας είναι ανεπαρκές και θα έπρεπε να επανεξεταστεί από τη βάση του.
Ας αρχίσουμε από το πώς φτάνει ένα παιδί με αναπηρία στο σχολείο του. Το κράτος διαθέτει μέσω Περιφέρειας πούλμαν και σε κάποιες περιπτώσεις και ταξί για τη μεταφορά των παιδιών στα σχολεία τους. Και ενώ κάτι τέτοιο φαντάζει ιδανικό, μπαίνουν στη μέση διευθυντές σχολείων, ιδιοκτήτες εταιριών πούλμαν και συνοδοί (πούλμαν) και φέρνουν τα πάνω κάτω. Τις περισσότερες φορές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα πούλμαν που ναυλώνει η Περιφέρεια από ιδιώτες μέσω διαγωνισμών και τα πληρώνει αδρά για την εξυπηρέτηση των μαθητών ΑμεΑ είναι μεγάλα σε χωρητικότητα παιδιών (είναι 45άρια) και σε όγκο, αυτό έχει συνέπεια να μην μπορεί να περάσει το πούλμαν από τα σημεία όπου μένουν τα παιδιά, γι’ αυτό τα παραλαμβάνουν από κεντρικά σημεία.
Με λίγα λόγια, ενώ η Περιφέρεια πληρώνει πούλμαν για να εξυπηρετούν τα παιδιά ΑμεΑ, παραλαμβάνοντάς τα από την οικία τους, τελικά οι μόνοι που εξυπηρετούνται είναι οι επιχειρηματίες που έχουν τα πούλμαν, γιατί πολύ απλά φτιάχνουν τα δρομολόγια όπως εξυπηρετεί τα οχήματά τους, εφόσον δεν διαθέτουν στόλο σχολικών οχημάτων τα οποία είναι ευέλικτα και μπορούν να περνάνε από στενούς δρόμους, όπως γίνεται με τα υπόλοιπα σχολεία. Αυτό το σκανδαλώδες θέμα της παραλαβής των παιδιών ΑμεΑ για τα σχολεία τους ακόμα και δέκα στενά μακριά από τα σπίτια τους συμβαίνει εδώ και χρόνια και κανένας αρμόδιος δεν έχει φροντίσει να παταχθεί.
Σε αντίξοες συνθήκες
Παιδιά με διάφορες αναπηρίες βαδίζουν μέσα στο κρύο, στη βροχή, στον καύσωνα για να πάνε στο σημείο όπου εξυπηρετεί τον εκάστοτε επιχειρηματία πουλμαντζή για να τα παραλάβει και να τα πάει στο σχολείο τους. Γονείς που, αντί να εξυπηρετούνται από όλους όσοι πληρώνονται από το ελληνικό κράτος για τη φροντίδα των παιδιών τους, αντιμετωπίζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων αγενή συμπεριφορά όταν «τολμάνε» να ζητήσουν τα αυτονόητα για τη μεταφορά του παιδιού τους. Τα παράπονα και οι προσπάθειες γονέων από όλη την Ελλάδα για να διορθωθεί αυτός ο παραλογισμός, του να εξυπηρετείται δηλαδή ο επιχειρηματίας που ναυλώνει τα πούλμαν και όχι το παιδί ΑμεΑ που μεταφέρει, είναι μια κατάσταση διαρκείας.
Επιστολές διαμαρτυρίας από γονείς ενημερώνουν χρόνια ολόκληρα τώρα για το φαινόμενο, Περιφέρειες, σχολεία, Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Διεύθυνση Εκπαίδευσης ανά την Ελλάδα, αλλά αυτό το φαινόμενο, όπως φαίνεται, ανθεί και καρποφορεί σε ένα σύστημα αδιαφορίας και οχαδερφισμού, που συντηρείται πρωτίστως από όλους εκείνους που το ανέχονται εις βάρος των παιδιών ΑμεΑ. Και το πρόβλημα με τη μεταφορά των παιδιών με αναπηρία στο σχολείο τους, μέσω ναυλωμένων μεταφορικών μέσων, δεν σταματάει εκεί, γιατί κάθε πούλμαν πρέπει να έχει και μία ή έναν συνοδό, εκεί, λοιπόν, αρχίζει ακόμα ένας τεράστιος γολγοθάς, αφού οι συνοδοί που προσλαμβάνουν οι επιχειρηματίες δεν είναι εκπαιδευμένοι επάνω στα ΑμεΑ.
Προσφάτως έφτασε καταγγελία στη 4amea για κοριτσάκι με σύνδρομο Rett που έλεγε το εξής: «Παρακαλώ όπως μεριμνήσετε για την προστασία του παιδιού μου, γιατί δεν ξέρω πού να απευθυνθώ για να ακουστεί η φωνή μου. Είμαι πατέρας κοριτσιού με rett syndrome, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με το λεωφορείο της μικρής μας προς το ειδικό σχολείο. Ενώ δεν περπατάει το παιδί μου, το λεωφορείο δεν περνάει από το σπίτι, αλλά 10 στενά πιο κάτω. Επίσης, η συνοδός μέσα στο λεωφορείο δεν έχει νοσηλευτικές γνώσεις και κάθε μέρα φοβόμαστε αν θα επιστρέψει υγιής. Αν τύχει και κάνει μία κρίση επιληψίας μέσα στο λεωφορείο, τι θα συμβεί; Ποιος θα φροντίσει το παιδί μας; Με ποια κριτήρια προσλαμβάνουν συνοδούς λεωφορείων για παιδιά ΑμεΑ; Κάθε φορά που την παραλαμβάνουν για το σχολείο της, κάνουμε τον σταυρό μας να φτάσει γερή, και γι’ αυτό αναγκαζόμαστε τις περισσότερες φορές να την πηγαίνουμε εμείς σχολείο και να καθυστερούμε στην εργασία μας, αλλά το προτιμάμε από το να συμβεί κάτι ανεπανόρθωτο στο παιδί μας».
Ο… yolo οδηγός και η υστερική συνοδός
Ακόμα πιο σοκαριστική είναι μια καταγγελία που έφτασε στην 4amea γονιού παιδιού ΑμεΑ, για να πάρετε μια γεύση για το επίπεδο και τη συμπεριφορά κάποιων «επαγγελματιών» που υποτίθεται φροντίζουν τα παιδιά μας μέχρι να φτάσουν στο σχολείο τους. «Χθες το παιδί παραδόθηκε στο σπίτι του με καθυστέρηση μιας ώρας και δέκα λεπτών! Και ενώ ήταν να παραδοθεί στις 13.40, παραδόθηκε στις 14.50!
Οταν ο χρόνος παράδοσής του είχε υπερβεί τα 40 λεπτά και δίχως να έχω καμία ενημέρωση, ούτε από τον οδηγό ούτε από τη συνοδό, και έχοντας πλέον αρχίσει να ανησυχώ, άρχισα να καλώ στα κινητά τους. Δεν πήρα καμία απάντηση ποτέ και κανένας τους δεν μου επέστρεψε την κλήση μου. Οταν παραδόθηκε το παιδί στις 14.50, κάλεσα αμέσως τον οδηγό για να μάθω τον λόγο της καθυστέρησής τους, αλλά η κλήση μου ακόμα μία φορά δεν απαντήθηκε. Κατ’ επανάληψη δεν τηρούν τις ώρες παραλαβής και παράδοσης του παιδιού στον τόπο κατοικίας του, με αποκορύφωμα εχθές το πρωί, όταν το παιδί έπρεπε να παραληφθεί μεταξύ 06.50 π.μ. – 07.00 π.μ. και ενώ δεν υπήρχε ακόμη μία φορά καμία ενημέρωση, τηλεφώνησα εγώ προσωπικά στον οδηγό για να δω τι συμβαίνει, μια και το παιδί μου είχε βγει ήδη στις σκάλες του σπιτιού και φώναζε “κολείο, κολείο”, έχοντας αγχωθεί και νομίζοντας ότι δεν θα πάει.
Ο οδηγός με ενημέρωσε ότι θα έρθουν σε 15 λεπτά κι εμείς βρεθήκαμε να κάνουμε βόλτες στην πιλοτή μας, μια και το παιδί μου εξακολουθούσε να μην είναι σε θέση να καταλάβει γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Εχω κατ’επανάληψη ενημερώσει τον οδηγό και τη συνοδό ότι θα πρέπει να είναι τυπικοί και να με ενημερώνουν, όπως και όλους τους γονείς, άλλωστε, γιατί έχουμε παιδιά που ο χρόνος έχει διαφορετική διάσταση στον εγκέφαλό τους και όταν το πρόγραμμά τους διαφοροποιείται χρειάζονται αρκετό χρόνο από μία ώρα έως και δύο ημέρες για να επανέλθουν. Σήμερα, λοιπόν, το πρωί, θέλοντας να μάθω τι έγινε εχθές, ρώτησα τη συνοδό και τον οδηγό να με ενημερώσουν. Η συνοδός με πολύ άσχημο τόνο και ύφος μού απάντησε πως δεν είναι δουλειά της και δεν είναι υπεύθυνη για κάτι τέτοιο, και μάλιστα με στόμφο. Αμέσως της απάντησα πως αυτή ακριβώς είναι η δουλειά της και όχι μόνο προς εμένα, αλλά προς όλους τους γονείς. Επίσης, ρώτησα τον οδηγό γιατί εκείνος δεν απαντούσε στις κλήσεις μου ή δεν με ενημέρωσε και η απάντησή του ήταν πως οδηγούσε και δεν μπορούσε ή ότι κινδύνευε να πάρει κλήση.
Με μουσική
Προφανώς δεν είναι άρτια εξοπλισμένος με ακουστικά κινητού και προφανώς δεν τα χρησιμοποιεί, καθώς θέλει να ενημερώνεται από το ραδιόφωνο του σχολικού λεωφορείου για τις τρέχουσες ειδήσεις της ημέρας, μια και το ραδιόφωνο του σχολικού παίζει είτε ειδήσεις είτε ξένη μουσική κατά περιόδους, μη γνωρίζοντας ότι τα παιδιά μας είναι διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας και δεν είναι ούτε ο χρόνος (07.00 π.μ.) ούτε ο τόπος (σχολικό) κατάλληλος για κάτι τέτοιο. Τη στιγμή εκείνη, με πολύ άσχημο ύφος και τόνο και σπρώχνοντάς με βίαια και επιθετικά, η συνοδός μού είπε να κατέβω από το σχολικό γιατί τους καθυστερούσα! Το αποτέλεσμα της βίαιης χειρονομίας της ήταν να χάσω την ισορροπία μου και να σωριαστώ στο πάτωμα μπροστά στα μάτια του παιδιού μου και ακόμα ενός μικρού παιδιού. Η επίθεσή της συμπληρωνόταν λεκτικά, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να αμυνθώ, προσπαθώντας να της κλείσω το στόμα μπροστά στα παιδιά.
Η συγκεκριμένη κυρία ήταν σε κατάσταση υστερίας, γιατί δεν ήθελε να μου απαντήσει τι ακριβώς συνέβη τη συγκεκριμένη ώρα που ζητούσα να μάθω πού βρισκόταν το παιδί μου, αγνοώντας τη συναισθηματική κατάσταση που βρίσκεται η μητέρα που γνωρίζει ότι το παιδί της βρίσκεται σε ένα όχημα το οποίο αδικαιολόγητα έχει αργήσει να φτάσει στον προορισμό του (ατύχημα, παραπλάνηση, ασθένεια, άσεμνη συμπεριφορά). Στην προσπάθειά μου να σταματήσω την υστερία της, γιατί το παιδί μου παθαίνει κρίσης πανικού όταν αντιμετωπίζει βίαιες συμπεριφορές (το είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν από δασκάλα του – λογοθεραπεύτρια), με κίνησή μου να της κλείσω το στόμα, λέγοντας της “σε παρακαλώ, το παιδί”, εκείνη, αντί να σιωπήσει ως όφειλε, άρχισε να ουρλιάζει και να με βρίζει χυδαιότατα, με αποτέλεσμα να μου επιτεθεί για ακόμα μια φορά, σπρώχνοντάς με, απωθώντας με και χτυπώντας με και βρίζοντάς με μπροστά στα μάτια του παιδιού μου και ακόμα ενός παιδιού (παιδιά χωρίς ομιλία), με έβριζε με χυδαιότατες εκφράσεις, όπως “ξεκ…, καρ.., πουτ…, θα σε γαμ…, θα δεις τι θα πάθεις, σε ξέρω καλά εσένα”, με αποτέλεσμα να έρθει ο οδηγός να μας χωρίσει από αυτή την αντιπαλότητα». Δυστυχώς, το φαινόμενο με τους επιχειρηματίες και τους ανεκπαίδευτους οδηγούς και συνοδούς έχει αυτά τα απαράδεκτα αποτελέσματα. Για όλους αυτούς τους λόγους, η φωνή των γονέων παιδιών με αναπηρία όχι μόνο πρέπει να ακούγεται, αλλά και να βρίσκει το δίκιο της.