Από τον Γιώργο Σηφάκη
Ο «γίγαντας» με την αγαθή καρδιά και τους κοινωνικούς προβληματισμούς, ο σπουδαίος Αλέξανδρος Νικολαΐδης, έφυγε από τη ζωή το πρωί της Παρασκευής, σε ηλικία μόλις 42 χρόνων. Η είδηση της απώλειάς του συγκλόνισε την Ελλάδα. Ο δις ολυμπιονίκης και αναπληρωτής εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ είχε ζητήσει από τα δικά του πρόσωπα να ανέβει στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media μία ανάρτηση που θα εξηγεί τι πέρασε με μία σπάνια μορφή καρκίνου, το καρκίνωμα nut. Σε αυτή την ανάρτηση, που συγκλονίζει, έκανε χιλιάδες Ελληνες να δακρύσουν: «Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν τη δημοσίευσή μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά. Δύο χρόνια βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Ελληνες γιατρούς που το διαβάζουν το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας, που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της Γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα;” Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και τη χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω τον σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές, και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από τον Θεό, όπως είναι και το όνομά της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Ετσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε είπα ευχαριστώ που, αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Οχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και τη φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου, ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρουργός μου, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρουργός που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους, και πολλοί πολλοί άλλοι.
Και, τέλος, θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, που ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε τη φιλία του, τη σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι όλα όσα πρεσβεύουν ο ίδιος και η Αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό, τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό, αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στη χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που, αν διαγνωσθεί εγκαίρως, ίσως σωθούν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιον σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στη ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνου, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις πανανθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι τα δύο αυτά μετάλλια να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλοτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Η είδηση του θανάτου του Αλέξανδρου Νικολαΐδη σόκαρε όλους τους Ελληνες. Ο πρωταθλητής του τάε κβον ντο ποτέ δεν μιλούσε για τον εαυτό του. Δεν του άρεσε. Ούτε στα καλά ούτε στα άσχημα. Και αποφάσισε να το περάσει μόνος του όλο αυτό, μαζί με την οικογένειά του.
Η σύζυγός του Δώρα Τσαμπάζη, με την οποία ο πρωταθλητής του τάε κβον ντο έχει αποκτήσει δύο παιδιά, ανάρτησε στα social media στίχους από ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, προκειμένου να εκφράσει τα αισθήματά της γι’ αυτόν: «Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει – ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς; Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς. Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς» ανέφερε η ανάρτησή της στο Instagram.
Ολος ο πολιτικός, κόσμος, ο κόσμος του αθλητισμού και απλοί άνθρωποι έκαναν συγκλονισμένοι αναρτήσεις για τον σπουδαίο αθλητή. Ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε: «Εφυγε σήμερα (χθες) από κοντά μας ένας σπουδαίος άνθρωπος. Στη σύντομη ζωή του πρόλαβε να κάνει περισσότερα και σημαντικότερα από τον καθένα μας. Σήκωσε ψηλά την ελληνική σημαία στους Ολυμπιακούς, μα ακόμη πιο ψηλά τα όμορφα ιδανικά της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης στους αγώνες της ζωής. Καλό σου ταξίδι, Αλέξανδρε».
Η Ντόρα Μπακογιάννη ανέφερε συγκλονισμένη: «Πόσο πιο δυνατό είναι το μήνυμα του καλού απέναντι στο κακό! Πόσο πιο συγκλονιστικό είναι το μήνυμα της αγάπης που μας δίδαξε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης με το παράδειγμά του! Πόση ελπίδα και δύναμη μας έδωσε με τα λόγια του! Πόση περηφάνια για τη σύζυγο…»
Ο Γιάννης Οικονόμου τόνισε: «Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ανέβηκε στον Ολυμπο του αθλητισμού και συμπεριλαμβάνεται στο Πάνθεο του Ολυμπισμού. Ενας άνθρωπος που δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται για τα πιστεύω του, τον άνθρωπο και τη ζωή».
Η Βούλα Πατουλίδου ανέφερε: «Αντίο, μαχητή μου! Τράβηξες κακό χαρτί και άφησες έναν αγώνα μας στη μέση».
Τέλος, ένας από τους γιατρούς του, ο πρύτανης Αθηνών Θάνος Δημόπουλος, είπε: «Αντιμετωπίστηκε με όλες τις ενδεδειγμένες θεραπευτικές αγωγές, ωφελήθηκε από αυτές για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δυστυχώς ότι διαγνώστηκε με τη νόσο σε μεταστατικό στάδιο δεν του έδωσε τη δυνατότητα να το ξεπεράσει».
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 17 Οκτωβρίου 1979 και ο πατέρας του ήταν επίσης πρωταθλητής στο τάε κβον ντο. Σπούδασε Φυσική Αγωγή στο ΑΠΘ. Αρχισε το τάε κβον ντο το 1982, σε ηλικία τριών ετών, και το επάγγελμά του ήταν πυροσβέστης.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 υπέστη κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια. Επανήλθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στη διοργάνωση αυτή αγωνίστηκε στην κατηγορία των +80 κιλών και έφτασε μέχρι τον τελικό, που έγινε στις 29 Αυγούστου του 2004. Στον τελικό ηττήθηκε από τον Νοτιοκορεάτη Μουν Ντάε-σανγκ με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο, με αποτέλεσμα να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο.
Το 2008, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Ρώμη και προηγήθηκε χρονικά κατά τρεις μήνες των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των +87 κιλών στον τελικό με τον Γάλλο πρωταθλητή Πασκάλ Ζεντίλ.
Η επόμενη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν τον Αύγουστο του 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ο Νικολαΐδης στις 23 Αυγούστου του 2008 προκρίθηκε πανηγυρικά στον τελικό (στην κατηγορία των +80 κιλών), όπου όμως γνώρισε πάλι την ήττα στις λεπτομέρειες (5-4) από τον Νοτιοκορεάτη Τσα Ντονγκ-Μιν. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο αποκλείστηκε νωρίς και δεν διεκδίκησε μετάλλιο.
Στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των +87 κιλών, χάνοντας στον ημιτελικό από τον Αζέρο Ταβαγκούλ Μπαϊράμοβ.