Την πιο μεγάλη μάχη της ζωής της δίνει εδώ και δύο εβδομάδες η σπουδαία δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Ροζίτα Σώκου.
- Από τον
Νίκο Νικόλιζα
Η γυναίκα θρύλος της ελληνικής δημοσιογραφίας βρίσκεται στο Νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», προσπαθώντας να κρατηθεί στη ζωή μετά το διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη στο σπίτι της, όπου βρίσκεται καθηλωμένη τα τελευταία χρόνια σε αναπηρικό αμαξίδιο. Στο πλευρό της 98χρονης δημοσιογράφου βρίσκεται συνεχώς η μοναχοκόρη της, Ιρένε.
Τον Μάρτιο του 2019 η Ροζίτα Σώκου, στην τελευταία μέχρι σήμερα συγκλονιστική συνέντευξή της, είχε μιλήσει στην «Espresso» για την πολυτάραχη ζωή της, αλλά και για τις τηλεοπτικές της δηλώσεις που είχε κάνει παλιότερα τόσο για την Αλίκη Βουγιουκλάκη όσο και για τη Μελίνα Μερκούρη, και είχε πικραθεί πολύ γιατί, λόγω μοντάζ, είχαν αφαιρέσει λόγια της, παραποιώντας το νόημα των λεγομένων της.
«Δεν θα ξεχάσω πως έπαιζαν για ώρες ότι εγώ είπα “καλύτερα που πέθανε η Βουγιουκλάκη”. Αυτή τη φράση λοιπόν δεν την είχα πει εγώ, αλλά η μαμά της, η κυρία Εμυ, παρουσία και του Τέλη Ζώτου. Συγκεκριμένα, μας είχε πει: “Η κόρη μου θα υπέφερε τόσο πολύ όταν θα έβλεπε γερασμένο το πρόσωπό της στον καθρέφτη, που καλύτερα που πέθανε”. Κι όμως, με το κόψε ράψε, έμοιαζε ότι τα είπα εγώ. Για την Αλίκη μπορώ να σας πω ότι το σπουδαίο ταλέντο της το είχα καταλάβει πολύ νωρίς, όταν την είδα στα πρώτα της βήματα στο Εθνικό Θέατρο να παίζει Μολιέρο. Και πραγματικά είχε μεγάλο ταλέντο. Και μία φορά στη ζωή της αποφάσισε να παίξει κάτι εξαιρετικό, που ήταν η “Φιλουμένα Μαρτουράνο”. Το έργο αυτό το είχα δει προηγουμένως στην Ιταλία από τον Εντουάρντο ντε Φιλίπο, ο οποίος το είχε γράψει για την αδερφή του.
Η Αλίκη σε αυτό το έργο για μένα ήταν πολύ καλύτερη. Ηταν αριστούργημα. Παρ’ όλα αυτά, το έργο κατέβηκε σε μία εβδομάδα, γιατί δεν την αναγνώριζε το κοινό. Επαιρναν το πρόγραμμα, την έβλεπαν σε φωτογραφίες και στο έργο έβλεπαν μια άλλη. Δεν τους άρεσε»! Στην ίδια συνέντευξη στην «Espresso» η Ροζίτα Σώκου είχε αναφερθεί και στον επιστήθιο φίλο της Μάνο Χατζιδάκι. «Τον θυμάμαι από την Κατοχή, που με είχαν καλέσει σε ένα φιλικό σπίτι για τσάι και μου είπαν: “Θα έρθει ένα παιδάκι να παίξει πιάνο”.
Και ξαφνικά βλέπω ένα παιδάκι με κοντά χέρια και χοντρά δάχτυλα. Το παιδάκι αυτό ήταν ο Μάνος. Καθ’ όλη τη διάρκεια που έπαιζε, έλεγα: “Είναι αδύνατον αυτό το παιδάκι να γίνει πιανίστας”. Και ο Μάνος έγινε σπουδαίος και μεγαλούργησε. Κάναμε πολλή παρέα, είχε χιούμορ, αλλά είχε και ένα ελάττωμα: αργούσε πάντα. Μας έστηνε» είχε εξομολογηθεί στην «Espresso» η Σώκου.