Απίστευτο θρίλερ με την κηδεία της τελευταίας ρεμπέτισσας Ρένας Στάμου, η οποία από τις 28 Μαρτίου βρίσκεται στα ψυγεία του νεκροτομείου του Λονδίνου. Ο λόγος; Επειδή ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά η ελληνική Πολιτεία αρνείται να τη θάψει, ενώ ακόμα δεν έχει βρεθεί λύση ούτε και για την ταφή της στο Λονδίνο.
Από τον Νίκο Νικόλιζα
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Ρένα Στάμου έφυγε από τη ζωή στις 28 Μαρτίου, ύστερα από πολύχρονη μάχη με το Αλτσχάιμερ. Σύμφωνα με όσα αναφέρει σήμερα στην «Espresso» η κόρη της Ρούλα Τζιάκη, «η μητέρα μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχε Αλτσχάιμερ. Λίγες φορές αναγνώριζε κάποιον. Όμως επειδή λάτρευε τον πολυαγαπημένο της εγγονό Μιχάλη, κάθε φορά που πήγαινε να τη δει η μητέρα μου ερχόταν στο παρόν και μετά χανόταν. Στο ίδρυμα που φιλοξενούνταν μάλιστα προτού πεθάνει οι νοσοκόμες τής είχαν βάλει παλιές επιτυχίες της να ακούει».
Από αυτή τη στιγμή και μετά άρχισε το δράμα και μετά θάνατον για τη μεγάλη ρεμπέτισσα, η οποία ευτύχησε να τραγουδήσει με όλους τους μεγάλους συνθέτες και τραγουδιστές. Από τον Μάρκο Βαμβακάρη και τον Γιώργο Μητσάκη μέχρι τα σεγόντα που έκανε στον νεαρό τότε Στέλιο Καζαντζίδη.
«Η μαμά μου ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά για 35 ολόκληρα χρόνια. Εγώ είμαι χριστιανή ορθόδοξη. Μάλιστα, ένας από τους λόγους που τσακωνόμασταν συχνά ήταν και αυτός. Οταν έφυγε από τη ζωή, αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα με σκοπό να τη θάψω, μια και η μητέρα μου λάτρευε τη χώρα της. Ελα όμως που δεν μπορεί να γίνει ταφή επειδή ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά. Προσπάθησα πολύ. Απευθύνθηκα σε πολλούς φορείς και στην Εκκλησία της Ελλάδος, όμως δεν μπορεί να ταφεί. Έτσι παραμένει στο Λονδίνο σε ψυγείο και θα επιστρέψω μήπως μπορέσω και τη θάψω εκεί τις επόμενες ημέρες» λέει συγκινημένη, αν και -όπως μας εξήγησε- με τη μητέρα της υπήρχαν πολλές διενέξεις συχνά για πολλά θέματα. «Θέλω πρώτα να αναπαυθεί η ψυχή της και μετά θα μιλήσω για την πραγματική ιστορία και όσα έχουν συμβεί».
Στην ερώτηση αν στο ίδρυμα το οποίο φιλοξενούνταν η Ρένα Στάμου ήταν μόνη, μας εξηγεί: «Τα δύο πρώτα χρόνια την είχα στο σπίτι και μέναμε μαζί. Όμως μετά δεν μπορούσα να τη συντηρήσω, γιατί έκανε πράγματα αλλόκοτα στο σπίτι. Επρεπε να είναι συνεχώς από πάνω της ένας άνθρωπος και να την προσέχει λόγω της ασθένειας. Όμως και στο ίδρυμα όλη η οικογένεια ήμασταν παρόντες. Επίσης, ο μοναδικός που είχε έρθει να τη δει ήταν ο δεξιοτέχνης Γιάννης Μωραΐτης, κανείς άλλος».
Η ίδια μας ζητάει να διορθώσουμε την ημερομηνία γέννησης: «Η μητέρα μου γεννήθηκε το 1923 και όχι το 1931, όπως γράφεται παντού». Της ζητάμε να θυμηθεί και μία από τις ιστορίες που έζησε στο πλευρό της. Συγκινείται. «Κοιτάξτε, με την Καίτη Γκρέυ ήταν πολύ φίλες. Δεν θα ξεχάσω όταν το 1969 επιστρέψαμε από την Αμερική στην Ελλάδα και δεν είχαμε πού να μείνουμε και μας φιλοξένησε η Γκρέυ. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν είχα ξεμείνει από δουλειά, ζήτησα από την Πόλυ Πάνου να με βοηθήσει. Με έβαλε, λοιπόν, να δουλέψω στο ξενοδοχείο “Τιτάνια Hotel”. Και ξαφνικά η μάνα μου πηγαίνει στη διεύθυνση του ξενοδοχείου και ζήτησε να με διώξουν… Όμως όλα αυτά θα σας τα πω μετά την ταφή, γιατί έχουν συμβεί πολλά» λέει χαρακτηριστικά στην «Espresso» η Ρούλα Τζιάκη.