Κάθε φορά που αναφερόμουν στη Ρένα Κουμιώτη συμπυκνωνόταν στη σκέψη μου μια πύρινη σφαίρα της πιο εκρηκτικής, αγέρωχης, ανεξάρτητης και ανυπότακτης προσωπικότητας που γνώρισα στη ζωή μου.
Από τον Γιάννη Αρμουτίδη
Σιχαινόταν τις υποκριτικές συμπεριφορές, τις κολακείες, τα μεγάλα λόγια, τις υποκινούμενες καταστάσεις ανέλιξης καριέρας.
Λάτρευε την οικογένεια και τους γιους της. Ηταν περήφανη για τη ζωή της και την Ελλάδα. Τους φίλους της τους αγάπησε με πάθος και τους υπερασπίστηκε με αυτοθυσία. Περιέθαλψε ανθρώπους κυνηγημένους στα δύσκολα χρόνια. Μπήκε μπροστά όταν χτύπησαν την πόρτα της και τους αναζητούσαν με συλλήψεις. Η Ρένα υπήρξε πάντα σπουδαία! Οσο και τα βήματά της στο ελληνικό τραγούδι;
Σπάνιο ηχόχρωμα
Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να την αντιγράψει και κανείς ποτέ δεν θα την αντικαταστήσει. Δεν είναι μόνο η δωρικότητα στην ερμηνεία των τραγουδιών της – είναι αυτή η τεράστια φωνή, αυτό το σπάνιο ηχόχρωμα. Ακόμα την ακούω στα αυτιά μου -«Γιαννάκη μου, τι κάνεις;»- και θυμάμαι το μέταλλο που επαίνεσε ο Στέλιος Καζαντζίδης όταν τη συνάντησε στον προθάλαμο των στούντιο, τότε που ηχογραφούσε τον δίσκο της με ποντιακά τραγούδια, αποκαλώντας την «Εθνική Ελλάδας»! Η Ρένα από τότε το είχε «μετάλλιο» κρεμασμένο στο στήθος της.
Λάτρεψε τον Ανδρέα Μπάρκουλη και τον αποχαιρέτησε με ένα τραγούδι «σαν χελιδονάκι» στο νεκροκρέβατό του, λίγο πριν ξεψυχήσει. «Καλό ταξίδι, Ανδρέα μου» του είπε και τον κράτησε για πάντα στην καρδιά της.
Η Ρένα Κουμιώτη, καλλιτεχνικά, μπήκε κατευθείαν στα βαθιά, αλλά κολύμπησε ως δεινή κολυμβήτρια μόλις ο Πατσιφάς την άρπαξε αποσβολωμένος όταν την πρωτοάκουσε στο δοκιμαστικό που την έβαλε να κάνει με ένα τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού, η οποία δεν ανήκε στη δική του εταιρία, αλλά στην Κολούμπια.
Την επόμενη ημέρα, ένα παχυλό συμβόλαιο σηματοδότησε την έναρξη της καριέρας της, αλλά και την πρώτη της συμμετοχή στον μεγαλύτερο δίσκο -σε πωλήσεις- όλων των εποχών, τον «Δρόμο», ο οποίος αργότερα έγινε θεατρικό έργο με τεράστια εισπρακτική επιτυχία. Το ίδιο έργο επιχειρήθηκε να ξαναζωντανέψει πριν από λίγα χρόνια με μία και μοναδική εμφάνιση της Ρένας, την οποία δεν ακολούθησε δεύτερη. Ηταν και η τελευταία της εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι, με σολίστ τότε τον Δημήτρη Μπάση στον ρόλο του Γιάννη Πουλόπουλου.
Ο «Δρόμος» της επιτυχίας
Με την πρώτη της συνεργασία στον «Δρόμο» πρωτοτραγούδησε με τον Γιάννη Πουλόπουλο, που έμελλε να γίνει ο καλύτερος φίλος της για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της. Τα δύο συμμετοχικά τραγούδια της Ρένας στον δίσκο αυτόν, τα «Δώσε μου το στόμα σου» και «Πρώτη φορά», ξεπέρασαν την πλατίνα.
Μπορεί να εμφανίστηκε την εποχή που σηματοδοτήθηκε ως Νέο Κύμα, αλλά ποτέ δεν αποδέχτηκε τον τίτλο της ερμηνεύτριας του Νέου Κύματος, αφού ήταν αυθεντική, γνήσια λαϊκή φωνή και σπάνια ερμηνεύτρια. Οι φίλοι της δεν ήταν μόνο τα λαμπερά ονόματα που πρωταγωνιστούσαν στις πίστες, αλλά άτομα που ταίριαζαν με τον χαρακτήρα της. Η Ρένα στο ζώδιο ήταν Ταύρος και, όταν χρειαζόταν, γινόταν «ταύρος εν υαλοπωλείω»! Ο τρόπος που μιλούσε ήταν απόλυτος, και οι φίλοι της το γνωρίζουν καλά. Δεν έκανε συμβιβασμούς στην ιδιωτική της ζωή, κράτησε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας την οικογένειά της, ενώ υπήρξε υποδειγματική στην ανατροφή των παιδιών της. Εδωσε τη ζωή της για τα δυο της παιδιά: τον Γιάννη, που «έφυγε» πριν από λίγο καιρό, αλλά η Ρένα ποτέ δεν το έμαθε (λόγω της εύθραυστης υγείας της, δεν της το αποκάλυψαν), και τον μικρό της Αλέξανδρο.
Κάθε ανάσα της ήταν για τον Αλέξανδρο, τον οποίο υπεραγαπούσε. Οι προσκλήσεις για συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εκπομπές την άφηναν αδιάφορη. «Θέλω να μου πεις κάτι: Γιατί να έρθω στην εκπομπή σας; Μήπως έχω κάτι καινούργιο να παρουσιάσω, μήπως εμφανίζομαι κάπου και πρέπει να το πω ή θα πληρωθώ; Εάν μου απαντήσεις σε ένα από αυτά, ότι έχω λόγο να το κάνω, τότε θα έρθω…» είχε πει κάποτε σε δημοσιογράφο, όταν της τηλεφώνησε για την προσκαλέσει, ύστερα από πολλές προσπάθειες, σε σπουδαία τηλεοπτική εκπομπή αφιερωμάτων, με τη συνύπαρξη πολλών ακόμα καλλιτεχνών. Και, φυσικά, δεν πήγε ποτέ.
Ετσι αντιμετώπισε η Ρένα τη ζωή, αλλά και τη δημοσιότητα γύρω από το όνομά της. Πήγαινε μόνη στο σούπερ μάρκετ, φρόντιζε μόνη το σπίτι της. Ηταν εξαιρετική μαγείρισσα και οδηγός. Δεν είχε ποτέ μάνατζερ και διαφέντευε μόνη την καριέρα και τη ζωή της. Ποτέ δεν έκανε συμβιβασμούς και παντρεύτηκε δύο φορές. Από τον πρώτο της γάμο γέννησε τον Γιάννη και από τον δεύτερο -παντρεύτηκε από έρωτα τον Τζορτζ Πόζιο, στον Καναδά- απέκτησε τον μικρό της Αλέξανδρο. Εφυγε από την Ελλάδα στο αποκορύφωμα της καριέρας της για να εγκατασταθεί στον Καναδά. Εχοντας πάθος με το τραγούδι, έκανε τη δική της νυχτερινή πίστα, όπου προσκαλούσε τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού για να τραγουδήσουν μαζί της.
Η αγάπη της, όμως, για την Ελλάδα δεν μπορούσε να την κρατήσει μακριά της. Ξαναγύρισε στην Αθήνα, μαζί με ένα διαζύγιο, αγοράζοντας μια υπέροχη μονοκατοικία στη Γλυφάδα. Ο σύζυγός της τη λάτρευε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το ίδιο και η Ρένα. Οι σχέσεις της με τον αδερφό και την αδερφή της δεν ήταν ιδιαίτερα στενές. Μεγάλωσε με τη γιαγιά της και θυμόταν με νοσταλγία τις στιγμές που έπαιζε στην αυλή του σπιτιού της, στην Κοκκινιά. Πολύ μικρή ακόμα, εργάστηκε στο εργοστάσιο του Παπαστράτου.
Η γνωριμία της με τον θυρωρό της Φίνος Φιλμ Γιώργο Σουρμελίδη στάθηκε καταλυτική για την καριέρα της. Ενα βράδυ διασκέδαζαν σε πίστα μαγαζιού όπου τραγουδούσε η Χαρούλα Λαμπράκη. Ακούγοντάς την να τραγουδά, γύρισε και είπε στην παρέα: «Καλέ, πώς τραγουδάει αυτή έτσι; Σαν να καταπίνει στραγάλια!» «Εσύ τραγουδάς καλύτερα;» τη ρώτησε ο ιδιοκτήτης του καταστήματος! «Από αυτήν καλύτερα!» είπε η Ρένα. «Τότε ανέβα και τραγούδα» της απάντησε ο ιδιοκτήτης. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα! Είχε τρέλα με τις συλλογές γραμματοσήμων και διέθετε μια από τις μεγαλύτερες, τεράστιας αξίας. Λάτρευε την τέχνη. Από τη Ρένα έμαθα να αγαπώ την τέχνη. Ελεγε πάντα ότι «ο άνθρωπος κρίνεται από τα ταμπλό που έχει κρεμασμένα στους τοίχους του, τα χαλιά και τη βιβλιοθήκη του. Διαφορετικά, διαμένει σε σπίτι κοκότας!»
στο μεγαλείο της Ρένας Κουμιώτη
Αγαπημένος της δίσκος ήταν τα ποντιακά και τα «Κίτρινα ρολόγια», ενώ περηφανευόταν ότι κανείς και καμιά δεν κατόρθωσαν να ερμηνεύσουν τα τραγούδια της «Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες», «Πρώτη φορά» και το «Καινούργιο μου φεγγάρι» όπως εκείνη. Δεν είχε άδικο! Δίδασκε -πρώτη το εφήρμοσε στη ζωή της- το πώς να λες «όχι».
Ετσι, είπε «όχι» στον Γιάννη Δαλιανίδη, όταν της ζήτησε να φορέσει σκουλαρίκια στο γύρισμα της ταινίας «Μια τρελή τρελή σαραντάρα», όπου τραγούδησε «Το κερί μας έσβησε» με τον Ανδρέα Μπάρκουλη και τη Ρένα Βλαχοπούλου! Η συνάντησή της με τον Οδυσσέα Ελύτη -τον οποίο δεν αναγνώρισε-, όταν βγήκε από το στούντιο όπου ερμήνευσε τα τραγούδια του, τη μάγεψε. Θεωρείται κορυφαία, αλλά ποτέ δεν το εισέπραξε όπως της αναλογούσε. Ποτέ δεν παραπονέθηκε, αλλά το ήξερε! Λάτρευε να κάθεται με τις ώρες στο διαδίκτυο. Παρακολουθούσε τα πάντα. Επικοινωνούσε με όλους.
Δεν διαχειρίστηκε ποτέ κανένας το προφίλ της. Κάθε ανάρτηση και κάθε σχόλιο ήταν δικά της. Η Ρένα είναι αέρας -πάντα ήταν- και σαν αέρας «έφυγε». Αέρας ανοιξιάτικος και δροσερός! Οπως οι μέρες που γεννήθηκε. Σε λίγες ημέρες, τον Μάιο, θα γιόρταζε τα γενέθλιά της. Ηταν το κορίτσι του Μάη, που όμως μας την έσκασε έναν θλιμμένο Απρίλη. Σαν πρωταπριλιάτικο αστείο. Ρένα μου, θα σ’ αγαπώ για πάντα! Στα πρώτα της βήματα βρέθηκε να τραγουδά σε μπουάτ της Πλάκας, την Απανεμιά του Σκορέλη, όπου συμπτωματικά βρέθηκε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Ακούγοντάς την ενθουσιάστηκε, τη φώναξε στο τραπέζι του και τη ρώτησε αν είναι σε κάποια εταιρία.
«Καλά, με δουλεύετε;» του απάντησε η Ρένα. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος της έδωσε ένα σημείωμα με τη διεύθυνση της δισκογραφικής εταιρίας Lyra και της ζήτησε την επόμενη ημέρα να πάει σε οντισιόν στα στούντιο.
Πράγματι, την επόμενη μέρα βρέθηκε εκεί, συναντώντας τεράστια ουρά από κόσμο που περίμενε. «Κοντοστάθηκα για λίγο και γύρισα την πλάτη μου για να φύγω. “Πού πας εσύ;” ακούω μια φωνή πίσω μου. “Εμένα με έστειλε εδώ ο κύριος Παπαδόπουλος και μου έδωσε αυτό το χαρτί, αλλά έχει πολύ κόσμο και δεν θα καθίσω”» είχε αποκαλύψει κάποτε, μιλώντας για την πρώτη της επαφή με τον Αλέκο Πατσιφά και το στούντιο ηχογράφησης για το δοκιμαστικό της. «Για να δω το χαρτί!» είπε ο κύριος. Ηταν ο ιδιοκτήτης της Lyra, ο Αλέκος Πατσιφάς.
Παραμέρισε τους υπολοίπους και έβαλε τη Ρένα μπροστά στο μικρόφωνο. «Ποιο τραγούδι θέλεις να μας πεις;» «Της Βίκυς Μοσχολιού, το “Δεν είναι όνειρο η ζωή”» του είπε! «Α, αυτό δεν είναι της δικής μας εταιρίας. Είναι της Κολούμπια και δεν μπορούμε να πάρουμε το demo με τη μουσική για να τραγουδήσεις πάνω σε αυτήν» της είπε ο Πατσιφάς. «Δεν πειράζει, θα φύγω» του ανταπάντησε! «Περίμενε» της είπε ξανά εκείνος «είσαι και πεισματάρα!». Σε λίγα λεπτά, η μπομπίνα με τη μουσική από το τραγούδι της Μοσχολιού -που ανήκε στην Κολούμπια και βρισκόταν στα διπλανά στούντιο- ήταν ήδη τοποθετημένη στο μπομπινόφωνο και η Ρένα το τραγούδησε συγκλονιστικά.