Κι όμως, ο Ντέμης Νικολαΐδης είχε παραδεχτεί με τον τρόπο του πριν από περίπου έναν χρόνο ότι ο ίδιος και η Δέσποινα Βανδή ήταν σαν δυο ξένοι στο ίδιο σπίτι.
Στη μία και μοναδική συνέντευξη για τη διάσημη σύζυγό του που είχε παραχωρήσει τότε στο «Ενώπιος Ενωπίω», όπου η Ελληνίδα σταρ ήταν προσκεκλημένη του Νίκου Χατζηνικολάου, ο παλαίμαχος άσος της ΑΕΚ είχε δηλώσει πως το αγαπημένο του από τα δεκάδες σουξέ της είναι το «Θυμήσου».
Και μπορεί τότε να μην μπήκε κανείς στη διαδικασία να ψάξει τους στίχους του συγκεκριμένου τραγουδιού, τώρα όμως η συγκεκριμένη επιλογή του Ντέμη μάλλον λέει πολλά. Τα έλεγε δηλαδή από τότε, σαν να έδινε… χρησμό για την πτωτική πορεία στη σχέση του με τη γυναίκα της ζωής του και μητέρα των δύο παιδιών του.
Οι στίχοι του Βαγγέλη Κωνσταντινίδη για το τραγούδι που συνέθεσε ο Φοίβος και συμπεριλήφθηκε στο πολυπλατινένιο άλμπουμ της Δέσποινας Βανδή «Άντε γεια» το 2002 περιγράφουν την ιστορία ενός ζευγαριού που ενώ ξεκίνησε παραμυθένια και άγγιξε την απόλυτη ευτυχία, με το πέρασμα του χρόνου τα δεδομένα άλλαξαν και οι δύο αυτοί άνθρωποι «πάγωσαν», μένοντας «κολλημένοι» σε μια σχέση που επί της ουσίας είχε πάψει να λειτουργεί και να προσφέρει αμφίδρομη χαρά και αγάπη.
«Ημασταν οι δυο μας/ παραμύθι παιδικό μας/ τώρα οι σιωπές μας/ πλημμυρίζουν τις στιγμές μας/Σώματα θιγμένα/ δίχως χάδι δίχως βλέμμα/ τι να πω» λένε τα πρώτα λόγια του κομματιού που αγαπά ο Ντέμης. Αυτός που τα ακούει φέρνει πλέον συνειρμικά στο μυαλό του το διάσημο ζευγάρι που ενώ έζησε έναν μεγάλο έρωτα, τα τελευταία χρόνια συμβίωνε συμβατικά στο ίδιο σπίτι, χωρίς να έχει καμία ουσιαστική επικοινωνία και επαφή. «Είχαμε οι δυο μας/ έναν έρωτα θεό μας/ Λόγια και εικόνες, ξαφνικά γίναν χειμώνες/ Σχέδια μεγάλα/ καταντήσανε μια στάλα/ τι να πω» τραγουδά η Δέσποινα Βανδή στη συνέχεια και μοιάζει να περιγράφει τη φθορά που έφερε στη σχέση της με τον Ντέμη το πέρασμα του χρόνου, με τα συναισθήματα και των δύο να αλλάζουν, από θερμά να γίνονται κρύα, και τα φιλόδοξα και μεγαλεπήβολα σχέδια για το κοινό τους μέλλον τελικά να… συρρικνώνονται.
«Θυμήσου/ που τις νύχτες αγκαλιά σου με κρατούσες/ και ψιθύριζες γλυκά πως μ’ αγαπούσες/ Θυμήσου/ Θυμήσου/ που ξυπνούσα από τους χτύπους της καρδιάς σου και αντάμωνε η πνοή μου τη δικιά σου/ Θυμήσου» αναφέρει το ρεφρέν του λυπητερού ερωτικού τραγουδιού, το οποίο παραπέμπει σε μια εσωτερική κραυγή και των δύο, μια ύστατη προσπάθεια να ταξιδέψουν πίσω στον χρόνο, όταν ζούσαν τον έρωτά τους σε όλο του το μεγαλείο, και μέσα από τις ωραίες μνήμες τους να σώσουν ό,τι απέμεινε. «Άλλο δεν μπορούμε/ σαν αιχμάλωτοι να ζούμε/ Δυο κεριά λιωμένα/ που έχουν μείνει κολλημένα/είναι αυτή η αγάπη/ και κανείς δεν κάνει κάτι/ τι να πω…» λένε οι στίχοι στο δεύτερο κουπλέ του «Θυμήσου», οι οποίοι φαίνεται ότι ταιριάζουν… γάντι με την τωρινή απόφαση του ζευγαριού να τραβήξει χωριστούς δρόμους. Τα τελευταία χρόνια ο Ντέμης και η Δέσποινα ζούσαν επί της ουσίας σαν αιχμάλωτοι, αφού ο έρωτάς τους είχε τελειώσει, σαν «κολλημένα κεριά» που έπρεπε κάποιος να τα τραβήξει το ένα από το άλλο για να ξεκολλήσουν και να συνεχίσει καθένα από αυτά να καίει μόνο του.