Πρόλαβε τον καλό ελληνικό κινηματογράφο σχεδόν στα τελειώματά του. Ωστόσο, αυτό δεν την εμπόδισε να δουλέψει με σπουδαία ονόματα, από τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον Θανάση Βέγγο και τη Ρένα Βλαχοπούλου, μέχρι τον Στάθη Ψάλτη και τον Χάρρυ Κλυνν.
Από τον Νίκο Νικόλιζα
Η Νέλλη Γκίνη κατάφερε από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 έως σήμερα να διαγράψει μια χρυσή καριέρα στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, αλλά και στο τραγούδι. Αντράκι στις συμπεριφορές της, στεκόταν πάντα βράχος για το στερνοπούλι της, τον γιο της. Με αφορμή τη συμμετοχή της στη μεγάλη εκδήλωση των Ελλήνων της Αιγύπτου, που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα το απόγευμα, η ηθοποιός ανοίγει την καρδιά της και εξομολογείται στην «Espresso» για τη φτώχεια του Ζαμπέτα λίγο προτού φύγει από τη ζωή, για τον αδαμάντινο χαρακτήρα του Θανάση Βέγγου, αλλά και τη συνεργασία της με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στην τελευταία ταινία πριν φύγει εκείνος από τη ζωή…
Καταρχάς, πού γεννηθήκατε; Από αστική οικογένεια;
Γεννήθηκα στον Πειραιά από μια φτωχή οικογένεια. Στην οικογένεια ήμασταν πέντε παιδιά. Θυμάμαι με νοσταλγία τα παιδικά μου χρόνια, γιατί ήμουν και καλή μαθήτρια. Αλλωστε αυτός ήταν ο λόγος που η μητέρα μου δεν ήθελε να συνεχίσω και να γίνω ηθοποιός, αλλά πίστευε πάντα πως θα γίνω είτε δικηγόρος είτε οικονομολόγος. Από την άλλη, ο μπαμπάς, ως μουσικός που ήταν στην Κέρκυρα, υποστήριζε πάντα τα ταλέντα που είχα ή που έβλεπε ότι έχω.
Το μικρόβιο της υποκριτικής τέχνης πότε μπαίνει στο μυαλό σας;
Σε πολύ μικρή ηλικία. Περίπου εφτά ετών ήμουν. Απήγγειλα ένα ποίημα στο σχολείο, ενθουσιάστηκαν ο κόσμος και η δασκάλα μου, και αμέσως ήταν εκείνη που διέκρινε ότι έχω κάποιο ταλέντο. Μου το είπε και αμέσως εμένα μου έγινε έμμονη ιδέα. Σε ηλικία 12 ετών διάβασα μια αγγελία ότι ζητούνται παιδιά για μια παράσταση του Διονύση Χιώτη. Ετσι με πήρε ο πατέρας μου από το χεράκι και ξεκίνησα από το θέατρο του Διονύση Χιώτη και μεταπήδησα στα ταλέντα του υπουργείου Παιδείας, όπου εκεί κριτές ήταν η Λαμπέτη, ο Χορν, ο Χρήστος Ευθυμίου, η Σοφία Βέμπο, ο Γιώργος Βέμπος και άλλα ιερά τέρατα.
Ολοι αυτοί σας παρακολουθούσαν από κάτω ως κριτές;
Μάλιστα. Και θυμάμαι τα πόδια μου να τρέμουν από το άγχος και την αγωνία μπροστά σε όλους αυτούς τους τεράστιους καλλιτέχνες. Και αυτό το συναίσθημα ακολούθησε και ακολουθεί τη ζωή μου έως σήμερα. Ολα αυτά συμβαίνουν μέχρι να βγω στη σκηνή. Οταν βγω στη σκηνή, ως διά μαγείας τα πάντα μεταμορφώνονται. Το μόνο που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι όταν συνάντησα με τον μπαμπά μου τον τεράστιο Χρήστο Ευθυμίου και τον ρώτησε ο πατέρας μου αν πραγματικά αξίζω. Τότε εκείνος γύρισε με το απίστευτο ύφος του και του λέει: «Τι θέλεις από μένα, χριστιανέ μου; Ορίστε, 10 της έβαλα!»
Στα οκτώ σας χρόνια είδατε τη Βουγιουκλάκη στο «Κορίτσι με τα παραμύθια». Είχατε πρότυπο;
Πρότυπά μας ήταν η Καρέζη, η Βουγιουκλάκη, ο Χορν, ο Αλεξανδράκης. Ηταν η εποχή των μύθων, των προτύπων και των ερεθισμάτων.
Ποιος από όλους αυτούς με τους οποίους συνεργαστήκατε σας έκανε περισσότερο εντύπωση; Ας πούμε, Λάμπρος Κωνσταντάρας…
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον ιδιαιτέρως, γιατί το πάθος μου και η αγάπη μου για το θέατρο και τον κινηματογράφο ήταν τόσο μεγάλα, που τους έβλεπα όλους ως θεούς. Ο Λάμπρος, ας πούμε, ήταν εκείνος που μου έδωσε το χέρι στα πρώτα μου κινηματογραφικά βήματα και ορθοπόδησα. Αργότερα έπαιξα μαζί του και στο σανίδι, αλλά και στην τελευταία του ταινία, «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ», όπου συμπρωταγωνίστησα δίπλα του. Για μένα ο Κωνσταντάρας ήταν ένας αρχοντάνθρωπος με χιούμορ. Ενας έντιμος άνθρωπος.
Επειδή τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αρρωστήσει, πώς ήταν; Είχατε επαφές;
Οταν επανήλθε μετά τα δύο εγκεφαλικά και κάναμε την τελευταία του ταινία, ήταν καλά. Ομως είχε ήδη αρχίσει η πτώση του. Αμέσως μετά την ταινία αυτή κλείστηκε στο σπίτι του και δεν τον είδε κανείς ξανά, εκτός από τη σύζυγό του τη Φιλίτσα. Δεν ήθελε να τον λυπούνται. Ηταν εγωιστής, με την καλή έννοια. Ηθελε ο κόσμος να τον θυμάται όπως παλιά. Ηταν άψογος συνεργάτης και μεγάλος κύριος.
Κώστας Χατζηχρήστος…
Με τον Κώστα συνεργαστήκαμε δυο τρεις φορές. Μάλιστα, ήμουν στον θίασό του από τις πρώτες, όταν με κάλεσε για να κάνει το comeback στη σκηνή. Εμενε τότε στη Νέα Ερυθραία. Εγώ τον γνώρισα τότε, ταλαιπωρημένο τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Δυστυχώς αυτό το comeback που έκανε ήταν μια αποτυχία. Δεν πήγε η παράσταση καθόλου. Εκείνη την εποχή έκανε πράγματα τα οποία δεν νομίζω να επιχειρούσε να τα κάνει στα νιάτα του και όταν θα ήταν υγιής.
Θανάσης Βέγγος…
Με τον Θανάση όχι μόνο δουλέψαμε πολύ στην Ελλάδα, αλλά κάναμε και μια τεράστια περιοδεία στο εξωτερικό με τον «Τρελό του λούνα παρκ». Μόνο καλά μπορώ να θυμάμαι από τον άγιο αυτόν ηθοποιό. Τεράστιος, ταλαντούχος, προικισμένος από αγάπη και ανθρωπιά για όλους.
Γιώργος Ζαμπέτας…
Ο Γιώργος υπήρξε τέσσερα χρόνια στη ζωή μου. Ημασταν με τον γιο του, τον Μιχάλη Ζαμπέτα, αρραβωνιασμένοι και έτοιμοι να παντρευτούμε. Ζήσαμε στο ίδιο σπίτι τέσσερα ολόκληρα χρόνια και μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν παιδί του. Και ο Γιώργος είχε κάποιες ιδιοτροπίες, όμως είχε μια υπέροχη σύζυγο, τη Ρούλα, η οποία ήξερε να τον φέρνει στα νερά της. Μέσα στο σπίτι όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε ο εαυτός μας.
Πίστευε στον γάμο σας με τον γιο του τον Μιχάλη;
Πάρα πολύ!
Πότε τον είδατε τελευταία φορά;
Οταν έφυγε για το μακρύ ταξίδι στην αιωνιότητα. Ετσι τον αποχαιρέτησα: ως πατέρα!
Αρα τον ζήσατε και στις δύσκολες στιγμές της ζωής του, όταν ο Ζαμπέτας ακόμα και με αναπνευστήρα ανέβαινε στην πίστα για να τραγουδήσει…
Ο Ζαμπέτας ανέβηκε έτσι στην πίστα γιατί είχε οικονομική ανάγκη και όχι για να κάνει το χατίρι κάποιων. Εκείνα τα χρόνια όλοι αυτοί που βγαίνουν σήμερα και τον εξυμνούν και λένε πόσο μεγάλος ήταν τον είχαν ξεχάσει. Δεν τον βοήθησε κανένας τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Και μετά τον θάνατό του ο Ζαμπέτας έγινε για όλους αυτούς «τεράστιος».
Στον τελευταίο του δίσκο, μάλιστα, έψαχνε να πουν δυο τραγούδια κάποια από τα τεράστια ονόματα που εκείνος δημιούργησε, και δεν πήγε κανείς πλην της Καίτης Γκρέυ και του γιου του, Μιχάλη…
Ετσι ακριβώς είναι. Και ο γιος του ο Μιχάλης όλα αυτά τα χρόνια που ο πατέρας του ήταν άρρωστος και είχε οικονομικές δυσκολίες στάθηκε βράχος.
Και η μόνη αλήθεια είναι ότι ο τεράστιος Γιώργος Ζαμπέτας «έφυγε» πάμφτωχος…
Φυσικά. Φτωχός «έφυγε» ο Γιώργος. Δυστυχώς στην Ελλάδα όλοι γίνονται ήρωες και τεράστιοι μετά θάνατον. Ο Ζαμπέτας και ο Μίκης Θεοδωράκης είναι οι μόνοι συνθέτες πλήρως αναγνωρισμένοι στο εξωτερικό και οι μουσικές τους ακούγονται παντού. Και ξαφνικά ακούς τεράστια ονόματα να μην έχουν να φάνε; Δεν ξέρω σε ποιους πρέπει να χτυπήσουμε το καμπανάκι!
Ο ίδιος πώς ένιωθε με την κατάσταση που ζούσε;
Εσείς τι λέτε, να ήταν χαρούμενος; Περνούσε πολύ δύσκολα ο Γιώργος. Θυμάμαι που έφευγε και πήγαινε με τον Μιχάλη πάνω στην Ιερά Οδό σε δευτεροκλασάτα και τριτοκλασάτα μαγαζιά για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του.
Εσείς κάνατε καριέρα και ως τραγουδίστρια. Ο Ζαμπέτας έπαιξε κάποιο ρόλο;
Οχι, κανέναν. Στο τραγούδι μπήκα αρκετά νωρίς, από σύμπτωση. Γνώρισα τον Κώστα Μαυρομιχάλη σε μια νυχτερινή μου έξοδο, όταν είχα πάει στο μαγαζί του, τον ερωτεύτηκα κι έτσι κάποια στιγμή μού πρότεινε να τραγουδήσω. Και έτσι το αποφάσισα: για να είμαι κοντά στον έρωτά μου!
Τελικά, είστε τυχερή ή άτυχη με την καριέρα στον ελληνικό κινηματογράφο;
Οταν συνέπεσε η καριέρα μου με το ελληνικό σινεμά, ουσιαστικά είχε σβήσει όλη η λάμψη της δεκαετίας του ’60. Μόλις τρία τέσσερα χρόνια πρόλαβα κάποιες ταινίες του Καραγιάννη. Δυστυχώς, δεν ήμουν από τους τυχερούς ηθοποιούς στον κινηματογράφο. Αντιθέτως, στην πίστα, στο θέατρο και στην τηλεόραση δούλεψα με τεράστιες καλλιτεχνικές αξίες!
Τελευταία γίνεται πολύς ντόρος για τις σειρές του Νίκου Φώσκολου και την κόντρα του Χρήστου Πολίτη με την Κάτια Δανδουλάκη. Ποια είναι η άποψή σας;
Με τον Φώσκολο συνεργαστήκαμε και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Τελευταία δούλεψα στο «Καλημέρα, ζωή» μαζί του. Ηταν κλειστός άνθρωπος, όμως έχω πολύ καλή άποψη για το πρόσωπό του. Η δουλειά τότε ήταν πολύ σκληρή στα έργα. Ηταν έργα καθημερινά και οι ηθοποιοί γίνονταν μηχανάκια για να αποστηθίζουν τα κείμενα των έργων. Κάθε μέρα αποστηθίζαμε τεράστια κείμενα και κάποια στιγμή αυτό ήταν πάνω από τις δυνάμεις μας. Ηταν πολύ σκληρή η δουλειά τότε. Ομως όποιος δεν άντεχε μπορούσε να φύγει. Από τη στιγμή που δέχεσαι μια δουλειά, πρέπει να τη διεκπεραιώσεις.