Οι άνθρωποι πεθαίνουν, λένε, μόνο όταν πάψουμε να τους θυμόμαστε. Μα, πώς να ξεχάσεις κάποιον που αγάπησες; Αυτοί που αγαπήθηκαν πραγματικά δεν φεύγουν από μέσα μας. Δεν χάνεται η αγάπη, δεν παλιώνει. Ακόμα και αν δεν αγγίζεται, υπάρχει. Η αγάπη δεν πεθαίνει.
- Από τον Γιώργο Σηφάκη
Η είδηση ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν είναι πια ανάμεσά μας είναι αλήθεια ότι δεν με αιφνιδίασε. Γνώριζα εδώ και μία τετραετία ότι δεν ήταν καλά. Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, όταν η αρρώστια, αυτή η άτιμη η άνοια, τον είχε καταβάλει και είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης.
Οχι γιατί το ήθελε, αλλά γιατί δεν μπορούσε. Ξεκουράστηκε και είμαι βέβαιος ότι θα κοουτσάρει όλους τους μπασκετανθρώπους που θα συναντήσει στον Παράδεισο. Γιατί ο «Ξανθός» στον Παράδεισο θα έχει πάει και… ξεκούραστος πλέον θα γελάει παρέα με τον Γιώργο Αμερικάνο, τον Ντράζεν Πέτροβιτς, τον Θανάση και τον Παύλο Γιαννακόπουλο, οι οποίοι τον εκτιμούσαν πολύ κι ας μη συνεργάστηκαν ποτέ.
Για τον Γιάννη Ιωαννίδη μπορώ να γράψω βιβλίο, όχι για τα απομνημονεύματά του -αυτό θα το κάνουν μια χαρά ο Βασίλης Σκουντής και ο Δημήτρης Καρύδας-, αλλά για όσα έζησα και βίωσα μαζί του για περίπου μία δεκαετία. Θα σας περιγράψω τον προπονητή, μα κυρίως τον άνθρωπο Γιάννη Ιωαννίδη, τον οποίο δεν σας κρύβω ότι αγάπησα σαν δεύτερο πατέρα μου, έστω κι αν πολλές φορές τα… τσούγκρισα μαζί του.
Τον Ιωαννίδη τον γνώρισα όταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Ημουν νεαρός, αμούστακος και δόκιμος στη δημοσιογραφία το μακρινό 1992. Η πρώτη επαφή μαζί του έγινε στο Ανατολικό Αεροδρόμιο, όταν ψαρωμένος, αφού ήταν η πρώτη μου δημοσιογραφική αποστολή ως απεσταλμένος της «Αθλητικής Ηχούς», καθόμουν σε μια γωνιά μαζί με τον επίσης αμούστακο συνάδελφο Μενέλαο Σεβαστιάδη και τον κοιτάζαμε με δέος. Κάποια στιγμή μάς πλησιάζει ο εκπρόσωπος Τύπου της ομάδας Γιάννης Φιλέρης και μας λέει: «Σας θέλει ο κόουτς». Είπαμε τα τυπικά, κατάλαβα ότι δεν με συμπάθησε και το είπα στον Φιλέρη. Αυτός γέλασε και μου είπε: «Θα σε συμπαθήσει αν κερδίσουμε». Πέρασα τις εξετάσεις, ο Ολυμπιακός την 1η Οκτωβρίου 1992 νίκησε την Ολίμπια Λιουμπλιάνας με 88-85, και τότε ήταν που η τότε «νεόκτιστη» ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη ξεκινούσε το ταξίδι της προς την ευρωπαϊκή καταξίωση. Με τα μεγάλα όπλα του, τον Πάσπαλι (39 πόντους), τον Χίγκινς (20 πόντους) και τον 19χρονο τότε Μίλαν Τόμιτς σε μεγάλη μέρα, επικράτησε με 88-85 της σλοβενικής ομάδας.
Οι σχέσεις μας χάλασαν για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά, όταν κάνοντας ρεπορτάζ (τότε οι δημοσιογράφοι έτρεχαν 24 ώρες το 24ωρο για την είδηση και δεν υπήρχε ίντερνετ) έμαθα ότι ο Φασούλας δεν είχε πάει στην προπόνηση του Ολυμπιακού. Το είχα πει στον διευθυντή της εφημερίδας και αυτός το… μπουμπούνισε ως πρώτο θέμα. Πανικός την επόμενη ημέρα και ο Ιωαννίδης έβαλε τον μάνατζερ της ομάδας, τον Γιάννη Γιαννάκη, να με πάρει τηλέφωνο για να μάθει ποιος μου το είπε. Φυσικά δεν αποκάλυψα την πηγή μου και ο Ιωαννίδης με έκοψε από δύο αποστολές του Ολυμπιακού στο εξωτερικό για τιμωρία, έστω κι αν μου έλεγαν δικαιολογίες, ότι δήθεν δεν υπήρχε θέση στο τσάρτερ.
Μάλιστα, στην προπόνηση την ίδια μέρα ρώτησε όλη την ομάδα αν απουσίαζε κανένας. Ολοι είπαν «όχι», εκτός του Μπακατσιά, που απάντησε «από τους κοντούς κανένας» και φυσικά άκουσε τα… σχολιανά του από τον «Ξανθό». Να τονίσω ότι ο Μπακατσιάς την πλήρωσε άδικα, καθώς άλλος μου το είχε πει, και του το αποκάλυψα πολλά χρόνια μετά, όταν έγινε προπονητής στην ΑΕΚ.
Για τον προπονητή Ιωαννίδη μπορώ να γράφω τόμους, αλλά εδώ ο χώρος είναι περιορισμένος, οπότε θα σας πω μερικά για τον άνθρωπο Ιωαννίδη που με έκαναν να τον θαυμάζω, πέρα από τα γούρια του (δεν άφηνε κανέναν να μπει στο πούλμαν πέρα από την ομάδα, τη βόλτα που κάναμε πάντα παραμονή του αγώνα γύρω γύρω από το ξενοδοχείο, το κοστούμι που φορούσα για μία διετία, όταν ήταν προπονητής στην ΑΕΚ κι εγώ διευθυντής Επικοινωνίας). «Σε έχω κάνει σαν τα μούτρα μου!» μου είχε πει βλέποντας το ίδιο κοστούμι και αρχίσαμε να γελάμε για ένα πεντάλεπτο. Εχω τόσο πολλά να γράψω, που χάνομαι…
Ηρθε στην ΑΕΚ το 1996 και εγώ ήμουν εκεί ήδη δύο χρόνια. Τους πρώτους τρεις μήνες σχεδόν δεν μιλούσαμε. Αρχικά, γιατί δεν επέτρεψα στον φίλο του Μπάμπη Χριστόγλου και σε άλλα 10 άτομα να μπουν στα δημοσιογραφικά, σε ένα παιχνίδι της ΑΕΚ. Μπροστά σε καμιά δεκαριά δημοσιογράφους μού είπε ότι μεροληπτώ γιατί δούλευα στην ΕΡΑ Σπορ και ο Μπάμπης είχε τον Σπορ FM. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν γνώριζα καν τον Μπάμπη, απλά δεν τον έβαλα στο δημοσιογραφικά γιατί μου είπε ότι δεν ήταν δημοσιογράφος. Ο Ιωαννίδης έλεγε πάντα αυτά που πίστευε και όχι αυτά που ήθελες να ακούσεις, και αν έκανε λάθος και το καταλάβαινε, το παραδεχόταν αμέσως. Οπως έκανε όταν σε μια κοπή πίτας είπε στον Γιάννη Φιλίππου: «Το είπα και στον Κόκκαλη, το λέω και σε σένα: μην πάρεις την ΠΑΕ ΑΕΚ – θα μπεις φυλακή». Την επόμενη ημέρα, η φράση του ήταν πρώτο θέμα στην εφημερίδα «Φίλαθλος». Ποιος θα την πλήρωνε; Ο υπεύθυνος Τύπου. Ετσι, άκουσα τα… σχολιανά μου, κι ας διερρήγνυα τα ιμάτιά μου ότι δεν το είπα, αφού δεν ήμουν καν μπροστά.
Οταν ο «Ξανθός» έμαθε την αλήθεια, με κάλεσε μα μέρα και μου είπε: «Ο Ιωαννίδης όταν κάνει λάθος ζητάει συγγνώμη. Είσαι καθαρός. Είσαι καλό παιδί». Από τότε κέρδισα τη φιλία του. Κατάλαβα ότι ο Ιωαννίδης ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Αρχισε να με εμπιστεύεται κι έτσι έβλεπα και μάθαινα τα πάντα. Προίκισε μια οικογένεια νιόπαντρων, που είχαν πρόβλημα στην όραση, και ζήτησε από μένα και τον Αρη Ραφτόπουλο, μάνατζερ της ΑΕΚ, να μην πούμε πουθενά τίποτα. Μοίραζε σακούλες με τρόφιμα στη Χαλκιδική σε φτωχές οικογένειες και το ήξεραν μόνο ελάχιστοι άνθρωποι. Εμπαινε μπροστά για τους συνεργάτες του και τους παίκτες του, και θα «σκότωνε» άνθρωπο αν προσπαθούσαν να τους βλάψουν. Ασπίδα για όλους!
Η λάθος απόφαση!
Ο Ιωαννίδης έφυγε… τζάμπα από την ΑΕΚ. Ηταν επαναστάτης αψύς και πολλές φορές στον εκνευρισμό του πάνω έλεγε πράγματα που ο ίδιος ξεχνούσε ύστερα από λίγο, αλλά όχι και ο συνομιλητής του. Ετσι, στη Βαρκελώνη συγκρούστηκε στο λόμπι του ξενοδοχείου και μετά τον θρίαμβο επί της Μπενετόν και μεταξύ τυριού και αχλαδιού, όχι για το μπάσκετ, αλλά για την… αιώνια κόντρα «κεφάλαιο – εργαζόμενοι» με τον Γιάννη Φιλίππου. Αυτή ήταν η αφορμή γιατί η αιτία ήταν οι οργανωμένοι και η σχέση τους με τον «Ξανθό». Ο εγωισμός και των δύο κράτησε όλο το καλοκαίρι του 1998 και οδήγησε τελικά στο διαζύγιο, χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία.
Οταν έφυγε από την ΑΕΚ, πήγε στην Αμερική, αλλά δεν μπορούσε να μείνει για πολύ εκτός παρκέ. Μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες, αυτός από εκεί κι εγώ από την Αθήνα για το πώς θα επιστρέψει στην «Ενωση». Ο πρόεδρος της ΑΕΚ Γιάννης Φιλίππου αντιδρούσε στην αρχή, αλλά εγώ τριβέλιζα το μυαλό του Γιάννη Γρανίτσα αρχικά και στη συνέχεια του Φιλίππου για να επιστρέψει. Μάλιστα, κάναμε μια μυστική συνάντηση στο Καλλιμάρμαρο (το καλοκαίρι του 1999 ο Γρανίτσας, ο «Ξανθός» και η αφεντιά μου), όπου έκλεισε η… συμφωνία.
Ο Ιωαννίδης έφυγε για Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη και τη Δευτέρα θα ερχόταν να υπογράψει στην ΑΕΚ. Οι φήμες ότι τον πήρε τηλέφωνο ο Κόκκαλης με έκαναν να τον πάρω τηλέφωνο: «Γιωργάκη, έχω υποχρέωση να μιλήσω με τον Κόκκαλη και θα του πω ότι έχουμε συμφωνήσει». Ηξερα τον ψυχισμό του, την… κάψα του για τον Ολυμπιακό και φοβόμουν αυτό που έγινε. Ετσι, του πρότεινα να ανακοινώσουμε τη συνεργασία με την ΑΕΚ την Κυριακή και να μην περιμένουμε τη Δευτέρα. Επέμενε τη Δευτέρα κι εκεί ο Κόκκαλης του έταξε λαγούς με πετραχήλια. Ετσι το 1999 πήγε αντί του Ιβκοβιτς στον Ολυμπιακό, μάλιστα ξεκίνησε με πομπώδεις τίτλους των εφημερίδων της εποχής («η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται»), αλλά εγώ είπα τότε στον Παπαγεωργίου ότι απλά θα τον στύψουν. Ο Κόκκαλης δεν ενίσχυσε ποτέ πραγματικά την ομάδα και η συνεργασία κράτησε μόλις μία σεζόν. Ο «Ξανθός» έφυγε άδοξα από την προπονητική, όπως και ο Φιλίππου λίγα χρόνια μετά από την ΑΕΚ, από όπου πιστεύω ότι δεν θα έφευγε αν η επιλογή του Ιωαννίδη ήταν διαφορετική.
Πολιτικός
Ακόμα όμως κι όταν έγινε πολιτικός, ο «Ξανθός» δεν άλλαξε. Η πόρτα του ήταν ανοιχτή για όλους κι όποιος τον γνώριζε καλά καταλάβαινε ότι ένιωθε σαν ψάρι έξω από το νερό. «Εγώ δεν είμαι πολιτικός. Ο Καραμανλής μού έδωσε αυτή τη θέση, γιατί ξέρει, όχι μόνο ότι δεν με νοιάζουν, αλλά ούτε αγαπάω τα λεφτά». Πηγαίναμε να φάμε σε ένα κρητικό ταβερνάκι κοντά στη ΓΓΑ και η κουβέντα είχε πέντε λεπτά συζήτηση για την πολιτική και το υπουργείο και μία ώρα για το μπάσκετ. Ο κόσμος λάτρευε τον Ιωαννίδη, γι’ αυτό και ήταν δίπλα του σε ό,τι κι αν έκανε. Ο ίδιος, κατά την άποψή μου, δεν ήταν ποτέ πολιτικός. Ηταν πρώτα άνθρωπος με καρδιά μικρού παιδιού, που πείσμωνε, φώναζε, τσαντιζόταν, αλλά, αν είχες ανάγκη, έδινε και την ψυχή του. Αν όμως καταλάβαινε ότι του είχες κάνει λαμογιά ή του είχες πει ψέματα, σε διέγραφε διαπαντός. Αυτός ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης – ΑΝΘΡΩΠΟΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία!
Καλό Παράδεισο, φίλε…