Είναι από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της, μια φιγούρα γνώριμη σχεδόν σε κάθε ελληνικό σπίτι μέσα από τους τηλεοπτικούς της ρόλους, που αγαπήθηκαν πολύ. Η Ελένη Γερασιμίδου άνοιξε στην «Espresso» το καλλιτεχνικό της σπίτι, το θέατρο Από Κοινού, έναν όμορφο χώρο που δημιούργησαν με γούστο και μεράκι η ίδια με τον σύζυγό της Αντώνη Ξένο και την κόρη τους Αγγελική.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Εκεί συμπορεύονται οι τρεις τους καλλιτεχνικά εδώ και χρόνια, παρουσιάζοντας προσεγμένες δουλειές. Οπως Η φετινή καλοκαιρινή επιθεώρηση «Διακοπές στο Porto Salta», που ανεβαίνει από Τετάρτη μέχρι Σάββατο στη δροσερή αυλή του θεάτρου τους, στο Γκάζι.
Τι εικόνες έρχονται πρώτες στο μυαλό σας από τα παιδικά σας χρόνια στη Θεσσαλονίκη;
Ομορφες εικόνες, αφού έχουν να κάνουν με τον τόπο όπου γεννήθηκα, τα παιχνίδια που έπαιξα, τους ανθρώπους που γνώρισα. Ηταν ωραία τα παιδικά μου χρόνια, δύσκολα οικονομικά, αλλά χαρούμενα, με πολύ τραγούδι, χορό, γέλιο.
Οι γονείς σας υπήρξαν σύμφωνοι με την απόφασή σας να γίνετε ηθοποιός; Ηταν άλλες εποχές τότε…
Βεβαίως! Οχι μόνο υπήρξαν σύμφωνοι, αλλά μας προέτρεψαν κιόλας εμένα και τα αδέλφια μου να ασχοληθούμε με την τέχνη. Ηταν άλλες εποχές, πράγματι, αλλά οι δικοί μου ήταν προοδευτικοί άνθρωποι, αριστεροί, κανονικοί αριστεροί, που είχαν πάρει μέρος και στην Εθνική Αντίσταση και είχαν μια πορεία αγωνιστική. Ενώ ήταν απλοί άνθρωποι, είχαν καλή αισθητική, που προερχόταν από μια Αριστερά που πολιτιστικά ήταν πολύ ανεβασμένη.
Το «μικρόβιο» της υποκριτικής υπήρχε μέσα σας από παιδί ή σκεφτόσασταν και εναλλακτικούς επαγγελματικούς δρόμους;
Πάντα έγραφα καλά και ονειρευόμουν να γίνω δημοσιογράφος, αλλά μιας δημοσιογραφίας που… λογοτέχνιζε κιόλας. Τελικά σπούδασα στη δραματική σχολή του Κυριαζή Χαρατσάρη, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί ξεκίνησα και τη δουλειά του ηθοποιού με το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης. Παρουσιάζαμε μοντέρνα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου και γενικά υπήρχε μια κατάσταση που δεν είχε καμία σχέση με το λεγόμενο εμπορικό θέατρο – αν και δεν συμφωνώ με αυτόν τον όρο, γιατί εμπορικό είναι ό,τι αρέσει και αυτό δεν το εμποδίζει να είναι και ποιοτικό. Αλλά τότε έτσι τα βλέπαμε, ήμασταν πολύ νέοι.
Στην Αθήνα πότε ήρθατε;
Μετά το Θεσσαλικό Θέατρο, όπου μου έκανε την τιμή να με καλέσει να παίξω η Αννα Βαγενά. Συνεργαστήκαμε σχεδόν έναν χρόνο. Εγώ έπαιζα πρώτη φορά τότε σε επιθεώρηση. Φαίνεται, λοιπόν, πως δημιουργήθηκε κάποια καλή εντύπωση και δέχτηκα προτάσεις από την Αθήνα. Ετσι, το καλοκαίρι του ’80 έπαιξα στο θέατρο Παρκ με έναν θίασο μεγάλο και εκλεκτό, με νεότερους ηθοποιούς τότε τον Πιατά, εμένα και τον Ψάλτη. Κάναμε μεγάλη επιτυχία και οι τρεις. Οι υπόλοιποι ήταν οι Σμαρούλα Γιούλη, Κώστας Καρράς, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Ελένη Ανουσάκη, σπουδαίοι πρωταγωνιστές.
Δύο χρόνια μετά, όμως, το 1982, επιστρέψατε στη Θεσσαλονίκη. Γιατί;
Το αποφασίσαμε μαζί με τον άντρα μου, τον Αντώνη Ξένο, για να έχει το παιδί που περιμέναμε μια καλύτερη ζωή – ποιοτικά εννοώ. Εκεί κάναμε το Καφεθέατρο και το κρατήσαμε με νύχια και με δόντια, ήταν πολύ ωραία δουλειά, αλλά οικονομικά ήταν δύσκολα τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπήρχαν οι παράλληλες απασχολήσεις σε τηλεόραση και σινεμά, οπότε το 1987 γυρίσαμε πάλι στην Αθήνα.
Με τον σύζυγό σας γνωριστήκατε στη δουλειά;
Οχι, γνωριστήκαμε στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, αλλά δουλέψαμε μετά πολύ μαζί. Είμαστε 43 χρόνια μαζί.
Υπάρχει «συνταγή» για έναν επιτυχημένο γάμο;
Καμία «συνταγή» δεν υπάρχει, δεν είναι μαγειρική οι σχέσεις των ανθρώπων. Αλλά ακόμη και στη μαγειρική, αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν συνταγές, υπάρχει αγάπη γι’ αυτό που κάνεις, αφοσίωση και πού το απευθύνεις. Γιατί το να μαγειρεύεις μόνο για τον εαυτό σου, δεν λέει κάτι…
Η ευρεία αναγνωρισιμότητα ήρθε μέσω της τηλεόρασης;
Ναι, το 1981 έπαιξα για έναν χρόνο στον «Μεθοριακό Σταθμό», στην ΥΕΝΕΔ. Δεν το περίμενα πως θα με αναγνώριζε αμέσως ο κόσμος, από το πρώτο επεισόδιο δηλαδή, αλλά έπεσα έξω. Είναι πολύ δυνατό μέσο η τηλεόραση. Μετά έπαιξα πάλι το 1987, όταν επέστρεψα από τη Θεσσαλονίκη. Τότε μπήκα στο «Κανάλι της Βαγγελίτσας», που είχε επίσης μεγάλη επιτυχία. Φυσικά, στο τέλος του 1989, με την έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης, άρχισε μια πορεία προς την αναγνωρισιμότητα πολύ ανοδική, κάτι που έφερε πολύ καλές δουλειές και στο θέατρο. Εμένα δεν ήταν ο στόχος μου η τηλεόραση, όπως τώρα που οι νέοι ηθοποιοί κάνουν αμάν για να παίξουν. Είναι μέσα στη δουλειά μας και αυτό, βεβαίως. Ακόμα και οι συνεντεύξεις που δίνουμε, οι εμφανίσεις που κάνουμε σε εκπομπές, όλα βοηθάνε στο να βρίσκεις δουλειά. Τελευταία βοηθάνε και οι followers, αλλά εμείς δεν είμαστε αυτής της νοοτροπίας.
Αλήθεια, πώς σας φάνηκε αυτό; Το ότι σε κάποια κάστινγκ ρωτούν τους ηθοποιούς τον αριθμό των followers τους στα social media;
Αυτό δεν έγινε τώρα. Δυστυχώς, το σωματείο μου πολύ αργά το πήρε χαμπάρι. Επρεπε, δηλαδή, να το πουν ξεκάθαρα σε κάποιους συναδέλφους ότι συμβαίνει. Γινόταν, όμως, εδώ και πολλά χρόνια, απλώς γινόταν σιωπηλά, θέλω να πω ότι το υπολόγιζε ο επιχειρηματίας τι followers έχει καθένας…
Το τηλεοπτικό κοινό σάς αγάπησε και στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους».
Βέβαια. Ηταν πολύ σπουδαία δουλειά αυτή με τον Λάκη Λαζόπουλο. Είχαν προηγηθεί ωστόσο τα «Απίστευτα κι όμως ελληνικά», με τον Γιάννη Ζουγανέλη. Αργότερα ήρθε το «Εμείς κι εμείς» και πολλά άλλα.
Η κόρη σας, Αγγελική Ξένου, ακολουθεί τα βήματά σας. Σας άλλαξε η μητρότητα;
Βέβαια! Δεν ξέρω αν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Θεωρώ πως αν δεν είσαι, δεν γίνεσαι. Πάντως, την αλλάζει μια γυναίκα ο ερχομός του παιδιού της στον κόσμο. Είναι μια μεγάλη στιγμή στη ζωή των ανθρώπων αυτή, όχι μόνο της γυναίκας, αλλά και του άντρα.
Εδώ και μερικά χρόνια έχετε το δικό σας καλλιτεχνικό «σπίτι», το θέατρο Από Κοινού, στο Γκάζι. Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να γίνεται και παραγωγός, αλλά και να συντηρεί μια σκηνή;
Είναι δύσκολο οικονομικά, γιατί ο χώρος δεν είναι δικός μας, τον νοικιάζουμε. Βέβαια, τον φτιάξαμε από την αρχή. Εδώ παλιά ήταν ένα συνεργείο βουλκανιζατέρ, ένα κτίριο που είχε απλώς μία στέγη… ή μάλλον μισή, γιατί ο εξωτερικός χώρος σκεπαζόταν με ελενίτ. Ακόμη και το εξωτερικό κομμάτι, όμως, το αξιοποιήσαμε με τον Αντώνη και την Αγγελική Ξένου φτιάχνοντας την αυλή του Από Κοινού, όπου ανεβάζουμε τις καλοκαιρινές μας παραστάσεις. Πάλι μικρός χώρος, αλλά όχι μίζερος. Εχουμε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούμε και εξακολουθούμε να κάνουμε… Ολο και κάτι προσθέτουμε, όλο και κάτι ομορφαίνουμε. Νομίζω πως είναι άξιο λόγου το θέατρο Από Κοινού και σχεδόν κανείς δεν το προβάλλει αυτό. Θεωρώ πως είμαστε πρωτοπόροι. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που δουλεύουν με τα χέρια τους για τα θέατρά τους, αλλά αυτοί είναι και ευνοημένοι από ένα σύστημα που τους δίνει χώρους τζάμπα. Εμείς δεν έχουμε ούτε χορηγούς ούτε τίποτα…
Την Τετάρτη είχατε και πρεμιέρα με την επιθεώρηση «Διακοπές στο Porto Salta», σε δική σας σκηνοθεσία και κείμενα Αγγελου Πυριόχου. Ποια θέματα της επικαιρότητας θίγετε;
Ο θεατής θα δει όλα όσα τον απασχολούν, τα θέματα της ανεργίας, της ακρίβειας, των πλειστηριασμών, του επαγγελματικού προσανατολισμού, της Αθήνας που χάνεται και δίνει τα πάντα για έναν τουρισμό που δεν ξέρω κατά πόσο είναι ωφέλιμος τελικά για το σύνολο, αφού κάποιοι άνθρωποι πάνε για δουλειά σε νησί και βρίσκονται ξαφνικά σε… γαλέρα! Ολα τα ζητήματα που ενδιαφέρουν τον κόσμο θίγονται στην παράστασή μας, ως οφείλει να κάνει μια καλή επιθεώρηση. Τέσσερα άτομα παίζουμε, εγώ, ο Αντώνης Ξένος, η Αγγελική Ξένου και η Βάλια Τζιτζικάκη, ενώ η Μαρίνα Ρούσσου μας συνοδεύει μουσικά με το πιάνο της.
Οι καλλιτέχνες βγήκαν φέτος στους δρόμους με αφορμή το περιβόητο Προεδρικό Διάταγμα.
Πώς είδατε τις μαζικές κινητοποιήσεις;
Ειπώθηκαν πολλά, σηκώθηκαν πολλές γροθιές με πολύ πάθος, όλα αυτά είναι πολύ ωραία, αλλά πρέπει τα αιτήματά μας να επικεντρώνονται. Πρέπει να επικεντρωθούμε στο να πετύχουμε τη δωρεάν πανεπιστημιακή παιδεία για το θέατρο. Το θέατρο είναι επιστήμη. Θα μου πείτε, εσείς σπουδάσατε σε κάποιο πανεπιστήμιο; Οχι, δυστυχώς. Οταν όμως αγαπάς κάτι, το σπουδάζεις όσο μπορείς μόνος σου, δηλαδή δεν μένεις στο ότι σου λένε πως έχεις ταλέντο. Τι θα πει αυτό; Ταλέντο είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις και όσο μπορείς να διαβάζεις και να το σπουδάζεις κιόλας, πρακτικά και θεωρητικά. Λίγο έχει ξεθυμάνει αυτή η ιστορία πια, είπανε ότι θα κλείσουν το Φεστιβάλ, κάτι που δεν είδα να συμβαίνει. Ελπίζω πως θα επανέλθουμε δυναμικά, αρκεί να μαζευόμαστε και να κάνουμε συνελεύσεις κανονικές και δημοκρατικές…
Τηλεοπτικά έχετε κάποιο σχέδιο στα σκαριά;
Τα σχέδια ανήκουν στους παραγωγούς και τους καναλάρχες. Εχω πει, βέβαια, πως δεν μπορώ να κάνω τηλεόραση, όπως την έκανα για χρόνια. Τα γκεστ εμένα με καλύπτουν, θα κάνω και καμιά ταινία – έχω κάνει ήδη τρεις που θα βγουν τη νέα σεζόν, δύο μεγάλου μήκους και μία μικρού. Στη μία θα είμαι και πρωταγωνίστρια. Κάνω πράγματα, δεν έχω παράπονο. Οταν με φωνάξουν, πηγαίνω…