Ο γνωστός δημοσιογράφος παρουσιάζει στο νέο βιβλίο του το savoir vivre του καπνιστή
Εχει το κάπνισμα savoir vivre; Κι αν ναι, ποιοι είναι οι κανόνες που πρέπει να ακολουθούν οι καπνιστές ώστε η συνήθειά τους να γίνεται αποδεκτή χωρίς γκρίνια και μουρμούρα από τους… πολέμιούς τους;
Ο Χρήστος Ζαμπούνης, ως μανιώδης καπνιστής, δίνει συμβουλές σε όσους μοιράζονται αυτό το «ενήλικο πάθος» (όπως το αποκαλεί), ενώ «διδάσκει» όλες εκείνες τις κινήσεις που φανερώνουν ευγένεια και αρχοντιά.
Mάλιστα αποκαλύπτει και ιστορίες… καπνιστικής τρέλας, όπως στην περίπτωση του φημισμένου Nobu στο Κολωνάκι, όπου rich and famous πελάτες του πληρώνουν ως και 1.000 ευρώ (για την πριβέ αίθουσα) προκειμένου να απολαύσουν το πούρο τους!
Δαχτυλίδια καπνού
Ο δημοσιογράφος αποφάσισε να κάνει βιβλίο τα άρθρα του που έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε εφημερίδα.
Το ονόμασε «Το Savoir Vivre του καπνιστή… και άλλες ιστορίες ενήλικου πάθους» (εκδόσεις Φερενίκη). Ξεφυλλίζοντάς το κάποιος αντιλαμβάνεται τη μεγάλη του αγάπη για το κάπνισμα, και δη των πούρων.
Αναφέρεται σαφώς στους αντικαπνιστές και υπερασπίζεται μέχρι… τέλους το δικαίωμα εκείνων που αρέσκονται να… χάνονται ανάμεσα σε δαχτυλίδια καπνού.
«Οι γεωπολιτικοί αναλυτές σφάλλουν. Ο επόμενος πόλεμος δεν θα γίνει για το νερό, αλλά για τον καπνό. Αντιμέτωποι θα είναι οι καπνιστές και οι μη καπνιστές. Οι τελευταίοι έχουν χιλιάδες λόγους να μισούν τους πρώτους» αναφέρει σε κάποιο σημείο του βιβλίου του.
Εξάλλου περιγράφει και ιστορίες καπνιστικής… τρέλας, στις οποίες άνθρωποι με διόλου ευκαταφρόνητη οικονομική επιφάνεια πληρώνουν όσο όσο για να απολαύσουν το τσιγάρο ή το πούρο τους στους prive χώρους μαγαζιών όπου δεν επιτρέπεται το κάπνισμα.
Ποιοι είναι λοιπόν οι κανόνες καλής συμπεριφοράς, οι οποίοι και την εικόνα του καπνιστή αλλάζουν προς το καλύτερο, αλλά και λιγότερο ενοχλητικός γίνεται ο καπνός;
«Οταν υποδεχόμεθα φίλους που καπνίζουν, εκτός από σταχτοδοχεία βάζουμε και κεράκια που απωθούν τον καπνό, για τους καλεσμένους μας που δεν είναι καπνιστές και συνεπώς τους ενοχλεί ο καπνός» γράφει ο Χρήστος Ζαμπούνης, ενώ τονίζει πως «δεν παρουσιαζόμεθα σ’ ένα ραντεβού, σ’ ένα σπίτι, αλλά ούτε εξερχόμεθα από έναν δημόσιο χώρο και κυρίως δεν χορεύουμε με το τσιγάρο στο στόμα».
Η κυρία και τα σπίρτα
Τι γίνεται, όμως, στους εργασιακούς χώρους; «Στο γραφείο μας μπορούμε να καπνίζουμε, αν επιτρέπεται από την εταιρία ή γενικώς από τον εργοδότη. Πρέπει όμως να μη λησμονούμε ότι αφήνει μυρωδιά πίσω μας και γύρω μας».
Ο κύριος Ζαμπούνης είναι κατηγορηματικός: «Θεωρείται άκομψο για μια κυρία να καπνίζει στον δρόμο, όπως και για έναν κύριο να μιλά με το τσιγάρο (ή την πίπα ή το πούρο) στο στόμα. Η εποχή των ταινιών της δεκαετίας του ’40, όπου ο Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ ή ο Κάρυ Γκραντ το έπρατταν, έχει περάσει ανεπιστρεπτί».
Ο καπνιστής κερδίζει πόντους… ιπποσύνης με απλές κινήσεις.
«Οταν συναντήσουμε μια κυρία ή έναν ηλικιωμένο κύριο, είθισται ή να σβήνουμε αμέσως το τσιγάρο μας ή να το κρατούμε αναμμένο στο χέρι, χωρίς να το φέρουμε στα χείλη μας».
Επίσης, «όταν μια κυρία βγάζει το πακέτο της με τα σπίρτα ή τον αναπτήρα και είναι έτοιμη να ανάψει το τσιγάρο της, ο κύριος σπεύδει να της προτείνει φωτιά. Εάν ο ίδιος δεν έχει, της ζητεί την άδεια να χρησιμοποιήσει τη δική της. Εάν η κυρία έχει ήδη ανάψει τη φωτιά της, τη σβήνει για να της την προσφέρουν».
Μπορεί οι συμπεριφορές να θυμίζουν ήρωες κλασικών ταινιών και φιλμ νουάρ, όμως, όπως υποστηρίζει ο Χρήστος Ζαμπούνης, το κάπνισμα έχει τους δικούς του κανόνες.
«Οταν ανάβουμε ένα τσιγάρο ή το τσιγάρο άλλων με σπίρτο, δεν το κουνάμε πάνω κάτω για να σβήσει. Απλώς το φυσάμε ελαφρώς. Μια κυρία δεν φυσά ποτέ τη φλόγα που της προσφέρει ένας άνδρας» επισημαίνει.
Οπως το απλό τσιγάρο, έτσι και το πούρο έχει τους δικούς του… νόμους. Το έχουμε δει στα χείλη διασήμων και μη, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που «ξεπατικώνουν» κινήσεις και συμπεριφορές κινηματογραφικών ρόλων.
«Επειδή οι τραυματισμοί είναι συνήθεις, καλό είναι να αποφεύγονται οι επιδείξεις τύπου Κλιντ Ηστγουντ ή Τζακ Πάλανς, όπου δαγκώνουμε οργισμένα την άκρη του πούρου και την πτύουμε διαγωνίως στο έδαφος» υπογραμμίζει ο Χρήστος Ζαμπούνης, ο οποίος είναι μέγας λάτρης των καλών πούρων.
Δεισιδαιμονία
Γιατί άραγε θεωρείται γρουσουζιά να ανάβουν τρία διαφορετικά τσιγάρα από την ίδια φωτιά; Πώς ξεκίνησε η… δεισιδαιμονία;
«Υπάρχει μια αρνητική προκατάληψη που πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας όταν ανάβουμε τρία τσιγάρα με την ίδια φωτιά. Προέρχεται από τον Πόλεμο των Μπόερς, όταν τρεις Αγγλοι στρατιώτες ανεπαύοντο καπνίζοντας τσιγάρο. Ο εχθρός είδε τη λάμψη των δύο πρώτων τσιγάρων, σημάδεψε και σκότωσε τον τρίτο καπνιστή» επισημαίνει ο δημοσιογράφος.
Στο Nobu 1.000 ευρώ για ένα πούρο!
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Οι αντικαπνιστικοί νόμοι δεν ήταν ποτέ δημοφιλείς στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρώπης (και με φανατικούς τηρητές ανάλογων νομοσχεδίων τους Αμερικανούς). Ετσι δεν είναι λίγοι εκείνοι οι επιχειρηματίες που αρνούνται να συμμορφωθούν ή να διαμορφώσουν τους χώρους τους εξίσου για καπνιστές και αντικαπνιστές πελάτες.
Ο Χρήστος Ζαμπούνης διηγείται: «Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το αγαπητό Da Capo. Εφαρμόζοντας από τους πρώτους τον νόμο, ο ιδιοκτήτης του Στάθης Χριστοδουλόπουλος χώρισε το εσωτερικό του καταστήματος σε δύο μέρη: στο ένα τοποθέτησε πινακίδες “No smoking” και το άλλο το άφησε ως έχει. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ο Νίκος Φώσκολος για να φανταστεί το τι επακολούθησε. Ιδιοκτήτης και υπάλληλοι του Da Capo μετατράπηκαν σε χωροφύλακες του Σεν Τροπέ, για να θυμηθούμε τη δημοφιλή ταινία του Λουί Ντε Φινές, στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν στους “θεριακλήδες” το αυτονόητο».
Ωστόσο υπάρχουν και χώροι όπου για να απολαύσει κανείς ένα τσιγάρο ή πούρο πρέπει να καταβάλει το ανάλογο αντίτιμο. «Ετερο παράδειγμα: στο εξίσου αγαπητό Nobu Matsuhisa, όπου απαγορεύεται ανεξαιρέτως το κάπνισμα, οι εύποροι “χαρμανιασμένοι” πελάτες του προτιμούν να πληρώνουν επιπλέον 1.000 ευρώ για να κλείνουν την prive αίθουσα στον πρώτο όροφο και να μπορέσουν να απολαύσουν ανενόχλητοι το πούρο τους».
Ελισσάβετ Κυρίτση
Φωτό: Μάρα Λαζαρίδη. Eπιμέλεια φωτογράφισης: Στ. Μάλαμας
