Ο Χρήστος Παπαδόπουλος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους αφανείς ήρωες του ελληνικού τραγουδιού, με μεγάλες περγαμηνές στη 40χρονη πορεία του.
Αρχισε δημιουργώντας το θρυλικό πλέον συγκρότημα Τα παιδιά από την Πάτρα και συνεχίζει ακάθεκτος να γράφει τραγούδια για σχεδόν όλα τα σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης. Από το 1995 έως το 2002 είχε τη δική του τηλεοπτική εκπομπή «Χάριν ευφωνίας» και από εκεί πέρασε όλο το ελληνικό μουσικό στερέωμα συνθετών, στιχουργών και μουσικών.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Γιώργος Κόρος, Μπάμπης Μπακάλης, Κώστας Βίρβος, Χρήστος Κολοκοτρώνης, Σταμάτης Κόκοτας, Δημήτρης Μητροπάνος, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Πόλυ Πάνου, Μαίρη Λίντα, Πίτσα Παπαδοπούλου, Γλυκερία, Ελένη Βιτάλη, Χαρούλα Λαμπράκη, Πασχάλης Τερζής είναι μερικά από τα ονόματα που συνεργάστηκε μαζί τους ως μουσικός, αλλά και ως συνθέτης. Ο Χρήστος Παπαδόπουλος είναι ο μοναδικός από τους μουσικούς που κρατάει στενές σχέσεις και με τον Πασχάλη Τερζή, ο οποίος σήμερα πρώτη φορά αναφέρει και τους πραγματικούς λόγους που ο σπουδαίος τραγουδιστής αποφάσισε να βάλει ξαφνικό τέλος στη μεγάλη καριέρα του…
Πού γεννηθήκατε;
Εγώ είμαι Πόντιος από την πλευρά του πατέρα μου. Η μάνα μου είναι από τα Γρεβενά, όπου γεννήθηκα κι εγώ.
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Είχα όμορφα παιδικά χρόνια, ήρεμα, θα έλεγα. Η πρώτη επαφή με τη μουσική είναι ένα μπουζούκι που μου αγόρασαν από τη Θεσσαλονίκη σε ηλικία 10 ετών. Νότες έμαθα στη Φιλαρμονική Γρεβενών. Το βάπτισμα του πυρός επαγγελματικά το πήρα όταν πέρασα στο Πολυτεχνείο στην Πάτρα, που ξεκίνησα στην μπουάτ Ιζαμπέλα. Και μετά κατευθείαν ήρθαν Τα παιδιά από την Πάτρα, με τα οποία δουλέψαμε στο Χάραμα.
Η οικογένειά σας ήθελε να γίνετε μουσικός;
Οχι. Ηθελαν να γίνω μηχανικός, επειδή σπούδαζα αυτό το αντικείμενο. Πήρα το πτυχίο του μηχανολόγου, όμως δεν το εξάσκησα ποτέ.
Πότε ήρθε η πρώτη σας επιτυχία;
Σε ηλικία 22 ετών κάναμε την πρώτη μεγάλη επιτυχία, το «Δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός». Ο δίσκος αυτός πούλησε 300.000 αντίτυπα και συνολικά οι τρεις πρώτοι δίσκοι έφτασαν τα 650.000 αντίτυπα. Τότε λοιπόν άρχισα να κερδίζω καλά χρήματα από τη μουσική, να λαμβάνω μια αξιόλογη κοινωνική αίγλη και οι γονείς μου δεν είπαν κουβέντα!
Πώς δημιουργήθηκαν τα Παιδιά από την Πάτρα;
Την εποχή εκείνη παίζαμε όλοι μαζί, ως νέοι μουσικοί. Κάποια στιγμή λοιπόν ο ιδιοκτήτης του κέντρου Χάραμα όπου τραγουδούσαμε θέλησε να φτιάξει έναν αναμνηστικό δίσκο τον οποίο θα έδινε στους θαμώνες του κέντρου. Τον δίσκο αυτόν λοιπόν οι θαμώνες τον πήγαν στις πόλεις και στα χωριά όπου ζούσαν. Και εκεί που είχαν κοπεί 2.000 αντίτυπα, γίνεται το μεγάλο μπαμ και ο δίσκος ακουγόταν παντού. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Δεν προλάβαιναν να βγάζουν δίσκους. Ετσι, έφτασε να έχει πουλήσει 300.000 αντίτυπα μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Ομως για να… κατοχυρωθεί μια επιτυχία έπρεπε να κατέβουμε στην Αθήνα. Ετσι κι έγινε. Κάναμε άλλους τέσσερις δίσκους, όμως εμένα δεν μου έφτανε όλο αυτό. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 άρχισα να σκέφτομαι ότι κάτι πρέπει να κάνω εκτός από το να παίζω μπουζούκι. Ετσι, το 1998 έκανα το πρώτο μου σάουντρακ «Κάτι τρέχει με τους δίπλα». Κι έτσι κατάλαβα ότι το να επενδύεις μουσικά πάνω σε εικόνα είναι η μαστοριά μου και το μέλλον μου.
Γιατί σταμάτησαν τόσο απότομα τα Παιδιά από την Πάτρα;
Είναι αλήθεια πως ήταν πολύ απότομο το τέλος του συγκροτήματος. Μόλις πέντε χρόνια κρατήσαμε. Και σταματήσαμε γιατί θέλαμε να τραβήξουμε διαφορετικό δρόμο καθένας από εμάς! Τότε είχε πει ένα φοβερό για εμάς ο Ακης Πάνου: «Ο Βαγγέλης Δεληκούρας ήταν το μυαλό, ο Χρήστος Παπαδόπουλος η ψυχή και ο Λάμπρος Καρελάς η φωνή». Εχετε κάποια εμπορική εικόνα τι πουλήσατε ως συγκρότημα σε δίσκους όλα αυτά τα χρόνια;
Είναι μεταξύ 750.000 και 1.000.000 δίσκοι!
Το φοβερό πάντως με εσάς είναι ότι φέρατε και πολλές ξενόφερτες μουσικές στην Ελλάδα…
Η αλήθεια είναι ότι έχω ταξιδέψει σε όλη την Ανατολή, έκανα ταξίδια στην Ινδία, στην Καππαδοκία, στην Αρμενία. Και το ξεκίνησα ως χόμπι. Μόλις έβγαζα κάποια χρήματα, λίγο πριν από το Πάσχα πήγαινα ένα ταξίδι στις χώρες που προανέφερα. Εκεί λοιπόν πήγαινα και έβρισκα διάφορους μουσικούς και έπαιζα μαζί τους τις δικές τους μουσικές. Ετσι έμαθα την ανατολίτικη μουσική. Παράλληλα το 1995 ξεκίνησα μια μουσική τηλεοπτική εκπομπή, όπου συναναστράφηκα με μερικά από τα κορυφαία ονόματα και στη μουσική και στη σύνθεση. Πήγαινα στα σπίτια τους, έκανα πρόβες και αυτό ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Γιατί εγώ κλασικό μουσικό σχολείο δεν πήγα. Ο,τι έμαθα το έμαθα αυτοδίδακτος! Ετσι, λοιπόν, μπόλιασα το έθνικ της Ανατολής με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι και έφτασα να έχω κάνει 23 σάουντρακ!
Πώς γνωριστήκατε με τον Πασχάλη Τερζή;
Πολύ απλά: Ηταν καλοκαίρι και τον πήρα ένα τηλέφωνο για να του στείλω ένα τραγούδι. Ηταν το «Αρχιπέλαγος» σε στίχους Κώστα Μπαλαχούτη. Βάζω στον φάκελο την κασέτα και τη στέλνω με το ταχυδρομείο. Επειτα από κάνα μήνα τού τηλεφωνώ και τον ρωτάω: «Κύριε Πασχάλη, πώς σας φάνηκε το τραγουδάκι;» Και μου απαντάει: «Ποιο τραγουδάκι, αδερφέ μου; Τραγουδάρα!»
Τι σχέσεις έχετε σήμερα με τον Τερζή;
Εξαιρετικές. Ο Πασχάλης είπε και άλλα τραγούδια μου. Εξαιρετικός άνθρωπος, οικογενειάρχης και πολύ πιστός φίλος.
Αλήθεια, γιατί τα παράτησε όλα ξαφνικά και έφυγε από το τραγούδι;
Ισως επειδή είδε τα κακώς κείμενα του ελληνικού τραγουδιού, αλλά και ίσως γιατί ο Πασχάλης είναι χορτασμένος απ’ όλα.
Τον ρωτήσατε εσείς ποτέ για αυτή την απόφασή του;
Ναι. Ηθελε να απομονωθεί στη φάρμα που έχει έξω από τη Θεσσαλονίκη και να είναι με την οικογένειά του.
Πιστεύετε θα ξαναγυρίσει στο τραγούδι;
Οχι, είναι κάθετος σε αυτό. Φέτος, επειδή έκανα κάποια τραγούδια σε σάουντρακ και του πρότεινα, μου απάντησε: «Οχι, Χρήστο. Εχω σταματήσει από αυτό!»
Λείπει από το τραγούδι…
Λείπει γιατί λείπουν και οι μεγάλες λαϊκές φωνές. Με το φευγιό του Δημήτρη Μητροπάνου έχει μείνει ορφανή η δισκογραφία από ανδρικές λαϊκές φωνές.
Από όλους αυτούς με τους οποίους συνεργαστήκατε ποιος σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;
Ο Μητροπάνος. Δεν θα ξεχάσω που, ενώ δεν ήταν καλά στην υγεία του, εκείνος το πάλευε σαν λιοντάρι. Παλικαρίσια. Μάλιστα, το 2007 ερμήνευσε εφτά δικά μου τραγούδια και τον ευχαριστώ. Από την άλλη, εντύπωση μου έκαναν οι τρομερές γνώσεις που έχει ο Γιώργος Νταλάρας πάνω στη μουσική, αλλά και η εργασιομανία του. Τρομερή εντύπωση μου έχουν κάνει επίσης η Βιτάλη και η Γλυκερία, καθώς και ο Μητσιάς, που για μένα είναι ένας ζωντανός θρύλος. Εχει τραγουδήσει από Χατζιδάκι και Θεοδωράκη μέχρι και όλους τους σύγχρονους.
Από τη νεότερη γενιά βλέπετε… φως;
Υπάρχουν καλές φωνές, όπως ο Μπάσης, ο Κότσιρας, η Τσαλιγοπούλου, ο Ανδρεάτος, η Ισαρη. Απλά το τραγούδι φθίνει.
Αλήθεια, πού πάει η μουσική τελικά;
Το μέλλον στο τραγούδι δεν είναι το YouTube αλλά το spotify. Γενικά το spotify είναι το μέσο του μέλλοντος. Το διαδίκτυο έχει κατακλύσει τα πάντα. Οι δισκογραφικές εταιρίες κάνουν μάνατζμεντ. Εγώ με έναν διάσημο διεθνούς φήμης dj κάνω ρεμίξ ορισμένα κομμάτια μου, όπως το «Φίλα με», το «Αρχιπέλαγος», το «Κόκκινο ποτάμι», και πουλάνε τρελά σε διεθνείς πλατφόρμες.
Πληρωθήκατε καλά από όσα έχετε κάνει μέχρι σήμερα;
Νομίζω ναι. Πλέον όμως τα lives λιγοστεύουν και οι μουσικοί βρίσκονται μπροστά σε έναν δύσκολο αγώνα επιβίωσης. Απλά η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που έχει αυτή τη στιγμή δύο φορείς, την ΕΔΕΜ και την Αυτοδιαχείριση, για τα πνευματικά δικαιώματα. Δεν ξέρω γιατί δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους και όλο αυτό λειτουργεί εις βάρος των δημιουργών.
Πώς γράφετε ένα τραγούδι;
Μου αρέσει η ηρεμία και μέσα από εκεί εμπνέομαι. Τώρα βρίσκομαι στη βόρεια Εύβοια στο εξοχικό μου και ήδη γράφω ένα πρότζεκτ για τη Σμύρνη και για τις σειρές του Μανούσου Μανουσάκη. Είναι πρόκληση αυτό για μένα. Και είναι πιο δημιουργικό από το να βρίσκομαι σε κάποιο νυχτερινό κέντρο. Βέβαια, έχω κάνει το κομπόδεμά μου όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό και ψάχνομαι συνεχώς σε άλλους μουσικούς δρόμους.