Ο «Προμηθέας Εσταυρωμένος» επέστρεψε για τρίτη σεζόν στο θέατρο Αλκμήνη. Εκεί, κάθε Κυριακή στις 18.30, ο Χρήστος Λιακόπουλος πετυχαίνει έναν υποκριτικό άθλο επί σκηνής υποδυόμενος τον γνωστό μυθολογικό ήρωα σε έναν μονόλογο διάρκειας 75 λεπτών που έγραψε και σκηνοθετεί ο ίδιος.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
«Ο ρόλος είναι πολύ απαιτητικός σε όλα τα επίπεδα: σωματικά, μυϊκά, νευρικά, αναπνευστικά, φωνητικά, ενεργειακά… Και το έχω “πληρώσει” αυτό. Πολλές φορές στη διάρκεια της παράστασης ζαλίζομαι, μουδιάζουν τα χέρια και τα πόδια μου γιατί μένω επί 42 λεπτά σε θέση σταύρωσης κρατώντας τα χέρια μου, πονάω. Θέλω τρεις μέρες προετοιμασία για να παίξω και άλλες τρεις για να ξεκουραστώ. Συχνά έχω μυϊκούς σπασμούς μετά, πονάω, κάνω φυσικοθεραπείες. Ωστόσο δεν φείδομαι κόπων και προσπαθειών προκειμένου ο θεατής να “ταξιδέψει”, να τον συγκινήσει αυτό που βλέπει, να τον απογειώσει και -αν μπορέσει- να οδηγηθεί σε μια κάθαρση, μια λύτρωση, μια ενθάρρυνση, ώστε να δει τη ζωή διαφορετικά σε σχέση με τον εαυτό του και τους άλλους και μετά να προχωρήσει» αναφέρει ο ηθοποιός στις Εξομολογήσεις του στη σημερινή «Espresso», σημειώνοντας πως ο Προμηθέας αποτελεί για εκείνον έναν ρόλο ζωής.
Πού μεγαλώσατε, κύριε Λιακόπουλε;
Στον Πειραιά. Θυμάμαι πολύ παιχνίδι στη γειτονιά μου, την πλατεία Αλεξάνδρας, στην Καστέλα. Ημουν ενεργητικός και ατίθασος ως πιτσιρικάς. Μου άρεσε να σκαρφαλώνω, να βουτάω από ψηλά στη θάλασσα, να εκτίθεμαι στη βροχή, γενικά να γεύομαι τη φύση. Εψαχνα από μικρός να βρω τον εαυτό μου, επειδή ένιωθα πως ο χαρακτήρας μου είχε πολλές πλευρές. Κάπως έτσι έγινα και ηθοποιός, πιστεύω. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρατηρούσα τους ανθρώπους κι έπιανα κουβέντα μαζί τους προσπαθώντας να καταλάβω πώς σκέφτονται, πώς λειτουργούν… Κι όλα αυτά σε μια προσπάθεια να βρω τα αντίστοιχα δικά μου. Οταν μάλιστα συναντούσα προσωπικότητες που για κάποιο λόγο μου άρεσαν, κοπιάριζα τη συμπεριφορά τους για ένα διάστημα. Είχα αρχίσει την υποκριτική από τότε (γελάει).
Σπουδάσατε, ωστόσο, οικονομικά.
Σπούδασα κάτι άλλο λόγω του δισταγμού που ένιωθα τότε μέσα μου. Δεν είχα κάποιον να με καθοδηγήσει, ήμουν και συνεσταλμένος μικρός… Και τώρα είμαι, απλώς έχω εξελιχθεί και αισθάνομαι πιο χαλαρός.
Γιατί διστάζατε;
Επειδή πρόκειται για ένα επάγγελμα με προβολή, ο άλλος θεωρεί πολλές φορές, είτε από ζήλια είτε από άγνοια, ότι το επιλέγεις από ματαιοδοξία. Γι’ αυτό δεν το τόλμησα εξαρχής. Οικονομικά σπούδασα διότι έδωσα εξετάσεις έπειτα από μια γλυκιά παρότρυνση της μητέρας μου και πέρασα στην Ανωτάτη Βιομηχανική, όπως λεγόταν τότε το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Πειραιά. Υπήρξα μάλιστα και έκπληξη για τους καθηγητές μου, καθώς ήμουν λίγο «ρόδα, τσάντα και κοπάνα» στο σχολείο. Ομως με προσοχή στην παράδοση και λίγο διάβασμα τα… έπιανα. Θυμάμαι όταν είχα πάει να πάρω το απολυτήριό μου για να γραφτώ στο πανεπιστήμιο, με συναντάει η μαθηματικός και μου λέει: «Λιακόπουλε, είσαι η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής μου!»
Δουλέψατε ποτέ πάνω στα οικονομικά;
Δούλεψα δυο τρία χρόνια στη ναυτιλιακή εταιρία ενός φίλου, πριν ακόμα πάρω το πτυχίο μου, όταν ήμουν φοιτητής. Μετά σταμάτησα για να κάνω τη θητεία μου στο Ναυτικό, στην Κρήτη. Ημουν στον Ναύσταθμο στη Σούδα. Παρεμπιπτόντως, με τα Ιμια υπηρετούσα.
Τι θυμάστε από αυτό;
Κάποιοι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας, στην Κρήτη, μου είχαν περιγράψει την ιστορία ανατριχιαστικά. Ηταν έτοιμοι, μέσα στα αεροπλάνα και περίμεναν να φύγουν, για να πάνε να βομβαρδίσουν απέναντι. Το συγκεκριμένο σκηνικό ήταν στην κόψη του ξυραφιού για πόλεμο. Κι επειδή στην Ελλάδα έχουμε ζήσει πια μια μακρά περίοδο ειρήνης, νομίζουμε ότι θα είναι πάντα έτσι, ενώ αυτό δεν ισχύει. Δεν ξέρουμε ποτέ τι θα μας ξημερώσει. Αυτή τη στιγμή έχουμε πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας και σύρραξη στη Μέση Ανατολή. Είναι ανησυχητικό.
Πώς βρεθήκατε στη δραματική σχολή;
Οταν έκανα τη θητεία μου στην Κρήτη, είχα πάει μια μέρα να περπατήσω στην παλιά πόλη των Χανίων. Φτάνοντας στο φρούριο Φιρκά και μπαίνοντας μέσα, τα βήματά μου με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο με πέτρινους τοίχους κι ένα κόκκινο χαλί. Ηταν πολύ ατμοσφαιρικά, ένιωσα ότι βρισκόμουν σε θέατρο της Μόσχας. Κοιτάζω απέξω και τι να δω; Μια ταμπέλα που έγραφε: Θεατρικό Εργαστήρι Χανίων. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να γίνω ηθοποιός.
Βγαίνοντας από τη Δραματική Σχολή Ιασμος, τα βρήκατε εύκολα στο κομμάτι της δουλειάς;
Οπως είπα και νωρίτερα, ήμουν συνεσταλμένος, όπως επίσης τελειομανής. Αυτό κρύβει μια ανασφάλεια, γιατί τελειότητα δεν υπάρχει. Τότε νόμιζα ότι θα περνούσα ακρόαση από τους… θεούς του Ολύμπου, σαν να πήγαινα στο Hollywood ένα πράγμα. Δεν ένιωθα έτοιμος να προχωρήσω. Αφού κάποια στιγμή ένας καθηγητής μου με ρώτησε αν αισθανόμουν πως είχα κάποια έλλειψη, εκφράζοντας έτσι την απορία του γιατί δεν πήγαινα σε οντισιόν να διεκδικήσω τη θέση μου. «Δεν βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω;» μου έλεγε ως προς τις ικανότητες ορισμένων που έκαναν καριέρα. Σταδιακά προέκυψαν κάποια πράγματα, μπήκα σε ένα σίριαλ, το «Κάτω από την Ακρόπολη», και άρχισα να γίνομαι γνωστός. Είχε προηγηθεί ένας μικρός ρόλος στη δραματική «Σκιές πολέμου», ενώ ακολούθησαν αρκετά ακόμη σίριαλ και ταινίες.
Ο πρώτος ρόλος σας στο θέατρο;
Εκανα βόλτα στην Πλάκα με μια κοπέλα που ήμουν τότε και άκουσα ξαφνικά φωνές από το παλιό πανεπιστήμιο. Ηταν ένας άλλος καθηγητής μου από τη σχολή και κάνανε πρόβα για τον «Δον Ζουάν». Πήγα να του μιλήσω στο διάλειμμα και βλέποντας με ο σκηνοθέτης, ο συχωρεμένος Βασίλης Νικολαΐδης, μου είπε ότι του άρεσε η φιγούρα μου και μου πρότεινε να πάρω μέρος στην παράσταση. Ετσι ξεκίνησα επαγγελματικά στο θέατρο. Μεγαλύτερο ρόλο μού έδωσε στη συνέχεια ο Δημήτρης Πιατάς, ο οποίος είχε πάρει τότε το θέατρο Πολύτεχνο, στα Εξάρχεια, που τώρα έχει γίνει σούπερ μάρκετ στη θέση του.
Η υποκριτική θέλει διαρκή εκπαίδευση;
Βέβαια, ο ηθοποιός δεν σταματάει ποτέ να προπονείται, πρέπει να εκπαιδεύει συνεχώς το μυαλό, το σώμα του, τη φωνή του, την καρδιά του, την αναπαράστασή του επί σκηνής, μπροστά στον φακό, πρέπει να διαβάζει, να «εισπράττει» την πραγματικότητα, να είναι «ανοιχτός», να μην «κλείνεται». Ολο αυτό υπήρξε μεγάλη προπόνηση για μένα που ήμουν εσωστρεφής. Εγώ έγινα ηθοποιός για να γίνω πιο ελεύθερος άνθρωπος, είμαι σίγουρος πλέον.
Το καταφέρατε;
Ναι, και είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος γι’ αυτό.
Φέτος ανεβάζετε για τρίτη χρονιά την παράσταση «Προμηθέας Εσταυρωμένος» στο θέατρο Αλκμήνη. Είχε προηγηθεί επί τέσσερις σεζόν το έργο «Αυτοκράτωρ Αδριανός». Και στις δύο περιπτώσεις υπογράψατε το κείμενο, σκηνοθετήσατε, ασχοληθήκατε με τον ήχο, τα φώτα, κάνατε την παραγωγή. Είστε συγκεντρωτικός στη δουλειά σας;
Η τελειομανία μου είναι ένας λόγος που συμβαίνει αυτό. Επίσης νιώθω ασφάλεια έτσι. Φυσικά παίζει ρόλο και το οικονομικό κομμάτι. Επειδή εγώ στηρίζω τις παραστάσεις μου με χρήματα που δεν μου περισσεύουν, δεν μπορώ, ας πούμε, να κλείσω ένα πολύ μεγάλο θέατρο και να έχω δεκαμελή θίασο με μισθούς, ΙΚΑ κ.λπ. Ξέρεις, ο κινηματογράφος και το θέατρο έχουν «κλείσει» σπίτια, έχουν καταστρέψει καριέρες, δεν είναι απλό. Συμμετείχα σε διάφορα θεατρικά έργα, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα. Ζητούσε το μέσα μου να πραγματώσω κάτι όπως εγώ θεωρώ ότι πρέπει να γίνει σε μια παράσταση και να είμαι εγώ ο υπεύθυνος.
Πώς επιλέξατε ν’ ασχοληθείτε με τον Προμηθέα;
Μετά τη θεατρική τετραετία του «Αυτοκράτορα Αδριανού» ήταν η περίοδος που μας έκλεισαν λόγω Covid. Τότε σκέφτηκα τον Προμηθέα και, αφού διάβασα γι’ αυτόν, άρχισα να γράφω τον μονόλογο, που βασίζεται στον μύθο με επιρροές από πολλές διαφορετικές πηγές.
Ποιο μήνυμα περνάτε μέσω της παράστασης;
Ενθαρρύνω τον κόσμο να διεκδικήσει αυτό που θέλει, να σπάσει τα δεσμά του και να είναι ελεύθερος. Κι ας πληρώσει το τίμημα – όλα έχουν ένα τίμημα εξάλλου. Οπως έλεγε και ο Ιησούς: «Τι ωφελεί να κερδίσεις τον κόσμο όλο και να χάσεις την ψυχή σου». Ο μεγάλος δέσμιος είναι συνήθως ο ίδιος μας ο εαυτός. Φόβοι και ανασφάλειες που μπορεί να έχουμε. Πρέπει να απελευθερωθούμε από αυτά πρώτα κι έπειτα από κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας, με όποιο τίμημα.
Στην τηλεόραση γιατί δεν είστε τα τελευταία χρόνια;
Δεν εξαρτάται μόνο από μένα. Επίσης εγώ λείπω τα καλοκαίρια στην Κύθνο για τεσσερισήμισι μήνες λόγω μιας ξενοδοχειακής επιχείρησης που διατηρώ εκεί. Εκείνη την περίοδο τα σίριαλ έχουν συνήθως γυρίσματα, οπότε δύσκολα συνδυάζονται αυτά τα δύο. Βέβαια, αν υπάρξει κάτι που να μου αρέσει πολύ, τότε θα βρω μια λύση.
Υπάρχουν παρέες ή κλίκες που επιλέγουν σταθερά συγκεκριμένους συντελεστές σε καλλιτεχνικές δουλειές;
Υπήρχαν πάντα, υπάρχουν και τώρα. Δεν μου αρέσει αυτό. Δεν θέλω να αποτελεί διαβατήριο για τη δουλειά μου το με ποια πάω στο κρεβάτι μου, τι κόμμα είμαι ή αν θα κάνουμε παρέα και θα σε αποθεώνω. Οπως έχει πει και ο Μολιέρος: «Η κολακεία δεν είναι ποτέ αρκετή». Η πραγματική ευδαιμονία πηγάζει από μέσα μας. Είμαστε, νομίζω, σε φάση παρακμής στη χώρα μας αλλά και διεθνώς. Εχει γίνει θεός η ύλη, δεν κοιτάμε τίποτε άλλο πέρα από το χρήμα και τα υλικά αγαθά γενικότερα. Οι ανθρώπινες αρχές έχουν καταστρατηγηθεί, ο σεβασμός του ενός προς τον άλλον, η βοήθεια, η κατανόηση. Ολα αυτά υπάρχουν πια μόνο στα λόγια και σε διάφορα post στα social media.
