«Ποτέ δεν θα συμφωνήσω σε ενδυματολογικό κώδικα για τη Βουλή και, αν έρθει τέτοιος νόμος. δεν θα τον ψηφίσω» λέει ξεκάθαρα, μετά τον θόρυβο που προκάλεσε στην ορκωμοσία του το πουκάμισο με τα παπαγαλάκια, ο βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας στον Νότιο Τομέα Σπύρος Μπιμπίλας.
- Από τη Βίβιαν Μπενέκου
Το περίφημο πουκάμισο έχει τη δική του ιστορία, καθώς ήταν παλιό δώρο του αείμνηστου δημοσιογράφου BarBar, αγαπημένου φίλου του Σπύρου Μπιμπίλα! Ο βουλευτής και πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ), που ζει παρέα με 25 παπαγάλους στο σπίτι του, θεωρεί υποκριτές, σεμνότυφους και ακραία συντηρητικούς όσους σχολίασαν αρνητικά την επιλογή του.
Ο Σπύρος Μπιμπίλας, που μαγνητίστηκε από τα λόγια της Ζωής Κωνσταντοπούλου και πορεύτηκε μαζί της, στόχο έχει να αγωνιστεί για τους ηθοποιούς και τα προβλήματά τους μέσα από την καρδιά της πολιτικής. Ηταν και στις βουλευτικές εκλογές του 2019 υποψήφιος με την Πλεύση Ελευθερίας στην A’ Πειραιώς, αλλά η μοίρα θέλησε τώρα να πάρει την έδρα.
Πρόκειται για έναν αεικίνητο άνθρωπο, που σε λίγους μήνες θα εγκαταλείψει την προεδρία του ΣΕΗ, όπως εγκαταλείπει πλέον και δουλειές που δεν προλαβαίνει να κάνει, αν και νιώθει ότι ζει μόνο όταν δουλεύει. Ο Σπύρος Μπιμπίλας δεν αγαπάει καθόλου τις διακοπές, βαριέται εύκολα, ζει μόνος του, χωρίς κάποια σχέση, κολυμπάει για να ξεδίνει, δεν θέλει να τον προσφωνούν «κύριε βουλευτά», θαύμαζε τον Αντώνη Τρίτση και τη Μελίνα Μερκούρη, και ακούει παλιά τραγούδια μιας εποχής που έφυγε για πάντα αλλά εκείνος την κρατάει ζωντανή μέσα του.
Φανταζόσασταν ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα ορκιζόσασταν βουλευτής;
Οχι, δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, αν και από πολύ μικρός μού άρεσε να ασχολούμαι με τα κοινά. Το αντιμετώπισα ως κάτι πολύ φυσιολογικό, σαν κάτι καινούργιο που μπήκε στη ζωή μου. Συγκινήθηκα, όμως, γιατί το είδα ως μια δικαίωσή μου, αυτών που έζησα όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Γιατί θελήσατε να περάσετε από τον συνδικαλισμό στην κεντρική πολιτική σκηνή;
Το επέλεξα για να λύσω διά μέσου και της Βουλής τα προβλήματα των καλλιτεχνών και των ηθοποιών που με βασανίζουν εδώ και πολλά χρόνια. Βλέπω τους ηθοποιούς να δεινοπαθούν και δεν το βρίσκω σωστό η εξουσία να μην ασχολείται όσο πρέπει με αυτούς. Στη Βουλή θα προσπαθήσω με ανθρώπινο τρόπο να εξηγήσω τα προβλήματα των ηθοποιών. Είμαι 30 χρόνια συνδικαλιστής, και τώρα είναι μια άλλη οδός αυτή που ανοίχτηκε για μένα.
Ομως, εάν δει κανείς διαχρονικά την παρουσία των ηθοποιών στη Βουλή, δεν ήταν πάντα εποικοδομητική. Οι περισσότεροι δοκίμαζαν και έφευγαν.
Οντως, δεν έκαναν πολλά πράγματα, αλλά εμένα αυτό με αφήνει αδιάφορο. Με ενδιαφέρει τι θα κάνω εγώ κι όχι τι έκαναν οι άλλοι. Οι παλαιότεροι, φυσικά, ήταν αρκετά δημιουργικοί. Η μεγάλη Μελίνα Μερκούρη, η Αιμιλία Υψηλάντη, η Νόρα Κατσέλη, η Ελένη Ανουσάκη είχαν μεγάλη δραστηριότητα σε σχέση με τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Γιατί με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου;
Για πολλούς λόγους. Εχω περάσει από πολλά κόμματα, χωρίς να έχω ποτέ αυστηρά πολιτικοποιηθεί, ούτε να είμαι μέλος κομμάτων. Στον ΣΥΡΙΖΑ είχα μπει στο πολιτιστικό για να παρακολουθώ τις εξελίξεις. Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να με εκφράζει και λόγω του δημοψηφίσματος, αλλά κυρίως για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ενώ δεν είμαι εθνικόφρων και όλα αυτά που λέγονται σχετικά, εντούτοις με πείραξε πολύ όλη αυτή η εξέλιξη. Τότε ήταν που ακολούθησα αυτό που εξέφραζε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μου άρεσαν οι τοποθετήσεις της, και εγώ ήμουν που της είπα ότι θέλω να είμαι κοντά της.
Πώς γνωριστήκατε με την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας;
Δεν τη γνώρισα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, όπως σας είπα, άρχισα να την παρακολουθώ στις πρώτες ομιλίες που έκανε για τη δημιουργία της Πλεύσης Ελευθερίας, και επειδή με εξέφραζε αυτό που έλεγε κυρίως για τα κατοχικά δάνεια, τη διεκδίκηση των χρημάτων από τη Γερμανία, θέλησα να τη γνωρίσω. Το θέμα των διεκδικήσεων των γερμανικών αποζημιώσεων με βασανίζει από μικρό, γιατί ο πατέρας μου πολέμησε στα βουνά το 1940 και έχω μια ευαισθησία ως προς αυτό. Το ότι οι Γερμανοί κατέστρεψαν τη χώρα μας και η χώρα μας δεν διεκδίκησε αυτά που έπρεπε πάντοτε με απασχολούσε. Η Ζωή, λοιπόν, εκφράζει πάρα πολύ αυτή την απαίτηση για να πάρουμε αυτά που μας χρωστάνε.
Το πουκάμισό σας ξεσήκωσε θύελλες. Τι ιστορία κουβαλάει αυτό το πουκάμισο με το οποίο ορκιστήκατε βουλευτής;
Είναι ένα ακριβό πουκάμισο, vintage, και δεν είναι καινούργιο. Μου το είχε χαρίσει ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος, όταν ζούσε, ο δημοσιογράφος Κώστας Παναγιωτόπουλος, γνωστός ως BarBar. Ηταν δικό του. Επειδή εγώ λατρεύω τους παπαγάλους, μου το χάρισε, γιατί εκείνος ήξερε αυτή μου την αγάπη.
Τα παπαγαλάκια στο πουκάμισο μετέφεραν κάποιο μήνυμα στη Βουλή;
Επειδή εμείς σκεφτόμαστε να κάνουμε, μεταξύ άλλων, αγώνα και για τη φύση, την οικολογία, τα αδέσποτα και λοιπά, το φόρεσα με αυτό το σκεπτικό. Εγώ ζω με πολλούς παπαγάλους. Εχω ήδη 25 στο σπίτι, που όμως δεν είναι αγορασμένοι. Εχουν έρθει μόνοι τους να με βρουν, καθώς στην Αθήνα ζουν πολλοί αδέσποτοι παπαγάλοι, γεγονός που δεν το γνωρίζει ο κόσμος. Το σπίτι μου είναι ψηλά και κοντά σε δάσος, στον λόφο του Αη Γιάννη, και έτσι έρχονται στο σπίτι μου παπαγάλοι, τους περιθάλπω και τους μαζεύω. Τους έχω σε ωραία κλουβιά με φωλιές και, ενώ βγαίνουν και κάνουν βολτίτσες στο δάσος, ξαναέρχονται. H αγάπη μου για αυτά τα πτηνά με έκανε να θέλω να βάλω ένα πουκάμισο που να εκφράζει κάτι από μένα. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα προκληθεί τέτοιος θόρυβος από ένα τόσο ωραίο ρούχο, το οποίο, σημειωτέον, δεν το φορούσα μόνο του. Βρέθηκα στο προαύλιο της Bουλής, με 37 βαθμούς θερμοκρασία, και το σακάκι το κρατούσα στο χέρι. Φαίνεται πολύ καλά στις φωτογραφίες. Oμως, όλοι οι υποκριτές Eλληνες, αυτοί που κάνουν τους σεμνότυφους και τους συντηρητικούς ανθρώπους, που εμένα δεν μου πάνε καθόλου, δεν είπαν ποτέ ότι μόλις μπήκα στη Βουλή φόρεσα σακάκι. Εγώ στενοχωριέμαι πάντως που βλέπω τους άντρες αναγκασμένους να φοράνε σακάκια, επειδή έτσι απαιτεί το πρωτόκολλο -εμένα δεν μου αρέσουν τα πρωτόκολλα-, και τις γυναίκες να μπορούν να φοράνε μίνι, ξώπλατα, σορτσάκια κ.λπ… Γιατί ο άντρας πρέπει να φοράει σακάκι, για να κάνει τον σοβαρό; Εγώ είμαι το ίδιο σοβαρός χωρίς σακάκι, χωρίς γραβάτα και χωρίς πολλά από αυτά που οι άλλοι τα θεωρούν σοβαρά.
Οι επικριτές σας στάθηκαν στο ότι διαλέξατε «παρδαλό» πουκάμισο, ενώ μπορούσατε να βάλετε λευκό ή σκέτο γαλάζιο, ως είθισται.
Αυτό το λευκό ή γαλάζιο που λέτε θα μπορούσε να το βάλει ένας που δεν λέγεται Σπύρος Μπιμπίλας. Εγώ είμαι τόσα χρόνια με τα χρώματα, με την αισιοδοξία, και δεν θα αλλάξω τώρα τη ζωή μου.
Δεν θα υπακούσετε, δηλαδή, στον ενδυματολογικό κώδικα του Kοινοβουλίου;
Ποιος είναι αυτός ο κώδικας; Υπάρχει κάπου γραμμένος; Δεν υπάρχει κανένας κώδικας. Αυτά είναι στα μυαλά των συντηρητικών ανθρώπων.
Εάν όμως επιβάλουν dress code, καθώς άνοιξε σχετική συζήτηση;
Δεν θα συμφωνήσω καθόλου και δεν θα τον ψηφίσω. Αυτά δεν είναι δημοκρατικά πράγματα. Είμαι υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, της διαφορετικότητας και της δημοκρατίας.
Πώς αυτοπροσδιορίζεστε πολιτικά;
Το λέω χρόνια -και κάποιοι εκπλήσσονται- ότι είμαι ένας φιλελεύθερος αριστερός.
Με αυτό το σκεπτικό μπορείτε να δεχθείτε και τους ακροδεξιούς που κάθονται μπροστά σας στη Βουλή;
Να αναζητήσουμε τα αιτία στον λαό, γιατί ο λαός τούς έστειλε αυτούς στη Βουλή. Δεν πήγαν από μόνοι τους.
Τι έφταιξε και ο κόσμος πήγε τόσο δεξιά;
Νομίζω ότι έφταιξε η φαγωμάρα των λοιπών δυνάμεων, αριστερών και διαφόρων.
Θα σταματήσετε τις καλλιτεχνικές δουλειές σας;
Θα γίνουν λιγότερες. Ηδη ακυρώνω τη δουλειά του χειμώνα, γιατί δεν βγαίνει από χρόνους, αλλά τη δουλειά του καλοκαιριού θα την κάνω. Θα κάνω μαζί με τη Νικολέττα Βλαβιανού μια καλοκαιρινή περιοδεία με ένα απόσπασμα από το «Δεκαήμερο του Βοκάκιου», που αναφέρεται στην πανούκλα, αλλά εμείς, με σκεπτικό τις παράλληλες εποχές, το συσχετίζουμε με τον κορονοϊό. Ξεκινάμε 20 Ιουλίου και ήδη κάνω πρόβες ταυτοχρόνως με τα κοινοβουλευτικά. Δεν θέλω να σταματήσω το επάγγελμά μου. Φυσικά, δεν θα κατέβω ξανά στις εκλογές του ΣΕΗ. Η θητεία μου λήγει σε εννέα μήνες. Θα βάλω υποψηφιότητα μόνο για το Ταμείο Αλληλοβοήθειας, για να συμμετέχω στο κίνημα αλληλεγγύης, όπως κάνω πάντοτε. Εχω τόσο γεμάτο 24ωρο, που δεν με βλέπει το σπίτι μου. Είναι τρελό αυτό που ζω.
Την καθημερινότητα με ποιον άνθρωπο τη μοιράζεστε;
Δεν έχω σχέση για να έχω καθημερινότητα και να τη μοιράζομαι με κάποιον άνθρωπο. Είμαι μοναχικός άνθρωπος στη ζωή μου.
Γιατί αυτό;
Ρωτήστε το σύμπαν.
Το σύμπαν το βοηθάμε και λίγο. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» δεν λέμε;
Εγώ αφήνω τη ζωή μου να κάνει το ταξίδι μόνη της και όπου βγει. Το ταξίδι της ζωής δεν μπορείς να το ελέγξεις. Αφήνω τη ζωή μου να προχωράει, να πηγαίνει και να ταξιδεύει. Αν φέρει κάτι ωραίο, το έφερε, αν δεν το φέρει, τι να κάνουμε; Πάμε παρακάτω. Το μόνο που θέλω είναι να συνεχίσω να βλέπω τον ήλιο και τη θάλασσα για παρά πολλά χρόνια ακόμα.
Καλοκαιρινές διακοπές θα υπάρξουν;
Θα συνδυάσω την περιοδεία με διακοπές. Εγώ στις διακοπές βαριέμαι. Μόλις περάσουν τρεις μέρες θέλω να φύγω. Εχω πάει στην άλλη άκρη της Γης και θέλω να γυρίσω πίσω για δουλειές. Είναι το αεικίνητο του χαρακτήρα μου. Ετσι ήταν η μαμά μου. Και επειδή δούλευα από πολύ μικρό παιδί, έγινα ένας υπερεργατικός άνθρωπος, που όλη την ώρα δουλεύει και βρίσκει τη χαρά της ζωής στη δουλειά. Δεν μπορώ αυτό το… ραχατλίκι, που δεν κάνεις τίποτα.
Υπάρχουν πολιτικοί που θαυμάσατε;
Ο Αντώνης Τρίτσης και η Μελίνα ήταν για μένα σπουδαίοι. Είμαι λάτρης του παλαιού, των παλιών πόλεων, που τις κατέστρεψαν η Δεξιά και η χούντα, και κανείς δεν το λέει αυτό. Κανείς δεν λέει ποιος έδωσε το έναυσμα για να γκρεμιστεί η νεοκλασική Αθήνα και να ζούμε σε αυτό το χάλι. Η Μελίνα έσωσε κάποια τελευταία κτίρια της Αθήνας, με δική της παρέμβαση. Ανήκω στην τελευταία γενιά που έζησε το παρελθόν. Πρόλαβα τον χωματόδρομο, τον παγοπώλη και το άλογο με τον μανάβη στο κέντρο του Πειραιά, όπου γεννήθηκα. Μεγάλωσα πίσω από το Δημοτικό Θέατρο, εκεί όπου μοσχομύριζαν τα αγιοκλήματα. Τώρα, παντού γύρω υπάρχουν γυάλινα κτίρια. Ζούμε ένα αίσχος, όπως η Πανεπιστημίου… Ξέρετε ένα έργο που λέγεται «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια»; Αυτό ζούμε σήμερα στην Πανεπιστημίου. Χάλασαν οι φοίνικες, χαλάνε και τα πλατάνια και τώρα καταλαβαίνουμε πόσο γελοίοι μπορεί να είμαστε οι άνθρωποι… Δείτε παλιά λευκώματα του πώς ήταν η Αθήνα και τι ανόητοι είμαστε που το χάσαμε αυτό.
Πώς ξεκουράζεστε από τη μόνιμη δραστηριότητα;
Με το κολύμπι. Χωρίς κολύμπι δεν μπορώ. Είναι η αποσυμπίεσή μου. Είμαι και χειμερινός κολυμβητής από την ηλικία των 25 ετών. Πηγαίνω σε Βούλα, Βουλιαγμένη κ.λπ.
Τραγούδι που σας εκφράζει;
«Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα πως ήσουνα κοντά μου, και ζωντάνεψες ξανά τον έρωτά μου.
Χθες το βράδυ… Με φιλούσες και στο πρόσωπό μου πέφταν τα μαλλιά σου, κι όπως μ’ έσφιγγες θερμά στην αγκαλιά σου μου μιλούσες…»
Αυτό το υπέροχο τραγούδι της Στέλλας Γκρέκα με εκφράζει. Ολα τα παλιά τραγούδια μού αρέσουν.
Ευαίσθητα, συναισθηματικά τραγούδια ακούτε. «Σπάτε» ποτέ ως άνθρωπος; Κλαίτε και για ποια θέματα;
Τα προσωπικά μου με «σπάνε».
