Η Κάτια Δανδουλάκη σε συνέντευξή της αναφέρθηκε στην καριέρα της και στις πισώπλατες «μαχαιριές».
Η ηθοποιός μιλώντας στην εφημερίδα realnews εξομολογήθηκε πώς κατάφερε να μην την ενοχλούν οι τρικλοποδιές.
Έχετε πει και παλαιότερα ότι όταν ανακοινώσατε στους γονείς σας πως θα πάτε σε σχολή θεάτρου, ο πατέρας σας έβαλε τα κλάματα…
Δεν μου είπε μην το κάνεις, αλλά έκλαψε. Του είπα ότι θα δοκιμάσω τις δυνάμεις μου δυο χρόνια κι αν δεν τα καταφέρω, θα αφήσω το θέατρο. Είχα περάσει και στη Νομική, για να ηρεμήσουν οι γονείς μου. Πήγα ένα εξάμηνο, τίποτα δεν έκανα, διάβαζα κάτω από τα θρανία τα βιβλία του θεάτρου.
Μπορεί να ήταν ο πρώτος που έκλαψε τότε και ο πρώτος που ερχόταν μαζί μου, όταν απέκτησα τον δικό μου θίασο 25 χρονών στο πρώην θέατρο «Διονύσια», το νυν «Χορν» στην Αθήνα και μου έλεγε: «Πάμε, αργείς!». Ήταν ξετρελαμένος.
Η μητέρα σας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή σας;
Τη στωικότητα την πήρα από τον πατέρα μου, την τόλμη και την αίσθηση των ορίων μου από τη μητέρα μου. Της οφείλω πολλά. Με έμαθε τα όρια μου. Ήταν πολύ αυστηρή μαζί μου και μια μεγάλη αγκαλιά συγχρόνως. Πως το κατάφερε αυτό, ήταν το μεγάλο της δώρο. Ήταν μια μάνα από τις σπάνιες. Της χρωστώ όλη την υπόλοιπη ισορροπία μου στη ζωή. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και με έχει σώσει από ανόητες επάρσεις. Ποτέ δεν είχα έπαρση. Πάντα δεχόμουν το καλύερο με σεβασμό.
Σας έχουν πολεμήσει συνάδελφοι;
Όταν ήμουν 19 χρονών, είχα βιώσει κάτι «τρικλοποδίτσες». Τόσο λίγο με απασχόλησε όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Ώσπου να αποκτήσω τη δύναμη να λέω στοπ στην τριλοποδιά, άντεχα στωικά με παρωπίδες, γιατί με ενδιέφερε ο στόχος μου.
Αργότερα, επειδή μου άνοιξαν την αγκαλιά τους οι μεγαλύτεροι από εμένα – η Ζουμπουλάκη, ο Μυράτ, η Λαμπέτη – δεν αισθάνθηκα να με ταπεινώνουν, όμως, σε αυτό έπαιξε ρόλο και ο χαρακτήρας μου. Δεν το επέτρεπε η ψυχή μου, οπότε το έβλεπε και ο άλλος
