Ο ηθοποιός Κώστας Κρομμύδας, που έχει «γεννήσει» εννιά συγγραφικά «παιδιά», κάνει «γκρο πλαν» στις αναμνήσεις του.
- Από τον
ΗΛΙΑ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑ
Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Εβόρα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, ο Κώστας Κρομμύδας το εμπνεύστηκε μετά την επίσκεψή του στο χωριό Παναγίτσα, κοντά στην Εδεσσα.
Ένα πανέμορφο μέρος, όπου η επαφή με τη φύση είναι τόσο έντονη, που κάνει τους ανθρώπους να παίρνουν βαθιές ανάσες ελευθερίας, κάτι που φαίνεται ότι έχουμε ανάγκη όλοι μας αυτή τη δύσκολη περίοδο.
Ο δημοφιλής συγγραφέας και ηθοποιός, μετά τη συμμετοχή του στη βρετανική σειρά «The Durrells», ολοκληρώνει τώρα το δέκατο βιβλίο του, το οποίο είναι ένα αληθινό success story, ενώ παράλληλα κουβεντιάζει για τη μεταφορά ενός παλιότερου μυθιστορήματός του στη μικρή οθόνη.
Ποια ανάμνηση ζωντανεύει πρώτη στο μυαλό σου από την εποχή που ήσουν πιτσιρικάς;
Οι ατέλειωτες ώρες που ψαρεύαμε τα καλοκαίρια στα ποτάμια, είτε απέξω με καλάμια είτε μπαίνοντας μέσα στο νερό. Σχηματίζαμε όλoι μαζί μια γραμμή πηγαίνοντας κόντρα στη ροή του ποταμού και γυρίζαμε στα σπίτια μας με σακούλες γεμάτες ψάρια και καραβίδες.
Κεφάλαιο εφηβεία: ήρεμο παιδί ή επαναστάτης;
Ήρεμος επαναστάτης!
Φοίτησες μια εποχή στη Νοσηλευτική Αθήνας. Ήθελες να γίνεις νοσοκόμος ή υπήρχε εξαρχής ο στόχος της υποκριτικής;
Η Νοσηλευτική ήταν ουσιαστικά το διαβατήριό μου για να φύγω από τα Τρίκαλα και να πάω να σπουδάσω. Μετά το σχολείο έδωσα εξετάσεις και πέρασα τυχαία σ’ αυτή τη σχολή, ενώ ασχολούμουν ήδη με το θέατρο σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Φοίτησα στη Νοσηλευτική για ενάμιση χρόνο και όταν πέρασα στο Εθνικό την άφησα. Παράλληλα έπιασα δουλειά σε μπαρ, ώστε να μπορώ να συντηρούμαι και να είμαι αυτόνομος.
Ποιος ήταν ο πρώτος μεγάλος ρόλος;
Έγινε ομαλά η μετάβασή μου από την ερασιτεχνική ενασχόληση στην επαγγελματική δράση της υποκριτικής. Κατά τη διάρκεια της σχολής έπαιξα στο Εθνικό ως σπουδαστής σε κάποιες παραστάσεις, μετά ήρθαν κάποιοι ρόλοι σε σίριαλ και κατόπιν το σινεμά. Με επέλεξε η Όλγα Μαλέα για τον πρώτο μου πρωταγωνιστικό ρόλο στη «Διακριτική γοητεία των αρσενικών», όπου υποδύθηκα τον αστυνομικό. Θυμάμαι, είχε γίνει… πανικός εκείνο τον χειμώνα.
Το ένιωσες αυτό μέσα από ακραία περιστατικά θαυμασμού
Ήταν περισσότερο ο ρόλος που το προκάλεσε αυτό, ο αστυνομικός με τα δερμάτινα. Ειδικά με τη σκηνή του ταγκό, θυμάμαι, όπου και να πήγαινα, θέλανε όλες να χορέψουμε το ταγκό που χόρευε ο ήρωάς μου στην ταινία.
Στην τηλεόραση ήσουν παρών κάθε χρόνο για δύο δεκαετίες, από το 1992 ως το 2012. Ήταν όντως αυτή η χρυσή εποχή της, όπως την αποκαλούν;
Η αλήθεια είναι πως υπήρχε μεγάλη ζήτηση για σίριαλ και παραστάσεις τότε, με αποτέλεσμα όμως να δημιουργηθεί και μια τεράστια φούσκα με πολλούς απαίδευτους γενικότερα. Λόγω της ζήτησης εμφανίστηκαν ορδές ηθοποιών, ερασιτεχνών ή περαστικών από το επάγγελμα. Αυτό δεν έκανε καλό στη δουλειά μας, κάτι που φαίνεται και τώρα, καθώς δεν ξέρεις ποιοι είναι πραγματικά ηθοποιοί και ποιοι όχι για να δοθούν σωστά τα επιδόματα.
Υπήρχε αθέμιτος ανταγωνισμός στην τηλεόραση και τότε;
Ο αθέμιτος ανταγωνισμός είναι συνυφασμένη έννοια με τα επαγγέλματα του θεάματος. Πάντοτε υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Δεν είναι μόνο οι γνώσεις και οι δυνατότητες, έπαιζαν (και παίζουν) ρόλο πολλά πράγματα, όπως π.χ. οι γνωριμίες. Δηλαδή δεν έπαιρναν πάντα οι καλύτεροι τους ρόλους.
Ένιωσες ποτέ να προσπαθούν να σου βάλουν… τρικλοποδιά;
Δεν υπάρχει ηθοποιός που να είναι ενεργός και να μην το έχει νιώσει αυτό. Ή να μην του έχουν βάλει διλήμματα του στιλ «αν θες να πάρεις αυτό, πρέπει να κάνεις αυτό».
Πώς αντιδρούσες σε τέτοιες περιπτώσεις;
Ξέρεις, αυτό εξαρτάται από το πόσες θυσίες έχει αποφασίσει κάθε άνθρωπος να κάνει στη ζωή του, τι του επιτρέπουν η προσωπικότητά του και το ήθος του. Υπήρχαν τότε άνθρωποι που τα έδιναν όλα για ένα λεπτό διασημότητας, εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω αυτό στη ζωή μου. Προσπαθούσα μόνο με τη δουλειά μου. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όσα παιδιά έχουν πετύχει το έκαναν. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι ηθοποιοί. Απλά ο κανόνας λέει ότι στα επαγγέλματα θεάματος πρέπει να κάνεις «θυσίες», αν θέλεις να φτάσεις ψηλά. Πάντα όμως υπάρχουν και πολλές φωτεινές εξαιρέσεις, άνθρωποι που προχωράνε με το σπαθί τους. Πάντως, στα 90s και 00s πολλά αστέρια έλαμψαν για ένα φεγγάρι και μετά εξαφανίστηκαν. Όχι μόνο ηθοποιοί…
Η συγγραφή πώς μπήκε στη ζωή σου;
Το 2010, με το που ξεκίνησε η κρίση, κατάλαβα πως το επάγγελμα του ηθοποιού θα είχε μεγάλο θέμα και μπήκα στη διαδικασία της συγγραφής. Άλλωστε, πάντοτε έγραφα. Δεν περίμενα βέβαια ότι λίγα χρόνια μετά θα έφτανε αυτό το πράγμα να μου αποδίδει, χωρίς να δουλεύω σαν ηθοποιός. Ξεκίνησα δειλά δειλά, το ένα βιβλίο έφερε το άλλο κι έχω φτάσει τώρα να έχω εννιά βιβλία στα ράφια των βιβλιοπωλείων και το δέκατο, που το τελειώνω σε λίγο, και θα εκδοθεί την άνοιξη.
Πάντως, μετά 10 χρόνια επέστρεψες πέρυσι στην τηλεόραση για την ξένη σειρά «The Durrells».
Ναι, και μάλιστα βλέποντας τις προάλλες τον νέο κύκλο της σειράς «The Crown», όπου ο Τζος Ο’ Κόνορ υποδύεται τον Κάρολο της Αγγλίας, θυμήθηκα τις σκηνές που είχαμε μαζί στο «The Durrells», στην Κέρκυρα. Όταν παίζεις σε μια ξένη σειρά όπως αυτή, αυτό που νιώθεις είναι ότι κάπως έτσι θα ήθελες να είναι η δουλειά του ηθοποιού γενικά, από τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν ως τα χρήματα που παίρνεις. Δεν έχω πάψει να είμαι ενεργός ηθοποιός, αν προκύψει κάτι καλό θα το αξιολογήσω ανάλογα.
«Εβόρα», «Ογκρέσα», «Μη με λησμόνει», «Ουρανόεσσα» είναι τίτλοι από κάποια βιβλία σου. Έχω την αίσθηση πως είναι για σένα «τελετουργική» η διαδικασία επιλογής τίτλου. Σαν να τον βρίσκεις πρώτα και μετά να ξεκινάς το γράψιμο…
Ισχύει αυτό. Έχει συμβεί στα περισσότερα βιβλία μου, γιατί ο τίτλος τα καθορίζει, δεν είναι άσχετος ούτε βγάζω απλά εντυπωσιακούς τίτλους. Το επόμενο βιβλίο, αυτό που τελειώνω σε λίγο, λέγεται «Ακάκιε». Εντάξει, η πρώτη σκέψη πηγαίνει στη διαφήμιση. Πίσω από αυτό όμως κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία, που διανύει τον προηγούμενο αιώνα. Δεν είναι μόνο αυτό, αλλά είναι τόσο χαρακτηριστικό σαν όνομα, που το επέλεξα γιατί ήθελα ο αναγνώστης να ξέρει ότι αυτό που θα διαβάσει θα τον ταξιδέψει σε αυτή την εποχή, την ξεχασμένη, του μπακάλικου, του προηγούμενου αιώνα, της δημιουργίας. Είναι εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία, καθώς παρακολουθεί τη ζωή του Λευτέρη Μαντζίκα, που δεν ήταν μόνο η γνωστή βιομηχανία ζυμαρικών. Πρόκειται για τη συγκλονιστική πορεία ενός ανθρώπου που γεννήθηκε το 1916 και βίωσε επιτυχίες και δυσκολίες. Είναι ένα success story ουσιαστικά.
Ποιο βιβλίο σου θα ήθελες να μεταφερθεί πρώτο στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη;
Ήδη κάνω κουβέντες για το «Μη με λησμόνει». Έχω συζητήσει αρκετά γι’ αυτό τελευταία. Νομίζω όμως ότι τελειώνοντας το «Ακάκιε» θα είναι ένα βιβλίο που θα θελήσουν πολλοί να το κάνουν σειρά ή ταινία.
Τι άλλο κάνεις αυτή την εποχή;
Δέχτηκα μια πρόταση από το λογοτεχνικό site itravelPoetry να κάνω ένα ένα webinar, δηλαδή διαδικτυακό σεμινάριο, με θέμα τη δημιουργική γραφή. Πώς ξεκινά κάποιος να γράψει ένα βιβλίο, πώς δημιουργεί μια ιστορία και την αναπτύσσει, πώς αναζητά εκδότη, τι πρέπει να προσέξει, πώς παρουσιάζει τον εαυτό του στα social media. Υπάρχει δηλαδή τόσο το δημιουργικό όσο και το συμβουλευτικό κομμάτι σε αυτό το masterclass που θα βγει στον «αέρα» στις αρχές Δεκεμβρίου.
Με τη γυναίκα σου, τη Μαρίνα, πώς γνωριστήκατε;
Εγώ δούλευα νύχτα σ’ ένα μπαρ και μια φίλη μου την κάλεσε να έρθει. Ήρθε η Μαρίνα εκείνο το βράδυ και μέσα σε μισή ώρα είχαμε καταλάβει πως κάτι… γίνεται μεταξύ μας. Έκτοτε πορευόμαστε μαζί.
Η κόρη σας, η Βαΐα, θέλει να γίνει ηθοποιός ή συγγραφέας;
Πλέον έχει μπει στα 13 και νομίζω πως έχει άλλες βλέψεις. Εμείς πάντως δεν την παροτρύνουμε προς κάποια κατεύθυνση. Δεν είμαστε από τους γονείς που κατευθύνουν τα παιδιά τους επαγγελματικά. Θα της δώσουμε τα εφόδια ώστε φτάνοντας σε κάποια ηλικία αυτό που θ’ αποφασίσει μόνη της να κάνει ν’ αντιπροσωπεύει αυτό που αγαπάει. Η γενιά αυτή θα χρειαστεί να κάνει διάφορα επαγγέλματα, γιατί αλλάζουν πολύ γρήγορα τα πράγματα. Οπότε πρέπει να προετοιμάσουμε πολίτες που θα έχουν μέσα τους το ένστικτο της αλλαγής και της προσαρμογής.