Ανάμεσα στις γιορτινά στολισμένες βιτρίνες, στους δρόμους με τα λαμπιόνια και στα στολίδια δεκάδες συνάνθρωποί μας ξαπλώνουν σε πάρκα και πεζοδρόμια κοιτώντας τα άστρα και αναπολώντας ίσως τις στιγμές που κάποια Χριστούγεννα είχαν στέγη, μια ζεστή αγκαλιά να
τους περιμένει, όταν άνοιγαν τη πόρτα.
Από το Νίκο Νικόλιζα
Δεκάδες οι ιστορίες αστέγων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, που αποτυπώθηκαν στο χαρτί ή έγιναν γκρο πλαν σε κάποια τηλεοπτική κάμερα. Σε έναν κόσμο όπου, όταν σβήνουν τα φώτα, ακόμη και αυτά των εορτών, κάποιοι θα συνεχίσουν να έχουν για φάτνη της ζωής τους χαρτόκουτα, η μπίλια της ζωής δεν κάνει εξαιρέσεις. Κανείς δεν ξέρει πού θα κάτσει ακόμη και για κάποιους που έζησαν τη λάμψη, τα φώτα της δημοσιότητας ήσυνέδεσαν τη ζωή τους με αστέρια του καλλιτεχνικού στερεώματος.
Πέρασαν ήδη 30 χρόνια από τότε που η Αννα Φόνσου έβαλε ένα πολύ υψηλό στόχο: να μην υπάρχει κανένας ηθοποιός χωρίς στέγη. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να φτιάξει το κοινωφελές, φιλανθρωπικό, πολιτιστικό ίδρυμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα «Σπίτι του ηθοποιού», προκειμένου να φιλοξενεί ανήμπορους συναδέλφους της. Ενα ίδρυμα πρότυπο για τους ανθρώπους που μεγάλωσαν γενιές και γενιές και ορισμένοι από αυτούς στη δύση της ζωής τους δεν είχαν ούτε τα αναγκαία για την επιβίωσή τους. Πούλησε σχεδόν όλη την περιουσία της, πήγαινε από υπουργείο σε υπουργείο για να ζητήσει οικονομική ενίσχυση και τελικά τα κατάφερε. Σήμερα το «Σπίτι του ηθοποιού» όχι απλά πέτυχε να φιλοξενεί 40 οικονομικά ανήμπορους καλλιτέχνες, αλλά και να υπογράψει προγραμματική σύμβαση με την Περιφέρεια Αττικής έτσι ώστε μέσα στα επόμενα χρόνια να ολοκληρωθεί και το διπλανό, δεύτερο κτίριο, με ακόμα 40 υπνοδωμάτια, θέατρο, γυμναστήριο, παρέχοντας όλες τις ανέσεις στους ηθοποιούς που έχουν ανάγκη. Και αν για πολλούς άστεγους συνανθρώπους μας η κοινωνία αλλά και η ίδια η ζωή τούς έδειξαν το πιο σκληρό πρόσωπο, με συγγενείς και
φίλους να τους γυρίζουν την πλάτη, άνθρωποι των τεχνών ή που ταυτίστηκαν με ιερά τέρατα του σινεμά στάθηκαν πιο τυχεροί και βρήκαν το δικό τους καταφύγιο.
Η «Espresso» πέρασε την είσοδο αυτού του καταφυγίου, του «Σπιτιού του ηθοποιού», και συνομίλησε με κάποιους από τους φιλοξενουμένους, που άνοιξαν τη καρδιά τους έχοντας την ευκαιρία να κοιτάνε τα άστρα πίσω από τα τζάμια και όχι ξαπλωμένοι στο πεζοδρόμιο…
Αννα Φόνσου, πρόεδρος του ιδρύματος
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 η Αννα Φόνσου κατάφερε να κεντρίσει τα βλέμματα τόσο των σκηνοθετών όσο και των συναδέλφων της. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι ο Αλέκος Αλεξανδράκης ζήτησε στο κινηματογραφικό ντεμπούτο της Αννας Φόνσου, στην ταινία «Το αγοροκόριτσο», να μπει το όνομά της πάνω από το δικό του, που ο ίδιος ήταν ήδη μεγάλος στάρ. Πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες, ωστόσο από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά αφοσιώθηκε στην εκπλήρωση του ονείρου της για το «Σπίτι του ηθοποιού». Και τελικά τα κατάφερε! «Το κτίριο έγινε το 2002 και όλη η προσπάθεια άρχισε πριν από 35 χρόνια. Σε αυτή τη δομή θα έπρεπε κανονικά να μένουν 20 άτομα. Ομως μένουν παραπάνω, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη. Ομως μεγαλύτερο είναι το έργο που κάνουμε για άτομα που είναι εκτός δομής. Μας φέρνουν εδώ τα άπλυτα ρούχα τους για να τα πλένουμε, δίνουμε σε πολλές οικογένειες καθημερινό φαγητό. Είναι τόσα πολλά τα καθημερινά θέματα που ασχολούμαστε με τον κλάδο, που θα έπρεπε η Πολιτεία να ενδιαφέρεται γι’ αυτά τα θέματα. Δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη ανέχεια στον κλάδο και δεν μπορούμε να τους αφήσουμε χωρίς βοήθεια. Εχω μπει σε έναν κυκεώνα, που πολλές φορές αγανακτώ. Ευτυχώς, εδώ και τρία χρόνια το υπουργείο Πολιτισμού μάς καλύπτει τα έξοδά μας» λέει στην «Espresso» η πρόεδρος του ιδρύματος Αννα Φόνσου και συνεχίζει: «Οταν άρχισα το “Σπίτι του ηθοποιού” δεν περίμενα ότι θα υπάρχουν τόσα πολλά άλυτα προβλήματα στον κλάδο μας. Θα μπορούσα να πω “σας έφτιαξα αυτό που υποσχέθηκα, γεια σας”. Ομως εγώ πονάω για καθεμία περίπτωση ξεχωριστά όλους τους συναδέλφους μου. Το “Σπίτι του ηθοποιού” είναι σαν σπίτι μου. Ηθελα να πάω ένα ταξίδι τις ημέρες των Χριστουγέννων και σκέφτομαι “πώς θα φύγω και οι άνθρωποι στο ίδρυμα θα είναι μόνοι τους;”. Κι έτσι όλο το αναβάλλω εδώ και 20 χρόνια. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μεγάλωσα. “Αννούλα, με ανεβάζουν, Αννούλα, με κατεβάζουν”. Δεν με αφήνουν να γεράσω (γέλια). Φοράω τακούνια και ανεβοκατεβαίνω τους έξι ορόφους με τα πόδια, παίρνω ζωή από το ίδρυμα. Νομίζω πως δεν έκανα και καταχρήσεις γι’ αυτό έχω τέτοια ενέργεια. Αφιερώνομαι αποκλειστικά στο τι θα κάνω την επόμενη ημέρα στο ίδρυμα. Οσο για τις ταινίες μου, δεν τις βλέπω, γιατί με όσους έχω παίξει έχουν πεθάνει όλοι. Είναι καθαρά ψυχολογικό θέμα. Οταν λείπει καμιά φορά η Αντα από το σπίτι, ντύνομαι και βγαίνω έξω, γιατί φοβάμαι μήπως είμαι το επόμενο θύμα του Χάρου (γέλια). Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλές αιτήσεις από νέους ηθοποιούς που δεν έχουν πού να μείνουν. Ξέρεις γιατί έχω κλάψει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια; Γιατί δεν έχω καθόλου προσωπική ζωή! Αυτό με στενοχωρεί, γιατί τα χρόνια πέρασαν!Η επόμενη ημέρα για το “Σπίτι του ηθοποιού”, όταν “φύγω”, δεν ξέρω πώς θα είναι. Ευτυχώς, γιατί πλέον το ίδρυμα ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού. Αλλά για πες μου: Ποιος νέος ηθοποιός με παιδεία, χωρίς να πληρώνεται, θα αφιερώσει όλη τη ζωή του σε ένα όνειρο όπως είναι το “Σπίτι του ηθοποιού”; Νομίζω πως δύσκολα θα βρεθεί κάποιος».
Καίτη Φίνου
Ποιος δεν έχει ερωτευτεί τη σεξοβόμβα της δεκαετίας του ’80 Καίτη Φίνου, η οποία στο πλευρό του Στάθη Ψάλτη έκανε μια μεγάλη καριέρα ως παρτενέρ του στις πιο εμπορικές ταινίες εκείνης της εποχής; «Ελα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ», «Καμικάζι αγάπη μου», «Μάντεψε τι κάνω τα βράδια», «Και ο πρώτος ματάκιας» είναι μερικές από τις 40 ταινίες στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα της σε όλους όσοι λάτρεψαν τα 80s. Η ίδια πριν από εννέα χρόνια και έπειτα από οικονομική δυσπραγία αποφάσισε να απευθυνθεί στην Αννα Φόνσου προκειμένου να φιλοξενηθεί στο ίδρυμα. Εκτοτε έχει ταυτιστεί απόλυτα με τον χώρο στο «Σπίτι του ηθοποιού»! «Τα Χριστούγεννα στο “Σπίτι του ηθοποιού” θα έλεγα πως είναι όμορφα, με νοσταλγικές εικόνες. Κόσμος περνάει, παιδάκια λένε τα κάλαντα, μας φέρνουν γλυκά. Είναι μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Ομως εγώ, επειδή είμαι και μοναχικό άτομο, μου αρέσει να βρίσκομαι στο δωμάτιό μου, συνήθως διαβάζοντας, να ασχοληθώ με το ίντερνετ, με τις ντουλάπες μου. Ολα αυτά τα χρόνια που φιλοξενούμαι στο “Σπίτι του ηθοποιού” συνήθως πήγαινα στις αδερφές μου και περνούσαμε όλοι μαζί τις άγιες ημέρες, είτε εργαζόμουν στο ταξιδιωτικό γραφείο που είναι η δουλειά μου. Και μάλιστα πολλές φορές κάθομαι και μονολογώ για το πώς πέρασαν τα εννεά χρόνια που βρίσκομαι εδώ. Για μένα το “Σπίτι του ηθοποιού” είναι το σπίτι μου, ο χώρος μου. Εδώ μέσα νιώθω προστατευμένη. Σκέψου ότι όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο ίδρυμα, νιώθω ότι είναι και δικό μου πρόβλημα. Δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου εκτός του ιδρύματος. Και ξέρεις τι συμπέρασμα έχω βγάλει έπειτα από όλα όσα έχω ζήσει: η ζωή δεν τελειώνει, αν δεν έχεις εσύ πρόθεση να φτάσει στο τέρμα».
Ανδρέας Ανδρεόπουλος («Λάμψη»)
Ο ρόλος του στη θρυλική σειρά του Νίκου Φώσκολου «Λάμψη» ως Τίμος Δράκος ήταν καθοριστικός για τον ηθοποιό Ανδρέα Ανδρεόπουλο. Εντάχθηκε στο πρωταγωνιστικό καστ της σειράς το 1992, στις αρχές του δεύτερου κύκλου, μετά την αποχώρηση του ηθοποιού Τάκη Ανούση, που ερμήνευε τον ρόλο του μικρού γιου του Γιάγκου Δράκου στον πρώτο κύκλο της σειράς. Ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος αποχώρησε από τη «Λάμψη» το 1996, στο τέλος του πέμπτου κύκλου, έπειτα από μία διαφωνία με τον σκηνοθέτη σχετικά με τη σεναριακή εξέλιξη του ρόλου. Αν και έπαιξε σε πλήθος κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών, η «Λάμψη» τον σημάδεψε και έμεινε στο μυαλό όλων των Ελλήνων. Πριν από έναν χρόνο η οικονομική δυσπραγία τού χτύπησε την πόρτα. Μαθαίνοντας για το πρόβλημά του, η Αννα Φόνσου τού άνοιξε την αγκαλιά της και τον φιλοξένησε στο «Σπίτι του ηθοποιού», όπου μένει μέχρι και σήμερα. Ο ίδιος για πρώτη φορά μιλάει για τα πρώτα Χριστούγεννα που θα είναι φιλοξενούμενος στο ίδρυμα. «Η ζωή μας είναι μια όμορφη περιπέτεια, γεμάτη με εκπλήξεις. Η δική μου ζωή ούτε ξεκινάει από τη “Λάμψη” ούτε καταλήγει στη “Λάμψη”. Υπάρχουν πολλοί ενδιάμεσοι σταθμοί. Εμείς οι ηθοποιοί που είμαστε αυτόνομοι άνθρωποι, το μόνο που κάνουμε είναι να παλεύουμε με το επάγγελμα του ηθοποιού, που είναι σκληρό και δύσκολο. Είναι όμως όμορφο. Εγώ το επάγγελμά μου δεν το έχω εγκαταλείψει, ούτε και εκείνο με εγκατέλειψε. Πέρυσι δούλευα σε ένα σίριαλ με μεγάλη επιτυχία, στις “8 λέξεις”. Πρέπει να πω και κάτι το οποίο παρεξηγεί ο πολύς κόσμος: όταν ένας ηθοποιός χάνεται για ένα διάστημα, δεν σημαίνει ότι έχει εγκαταλείψει και το επάγγελμά του» είναι οι πρώτες δηλώσεις του ηθοποιού, ο οποίος έχει συντροφιά παντού τον σκυλάκο του. «Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στη ζωή και στο επάγγελμα του κάθε ανθρώπου. Σκεφτείτε ότι όσο δεν βρισκόμουν στην τηλεόραση, έκανα παραστάσεις σε όλα τα θέατρα στην Ελλάδα. Δεν ήμουν ποτέ ηθοποιός μόνο της τηλεόρασης, πλην των νεανικών μου χρόνων, που έκανα κατά κόρον τηλεόραση. Ομως ένας ηθοποιός που παίζει συνεχώς στην τηλεόραση τυποποιείται. Εγώ έβγαλα χρήματα από το επάγγελμα. Δεν έγινα ποτέ πλούσιος. Ζούσα αξιοπρεπώς. Τον τελευταίο καιρό είχα κάποιες αναποδιές και ατυχίες, που δεν θα ήθελα να τις αναφέρω δημοσίως» συνεχίζει την αφήγησή του χαμηλώνοντας τα μάτια του. «Στο “Σπίτι του ηθοποιού” ζω περίπου έναν χρόνο. Εδώ μέσα νιώθω τη ζεστασιά και τη θαλπωρή. Ομως δεν μπορώ να πω ότι νιώθω σαν τη ζεστασιά του δικού μου, πατρικού σπιτιού. Φιλοξενούμαι. Δεν μπορείς να ανταλλάξεις έτσι εύκολα τα συναισθήματα. Για την Αννα Φόνσου, έχουν μιλήσει η ίδια η ιστορία και η αγάπη του κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι η Αννα με έψαξε και με βρήκε όταν της είπαν ότι είχα πρόβλημα… Η Αννα είναι ένα πλάσμα που δεν μπορείς να το συγκρίνεις με κανένα άλλο. Μακάρι, να πάω στα χρόνια της και να έχω τη μισή από την ενέργειά της» καταλήγει συγκινημένος!
Μαίρη Σακοράφα
Η νεαρή ερασιτέχνης ηθοποιός βρέθηκε από ένα χωριό της επαρχίας απευθείας στο ίδρυμα της Αννας Φόνσου. Στέκεται απέναντί μας ντροπαλή. Γεμάτη συγκίνηση, αλλά και άγχος για το αν θα πει αυτά που «πρέπει». Οπως λέει η ίδια, είναι η νεότερη φιλοξενούμενη του ιδρύματος. Επειτα από κάποιες κακοτοπιές, αποφάσισε να χτυπήσει την «πόρτα» της Αννας Φόνσου. «Θαύμαζα την κυρία Φόνσου όχι μόνο ως ηθοποιό, αλλά και για τις δράσεις της στο “Σπίτι του ηθοποιού” πολύ προτού αποφασίσω να έρθω στην Αθήνα. Οταν, λοιπόν, αποφάσισα να έρθω στην πρωτεύουσα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να έρθω να τη βρω. Είχα ανάγκη από αγάπη και από μια οικογένεια. Είχα πολλές ανατροπές στη ζωή μου, που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μου συμβούν. Και η κυρία Φόνσου χωρίς να με γνωρίζει, άνοιξε την πόρτα της και την αγκαλιά της και με δέχτηκε να μείνω. Της έχω απεριόριστη ευγνωμοσύνη, την έχω πρότυπο ανθρωπιάς. Θεωρώ πως έτσι όπως λειτουργεί το “Σπίτι του ηθοποιού”, έχει τη λάμψη του επαγγέλματος των ηθοποιών. Απλά πιστεύω πως το κράτος πρέπει να σκύψει πάνω από το κολοσσιαίο έργο της Αννας Φόνσου, ώστε να μη ζει κανένας συνάδελφος με τη μοναξιά του».
Αντα Αγοραστού
Υπήρξε η «σκιά» της Αλίκης Βουγιουκλάκη για περισσότερα από 30 χρόνια. Ο άνθρωπος που ήξερε όλα τα μυστικά της εθνικής μας σταρ, τις παραξενιές της, τις φιλανθρωπίες της. Σχεδόν έμενε στο σπίτι της Στησιχόρου μαζί με τη ναζιάρα γατούλα του ελληνικού κινηματογράφου. Ωστόσο, από το 1996, που η Αλίκη έφυγε από τη ζωή, βρήκε αποκούμπι και μια ζεστή αγκαλιά στην Αννα Φόνσου, με την οποία έγιναν σχεδόν οικογένεια. Η Αντα, για όσους βρίσκονται στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, είναι πλέον απόλυτα ταυτισμένη και με το «Σπίτι του ηθοποιού», καθώς είναι το δεξί χέρι της Αννας Φόνσου και η γυναίκα που η Αννα σέβεται απόλυτα! Τη βρήκαμε στον προαύλιο χώρο του ιδρύματος περιτριγυρισμένη από φιλοξενούμενους ηθοποιούς από το ίδρυμα. Ολοι είχαν μια ιστορία να πουν για τη θρυλική «Αντα της Αλίκης». «Οταν έφυγε η Αλίκη από τη ζωή, απευθείας στη ζωή μου μπήκε η Αννα. Ηταν η ίδια εποχή που η Αννα πάλευε με τα θηρία για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Αυτό που έχει κάνει η Αννα με το “Σπίτι του ηθοποιού” δεν έχει γίνει ούτε στην Αμερική. Η Αννα είναι η ψυχή του ιδρύματος. Σκεφτείτε πως ο καθένας εδώ έχει και έναν μικρό “ρόλο” που μπορεί να ασχοληθεί και να περνάνε και οι ώρες του ευχάριστες. Αλλος έχει το βεστιάριο, άλλος τον κήπο, άλλος τη βιβλιοθήκη μας. Για μένα αυτό που ζω εδώ και δίπλα στην Αννα είναι μια νέα ζωή, μετά την πορεία μου στο πλευρό της Αλίκης. Καταρχήν παίρνουμε ζωή από τους νέους ηθοποιούς που έρχονται εδώ».
Ελευθέριος Γιγουρτάκης (κομμωτής ηθοποιών)
Αν και αρκετά νέος, ο Λευτέρης Γιγουρτάκης θεωρείται ένα από τα καλύτερα ονόματα στον χώρο της κομμωτικής, έχοντας στο ενεργητικό του πλήθος συνεργασιών με τα μεγαλύτερα ονόματα στις νυχτερινές πίστες και στα θέατρα. Τον συναντήσαμε στο καφέ του ιδρύματος, φτιάχνοντας τα μαλλιά της Καίτης Φίνου. Ο ίδιος, όπως λέει, δεν μένει στο ίδρυμα, καθώς έχει δικό του σπίτι, σε πολύ κοντινή απόσταση. Ωστόσο, κάθε πρωί πίνει καφέ μαζί με όλους τους φιλοξενούμενους ηθοποιούς, ακούγοντας τις ιστορίες που του λένε από εποχές που ο ίδιος δεν πρόλαβε να ζήσει. «Πρωτοξεκίνησα στο “Σπίτι του ηθοποιού” πριν από εννέα χρόνια. Με εμπιστεύτηκε η κυρία Φόνσου και ανέλαβα εντελώς δωρεάν την περιποίηση των μαλλιών όλων των καλλιτεχνών. Τότε γνώρισα και την Αννα Φόνσου. Είναι τρομερή η εμπειρία που έχω αποκομίσει από όσους έχω γνωρίσει εδώ μέσα. Τρομερές προσωπικότητες, και εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Σκεφτείτε ότι είναι σαν ένα πολύχρωμο παζλ. Εγώ δεν μένω εδώ, γιατί έχω δικό μου σπίτι, όμως, πρωί, μεσημέρι, βράδυ είμαι εδώ. Τους νιώθω όλους δικούς μου ανθρώπους. Λέμε τα μυστικά μας, τα προβλήματά μας. Ο καθένας έχει να σου διηγηθεί και μια μοναδική ιστορία. Οι μέρες των Χριστουγέννων είναι και ευχάριστες και νοσταλγικές. Η Αννα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάνει υπέροχα τραπέζια και φυσικά έχει δώρα για όλους».
Πάντης Κούσης (οικονόμος)
Είναι ο ηθοποιός πασπαρτού. Μπορεί να προσαρμόζεται σε όλους τους ρόλους, κάτι που η Αννα Φόνσου θέλει για τις παραστάσεις που δίνει το ίδρυμα. Με την Αννα γνωρίστηκαν στα πολύ πρώιμα χρόνια που εκείνη προσπαθούσε το όνειρο του ιδρύματος να το υλοποιήσει. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, πολλές φορές συγκινήθηκε και πολλές φορές έκλαψε για τον μεγάλο αγώνα που έκαναν μαζί με την πρόεδρο του ιδρύματος ώστε το «Σπίτι του ηθοποιού» να γίνει πραγματικότητα. Σχεδόν σε όλες τις γιορτές είναι παρών και είναι ο άνθρωπος που εκτελεί όλες τις επιθυμίες της προέδρου για να υλοποιηθούν οι γιορτινές βραδιές. «Η προσωπική σχέση που έχω με την Αννα Φόνσου έχει περάσει πλέον από το επαγγελματικό επίπεδο στο οικογενειακό. Είναι η αδερφή μου. Τη γνωρίζω από τότε που ξεκίνησε να είναι όνειρό της το “Σπίτι του ηθοποιού”. Η Αννα, επίσης, ποτέ δεν ξεχνάει να μου δώσει έναν ρόλο, σε όποιες παραστάσεις δίνει το ίδρυμα. Αυτό για μένα είναι μεγάλη υπόθεση, γιατί με ανεβάζει ψυχολογικά. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι ένας ηθοποιός να παίζει στο σανίδι; Είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της η Φόνσου. Οταν είχα ένα πρόβλημα υγείας, η Αννα έτρεξε για μένα, η Αννα αντικατέστησε τον ρόλο της οικογένειας. Εκανε τα πάντα για να γίνω καλά. Οι άλλοι ηθοποιοί την αγαπάνε. Εγώ τη λατρεύω. Η Αννα δέχτηκε τρομερό πόλεμο όταν ξεκίνησα αυτό το εγχείρημα. Σκεφτείτε ότι πούλησε σχεδόν όλα τα υπάρχοντά της για να στηθεί το “Σπίτι του ηθοποιού”. Με την Αννα τρέχαμε μαζί δεξιά και αριστερά να μαζέψουμε χρυσαφικά, τα οποία τα πουλούσαμε, για να φτιάξει το “Σπίτι του ηθοποιού”. Επίσης, το ότι όλοι τη φωνάζουν “Αννούλα”, αυτό λέει πολλά!»
Μαρίνα Νικολαΐδου (αρχείο)
Εχει δουλέψει σε όλες τις μεγάλες θεατρικές επιχειρήσεις και επιχειρηματίες της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Ωστόσο, όταν τα χρόνια πέρασαν, η Μαρίνα Νικολαΐδου ήρθε αντιμέτωπη με τον οικονομικό γολγοθά. Πριν από έξι χρόνια αποφάσισε να απευθυνθεί στην Αννα Φόνσου προκειμένου να βρει στέγη. Η Αννα Φόνσου όχι μόνο άνοιξε την πόρτα του ιδρύματος για εκείνη, αλλά της ανέθεσε και τη συντήρηση του πολύτιμου βεστιαρίου που υπάρχει στο «Σπίτι του ηθοποιού». Ανάμεσα στα φορέματα της Αλίκης, της Λαμπέτη, του Κουν, του Κατράκη, η Μαρίνα Νικολαΐδου μάς λέει τη δική της ιστορία ζωής. «Νομίζω είμαι από τους πιο παλιούς φιλοξενουμένους στο ίδρυμα. Εχω την ευθύνη για το βεστιάριο του ιδρύματος, το οποίο είναι κάτι μοναδικό. Η ζωή μέσα στο ίδρυμα δεν έχει καμία μοναξιά, και αυτό είναι το πιο ευχάριστο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ εδώ μέσα δημιουργούμε. Δεν μου μένει χρόνος να αναπολώ το παλιό μου σπίτι, την παλιά μου ζωή. Αλλωστε, κανένας δεν ξέρει πώς θα στα φέρει αύριο η ζωή. Από την πλευρά μου, οφείλω να τονίσω το τεράστιο έργο που παράγει το ίδρυμα στον τομέα του πολιτισμού. Δεν είναι μόνο ένας υπέροχος ξενώνας για όσους ηθοποιούς δεν έχουν κάπου να μείνουν, αλλά και όσα πολιτιστικά δρώμενα παράγονται. Κάνουμε παραστάσεις όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις. Στο “Σπίτι του ηθοποιού” πραγματοποιούνται τρομερές παραστάσεις, καλλιτεχνικές βραδιές, παρουσιάσεις βιβλίων και πολλά άλλα δρώμενα. Επίσης, ήδη κάνουμε όνειρα για το νέο κτίριο που αποκτήσαμε και θα συμπληρώσει όλες τις ανάγκες που έχουμε. Θα έχει μέσα γυμναστήριο, θέατρο, αίθουσα πολλαπλών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Τέλος, πρέπει να πω ότι κάθε Πρωτοχρονιά ντύνομαι στα κόκκινα και σπάω εγώ το ρόδι» κατέληξε η ηθοποιός.
Γιάννης Συλλιγνάκης
Ο Γιάννης Συλλιγνάκης είναι η ζωντανή ιστορία στο «Σπίτι του ηθοποιού». Μαθητής ακόμα άρχισε να παίζει στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, με αποτέλεσμα ο μεγάλος ηθοποιός να ταυτιστεί απόλυτα με τον νεαρό τότε ηθοποιό. Ετσι, ο Γιάννης Συλλιγνάκης κατάφερε να παίξει και στις θρυλικές παραστάσεις του Κατράκη που δόθηκαν στο Αλσος. Μάλιστα, με υπερηφάνεια θυμάται τις ιστορίες από τη θρυλική παράσταση του Μάνου Κατράκη που ως «Βασιλιάς Ληρ» μάγεψε το κοινό. Στην παράσταση έπαιζε και ο Γιάννης Συλλιγνάκης και όπως λέει «ακόμα και σήμερα αντηχεί η φωνή του Μάνου στα αυτιά μου». Τελευταία παράσταση που έπαιξε ήταν το 2014, λίγο προτού αρχίσουν και τα προβλήματα με την υγεία του. «Στο “Σπίτι του ηθοποιού” βρίσκομαι έξι χρόνια. Ολοι οι άνθρωποι που βρισκόμαστε σε ιδρύματα εξυπακούεται πως έχουμε μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Οταν ήρθα εδώ, ήρθα με τη σχετική αμηχανία που έχει ένας άνθρωπος που ξαφνικά βρίσκεται σε μια τέτοια ανάγκη. Μόλις είδα την κυρία Φόνσου από κοντά και μιλήσαμε, τότε μου έφυγε όλο αυτό το βάρος. Κάθε μέρα που περνούσε το πρώτο διάστημα άρχισα να νιώθω ξελάφρωμα και ότι ο χώρος αυτός μού ανήκει. Είναι το σπίτι μου. Μέσα στο “Σπίτι του ηθοποιού” δημιουργούνται συνεχώς και νέες συνθήκες που αισθανόμαστε όλοι οικεία. Η Αννα είναι μια ψυχή για όλους μας. Θα τη δεις κάθε μέρα να σκουπίζει, να ποτίζει, να καθαρίζει, κάνοντάς μας όλους να νιώθουμε όλοι ίσοι. Επίσης, το ίδρυμα φιλοξενεί τρομερές πολιτιστικές βραδιές, που μας δίνει χαρά και ζωή σε όλους εμάς. Γινόμαστε όλοι ένα. Μάλιστα, το καλοκαίρι βγαίνει όλη η γειτονιά και παρακολουθεί από τα μπαλκόνια τα δρώμενα, όπως γινόταν παλιά με τα μπουλούκια. Από την άλλη τα Χριστούγεννα είναι μια μέρα απίστευτης χαράς. Συγκεντρώνονται και άλλοι ηθοποιοί, που, αν και δεν ζουν μέσα στο ίδρυμα, όμως βοηθιούνται από το ίδρυμα με τρόφιμα. Ολο αυτό το σκηνικό μάς δημιουργεί μια ευφορία, μια γαλήνη, που, πιστέψτε με, δεν θα την είχαμε ούτε στο σπίτι μας».