Γνώρισε τον Μίμη Πλέσσα από τη συμφοιτήτριά του, Λόρνα Κούτση, δικηγόρο σήμερα, που τότε ως φοιτήτρια τραγουδούσε στο μουσικό team του Πλέσσα. Το 2000 ο αείμνηστος μουσικοσυνθέτης διοργάνωσε συναυλία, στηρίζοντας τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε βουλευτή Ροδόπης Ευριπίδη Στυλιανίδη στην εκλογή του.
- Από τη Βίβιαν Μπενέκου
Οταν ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας ο Μίμης Πλέσσας ήταν ο εκλεκτός του για να αναλάβει την οργάνωση των μουσικών και καλλιτεχνικών σχολείων. Μιλώντας σήμερα στην «Espresso», ο πρώην υπουργός και βουλευτής Ροδόπης Ευριπίδης Στυλιανίδης αποκαλύπτει άγνωστες στιγμές από τη βαθιά φιλική σχέση που είχε αναπτύξει με τον «μαγικό μαέστρο», Μίμη Πλέσσα, που έφυγε προ ημερών από τη ζωή.
«Ο Μίμης δίδασκε ήθος. Ηταν δάσκαλος ζωής. Μου πρότεινε στην πρώτη ανοιχτή μου συγκέντρωση, στην πρώτη μου δημόσια ομιλία στην Κομοτηνή, να οργανώσει συναυλία. Μου έδωσε φοβερή δύναμη στην εκκίνηση και τη χρειαζόμουν, διότι είχα μεγάλη απόσταση να διανύσω ως αυτοδημιούργητος νέος πολιτικός μιας περιφέρειας όπως η Ροδόπη» είναι τα λόγια του βουλευτή της Ν.Δ., που έτρεφε και συνεχίζει να τρέφει σεβασμό και αγάπη για τον Μίμη, που εκείνος γνώρισε και θαύμασε.
Η φωνή του Στράτου Διονυσίου και το θρυλικό «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» είναι το αγαπημένο τραγούδι του Ευριπίδη Στυλιανίδη, από το τεράστιο μουσικό έργο του Πλέσσα. Ο πρώην υπουργός και αναπληρωτής καθηγητής Νομικής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου στη στροφή της συζήτησής μας, για τις αντιδράσεις ορισμένων βουλευτών της Ν.Δ. ενάντια στην κυβέρνηση, έχει την άποψη ότι, παρά τα όσα λέγονται για τους βουλευτές, «υπάρχουν ακόμα πολιτικοί που δεν είναι απλοί διαχειριστές ή υπολογιστές, αλλά προσδιορίζονται με βάση τις αξίες τους».
Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης τιμά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, με τη σκέψη του στο παρελθόν, όπου μαθητής ο ίδιος, ήταν από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο πάντοτε σημαιοφόρος. «Αυτό με άγχωνε, διότι γνώριζα ότι ο πρώτος μαθητής θεωρείται πάντα ακοινώνητος σπασίκλας και γίνεται αντιπαθής» λέει στην «Espresso» ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, η πορεία του οποίου δείχνει ότι μόνο τέτοιος άνθρωπος και πολιτικός δεν έγινε τελικά!
Προσφάτως έφυγε από τη ζωή ο θρύλος της μουσικής Μίμης Πλέσσας. Θα μου μιλήσετε για τον Μίμη Πλέσσα που εσείς γνωρίσατε;
Τον γνώρισα μέσα από μια καλή κοινή μας φίλη, συμφοιτήτριά μου στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και καταπληκτική ερμηνεύτρια, που συνεργαζόταν μαζί του, τη Λόρνα Κούτση. Τη Λόρνα την πίστευε ως καλλιτέχνιδα και στήριξε τα πρώτα της βήματα, αλλά τελικά την κέρδισε η δικηγορία. Αργότερα ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ είχα συχνά την ευκαιρία να τον ακούω στην Καισαριανή, στο Taboo, και να ανταλλάζω απόψεις μαζί του. Ο Μίμης δεν ήταν μόνο κορυφαίος δημιουργός. Κάποιοι φίλοι μου από τις ΗΠΑ μού έλεγαν, όταν έκανα το διδακτορικό μου στο Αμβούργο, ότι ήταν από τους μεγαλύτερους τζαζίστες της εποχής του διεθνώς. Ο Μίμης Πλέσσας ήταν καταπληκτικός επιστήμονας, με απόλυτα θετική και τετράγωνη σκέψη και ανάλυση. Ηξερε να ακούει με σεβασμό τον συνομιλητή του, όποιος κι αν ήταν, και να συζητά όχι με κραυγές, αλλά με επιχειρήματα. Εκανε με την απλότητά του και τον πιο ταπεινό να φαίνεται σημαντικός. Το κύριο χαρακτηριστικό του, ήταν άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης: «άνω θρώσκω», δηλαδή «κοιτώ προς τα πάνω», προς την τελείωση, προς τον Θεό. Χαμογελούσε μέσα από την ψυχή του και εξέπεμπε μια απίστευτη καλοσύνη. Είναι από τους σπάνιους ανθρώπους που γνώρισα, χωρίς συμπλέγματα και ανασφάλειες. Ανοιγε δρόμους για όλους, όχι μόνο για τους καλλιτέχνες, ακόμα και για τους ενδεχόμενους ανταγωνιστές του. Και στην κακία απαντούσε με αγάπη. Ο Μίμης δίδασκε ήθος σε όλους, αποδεικνύοντας ότι η γνώση είναι σεμνή και το ταλέντο χάρισμα, που πρέπει να μοιράζεται σε όλους. Ηταν δάσκαλος ζωής.
Είχε, αν και μεγάλος σε ηλικία, μια ουσιαστική σχέση με τους νέους. Πώς το πετύχαινε αυτό;
Εμένα με σόκαρε θετικά και προσδιόρισε το ξεκίνημά μου στην πολιτική, όταν έθεσα για πρώτη φορά υποψηφιότητα ως ο νεότερος βουλευτής στην Ελλάδα. Οταν κατάλαβε ότι αυτό που με τράβηξε στην πολιτική ήταν η αγάπη μου για την πατρίδα και η πίστη μου στη Θράκη, μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο: Μου πρότεινε στην πρώτη ανοιχτή μου συγκέντρωση, στην πρώτη μου δημόσια ομιλία στην Κομοτηνή, να οργανώσει μια συναυλία στην οποία θα συμμετείχαν νέοι καλλιτέχνες, όπως η καλή μου η φίλη η Λόρνα, τα «πλεσσόπουλα», όπως συνήθιζε να λέει, αλλά και νέα παιδιά από τα σχολεία της πόλης μου που θα τραγουδούσαν για τον τόπο μας. Η κίνησή του ήταν πράγματι συγκινητική, ήταν ανιδιοτελής αλλά και αφυπνιστική για όλους μας. Είχαμε 2.000 κόσμο. Κυρίως νεολαία. Μοιράστηκε μαζί μας το αίσθημα περιφρόνησης και αδικίας που αισθανόμασταν στην ακριτική Θράκη και μας όπλισε με κουράγιο και δύναμη για να επιδοθούμε με πείσμα σε έναν επίμονο αγώνα, που διαρκεί ακόμα. Μου έδωσε φοβερή δύναμη στην εκκίνηση και τη χρειαζόμουν, διότι είχα μεγάλη απόσταση να διανύσω, ως αυτοδημιούργητος νέος πολιτικός μιας περιφέρειας όπως η Ροδόπη, που κατοικείται από έντονο προσφυγικό στοιχείο και για 50 χρόνια δεν είχε καμία συμμετοχή στα κέντρα των αποφάσεων. Τον ευχαριστώ από καρδιάς για όλα.
Αργότερα, όταν μπήκατε στην κυβέρνηση, συναντηθήκατε ξανά;
Δεν ήταν δυνατόν να τον ξεχάσω. Είχα χρέος να κεφαλαιοποιήσω το χάρισμά του, προς όφελος της νέας γενιάς. Οταν έγινα υπουργός Παιδείας, του ζήτησα να αναλάβει την οργάνωση των μουσικών και καλλιτεχνικών σχολείων, που τότε ιδρύσαμε, και το δέχθηκε με μεγάλη χαρά. Η συναναστροφή με τη νέα γενιά τον αναγεννούσε. Επισκεφθήκαμε μαζί πολλά σχολεία. Τα εξόπλισε πλήρως με το λιγότερο δυνατό κόστος. Δίδασκε τους δασκάλους και ενέπνεε τους μαθητές. Εντόπιζε νέα ταλέντα. «Εδενε» τη μουσική μας παράδοση με τη σύγχρονη ελληνική και διεθνή δημιουργία. Οργανώσαμε μαζί με τον Μίμη και το Γιάννη Μαρκόπουλου τους μεγαλύτερους καλλιτεχνικούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη, με τη συμμετοχή 5.000 μαθητών από όλη την Ελλάδα. Ο Μίμης πέτυχε να βάλει την τέχνη στην εκπαίδευση και και να μεταγγίσει στη νέα γενιά της Ελλάδας μέσα σε ενάμιση χρόνο χιλιάδες χρόνια ελληνικού πολιτισμού. Μαζί συμβάλαμε ώστε η εκπαίδευση να αρχίσει να μετεξελίσσεται σε εθνική παιδεία. Μου έλεγε συχνά κάτι που το άκουσα και από τον Μίκη Θοδωράκη: «Τους Ευρωπαίους αλλά και όλους τους ξένους πρέπει να τους κοιτάμε ευθεία στα μάτια χωρίς συμπλέγματα, γιατί ο πολιτισμός που κουβαλούμε ως ταυτότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι πολύ πιο βαρύς και πολύ πιο μεγάλος από τον δικό τους»…
Ποιο το αγαπημένο σας τραγούδι, από το τεράστιο μουσικό του έργο;
«Βρέχει φωτιά στη στράτα μου…», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που ανέδειξε για πρώτη φορά και τον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή Στράτο Διονυσίου.
Ποια η σχέση του Πλέσσα με την πολιτική; Ανήκε στη Δεξιά;
Ο Μίμης Πλέσσας δεν χωρά σε έναν πολιτικό χώρο, όποια κι αν ήταν η κομματική επιλογή του, γιατί με τη μουσική και την προσωπικότητά του κατάφερε να εκφράσει έναν ολόκληρο εθνικό πολιτισμό, έναν δοκιμαζόμενο, αλλά πεισματάρη, επίμονο και αισιόδοξο λαό. Κατάφερε να εκφράσει πολλές γενιές και να προσδιορίσει την εποχή του, δημιουργώντας και διδάσκοντας για έναν αιώνα έως το τέλος. Αρα αντιστρέφω την ερώτησή σου, Βίβιαν. Μακάρι να μπορούσαν οι παρατάξεις να εκφράζονταν μέσα από την υψηλή ποιότητα τέτοιων προσωπικοτήτων.
Ας περάσουμε τώρα στα της πολιτικής επικαιρότητας: Υπάρχει τελικά ομάδα αμφισβήτησης των πεπραγμένων της κυβέρνησης μέσα στη Ν.Δ.; Κι αν ναι, ανήκετε σε αυτή;
Τώρα με προσγειώνεις απότομα. Απαντώ: Ναι, υπάρχουν ακόμα βουλευτές και πολιτικοί που δεν είναι απλοί διαχειριστές ή υπολογιστές, αλλά προσδιορίζονται με βάση τις αξίες τους και υπερασπίζονται ιδέες και πολιτικές που πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν την κυβέρνηση καλύτερη για να βοηθήσουν τον τόπο. Αυτό δεν συνιστά εσωκομματική αντιπολίτευση, αλλά λειτουργεί ως καταλύτης για να λειτουργεί η «μηχανή» αποδοτικότερα, χωρίς να βλάπτεται το περιβάλλον. Πιστεύω ότι οι ενεργοί κοινοβουλευτικά βουλευτές συμβάλλουν στο να διορθώνονται λάθη, να συμπληρώνονται κενά και να έρχεται η εκτελεστική εξουσία πιο κοντά σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται σκληρά.
Τι είναι αυτό που είναι ενοχλητικό στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη; Η «πασοκοποίηση» του κόμματος και η απομάκρυνσή του από τη λαϊκή Δεξιά ή η διαχείριση της καθημερινότητας, που δεν είναι και η καλύτερη;
Μη ζητάτε από μένα να πυροβολήσω πισώπλατα έναν πρωθυπουργό που προσπαθεί και μια παράταξη που πιστεύω και υπηρετώ από παιδί. Δεν το έκανα ποτέ, ακόμα κι όταν είχα σοβαρές διαφωνίες ή όταν ένιωσα αδικημένος, γιατί το έκαναν άλλοι σε μένα. Πιστεύω στην ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση, στο πλαίσιο της εσωκομματικής δημοκρατίας, διότι θεωρώ ότι περισσότερη δημοκρατία στα κόμματα σημαίνει καλύτερη δημοκρατία των κομμάτων. Αυτή η ανοχή στην άλλη άποψη χτίζει ισχυρότερες σχέσεις εμπιστοσύνης. Το ένιωσα και κατά την πρόσφατη επικοινωνία μου με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Υπάρχουν βουλευτές ή πρώην υπουργοί που είναι στον πάγκο, επειδή ίσως διατηρούν μια κριτική στάση απέναντι στον πρωθυπουργό;
Θεωρώ ότι αδικούμε τις φωνές των κοινοβουλευτικών που παρεμβαίνουν, όταν ισχυριζόμαστε ότι γκρινιάζουν γιατί δεν έγιναν υπουργοί. Αναρωτιέμαι αν είναι τόσο σπάνιο και παράλογο να διαφοροποιείσαι γιατί πιστεύεις σε μια άλλη προσέγγιση ή υπερασπίζεσαι κάποιες αξίες που δεν θέλεις να θολώσουν.
Στη Θράκη πώς είναι τα πράγματα σήμερα;
Είναι σαφές ότι όσο η Πολιτεία παρατηρεί αδιάφορα στο πλαίσιο μιας πολιτικής κατευνασμού και δεν επιβάλει δυναμικά το κράτος Δικαίου, τόσο τα παραμάγαζα της Τουρκίας και διάφοροι ακραίοι εγκάθετοι αποθρασύνονται και ασκούν ψυχολογικό εκβιασμό σε τμήμα της μειονότητας. Στόχος τους είναι η τουρκοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας και η επιβολή «συνδιοίκησης» στη Θράκη.
Οι «87» ή ο Κασσελάκης έχουν δίκιο στη διένεξη για τον ΣΥΡΙΖΑ; Εσείς, που είστε απέξω, πώς το βλέπετε;
Καταλαβαίνω την οργή ιστορικών στελεχών, που διαπιστώνουν τον διασυρμό του κόμματός τους. Εχουν μεταβληθεί από κόμμα σε τραγική ή κωμική θεατρική σκηνή αυτοδιάλυσης. Τον Κασσελάκη όμως τον έβγαλε η βάση του ΣΥΡΙΖΑ με την υποστήριξη πολλών από τους σημερινούς διώκτες του, που τότε τον υποστήριζαν φανατικά, ενώ σήμερα θέλουν να τον διαγράψουν με απόφαση Κεντρικής Επιτροπής. Η δημοκρατική διαδικασία που ακολουθούν εσωτερικά τούς εκθέτει. Θα έπρεπε, εφόσον τον κρίνουν ακατάλληλο, να τον νικήσουν με εκλογή από τη βάση.
Εχετε παιδιά φοιτητές. Τι συμβαίνει με τα παιδιά σήμερα;
Φοβούμαι ότι γονείς και δάσκαλοι χάσαμε τη μάχη από τα κινητά και τα TikTok. Δεν σκληραγωγήσαμε τα παιδιά μας. Δεν τους δώσαμε θετικά πρότυπα και τώρα μας κακοφαίνεται.
Η 28η Οκτωβρίου τι αναμνήσεις σάς φέρνει;
Στις εθνικές γιορτές, από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο, ήμουν πάντα σημαιοφόρος και βραβευόμουν κάθε χρόνο, τέτοια εποχή. Αυτό με άγχωνε, διότι γνώριζα ότι ο πρώτος μαθητής θεωρείται πάντα ακοινώνητος σπασίκλας και γίνεται αντιπαθής. Για να το ξεπεράσω, επιδίωκα πάντα τη διάκρισή μου να την επιστρέφω στους συμμαθητές μου, ως βοήθεια και στήριξη. Ισως αυτή η καλή επικοινωνία με βοήθησε να εκλέγομαι παμψηφεί πρόεδρος και εκπρόσωπός τους στη μαθητική κοινότητα ή στον φοιτητικό σύλλογο, ανοίγοντας τον δρόμο προς την πολιτική.
