Στα 23 χρόνια της καλλιτεχνικής του διαδρομής ο Διονύσης Ζάχος έχει παρουσιάσει σατιρικές παραστάσεις που συζητήθηκαν.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Ο ταλαντούχος performer και ηθοποιός, που μιμείται απολαυστικά περισσότερες από 70 προσωπικότητες της τέχνης, της πολιτικής και της τηλεόρασης, μιλάει στην «Espresso» για τη σάτιρα, που λείπει πλέον από την TV, αναφέρεται στην πρόσφατη on stage συνάντησή του με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, ενώ στέλνει και το μήνυμά του για τις επερχόμενες εκλογές: Τιμωρήστε τους πολιτικούς!
Πρόσφατα έκανες φινάλε έπειτα από τέσσερις μήνες sold out εμφανίσεων με την παράσταση «Satiros» στο Mayor, στο Κολωνάκι. Τι γεύση σού άφησε αυτή η σεζόν;
Επειτα από περίπου δύο χρόνια αναγκαστικής απόστασης από τα καλλιτεχνικά δρώμενα και περιορισμών στην ψυχαγωγία, ένιωσα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση που μπόρεσα να δω ξανά όλον αυτόν τον κόσμο να έρχεται κοντά μου και να γελάει, να συγκινείται, να περνάει όμορφα. Μου άφησε γλυκιά γεύση αυτή η σεζόν, διότι ένιωσα τις δυνάμεις μου όπως ήταν πριν απο την πανδημία. Μάλιστα, πέρα από τον κόσμο, που συνέρρευσε μαζικά στο Mayor, ιδιαίτερα σημαντικό για μένα ήταν ότι με τίμησαν με την παρουσία τους και πολλοί συνάδελφοι.
Ανάμεσά τους και η Ζωζώ Σαπουντζάκη, την οποία μιμείσαι σταθερά όλα σου τα χρόνια. Πώς της φάνηκες;
Για μένα η Ζωζώ ήταν ένα κομμάτι που έλειπε από το… παζλ των γνωριμιών μου με ανθρώπους της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά και το ότι διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας το εξέλαβα πραγματικά ως ένα δώρο, γιατί δεν το περίμενα. Μιλάμε για έναν ζωντανό μύθο, έναν άνθρωπο που δίνει αγάπη και χαίρεται με την επιτυχία των άλλου, και αυτό το εισέπραξα και στην παράστασή μου. Εκτός του ότι με χειροκρότησε, γέλασε ακόμη και με τα αστεία μου που αφορούσαν την ίδια. Αυτό σημαίνει πως είναι ακομπλεξάριστη. Το πιο σπουδαίο, βέβαια, ήταν ότι ανέβηκε στη σκηνή και τραγουδήσαμε, με αποκάλεσε «Ζωζώ» και μου έδωσε ένα φιλί. Γενικά, σχολίασε θετικά τον τρόπο που τη μιμούμαι. Μου είπε ότι της άρεσαν πολύ οι κινήσεις μου, η φωνή μου, όπως επίσης και το ρούχο που φορούσα, μια δημιουργία της Ρούλας Μανδέλου, η οποία έχει φτιάξει όλα τα κοστούμια μου φέτος και μαζί με τον make up artist Νίκο Ζήση είναι οι στενοί συνεργάτες μου backstage.
Είναι άβολο να σατιρίζεις κάποιον που είναι παρών σε παράστασή σου;
Αν είναι σωστά αυτά που λες και έχει μια αξιοπρέπεια η στάση σου απέναντί του, δεν νομίζω. Με την προϋπόθεση, βέβαια, να έχει και ο ίδιος χιούμορ και να δέχεται τη σάτιρα. Δεν θα σου κρύψω ότι στη διάρκεια της πορείας μου υπήρξαν μεγάλα ονόματα, κυρίως του πενταγράμμου, που θύμωσαν με τη σάτιρά μου. Εχω μάθει, όμως, να ζητάω και συγγνώμη. Το συγγνώμη και το ευχαριστώ είναι μεγάλη υπόθεση στην εποχή μας, γιατί τα θεωρούμε αυτονόητα. Δεν είναι όμως, όταν τα οφείλουμε, πρέπει και να τα λέμε, γιατί έτσι παραμένουμε άνθρωποι.
Σου έχει συμβεί να φύγει κάποιος από show σου;
Οχι, δεν ενοχλείται ο κόσμος από τη σάτιρά μου, αν και είναι σκληρή κάποιες φορές. Δεν… χαϊδεύω αυτιά. Αν αρχίσω να λέω τα καλύτερα για όλους, δεν θα έχω λόγο ύπαρξης στη σκηνή. Εχει συμβεί ωστόσο, όπως είπα πριν, να θυμώσουν άνθρωποι και να βάλουν «παρατρεχάμενους» να μου τηλεφωνήσουν και να με προειδοποιήσουν να βγάλω κάτι από την παράσταση. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως μου είχαν πει, θα αντιμετώπιζα τις συνέπειες. Φυσικά, δεν τους άκουσα ούτε είχα και κάποια συνέπεια. Νομίζω πως οι άνθρωποι που τα κάνουν αυτά δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους.
Γιατί βλέπουμε όλο και λιγότερη σάτιρα στην ελληνική τηλεόραση;
Με λυπεί πραγματικά αυτό. Παλιά η σάτιρα υπήρχε σε αφθονία, ήταν ο Μητσικώστας, ο Λαζόπουλος, ο Ζουγανέλης. Τώρα μόνο το «Ράδιο Αρβύλα» υπάρχει. Και πάλι καλά, δηλαδή, τη θεωρώ σπουδαία εκπομπή. Αυτό που βλέπω να συμβαίνει διεθνώς και με φοβίζει προσωπικά είναι ότι τείνουμε να γίνουμε κοινωνίες μυγιάγγιχτων. Είναι λυπηρό, γιατί χάνουμε το χιούμορ μας και την ανθρωπιά μας μπαίνοντας σε «κουτιά». Δεν λέω να είμαστε… ξέφραγο αμπέλι, όπως κάποτε. Προφανώς και πρέπει να ακούγονται φωνές και να μη δικαιολογούνται άσχημες πράξεις ή συμπεριφορές. Μη φτάσουμε όμως και στο άλλο άκρο, να μη μπορούμε να φλερτάρουμε ή να κάνουμε ένα αστείο. Ως ένα σημείο η πολιτική ορθότητα. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία.
Φέτος, έπειτα από πολλά χρόνια, σε είδαμε στην τηλεόραση, στο «The 2night Show». Γιατί είπες «ναι» στον Γρηγόρη Αρναούτογλου;
Με τον Γρηγόρη μάς συνδέει φιλία χρόνων, τον σέβομαι και με σέβεται. Ενιωσα ασφαλής να βγω εκεί. Αλλωστε, κάνει και ωραίες συνεντεύξεις. Πραγματικά, τον ευχαριστώ που με προσδιόρισε εκ νέου στα τηλεοπτικά πράγματα, έπειτα από οκτώ χρόνια απουσίας. Δεν μου έλειψε γενικά το να βγω στο γυαλί, δόξα τω Θεώ, τα γεμίζω τα μαγαζιά όπου εμφανίζομαι εδώ και χρόνια.
Θα έλεγες «ναι» σε μια εκπομπή όπως το «J2US» ως διαγωνιζόμενος τραγουδιστής δίπλα σε έναν καλό coach;
Δύσκολα. Γενικά, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι σε μια εκπομπή που η διάρκειά της είναι σαν το «Μπεν Χουρ» με το «Οσα παίρνει ο άνεμος» μαζί. Εξι ώρες live πρόγραμμα! Το θεωρώ πολύ κουραστικό. Επιπλέον, δεν με αφορά να κάνω κάτι απλά για να υπάρχω κάπου. Θα έκανα κάτι τηλεοπτικό, αν είχε σχέση με τη δουλειά μου. Το να βγω απλώς στο «γυαλί» δεν με ενδιαφέρει και έχω κι ένα μότο: Στη ζωή δεν είναι όλα χρήματα. Εχω μάθει να είμαι ολιγαρκής και έτσι παραμένω.
Τι «περισσεύει» σήμερα στην ελληνική τηλεόραση;
Υπάρχουν πολλές εκπομπές που απλώς άλλαξαν ζώνη, δηλαδή από μεσημεριανές έγιναν πρωινές, και ασχολούνται με θέματα του στιλ ποιος έχασε το βρακί του στο «Survivor». Εχουμε δει ακραία πράγματα φέτος, παρουσιαστές να τσακώνονται μεταξύ τους μέσα από τις εκπομπές τους, λες και οι προσωπικές τους διαφορές αφορούν τον κόσμο. Αντί να ψυχαγωγούν τους τηλεθεατές ή να τους προβληματίζουν, λειτουργούν εγωκεντρικά, λέγοντας αν θα παντρευτούν ή θα χωρίσουν. Η τηλεόραση γενικά έχει γίνει εγωκεντρική… Αυτές οι εκπομπές θεωρώ πως περισσεύουν. Λείπει η αληθινή ψυχαγωγία. Ας πούμε, χάρηκα με την επιστροφή της Κορομηλά. Μπορεί να μην κάνει «τρελά» νούμερα, αλλά η Ρούλα πρέπει να υπάρχει στο γυαλί, γιατί συνδέει το παρελθόν με το μέλλον της τηλεόρασης.
Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σχέδιά σου;
Μετά το Mayor στην Αθήνα, έχουμε δύο προτάσεις ν’ ανέβουμε στη Θεσσαλονίκη με τον μαέστρο μου, Ακη Παπά, για να παρουσιάσουμε εκεί την παράσταση «Satiros». Σίγουρα, λοιπόν, θα κάνουμε εφτά εμφανίσεις στην όμορφη συμπρωτεύουσα και κατόπιν θα ξεκινήσουμε την καλοκαιρινή μας περιοδεία σε θέατρα και μαγαζιά σε όλη την Ελλάδα.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο έκανες και σινεμά, έπαιξες στη «Θυσία» του Μπάμπη Τσόκα. Υποδύθηκες τη Ρόζα, μια ετέρα από την Ευρώπη που ζούσε στη Σμύρνη και μετά την Καταστροφή μετοίκησε στην Πρέβεζα. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Χάρηκα πάρα πολύ. Εχω σπουδάσει υποκριτική στο Εθνικό και στη Σχολή Φωτιάδη, απ’ όπου πήρα το δίπλωμά μου, και ονειρευόμουν χρόνια να πάρω μέρος σε μια παραγωγή εποχής. Συνέβη, λοιπόν, και η ταινία κάνει ήδη τη φεστιβαλική της πορεία και θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες το φθινόπωρο. Θέλω να ευχαριστήσω και δημόσια τον σκηνοθέτη Μπάμπη Τσόκα αλλά και τον σεναριογράφο και συγγραφέα του βιβλίου «Το ρολόι μέσα στο σύννεφο», στο οποίο βασίζεται το φιλμ, Απόστολο Τάση.
Στις παραστάσεις σου υπάρχει πάντα ο πρώτος διδάξας του είδους τέχνης που υπηρετείς, ο Γιώργος Μαρίνος. Λείπει σήμερα από τα μαγαζιά και τα θέατρα;
Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλοί «Μαρίνοι» αυτήν τη στιγμή, καλλιτέχνες που ακολουθούμε τον τρόπο που εκφραζόταν καλλιτεχνικά. Ηταν ο Μαρίνος που μας όρισε ως «καλλιτέχνες πίστας», δεν υπήρχε αυτό το είδος παράστασης πριν από αυτόν. Σε δικούς του δρόμους… πατήσαμε. Ο Γιώργος λείπει, πραγματικά το νιώθω αυτό. Ομως, το γεγονός ότι όλοι εμείς που επηρεαστήκαμε από εκείνον κάνουμε παραστάσεις θεωρώ πως μειώνει κάπως την έλλειψή του, διότι οι θεατές βλέπουν στοιχεία του Μαρίνου μέσα από τις παραστάσεις μας.
Εκλογές έρχονται… Εχεις αποφασίσει τι θα ψηφίσεις; Τι έχει ανάγκη η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή;
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μπέσα. Αυτό λείπει, δυστυχώς, όχι μόνο από τους πολιτικούς μας αλλά και από την κοινωνία μας. Δεν υπάρχουν αληθινοί πολιτικοί, γιατί δεν υπάρχουν και αληθινοί ψηφοφόροι. Η Ελλάδα από μόνη της παραμυθιάζεται και όταν σταματήσει να υπάρχει αυτή η πελατειακή σχέση με τους πολιτικούς, τότε ίσως κάτι αλλάξει. Οσο η ίδια η κοινωνία ζητάει να βολευτούν τα παιδιά της και τα εγγόνια της τόσο θα υπάρχουν λαμόγια στις κυβερνήσεις. Οπως λέω και στην παράστασή μου, είμαστε ένας θίασος που δυστυχώς δεν συμμετέχουμε καν, απλά τον παρακολουθούμε. Μένουμε νωχελικοί πάνω στους καναπέδες μας και περιμένουμε το «ραβδί» και τους φόρους χωρίς να κάνουμε τίποτα, παρά μόνο να γράφουμε σχόλια στα social. Στις εκλογές, λοιπόν, τιμωρήστε τους πολιτικούς. Ολους, από άκρα Δεξιά μέχρι άκρα Αριστερά και ό,τι υπάρχει στη μέση, και ενισχύστε μικρά κόμματα, μπας και συνέλθουν. Γιατί, όπως λέει κι ο λαός, και ο άγιος φοβέρα θέλει.