Ο Κυριάκος Κυανός δηλώνει «Αναμάρτητος» και… παίζει με τα φίδια στο βιντεοκλίπ του ομώνυμου τραγουδιού του, που θα κυκλοφορήσει προσεχώς.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Ο δημοφιλής καλλιτέχνης, ο οποίος έχει πρωταγωνιστήσει σε επικά γλέντια και μετράει σημαντικές συνεργασίες, μιλάει στην «Espresso» για τη διαδρομή του από τη Δράμα έως την Αθήνα, αναφέρεται στις μάχες που έδωσε με την κατάθλιψη και τον καρκίνο, ενώ κάνει αποκαλύψεις για έναν συνάδελφό του που τον εμπόδιζε επί χρόνια να μπει στη δισκογραφία.
Γεννήθηκες στη Δράμα. Ηταν όμορφα τα παιδικά σου χρόνια;
Πολύ! Μεγάλωσα με αγάπη, παιχνίδι και γέλιο. Μόνο ευχάριστες αναμνήσεις έχω από τότε και στις περισσότερες υπάρχει έντονο και το ποντιακό στοιχείο. Ως μαθητής ήμουν μέσα σ’ όλα! Φέτος μάλιστα, λίγο μετά το Πάσχα, βρεθήκαμε ξανά όλοι οι παλιοί συμμαθητές της ε’ δημοτικού και βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία στα σκαλιά του σχολείου, όπως ακριβώς είχαμε κάνει και τότε. Ηρθε μέχρι και ο δάσκαλος που είχαμε, και μας έφερε ένα βίντεο από την τάξη μας, το οποίο είχε τραβήξει ένας φίλος του με την κάμερά του. Ηταν πολύ συγκινητικό να βλέπουμε ξανά όλοι μαζί τους εαυτούς μας στο δημοτικό.
Το τραγούδι πώς ήρθε στη ζωή σου;
Από μικρός το ένιωθα ότι θα γινόμουν τραγουδιστής και το έγραφα μέχρι και στις εκθέσεις μου στο δημοτικό. Ημουν στη Φιλαρμονική της Δράμας, έκανα βυζαντινή μουσική, ενώ είχαμε φτιάξει και μια μπάντα με κάτι φίλους. Στα 15 μου έπιασα δουλειά σε μπουζουξίδικο στην πόλη μου. Στην αρχή τραγουδούσα κρυφά από τους δικούς μου. Πήγαινα μαζί με μια θεία μου, η οποία δούλευε στην κουζίνα του μαγαζιού για να τη βοηθάω, αλλά κάποια στιγμή άλλαξα… πόστο και ανέβηκα στην πίστα. Εκτοτε δεν σταμάτησα να δουλεύω.
Αν και τραγουδάς από 15 ετών, το πρώτο σου άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2009. Βρήκες εμπόδια στον δρόμο σου για τη δισκογραφία;
Μέσα στα χρόνια μου στη δουλειά έχω νιώσει τον αθέμιτο ανταγωνισμό, ειδικά μια περίοδο που ήμουν σε μεγάλο αθηναϊκό σχήμα επί αρκετές σεζόν. Εκεί είχε ασκηθεί βέτο από κάποιον να μην κάνω δισκογραφία. Ελεγα τότε πως με πολεμούν, αλλά μάλλον ήταν δικαιολογία για να μην προχωρήσω. Με τον καιρό συνειδητοποίησα πως η ευθύνη ήταν και δική μου. Επρεπε εγώ να κάνω κινήσεις και να πάρω αποφάσεις τότε. Απλώς καμιά φορά σε παρασύρει ο ρυθμός της ζωής και της δουλειάς, και δεν προλαβαίνεις ούτε ν’ ασχοληθείς. Η αλήθεια είναι ότι στη Θεσσαλονίκη είχα βγάλει ένα κομμάτι το 2001 που πήγε πολύ καλά. Ερχόμενος στην Αθήνα όμως άλλαξαν τα πράγματα. Από το 2004 μέχρι το 2009 υπήρχε το βέτο που προανέφερα. Μέχρι που έφυγε τελικά αυτός ο καλλιτέχνης από το σχήμα και έκανα κατευθείαν δίσκο.
Το κουβεντιάσατε ποτέ;
Οχι, παρόλο που ήταν φίλος μου και τον είχα βάλει εγώ στη δουλειά, εκείνος κοίταξε τον εαυτό του. Λόγω του ότι ένα μαγαζί βασιζόταν επάνω του τότε, ήθελε να γίνονται τα πράγματα όπως τα ζητούσε. Δεν κοίταξε γνωριμία ή φιλία, κοίταξε τη δουλειά του. Δεν ήθελε να προωθήσουν άλλον καλλιτέχνη, γιατί θεωρούσε ότι αυτό θα έκανε κακό στον ίδιο. Τέλος πάντων, καλή καρδιά!
Στο ξεκίνημά σου συνεργάστηκες με την Κατερίνα Στανίση, το ίδιο και φέτος… Πώς ήταν αυτή η καλλιτεχνική σύμπραξη;
Είμαι μια υπέροχη καλλιτέχνις η Κατερίνα Στανίση, μια καθαρή και αυθεντική ψυχή, που αγαπάει το τραγούδι, δίνει αγάπη και μόνο καλές κουβέντες έχει να πει για όλους. Εκπέμπει τη θετική αύρα μιας παλιότερης και καλύτερης εποχής. Την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρώθηκαν οι κοινές εμφανίσεις μας στο Εμπατή North και τώρα ο ο ίδιος επιχειρηματίας ετοιμάζει έναν υπέροχο καλοκαιρινό χώρο, όπου -εκτός απρόοπτου- θα είμαστε και πάλι μαζί (με ανανεωμένο σχήμα) από τα μέσα Ιουνίου.
«Ολοι τα χέρια πάνω» λέει ένα τεράστιο σουξέ που έκανες στο παρελθόν με τους Master Tempo. Ποια είναι η μεγαλύτερη «ζημιά» που έχει γίνει σε live σου;
Δεν μπορώ να ξεχάσω έναν πελάτη, που στην πορεία έγινε και φίλος, ο οποίος είχε έρθει στο μαγαζί, που, όπως σου είπα, υπήρχε το βέτο περί δισκογραφίας. Ο άνθρωπος αυτός πέταξε στην πίστα ό,τι λουλούδι υπήρχε εκείνο το βράδυ, μετά έβαλε φωτιά σε μπουκάλια με ουίσκι και στο τέλος έδωσε φιλοδώρημα από ένα 500εύρω, που μόλις είχαν βγει τότε, σε κάθε λουλουδού. Είχε κάνει έναν λογαριασμό γύρω στα 29.000 ευρώ και, όταν θέλησαν από το μαγαζί να του κάνουν σκόντο, δεν το δέχτηκε. Το μόνο που ζήτησε ήταν να δει δική μου αφίσα έξω από το κέντρο την επόμενη φορά που θα ερχόταν, όπως και έγινε.
Εχεις δεχτεί ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού από γυναίκες;
Εντάξει, υπήρχαν αυτά τα παλιότερα χρόνια, πριν γνωρίσω τη γυναίκα μου. Θεωρώ πως το ποδόσφαιρο και το τραγούδι είναι από τα επαγγέλματα που τραβάνε το γυναικείο φύλο. Εχω δει μέσα στα χρόνια ακραίες εκδηλώσεις από γυναίκες που έρχονταν για διασκέδαση και ήθελαν παράλληλα με το γλέντι να διαλέξουν κάποιον από το πρόγραμμα για να κάνουν… την τρέλα τους. Εγώ δεν συμμετείχα εύκολα σε αυτό το παιχνίδι, εκτός κι αν υπήρχε αμοιβαίο ενδιαφέρον. Ετσι γνώρισα και τη γυναίκα μου. Βέβαια, είχε έρθει για άλλον καλλιτέχνη, αλλά τελικά κοιτούσε εμένα κι εγώ δεν το πίστευα… Από τη βραδιά που γνωριστήκαμε είμαστε συνέχεια μαζί, σε λίγο κλείνουμε δέκα χρόνια.
Τι είναι αυτό που κάνει ένα τραγούδι σουξέ;
Αν το ήξερα αυτό, θα έβγαζα ένα κάθε μήνα. Οσο εύκολο είναι να πιάσεις το Τζόκερ άλλο τόσο είναι να κάνεις και σουξέ. Και δεν θεωρώ σουξέ ένα τραγούδι που προωθείται επί πληρωμή από έναν ολόκληρο μηχανισμό εταιριών και ραδιοφώνων και από τις τόσες πολλές φορές που το ακούς το μαθαίνεις τελικά απέξω. Σουξέ ήταν πέρυσι οι «Αμαρτίες» της Αναστασίας, το «Πόσο μου λείπεις» του Βολάνη, που όταν βγήκε ψάχναμε να βρούμε ποιος το έλεγε…
Δεν σε έχουμε δει ακόμα σε κάποιο talent show ή παιχνίδι επιβίωσης. Είσαι αρνητικός;
Δεν είμαι αρνητικός, αλλά δεν προσπαθώ να… χωθώ κιόλας. Θεωρώ ότι θα πήγαινα πιο εύκολα σε κάτι κοντά στο αντικείμενό μου, όπως το «Just the 2 of us», το οποίο παρακολουθώ κιόλας. Ωστόσο θα δοκίμαζα και το «Survivor», γιατί πιάνουν τα χέρια μου και πιστεύω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε δύσκολες συνθήκες.
Κάποια στιγμή παραδέχτηκες δημόσια ότι «φλέρταρες» με την κατάθλιψη, όταν πήρες πολλά κιλά στη διάρκεια της καραντίνας.
Δεν «φλέρταρα» απλώς, μπήκα κανονικά σε… σχέση με την κατάθλιψη τότε! Εφτασα 160 κιλά, πλέον έχω χάσει τα 47… και συνεχίζω. Οταν στενοχωριέμαι, το ρίχνω στο φαΐ, δεν μπορώ να το ελέγξω. Ασυναίσθητα πιάνω τον εαυτό μου να ξεσπάει εκεί. Θεωρώ ότι το φαγητό μπορεί να οδηγήσει σε μια από τις πιο ύπουλες μορφές εθισμού. Υπάρχει έτσι κι αλλιώς ως οδηγία από τον οργανισμό μας ότι πρέπει να φάμε για να επιβιώσουμε. Το πόσο θα φάμε όμως, δεν το βάζεις σε… μέτρο όταν έρχεται ο πόνος ή η στενοχώρια. Πάντως, ανεξάρτητα από τα ρατσιστικά σχόλια που δέχτηκα για το βάρος μου, θεώρησα πως ήταν δική μου ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου να χάσω κιλά, πρωτίστως για λόγους υγείας.
Οικογένεια ήθελες ή απλά προέκυψε όταν γνώρισες τη γυναίκα σου;
Ηθελα, εννοείται! Μεγάλωσα σε μια τόσο όμορφη και αγαπημένη οικογένεια, που είχα πάντα στο μυαλό μου να δημιουργήσω κι εγώ κάτι αντίστοιχο. Η κορούλα μας, η Αργυρώ, η οποία γεννήθηκε στην καραντίνα και είναι τώρα τριών ετών, έχει κλέψει το ενδιαφέρον μας από οτιδήποτε άλλο.
Εχεις δηλώσει στο παρελθόν ότι ο ερχομός της κόρης σου σε έσωσε από τον καρκίνο. Πώς έγινε αυτό;
Η δύναμη που σου δίνει ένα παιδί όταν έρχεται στον κόσμο μόνο να σε σώσει μπορεί. Βέβαια, μας βοήθησε ο Θεός σε όλο αυτό, γιατί είναι κάτι που είχα πολεμήσει και παλιότερα, οπότε υπήρχε επαγρύπνηση. Αν όμως δεν είχα δημιουργήσει την οικογένειά μου, δεν θα το πρόσεχα ούτε θα ασχολούμουν, ειδικά με την καραντίνα, τα κιλά και όλα αυτά θα με έπαιρνε σίγουρα… από κάτω. Η πληροφορία ήρθε λόγω ενός ατυχήματος στο πόδι μου, όταν μια εξέταση έδειξε ότι είχα ανεβασμένες τιμές σε κάποια αιμοσφαίρια. Το βρήκαμε στο ξεκίνημά του και δεν βασανίστηκα. Βέβαια, θα μπορούσα και να μην το βρω, οπότε ήταν ένα θαύμα για μένα αυτό.
«Αναμάρτητος» λέγεται το νέο σου τραγούδι… Υπάρχουν αναμάρτητοι στον έρωτα;
Δεν γίνεται να υπάρχουν αναμάρτητοι στον έρωτα, αφού ο έρωτας έτσι κι αλλιώς είναι… αμαρτία. Με το τραγούδι αυτό επιστρέφω στη δισκογραφία. Θα κυκλοφορήσει από τη Heaven στα μέσα Μαΐου μαζί με βιντεοκλίπ, το οποίο γυρίσαμε την Τρίτη, σε σκηνοθεσία Τάκη Δαμάσχη. Το κομμάτι έχει την υπογραφή των Χρήστου Αναστασίου και Κωνσταντίνου Παντζή.
Στις backstage εικόνες του βιντεοκλίπ σε είδαμε με φίδια. Τι φάση;
Ο σκηνοθέτης σκέφτηκε να δώσουμε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, να μιλήσουμε μεταφορικά μέσα από την εικόνα: το μήλο, το φίδι… Δεν είχα ποτέ έως τώρα επαφή με φίδια και πραγματικά τα αγάπησα. Θα ήθελα πολύ να έχω ένα από αυτά στο σπίτι. Ηρθαν με τους εκπαιδευτές τους στο γύρισμα και τα προσέξαμε πολύ, δεν ταλαιπωρήθηκαν στιγμή. Είναι πολύ γλυκά πλάσματα… Δεν φεύγανε από το χέρι μου, δεν ήθελα κι εγώ να τα αφήσω.