Το αιώνιο δίλημμα του ποδοσφαίρου με κοινό συντελεστή το «10» παίζεται πλέον στον Παράδεισο. «Ποιος είναι καλύτερος; Ο Πελέ ή ο Μαραντόνα;»
Η ερώτηση που κυριαρχεί σε κάθε συζήτηση στην οποία μπορεί να συμμετέχουν μικρά παιδιά μέχρι άνθρωποι που πρόλαβαν να ζήσουν και τους δύο.
Ο Πελέ «έφυγε» για τα γήπεδα των ουρανών, όπου παίζει εδώ και δύο χρόνια ο Ντιέγκο Μαραντόνα, και μοιραία η συζήτηση όλου του πλανήτη είναι ξανά πάνω τους. Δύο θρύλοι με εντελώς διαφορετικές ζωές. Ποδοσφαιρικά δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τους δυο ποδοσφαιριστές που έκαναν διαφορετική καριέρα σε άλλη εποχή και με ιδιαίτερα δεδομένα. Ωστόσο δεν γίνεται να μη γνωρίζουμε τι έχει πετύχει καθένας ξεχωριστά. Ισχύει ότι ο ένας δεν έπαιξε ποτέ στην Ευρώπη και ο άλλος κατέκτησε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά τίποτα δεν έχει σημασία μπροστά στον τρόπο που… χάιδευαν την μπάλα στο χορτάρι.
Ως πιο… παλιός, ο Πελέ ήταν το «μαύρο διαμάντι» που έγραψε ιστορία με τη φανέλα της Σάντος και της Εθνικής Βραζιλίας. Ενα αγόρι που κατάφερε να αλλάξει όλο το ποδόσφαιρο της χώρας του και να τη μετατρέψει σε μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές μηχανές του κόσμου.
Το RSSSF τονίζει ότι ο Βραζιλιάνος αστέρας βρήκε συνολικά 1.303 φορές τα αντίπαλα δίχτυα στην καριέρα του, με τη Σάντος να αποτελεί τη μεγάλη του αγάπη. Κατέκτησε έξι πρωταθλήματα Βραζιλίας, δύο Copa Libertadores και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα σε επίπεδο συλλόγων, όμως το αποκορύφωμα ήρθε με το εθνόσημο στο στήθος. Στα 17 του πανηγύρισε το πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο στη διοργάνωση του 1958, έχοντας μάλιστα πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακολούθησαν το τρόπαιο του 1962 αλλά και αυτό του 1970, έχοντας συνολικά τρεις κατακτήσεις σε τέσσερις συμμετοχές στον θεσμό. Δεν αγωνίστηκε ποτέ στην Ευρώπη και η μόνη μεταγραφή του ήταν το 1975, στις ΗΠΑ και στη Νιου Γιορκ Κόσμος, όπου τερμάτισε την τεράστια καριέρα του.
Οι συμπατριώτες του λάτρεψαν τον Πελέ, τον μεγάλο μπαλαδόρο, αλλά όχι και τον Εντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, τον χαρακτήρα του. Δεν κατάφεραν να του συγχωρήσουν τα ελαττώματά του, να τα παραβλέψουν και να του αφοσιωθούν με όλη τους την ψυχή, όπως έκαναν οι Αργεντινοί με τον Ντιέγκο Μαραντόνα.
Χαμογελαστό παιδί
Το λαϊκό, χαμογελαστό παιδί, που ήρθε από τη φτώχεια για να κάνει τη χώρα του περήφανη, είχε και μια άλλη, σκοτεινή πλευρά. Τη θεωρία περί διπλής προσωπικότητας του Πελέ ενίσχυσε με τον τρόπο του και ο ίδιος, γράφει στην «Telegraph» ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιρικός αρθρογράφος Μάρκους Αλβες. Από τότε που αποσύρθηκε από τη δράση μιλούσε για το πρόσωπό του σε τρίτο ενικό, αποδίδοντας στον εαυτό του δυνάμεις υπερφυσικές. «Γονείς ζητούσαν από τον Πελέ να επισκεφθεί τα παιδιά τους στα νοσοκομεία, παιδιά καθηλωμένα σε αναπηρικά αμαξίδια. Οταν τα συνάντησα, κατάφεραν να σηκωθούν και να περπατήσουν ξανά» είχε πει κάποτε. Ισχυριζόταν ότι είχε κάνει και άλλα θαύματα.
Η εταιρία που ίδρυσε για να κάνει μπίζνες στον χώρο του αθλητισμού φέρεται ότι άρπαξε από τη UNICEF 450.000 στερλίνες (πάνω από 500.000 ευρώ με την τρέχουσα ισοτιμία). Η άμπωτη της δημοτικότητάς του στη Βραζιλία ήρθε όταν αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη Σάντρα Ρεγκίνα Αράντες, την κόρη που απέκτησε εκτός γάμου. Επειτα από δικαστικές διαμάχες πέντε ετών, το 1996 η γυναίκα κέρδισε το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το επώνυμό του, όμως και πάλι ο Πελέ απέφυγε οποιαδήποτε σχέση μαζί της.
Ούτε στην κηδεία της παρευρέθηκε (πέθανε το 2006, σε ηλικία 42 ετών, από καρκίνο του μαστού). Εστειλε ένα στεφάνι, το οποίο του επιστράφηκε από την οικογένειά της. «Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Πελέ και ο Εντσον είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα» είχε πει ο συμπαίκτης του στη Βραζιλία του ’70 Ρομπέρτο Ριβελίνο. Μεγάλη ζημιά στη φήμη του -ιδίως μεταξύ των μαύρων της εργατικής τάξης, από τους οποίους και ο ίδιος προερχόταν- έκανε η αδιαφορία του για τον ρατσισμό που μαστίζει τη χώρα του. Το 2020 είχε προκαλέσει αλγεινή εντύπωση η κίνησή του να δωρίσει μια φανέλα με την υπογραφή του στον ακροδεξιό πρόεδρο Ζαΐρ Μπολσονάρο, που κάποτε δήλωσε ότι οι μορφωμένοι γιοι του δεν θα είχαν ποτέ στο πλάι τους μια μαύρη γυναίκα.
Ενας ποδοσφαιριστής που δεν γέμιζε με γκολ τα αντίπαλα δίχτυα, αλλά η ποιότητα που έβγαζε στο χορτάρι ήταν «κομμένη και ραμμένη» για ποίηση. Σε αντίθεση με τον Πελέ, ο Ντιεγκίτο δεν έμεινε σε μόνο έναν σύλλογο, παίζοντας σε Μπόκα Τζούνιορς, Μπαρτσελόνα, Σεβίλη και Νιούελς, όμως η επιρροή που είχε στη Νάπολι ήταν έμεινε στην Ιστορία. Εμεινε για επτά χρόνια στην Ιταλία και μετατράπηκε στον μεγάλο ήρωα της πόλης. Φυσικά υπήρξε σύμβολο της Αργεντινής, όπου είχε συνολικά 90 συμμετοχές με 34 γκολ αλλά και την κατάκτηση του Μουντιάλ το 1986. Το τελευταίο της χώρας, μέχρι να το επαναλάβει ο Λιονέλ Μέσι. Τον Ντιεγκίτο τον λατρεύουν Αργεντινοί και Ναπολιτάνοι χωρίς όρια.
Ο Μαραντόνα ήταν ο θεός του ποδοσφαίρου! Ο Μαραντόνα ήταν ο επαναστάτης και ο συμβιβασμένος· ήταν ο καλλιτέχνης που δημιουργούσε κι ο καλλιτέχνης που έκλεβε. Ηταν ο αμαρτωλός, ήταν ο ενάρετος, ο γυναικάς, ο βουλιμικός, ο πότης, ο ψεύτης, ο απατεώνας, ο ενθουσιώδης, ο καβγατζής.
Πηγή έμπνευσης
Ο Μαραντόνα ήταν ένας θεός με ανθρώπινα ελαττώματα. Ο Μαραντόνα ήταν ένας από όλους εκείνους που έπεφταν για ύπνο και ονειρεύονταν πως είναι ο «Μαραντόνα». Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων, όταν εμφανίζονταν στους θνητούς, τα σώματά τους δεν ήταν εξωπραγματικά, ρωμαλέα εντυπωσιακά· ήταν πηγές ενέργειας και έμπνευσης, από τις οποίες μπορούσαν να δημιουργηθούν υπερφυσικές δυνάμεις. Αυτό ήταν ο Μαραντόνα: πηγή έμπνευσης και άλλοθι για τις ανθρώπινες αδυναμίες. Κι όμως, παρά τα ελαττώματά του, λατρεύεται από τους Αργεντινούς σαν θεός και κανένας δεν θυμάται ούτε τις αδυναμίες του ούτε τα λάθη του. Αντίθετα με τον βασιλιά Πελέ, που στο ποδόσφαιρο είναι αθάνατος, αλλά στην προσωπική του ζωή θνητός…