Από τον Ηλία Μαραβέγια
Οταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν πιτσιρικάς όλοι πίστευαν ότι θα ακολουθούσε τα χνάρια του διάσημου παππού του στον κινηματογράφο. Εκείνος, ωστόσο, επέλεξε να βαδίσει στο μονοπάτι της δημοσιογραφίας, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του Δημήτρη Κωνσταντάρα. Ξεκίνησε το 1997 από τη «Βραδυνή» του Γιώργου Τράγκα, έπειτα βρέθηκε στο ραδιόφωνο κάνοντας εκπομπές και κατόπιν πέρασε και στην τηλεόραση. Η συμμετοχή του στο «Survivor 5» ήταν μια μεγάλη έκπληξη για πολύ κόσμο, ακόμη και για τη μητέρα του, όπως παραδέχεται ο ίδιος στη σημερινή «Espresso». Κι όμως, εκεί στον εξωτικό Αγιο Δομίνικο, μέσα στις κακουχίες και στην πείνα, ο Λάμπρος δεν κατάφερε απλά να επιβιώσει, αλλά και να ξεχωρίσει, να αδυνατίσει, ακόμη και να επιβάλει την τάξη βάζοντας απλά… μια φωνή (που έγινε viral!) κάποια στιγμή, όταν χρειάστηκε.
Σε ποια γειτονιά μεγάλωσες, Λάμπρο;
Μεγάλωσα στο Κεφαλάρι, στην Αθήνα και τη Βουλιαγμένη. Δεν είχα μόνο μια γειτονιά. Εχω ζήσει ως παιδί και στις τρεις περιοχές, οπότε έχω εικόνες απ’ όλες. Λίγο πιο έντονες είναι, φυσικά, οι αναμνήσεις μου από τα καλοκαίρια στη Βουλιαγμένη.
Πόσο διαφορετικός ήταν ο συνονόματος παππούς σου από τους ήρωες των ταινιών που υποδυόταν;
Σίγουρα στην κανονική ζωή δεν ήταν αυτό που βλέπουμε στις ταινίες, όπως συνέβαινε εξάλλου και με όλους σχεδόν τους μεγάλους κωμικούς της εποχής. Αλλοι ήταν στην καθημερινότητά τους και άλλοι στο πανί. Προσωπικά, όταν μεγάλωσα περισσότερο και κατάλαβα την αγάπη που έχει ο κόσμος γι’ αυτόν τον άνθρωπο, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ο οποίος για μένα ήταν απλά ο παππούς μου, τότε συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για κάτι διαφορετικό.
Με την αδελφή σου, την Παυλίνα, είχατε καλή χημεία ως πιτσιρίκια ή γίνονταν «μάχες» μεταξύ σας;
Η Παυλίνα είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερή μου και είχαμε καλή χημεία τότε, όπως έχουμε και σήμερα. Η αδελφή μου βοήθησε τη μητέρα μου στο μεγάλωμά μου, γιατί ήταν υπεύθυνη από μικρή και η μητέρα μου ένιωθε άνετα να την αφήνει να με προσέχει. Είχαμε όμως και επικές «μάχες», ειδικά όταν άρχισα να δυναμώνω και δεν μπορούσε πια να με κάνει καλά. Μετά, φυσικά, το λήξαμε και αγαπηθήκαμε πάρα πολύ.
Ως γιος δημοσιογράφου και εγγονός ηθοποιού δέχτηκες διαφορετικά ερεθίσματα ως προς τον επαγγελματικό προσανατολισμό σου. Σκέφτηκες ποτέ την υποκριτική;
Τη σκέφτηκα γύρω στα 17 επειδή όλοι γύρω μου θεωρούσαν αυτονόητο ότι θα έκανα αυτό το πράγμα. Μου άρεσε να κάνω αστεία, ήταν και το όνομα Λάμπρος Κωνσταντάρας στη μέση και μου έλεγαν όλοι: «Α, εσύ ηθοποιός θα γίνεις, θα παίξεις σε σίριαλ, θα κάνεις θέατρο…» Χωρίς όμως να ξέρει κανείς (ούτε κι εγώ!) αν ήταν αυτό που ήθελα πραγματικά να κάνω και αν μπορούσα, βέβαια, να το κάνω και καλά. Επειδή, λοιπόν, μου άρεσε και η δημοσιογραφία, καθώς δούλευα στην εφημερίδα του σχολείου από τα 15, όταν βρήκα ευκαιρία, λόγω του πατέρα μου, να μπω νωρίς στις εφημερίδες ως μαθητευόμενος, με τράβηξε τελικά αυτός ο χώρος.
Εκτοτε δεν υπήρξε άλλη κρούση για το θέατρο;
Υπήρξε λίγα χρόνια μετά, στα 21 μου. Έγιναν τότε κάποιες κρούσεις από πολύ γνωστούς ηθοποιούς της γενιάς του παππού μου, που ήθελαν να μπω σε θιάσους. Το σκέφτηκα για λίγο, αλλά είχα ενδοιασμούς και είπα… άστο καλύτερα. Ενας στην οικογένεια τα κατάφερε πολύ καλά, ας μην το χαλάσουμε!
Άρχισες τη δημοσιογραφία από το αθλητικό ρεπορτάζ. Πώς έγινε η μετάβαση στην ψυχαγωγία;
Θεώρησα κάποια στιγμή πως ίσως να υπήρχε ταβάνι σε αυτά που μπορούσα να κάνω στο αθλητικό ρεπορτάζ και άρχισα λίγο να βαριέμαι. Βέβαια, είμαι ευγνώμων που ξεκίνησα από αυτό και απέναντι στους συναδέλφους που είχα εξαρχής στο πεδίο αυτό, γιατί θεωρώ ότι όταν ξέρεις από αθλητικό ρεπορτάζ μπορείς να κάνεις τα πάντα: κοινωνικό, δικαστικό, ψυχαγωγικό… Είναι ένα ρεπορτάζ πασπαρτού. Οταν, λοιπόν, το 2004 κάλυψα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, που ήταν ό,τι πιο μεγάλο θα μπορούσα να βιώσω ως αθλητικός ρεπόρτερ, είπα «πάμε γι’ άλλα». Τότε είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον αδικοχαμένο Βασίλη Λυριτζή και τον Δημήτρη Οικονόμου στην «Πρώτη Γραμμή» της ΕΡΤ και κατόπιν πέρασα σε ψυχαγωγικά μονοπάτια. Ασχολήθηκα με τη Eurovision στην ΕΡΤ. Μετά ήρθε ο «Πρωινός καφές», το ένα έφερε το άλλο. Ετσι έγινε η μετάβαση.
Ο πατέρας σου, Δημήτρης Κωνσταντάρας, υπήρξε αυστηρός κριτής;
Ακόμα είναι. Είκοσι πέντε χρόνια μετά κάνω εκπομπή και μου στέλνει ατελείωτα μηνύματα: «Δεν έπρεπε να το πεις αυτό», «Ηταν πολύ ωραίο αυτό»… Βεβαίως, όσο περνάνε τα χρόνια είναι περισσότερα τα θετικά. Πάντως, δεν μας χαρίστηκε ποτέ, και καλά έκανε. Τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
Το ερχόμενο Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου, έχετε πρεμιέρα με την Ελένη Τσολάκη στο «Open Weekend». Δεύτερη σεζόν μαζί. Πώς είναι το κλίμα μεταξύ σας off camera;
Στα 25 χρόνια της πορείας μου έχω τρεις τέτοιες πολύ καλές εμπειρίες να μοιραστώ. Και οι τρεις είναι με τρεις γυναίκες που τις αγάπησα πολύ από τη δουλειά. Πρώτη ήταν η Μαρία Μπεκατώρου, στον ΑΝΤ1, στο «Πρωινό ΣΚ», δεύτερη η Νάντια Κοντογεώργη που κάναμε το «φλΕΡΤ», στην ΕΡΤ, και τρίτη είναι η Ελένη Τσολάκη. Γνωριζόμαστε προσωπικά πολλά χρόνια και το προηγούμενο καλοκαίρι μας έφερε κοντά το «Καλοκαίρι #not», για να συνεχίσουμε έπειτα με το «Open Weekend». Με την Ελένη τα πηγαίνουμε εξαιρετικά, έχουμε μια πολύ ειλικρινή σχέση. Την αγαπώ πολύ και εκτίμησα τη στάση της όταν αποφάσισα να πάω στο «Survivor». Ηταν εκεί να με στηρίξει. Νιώθω τυχερός που την έχω δίπλα μου, γιατί νιώθω ότι με μισό βλέμμα καταλαβαινόμαστε. Δεύτερη σεζόν φέτος στο «Open Weekend» και θα κάνουμε μια καθαρά ψυχαγωγική εκπομπή, κάτι που δεν συνέβη πέρυσι λόγω των κοινωνικών θεμάτων, που αποπροσανατόλισαν σχεδόν όλες τις ψυχαγωγικές εκπομπές. Φέτος θέλουμε να δώσουμε μόνο χαρά και γέλιο στον κόσμο.
Κεφάλαιο «Survivor». Πόσο κοντά σε αυτό που είχες στο μυαλό σου ήταν αυτό που βρήκες τελικά στον Αγιο Δομίνικο;
Ήταν αρκετά κοντά, αλλά όσο λεπτομερώς και να σου περιγράψει κανείς την εμπειρία του, με τις μαζεμένες δυσκολίες: την αφαγία, τα χτυπήματα στους αγώνες, τη ζέστη, τα κουνούπια, τις αράχνες, τους περίεργους χαρακτήρες, την αϋπνία, το κρύο, την πραγματικότητα θα την καταλάβεις μόνο αν ζήσεις την εμπειρία. Οι περιγραφές είναι μίλια μακριά από αυτό που βιώνεις στο παιχνίδι. Κρατάω τα πάντα από το «Survivor», ήταν η πιο έντονη εμπειρία της ζωής μου. Πέρασα καταπληκτικά και χάρηκα που κατάφερα να είμαι καλύτερος αγωνιστικά από αυτό που περίμενε ο περισσότερος κόσμος από μένα, από αυτό που περίμενα κι εγώ ο ίδιος από τον εαυτό μου. Ακόμη και η μάνα μου, μου είπε: «Πού πας, θα σε φάνε λάχανο!» Χαίρομαι, λοιπόν, που τους εξέπληξα.
Θωρείς πως ήταν άδικο που κέρδισε ο Στάθης, με δεδομένο ότι ο Αρης ήταν και καλύτερος αγωνιστικά;
Εγώ ήθελα να κερδίσει ο Αρης όχι επειδή είναι φίλος μου, αλλά γιατί ο τύπος είναι φαινόμενο και αυτό το δείχνουν τα στατιστικά του. Δεν μπορώ να πω, βέβαια, πως είναι άδικο που κέρδισε ο Στάθης, γιατί τον ψήφισε ο κόσμος και απ’ ό,τι έχω καταλάβει είναι πολύ καλό παιδί. Προσωπικά όμως δεν μου αρέσει να κερδίζουν παίκτες που μπαίνουν στα μέσα του παιχνιδιού. Ο Αρης μπήκε περίπου στον μήνα, ο Στάθης πολύ αργότερα… Αν δεν κέρδιζε ο Αρης, θα ήθελα να είχε κερδίσει η Ασημίνα, που πάλεψε από την πρώτη μέρα και έμεινε ως την τελευταία. Μόνο οι πρώτοι παίκτες ζουν την κακουχία στο φουλ, οι υπόλοιποι βρίσκουν κάποια πράγματα έτοιμα.
Ποιος ήταν ο πιο παρεξηγημένος παίκτης του «Survivor 5»;
Η Μυριέλλα και ο Αρης έφαγαν πολλή λάσπη. Κάποιοι, δηλαδή, θεωρούν ακόμη ότι ο Αρης όντως είπε πως θέλει να πάρει βίλα στη Γλυφάδα. Δηλαδή τα ψέματα που είπαν άλλοι γι’ αυτόν, κάποιοι τα θεωρούν ακόμη ως δεδομένα. Παρεξηγήθηκε πάρα πολύ. Και η Μυριέλλα πολεμήθηκε επίσης.
Οντας πια 43 χρονών, έχεις μπει καθόλου σε διαδικασία σκέψης για τη δημιουργία δικής σου οικογένειας;
Για να μην το έχω κάνει, ίσως να μην το έχω θελήσει. Δεν είναι ότι έχω πει «δεν θέλω»… Μάλλον έχω πει «όποτε έρθει, κι αν έρθει». Εχω αγαπηθεί, έχω αγαπήσει, έχω περάσει καλά, περνάω καλά… Φυσικά, είναι άλλο το κενό που καλύπτει ένα παιδί, γιατί τη συντροφικότητα την έχω ζήσει. Είμαι πλήρης και ευγνώμων από τη συντροφικότητα που έχω βιώσει ως τώρα στη ζωή μου από τις γυναίκες που ήμουν μαζί. Επίσης, δεν θα έλεγα πως είμαι ένας τύπος που τρελαίνομαι για τη συγκατοίκηση. Απολαμβάνω και τη μοναχικότητά μου… Δεν την επιζητώ συνέχεια, αλλά όταν τη ζητήσω θέλω να την έχω… Αυτό όμως είναι δύσκολο σε μια σχέση. Εκτός κι αν βρεθούν δύο τέτοιοι άνθρωποι και συγκατοικήσουν, έχοντας κρατήσει ο καθένας και τον χώρο του, που θεωρώ ότι είναι και το ιδανικό μοντέλο.