Ο Γιώργος Χριστοδούλου είναι αγαπημένος ηθοποιός του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου.
Μιλώντας στην «Εspresso» εξομολογείται τα παιδικά του χρόνια στο Κάιρο της Αιγύπτου όπου έζησε, τον λόγο που αποφάσισε να αποχωρήσει από τη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου, αλλά και γιατί τα τελευταία χρόνια δεν τον βλέπουμε τηλεοπτικά.
Μεγάλος σταθμός στην καριέρα του αποτελεί η συμμετοχή του στην ταινία «El Greco», ενώ φέτος πρωταγωνιστεί στην πετυχημένη παράσταση «Ο Φονιάς», στο θέατρο Βικτώρια.
- Από τον
ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΡΑΛΗ
Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια στο Κάιρο της Αιγύπτου όπου γεννηθήκατε;
Τα παιδικά χρόνια στο Κάιρο νομίζω ότι ήταν το χαρακτηριστικό της διαμόρφωσης του χαρακτήρα μου. Τα παιδικά μας χρόνια είναι ο καθρέπτης για την υπόλοιπη διαδρομή της ζωής μας. Από τα παιδικά μας χρόνια αντλούμε τη δύναμη που μας καθορίζει τα πάντα στο μονοπάτι της ζωής. Δύο υπέροχους γονείς που πραγματικά αφιέρωσαν τη ζωή τους σε εμάς. Και αναφέρομαι σε εμένα και στην αδελφή μου. Μέχρι που ήρθε η στιγμή που κάηκε το Κάιρο και φύγαμε όλοι μαζί και ήρθαμε στην Ελλάδα. Οι μνήμες οι παιδικές πάρα πολύ όμορφες, πάρα πολύ γλυκές και με πολλή αγάπη.
Διαβάστε επίσης: Γιώργος Χριστοδούλου: Πώς είναι σήμερα ο ηθοποιός της θρυλικής σειράς «Η Λάμψη»;
Η πρώτη σας θεατρική δουλειά ήταν στο πλευρό της Ελλης Λαμπέτη. Πώς έγινε η πρόταση και τι θυμάστε από τη συνεργασία σας;
Η πρόταση για την Ελλη Λαμπέτη έγινε στο τελευταίο έτος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου από τον Διονύση Φωτόπουλο. Την τελευταία μέρα των εξετάσεων του τρίτου έτους της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου με βρήκε στο φουαγιέ της Νέας Σκηνής του Εθνικού και μου είπε ότι η Λαμπέτη ενδιαφέρεται για έναν νέο ηθοποιό για το θεατρικό έργο «40 καράτια». Ότι της μίλησε για μένα, και μου είπε να πάω να τη συναντήσω. Η Ελλη Λαμπέτη έπαιζε τότε στο θέατρο Broadway την Irma la Douce, με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Δημήτρη Μαλαβέτα. Τη συνάντησα και ήταν για μένα μια στιγμή σημαδιακή για τη μετέπειτα καριέρα μου. Για μένα ήταν μια δεύτερη σχολή μετά τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Και πάντα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» όπου κι αν βρίσκεται.
Ποιες ήταν οι εντυπώσεις από τη συμμετοχή σας στη «Λάμψη» και πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Νίκο Φώσκολο;
Η συμμετοχή μου στη «Λάμψη» ήταν και αυτή, για την εποχή εκείνη, επίσης ένα θετικό ορόσημο στη μετέπειτα καριέρα μου. Ήταν το πρώτο καθημερινό σίριαλ που παίχτηκε στην τηλεόραση με τόσο μεγάλη χρονική διάρκεια και με τόσο μεγάλη επιτυχία. Έχω την αίσθηση πως όλους μάς βοήθησε η «Λάμψη», όπως επίσης και ο Νίκος Φώσκολος. Και θα πρέπει ένα «ευχαριστώ» από όλους εμάς.
Γιατί αποφασίσατε να αποχωρήσετε από μια τόσο πετυχημένη σειρά;
Ο λόγος που αποφάσισα να αποχωρήσω από τη «Λάμψη» ήταν πολύ απλός. Δεν είχα κανένα πρόβλημα ούτε με το σίριαλ ούτε με τον Νίκο Φώσκολο. Μου προτάθηκε να συνεχίσω στη «Λάμψη» με άλλον ρόλο. Πίστευα και πιστεύω ότι όταν ξεκινάς να κάνεις έναν ρόλο, και ειδικά σε ένα καθημερινό, δεν μπορεί να αλλάζεις χαρακτήρα από επεισόδιο σε επεισόδιο ή από κάποια διάρκεια επεισοδίων. Με κάλεσε, λοιπόν, ο Νίκος και μου είπε ότι πρέπει να σταματήσω να κάνω τον καθολικό παπά, που είχε πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία, και να συνεχίσω με άλλον χαρακτήρα. Εναν αστυνομικό. Βέβαια, για να το κάνει αυτό θα είχε τους λόγους του. Τον ευχαρίστησα και του είπα ότι «εγώ, Νίκο, σέβομαι αυτό που έχεις γράψει για μένα και δεν θα ήθελα με τίποτα να αλλάξω την εικόνα του καθολικού με έναν αστυνομικό από επεισόδιο, ή σε επεισόδια». Τον ευχαρίστησα για ό,τι είχε κάνει για μένα και αποχώρησα πολύ όμορφα και γλυκά.
Επίσης, μεγάλος σταθμός στην καριέρα σας ήταν η συμμετοχή σας στη σπουδαία κινηματογραφική ταινία «El Greco». Περιμένατε ότι θα είχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό;
Η συμμετοχή μου στην ταινία «El Greco» του Γιάννη Σμαραγδή ήταν άλλο ένα σκαλοπάτι στην πορεία μου. Η επιτυχία, μεγάλη. Αυτό το έχω πει πολλές φορές. Όπως επίσης και στον κύριο Σμαραγδή. Πιστεύω ότι το «El Greco» είναι από τις καλύτερες ταινίες στην ελληνική πραγματικότητα.
Τα τελευταία χρόνια γιατί δεν σας βλέπουμε τηλεοπτικά; Είναι επιλογή σας;
Το να συμμετέχει κάνεις την τηλεόραση δεν νομίζω ότι είναι θέμα δικό του. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κινούν τα νήματα και που αποφασίζουν ποιους θα επιλέξουν και ποιους θα προσπεράσουν. Εμένα δεν με έχει ενοχλήσει κανείς. Οπότε προφανώς μπορεί να έχουν κάποιες άλλες βλέψεις. Μπορεί να θέλουν κάτι άλλο. Από κει και πέρα εκείνοι έχουν την πίτα, εκείνοι και το μαχαίρι. Εγώ έχω το θέατρο και τη δική μου πίτα. Τώρα, αν κάποιος θελήσει να μοιραστεί την πίτα τη δική του, εγώ με χαρά θα το κάνω.
Σε πρόσφατη συνέντευξή σας συγκινηθήκατε μιλώντας για τον θάνατο του πατέρας σας. Τι θυμάστε από εκείνον;
Όπως προανέφερα, η σχέση με τους γονείς μου ήταν κομβική. Γονείς και παιδιά πολύ δεμένοι. Μεγαλώσαμε στο Κάιρο της Αιγύπτου με πολλή αγάπη και φροντίδα. Ήταν μια τελείως διαφορετική ζωή. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να παίξουν έξω στον δρόμο ή στις πλατείες ή στους κήπους. Όλες οι εκδηλώσεις, γιορτές, γενέθλια γίνονταν μέσα στα σπίτια. Επομένως αναγκαστικά οι οικογένειες ήταν πάρα πολύ δεμένες. Όταν φθάσαμε στην Ελλάδα, οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήταν πάρα πολλές. Ο πατέρας μάς προσέφερε τα πάντα για μια καλύτερη ζωή. Αυτό δεν ξεχνιέται και πάντα τον ευχαριστώ και τον ευγνωμονώ, καθώς και τη μητέρα μου.
Αποτελούσατε έναν από τους κορυφαίους γόηδες της εποχής. Πώς το αντιμετωπίζατε και τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σας;
Όταν έσκασα μύτη εγώ στο θέατρο, ήμουν ένας νέος ζεν πρεμιέ και μοιραία έπρεπε να διαχειριστώ αυτό που μου χάρισε ο Θεός, με τον καλύτερο τρόπο. Νομίζω το διαχειρίστηκα σωστά. Προσπάθησα να κάνω τη δουλειά μου τίμια και ταπεινά. Αυτό, νομίζω, με βοήθησε πάρα πολύ. Επίσης πιστεύω πως ο έρωτας, η αγάπη είναι εφόδια που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Από τη στιγμή που είσαι με έναν άνθρωπο, που τον αγαπάς και σε αγαπάει, τον φροντίζεις και σε φροντίζει και πάνω από όλα τον σέβεσαι και σε σέβεται, αυτό από μόνο του είναι θείο δώρο.
Κλείνοντας θα ήθελα να μιλήσουμε για την πετυχημένη παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείτε, «Ο Φονιάς», στο θέατρο Βικτώρια.
Όταν δήλωσα στον Γιάννη Διαμαντόπουλο την πρόθεσή μου για τον «Φονιά» του Μήτσου Ευθυμιάδη, πραγματικά είδα ότι γυάλισε το μάτι του. Αποφασίσαμε αμέσως να ξεκινήσουμε. Ηρθαμε σε επαφή με την αδερφή του Μήτσου, την κυρία Ρομπλό. Μας έδωσε την ευχή της και ξεκινήσαμε. Εχουμε δουλέψει πάρα πολύ. Τη σκηνοθεσία ο Γιάννης Διαμαντόπουλος, τη μουσική σύνθεση ο Διονύσης Τσακνής, τα σκηνικά – κοστούμια η αγαπημένη φίλη Δέσποινα Βολίδη και η βοηθός σκηνοθέτη Ράνια Μαργαρώνη. Τέσσερις φίλοι από παλιά. Γιώργος Χριστοδούλου, Τζώνυ Θεοδωρίδης, Λουκία Παπαδάκη και ο Αντώνης Αλεξίου. Μας συμπληρώνουν δύο φίλοι και συνεργάτες του θεάτρου, ο Σπύρος Κάρδαρης και ο Κώστας Ματσιούλας, που έχουν την ευθύνη του φωτισμού και του ήχου της παράστασης. Καταθέτουμε την ψυχή μας κάθε βράδυ στον «Φονιά» και στηρίζουμε με όλες τις δυνάμεις μας το έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη. Πιστεύουμε σε αυτό και ευχόμαστε να βρει την ανταπόκριση που του αξίζει από το κοινό. Ολα αυτά στο θέατρο Βικτώρια κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και την Κυριακή στις 20.00.
