❱❱ Η Καίτη Ιμπροχώρη μιλάει για τον «δάσκαλο» Ροντήρη, τα μαθήματα γαλλικών και πιάνου, τις ταινίες στη Finos Film και την τηλεόραση
❱❱ Οι συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου, οι ρόλοι της ντάμας και οι διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της στο «Μπαλκόνι» του Ζενέ
Από την
ΚΛΑΡΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αριστοκρατική και ταυτόχρονα απλή, σοβαρή και ανήσυχη! Μια ηθοποιός που άφησε την επιτυχία της να κάνει θόρυβο όσο εκείνη δούλευε σιωπηλά, με ήθος, καλοσύνη, άποψη και πάνω απ’ όλα σεβασμό για τη δουλειά της.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και ήταν μαθήτρια του Δημήτρη Ροντήρη, ενώ συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου. Η Καίτη Ιμπροχώρη μιλά στην «Espresso» για την πορεία μιας ζωής!
Πού γεννηθήκατε;
Στην Αθήνα, σε μία νεοκλασική μονοκατοικία της οδού Ακαδημίας. Είμαι βέρα Αθηναία!
Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια σας;
Δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι τα γυμνασιακά μου χρόνια, την εφηβεία μου! Ημουν στη γενιά των «γαλλικών και του πιάνου»! Πήγαινα στο Γαλλικό Ινστιτούτο, έκανα μαθήματα πιάνου στο Ωδείο Αθηνών μέχρι τα 15 μου και μετά φοίτησα στη σχολή καλογραιών Saint Joseph. Είχα έναν πατέρα εξαιρετικό και μια μητέρα που αγαπούσαν το θέατρο και την τέχνη γενικώς. Ο πατέρας μου ήταν γιατρός και τότε τα ιατρεία ήταν μέσα στο σπίτι. Θυμάμαι συζητήσεις για την ποίηση, τον Παλαμά, τον Σολωμό, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ. Ημουν πολύ μπροστά για την εποχή, γιατί είχα σύγχρονους γονείς. Ο πατέρας μου είχε παίξει ρόλο και στην Αντίσταση. Οταν ήμουν μικρή, ήταν εξορία στην Ικαρία. Μάλιστα, μετά το 1952 που τους άφησαν και μεγαλώσαμε κι εμείς, μας πήρε με τον αδερφό μου και μας πήγε στην Ικαρία για να μας δείξει το μέρος.
Το να ακολουθήσετε το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν η πρώτη επιλογή σας ή προέκυψε στην πορεία;
Μάλλον με την πρώτη το αποφάσισα… Στην 8η τάξη, δυστυχώς, πέθανε ο πατέρας μου από καρκίνο. Με ήθελε στην Ιατρική ή τη Γαλλική Φιλολογία, αλλά δεν προλάβαμε να το συζητήσουμε.
Βεβαίως, αγαπούσε πολύ το θέατρο και θεωρώ ότι δεν θα είχε καμιά αντίρρηση με αυτήν την επιλογή μου. Κι επειδή ήταν και φίλος με την Ασπασία Παπαθανασίου και τον Δημήτρη Ροντήρη, πήγα κατευθείαν στη σχολή του. Ο Ροντήρης έκανε περιοδεία με το Πειραϊκό Θέατρο. Επαιρνε όσους από τους μαθητές του ήθελαν κι έκαναν πρακτική. Στα μεγάλα θέατρα. Ετσι άρχισα να ταξιδεύω στο εξωτερικό. Πήγα παντού!
Γνώρισα όλους τους πολιτισμούς! Αμερική, Ευρώπη, ανατολικά κράτη. Ηταν μεγάλη εμπειρία! Στην Αμερική δεν θα μπορούσα να ζήσω. Μου ήταν αδιανόητο. Στο Παρίσι ήθελα πολύ να μείνω, γιατί ήμουν και γαλλομαθής! Και ο πολιτισμός της Ρωσίας μου άρεσε πολύ εξαιτίας όλης αυτής της παράδοσης στη λογοτεχνία και στον χορό.
Ο πρώτος ρόλος σας;
Στον Μουσούρη. Ηταν δάσκαλός μου στη σχολή και με πήρε αμέσως να παίξω! Στο έργο «Υπόθεση διαζυγίου» με την Τζένη Ρουσσέα και τη Βάσω Μεταξά.
Ο ρόλος μου ήταν μιας Αγγλίδας της καλής κοινωνίας, λίγο ελευθεριάζουσας για την εποχή. Εμεινα δύο σεζόν. Μετά με πήρε ο Μυράτ. Με είδε στο θέατρο Παρκ, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, να παίζω με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την Αντιγόνη Βαλάκου, και με πήρε. Εμεινα κι εκεί άλλες δύο σεζόν. Κι ύστερα όλο έρχονταν ρόλοι… Ντάμες έκανα πάντοτε!
Ποιος είναι ο ρόλος της ζωής σας; Ο ρόλος που σας καθόρισε;
Και μια λέξη να πει ο ηθοποιός γίνεται ζωή! Και για τη μια φράση πασχίζεις! Εγώ τουλάχιστον πάσχιζα… Ξεκίνησα βέβαια με καλούς ρόλους. Ωστόσο, οι δουλειές που έκανα με τον Αλέξη Σολωμό είναι πολύ ξεχωριστές. Ειδικά στο «Μπαλκόνι» του Ζενέ. Ηταν διθυραμβικά για μένα! Σαν να ήμουν η Σάρα Μπερνάρ! Δεν πίστευα ποτέ πολύ στον εαυτό μου. Πάντα δούλευα πολύ και μετά πίστευα ότι δεν το έκανα καλά.
Πότε ξεκινήσατε με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση;
Το θέατρο ήταν πάντοτε στη ζωή μου. Είναι μία συνέχεια. Δεν σταματάς ποτέ. Εκανα συνδυαστικά κάποιες ταινίες στη Finos Film, από το 1967 και μετά. Εκείνη που μου άρεσε περισσότερο από όλες ήταν o «Ποπολάρος» του Ξενόπουλου. Είχα τον ρόλο της Κιάρα. Μου άρεσε πολύ!
Πέραν αυτών των ταινιών όμως, κατά καιρούς έκανα και ταινίες για τα φεστιβάλ. Βοηθούσαμε τους νέους κινηματογραφιστές τότε. Η τηλεόραση ήρθε πολύ μετά. Από κει με γνώριζε ο κόσμος, ενώ ήμουν χρόνια στο θέατρο! Εκείνο που μου έχει μείνει από την τηλεόραση είναι που έπαιξα το «Επειδή και διά ταύτα» με τον Ανδρέα Φιλιππίδη, τον δάσκαλό μου και τη Λίλη Παπαγιάννη, τη φίλη μου. Δεν το ξαναείδα από τότε ποτέ! Μετά ξεκίνησα να διδάσκω στη σχολή του Δημήτρη Φωτιάδη και στην Αθηναϊκή Σκηνή του Κάλβου και άφησα κατά μέρος την τηλεόραση.
Δημιουργήσατε φιλίες με ηθοποιούς;
Δεν είχα ιδιαίτερες φιλίες, αλλά ήμασταν αγαπημένοι. Δεν είχαμε γκρίνιες και προβλήματα. Εγώ είμαι κατά του ανταγωνισμού. Δεν τον θέλω! Θέλω τον συναγωνισμό! Δηλαδή, όταν υπάρχει πάνω στη σκηνή ένας εξαιρετικός ηθοποιός, είτε άντρας είτε γυναίκα, τρελαίνομαι και παίζω καλύτερα! Με όλους τους συναδέλφους μου είχα καλές σχέσεις. Τους αγαπούσα. Δεν ξεχωρίζω κανέναν.
Ο έρωτας τι ρόλο έπαιξε στη ζωή σας;
Α! Μια χαρά! Συνέζησα δύο φορές. Τη μία για 10 χρόνια και την άλλη για 21! Στη δεύτερη συζυγία έκανα και πολιτικό γάμο. Δεν τον ήθελα τον θρησκευτικό! Δεν ήθελα ούτε καν τον γάμο, ποτέ! Ακόμα θυμάμαι το χαστούκι που έφαγα από τη μάνα μου στα δεκαέξι μου, όταν της είπα ότι δεν θα κάνω θρησκευτικό γάμο, αν ποτέ παντρευτώ! Δεν μου άρεσαν αυτά… Θεωρούσα και θεωρώ ότι είναι θέμα προσωπικό. Οι σχέσεις των ανθρώπων πρέπει να είναι μεταξύ τους, όχι να τις βγάζουν στην κοινωνία!
Το ίδιο ισχύει και για την απόκτηση παιδιών ή δεν προέκυψε;
Δεν ήθελα δικά μου παιδιά. Αγαπούσα όλα τα παιδιά και φρόντιζα και τα παιδιά σε ιδρύματα. Μετά ήρθε κι ο Δημήτρης, ο ανιψιός μου, κι ήταν μια χαρά! Ο Δημήτρης είναι γιος του αδερφού μου. Είχαν χωρίσει με τη νύφη μου, η οποία ήταν αεροσυνοδός, και τον μεγαλώσαμε εμείς. Τον πολιτικό γάμο τον έκανα για το ενδεχόμενο αν, ίσως, έκανα ένα παιδί. Δεν ήρθε και δεν με ενδιέφερε.
Φέτος είστε στο Studio Κυψέλης, στην παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Μιλήστε μας γι’ αυτό…
Συνεργάζομαι με τον Γιώργο Λιβανό εδώ και πολλά χρόνια. Τον θαυμάζω πολύ… Δεν θέλω να παίζω πια σε παραστάσεις, εκείνος με πείθει!
Πλέον θέλω να βλέπω ωραίες παραστάσεις. Το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» το είχα δει με τον Μυράτ στον ρόλο του αφηγητή, όταν ήμουν 17 χρόνων! Εκτοτε δεν έτυχε να την ξαναδώ και τώρα παίζω σε αυτήν, σε ένα σύγχρονο θέατρο που μου αρέσει πολύ. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση και ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15.
Είστε ευτυχισμένη;
Ναι! Είμαι καλά! Μεγαλώνω χωρίς προβλήματα υγείας κι αυτό είναι το κυριότερο! Από κει και πέρα δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο! Τα άλλα τα ορίζει κανείς με τα χέρια του.
Τι εύχεστε για το μέλλον;
Να πάει καλά η ανθρωπότητα. Ο καπιταλισμός έχει φάει τα πάντα! Να το γράψετε αυτό, μη φοβηθείτε… Εγώ τα λέω. Ολα είναι πολιτική! Ακόμα και ο έρωτας πολιτική είναι. Να δούμε τι θα κάνουμε με την Ελλάδα. Είμαστε παθητικοί και δεν μου αρέσει. Και να εξελιχθεί το θέατρο κι άλλο! Να πάει παραπάνω, παραπέρα.
Ποιες λέξεις σάς χαρακτηρίζουν;
Τέχνη. Οικογένεια.
Πώς είστε ως άνθρωπος;
Υποχωρητική. Και δεν τα πάω καλά με τη δημοσιότητα. Δεν μου αρέσει να πρωτοπροβάλλομαι. Καθόλου! Ο,τι θέλει ο άλλος να καταλάβει κατάλαβε. Κι ας μου στοίχισε αυτό.
Το ήθος διδάσκεται;
Ναι! Πιστεύω ότι το ήθος διδάσκεται. Ξεκινάει από την οικογένεια και μετά παίζει ρόλο και το σχολείο. Το ταλέντο είναι έμφυτο. Αλλά, αν δεν δουλέψεις και δεν μελετήσεις, δεν προχωράς μόνο με το ταλέντο.
