Ποια γνωστή δημοσιογράφος αναφέρθηκε στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε και συγκλόνισε με την εξομολόγησή της;
«Στα 18 μου είχα ένα τροχαίο το οποίο ανέτρεψε τα όνειρά μου. Εγώ και η Φρίντα Κάλο. Βρέθηκα με σίδερα στον αυχένα. Δεν μπορούσα να χορέψω. Θυμάμαι, ήρθε ο μπαμπάς μου στο νοσοκομείο και με ρώτησε “έχουμε plan b;”. Εγώ από πολύ πιτσιρίκα έγραφα ποιήματα. Υπήρχε μια ευκολία στο γραπτό. Στα 16 μου, σκέψου, είχα βγάλει την πρώτη μου ποιητική συλλογή. Του λέω λοιπόν “δεν υπάρχει, αλλά αφού γράφω μήπως να κάνω κάτι σχετικό;”. Κάπως έτσι ξεκίνησε η δημοσιογραφία». Γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη δουλειά της και στα 25 της ήταν ήδη αρχισυντάκτρια. «Βαρέθηκα όλα και έκανα για κάποια χρόνια ταξιδιωτικό ρεπορτάζ. Γύρισα όλο τον κόσμο. Έναν μήνα Κένυα, άλλο έναν Μαλαισία… Νομίζω ότι τα ταξίδια διαμόρφωσαν κατά πολύ αυτό που είμαι σήμερα».
Στη συνέχεια μιλώντας στο περιοδικό ΟΚ! αναφέρθηκε στο νέο της βιβλίο που στις σελίδες του κάνει λόγο για στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή της.
«Επ’ ουδενί δεν μπορώ να πω ότι είναι σελίδες από το ημερολόγιό μου. Τα έχω ζήσει εν μέρει, αλλά έχω κάνει και κάποιες δικές μου μηχανορραφίες. Από κάποιον έχω πάρει το κεφάλι, από κάποιον άλλο το χούι και από κάποιον τρίτο το στόρι. Δεν διαβάζεις την ιστορία και καταλαβαίνεις ότι φωτoγραφίζω κάποιο πρόσωπο. Εκτός βέβαια από μια ή δυο ιστορίες που είναι ακριβώς έτσι. Μου έχουν τύχει δηλαδή κάποια περίεργα που τα έχω γράψει κατά γράμμα. Αυτές ήταν ιστορίες που διηγούμουν στους φίλους μου και πολλές φορές μού έλεγαν “πες μας αυτή με τον τραγουδιστή”. Ήταν ιστορίες που έβγαζαν πολύ γέλιο. Είχα βαρεθεί πια να τις λέω. Κάποια στιγμή λοιπόν είπα στους φίλους μου “θα σας τις γράψω, να ησυχάσω κι εγώ, να τις διαβάσει και κανένας άλλος”. Πάνω στην πλάκα, όταν άνοιξε το iefimerida.gr πριν από δέκα χρόνια, έγραψα μια ιστορία με έναν τραγουδιστή που την ονόμασα “Φτου μη σε ματιάξω”. Είδα την ώρα που περνούσε από επιμέλεια πόσο ξεκαρδίζονταν όσοι τη διάβαζαν. Κάποιες ιστορίες βέβαια είναι και γλυκόπικρες. Δεν είναι αμιγώς ευθυμογράφημα. Για παράδειγμα, “Ο άντρας που έκανε τις γυναίκες αριθμούς” ή “Ο αλογάκιας” είναι ιστορίες που στο τέλος σού παγώνουν το χαμόγελο και σε κάνουν να σκέφτεσαι “πραγματικά, υπάρχει τόση νεύρωση ελεύθερη;”». Τη ρωτάω αν υπάρχει κάποιο πρόσωπο από το παρελθόν της που διαβάζοντας το βιβλίο τής ζήτησε τον λόγο. «Νομίζω ότι πολλοί θα έπαθαν εγκεφαλικό. Σίγουρα κάποιοι αναγνώρισαν τον εαυτό τους. Κανείς όμως δεν τόλμησε να ζητήσει τα ρέστα. Αν ξαναδιαβάσεις τη νεύρωσή σου και το δεις μπροστά σου με λέξεις, είναι σαν να κοιτιέσαι στον καθρέφτη. Δεν νομίζω ότι μπορούσαν να πουν κάτι. Εγώ εκ των υστέρων τους λέω ότι “λυπάμαι” και “ευχαριστώ”…».
Και πρόσθεσε η Τζούλη Αγοράκη: «Επειδή έχω πέσει αρκετές φορές, ξέρω τον τρόπο που θα πέσω. Πλέον κοιτάω να παίρνω τη μέρα έτσι όπως μου έρχεται. Αν καταλάβουμε τη δύναμη που έχει το μυαλό και οι σκέψεις μας, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι εμείς φτιάχνουμε την πραγματικότητά μας. Έχω κάνει πολλή δουλειά για να αλλάξω τις εσωτερικές πεποιθήσεις γιατί για πολύ καιρό δεν μπορούσα να διαχειριστώ ούτε τη χαρά ούτε και τη λύπη. Σκεφτόμουν συχνά “είναι δυνατόν να είμαι τόσο καλά; Κάτι θα γίνει”. Πάντα κάτι γίνεται όταν το λες. Η ζωή είναι σαν την Τέχνη. Είναι επίκτητη. Μαθαίνεται… Όπως ο τεχνίτης μαθαίνει στο μάρμαρο. Γι’ αυτό όσο μεγαλώνουμε, μπορεί το δέρμα να χαλαρώνει, αλλά χαλαρώνουν και κάποιες αντιστάσεις. Αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, αποκτούμε ένα είδος σοφίας. Στη ζωή ακόμα και οι αισιόδοξοι θα τραβήξουμε κάποια χαρτιά που δεν θα είναι πάντα καλά. Πέρσι λοιπόν πέρασα αυτή την περιπέτεια. Πέρα από την πρώτη σκέψη όταν πήρα τις εξετάσεις που ήταν “γιατί σε εμένα;”, αμέσως μετά σκέφτηκα “γιατί όχι σε εμένα;” αλλά και “τι συμβαίνει; Εγώ κάνω στους άλλους ενεργειακές θεραπείες και τελικά μου συνέβη αυτό;”. Το λέω επειδή πιστεύω ότι ο καρκίνος έχει να κάνει με θυμό και πράγματα που δεν επικοινωνήσαμε και κρατήσαμε μέσα μας. Η ασθένεια είναι μια λέξη που έχει μέσα της το “α” στερητικό και τη λέξη “σθένος”. “Χάνω δύναμη. Από πού έχασα δύναμη; Τι με ζόρισε στη ζωή μου τόσο; Τι μπορώ να κάνω από εδώ και πέρα; Και, το πιο σημαντικό, πώς μπορώ αυτή τη δύσκολη κατάσταση να την περάσω με όσο το δυνατόν περισσότερο χιούμορ διαθέτω;”. Έτσι, κατέληξα να πηγαίνω στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας για να κάνω ακτινοθεραπείες ντυμένη αλμοδοβαρική ηρωίδα. Φορούσα χρυσά σκουλαρίκια, ψηλά παπούτσια τύπου Barbarella. Με ρωτούσαν “πού είναι η πίστα;”. Οι άνθρωποι γύρω μου ήταν με ορούς κι εγώ κάθε μέρα έμπαινα με διαφορετικά μαλλιά. Έφτιαξα επίσης ιστορίες. Υπήρχε ένας ωραίος φαρμακοποιός που πήγαινα κάθε μέρα και του ζητούσα μάσκα. Έβρισκα τρόπους να φτιάξω την κατάστασή μου». Ένας βοηθός ακτινοθεραπευτή αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές γνωριμίες που έκανε κατά τη διάρκεια της θεραπείας της. «Είναι μύστης, ανάμεσα στους πέντε πιο φωτισμένους ανθρώπους που έχω δει σε όλη μου τη ζωή. Τα μαθήματα που μου έδωσε μέσα από την απλότητά του ήταν τρομερά δυνατά. Κάθε μέρα μού έλεγε “μείνε ανήσυχη”. Τη μια μέρα που πήγα να αγανακτήσω μέσα στην ακτινοθεραπεία, του είπα: “Ξέρετε κάτι; Δεν αντέχω. Φτάνει”. Τότε μου απάντησε: “Τζούλη μου, το μόνο που θέλω από εσένα σήμερα είναι βγαίνοντας από εδώ και πηγαίνοντας στο ασανσέρ να κοιτάξεις αριστερά. Θα τα ξαναπούμε αύριο”. Εκεί περίμενε μια μαμά με ένα παιδάκι 7 χρόνων. Περίμενε να βάλει τον γιο της για ακτινοθεραπεία. Και τότε είχα την απάντηση. Δεν πρέπει να συγκρινόμαστε συνέχεια με τη χειρότερη συμφορά αλλά πάντα πρέπει να θυμόμαστε τι έχουμε και να είμαστε ευγνώμονες».