Τριπλό θεατρικό «χτύπημα» από τη Γιούλη Ηλιοπούλου: σκηνοθετεί φέτος δυο παραστάσεις της παιδικής σκηνής της, ενώ ανεβαίνει και η ίδια στο σανίδι, έπειτα από απουσία 10 ετών, πρωταγωνιστώντας σε μια ξεκαρδιστική κωμωδία.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Στις εξομολογήσεις της στη σημερινή «Espresso», η αγαπημένη ηθοποιός κάνει μια αναδρομή στη ζωή και την καριέρα της, και μας μιλάει, μεταξύ άλλων, για τα «ιερά τέρατα» της τέχνης με τα οποία συνεργάστηκε, από τον Βουτσά και τον Μουστάκα μέχρι τον Ηλιόπουλο και τον Φώσκολο.
Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχετε από τα παιδικά σας χρόνια;
Μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ως παιδί συνέβη στην Αρκαδία, όπου περνούσαμε οικογενειακά τα καλοκαίρια. Εκεί ανέβηκα για πρώτη φορά σε άλογο μόνη μου και πήγα βόλτα, σε ηλικία εφτά ετών.
Στον χώρο του θεάματος εμφανιστήκατε αρχικά ως μοντέλο…
Σωστά, κάπου με είδαν και μου πρότειναν συνεργασία. Πήγαινα ακόμη στην α’ λυκείου, όταν άρχισα να κάνω διαφημίσεις, φωτογραφίσεις και πασαρέλα. Στην ουσία το μόντελινγκ υπήρξε στη ζωή μου τα τελευταία μαθητικά μου χρόνια και λίγο μετά. Επειτα το σταμάτησα. Το βαριόμουν κιόλας, ειδικά την πασαρέλα. Οι διαφημίσεις, όμως, μου άρεσαν γιατί είχαν και το στοιχείο της υποκριτικής μέσα.
Οι εκπομπές στην ΕΡΤ ήρθαν μετά;
Ναι, παρουσίαζα μια μουσική εκπομπή τότε κι ένα νεανικό show, το «TV Party», μαζί με τον Βασίλη Μεντζελόπουλο, που το σκηνοθετούσε ο Βασίλης Βλαχοδημητρόπουλος. Ηταν, θυμάμαι, η εποχή που είχε πέσει ο Βασίλης (μαζί με τον Αγγελο Πυριόχο) με ένα Τσέσνα αεροπλανάκι και ερχόταν στο γύρισμα με τον γύψο.
στο θέατρο
Η πρώτη συνεργασία σας ως ηθοποιός ήταν με τον Γιάννη Δαλιανίδη στην ταινία «Ισόβια». Πώς ήταν απέναντί σας;
Αυτή ήταν η πρώτη μου δουλειά στον κινηματογράφο, γιατί τότε είχα παίξει ήδη στην Επίδαυρο, στις «Σφήκες» του Αριστοφάνη με τον Κώστα Βουτσά, είχα συνεργαστεί με τη Νατάσα Γερασιμίδου στο Μπουρνέλη, είχα δουλέψει δηλαδή στο θέατρο. Ο Γιάννης Δαλιανίδης με βρήκε στο θέατρο Μινώα, στις πρόβες μιας παράστασης, και με έκλεισε για την ταινία. Ηταν εξαιρετικός απέναντί μου, ένας υπέροχος και γλυκύτατος άνθρωπος, αγαπούσε το ταλέντο, την ομορφιά, ήταν πολύ υποστηρικτικός με τα νέα παιδιά, όταν τα πίστευε.
Στην υποκριτική ποιος υπήρξε για εσάς ο μεγαλύτερος δάσκαλος;
Δάσκαλός μου ήταν ο Χρήστος Τσάγκας. Πήρα πολλά πράγματα από αυτόν. Μεγάλοι δάσκαλοι για μένα ήταν και ο Ηλιόπουλος, ο Βουτσάς, ο Μουστάκας, οι άνθρωποι που δούλεψα μαζί τους στα νεανικά μου χρόνια. Πέρα από δάσκαλοι, στην πορεία έγιναν και φίλοι μου πολύ αγαπημένοι και πραγματικά αισθάνομαι φτωχότερη που δεν είναι πια ανάμεσά μας. Με τον Κώστα Βουτσά ειδικά δουλέψαμε μαζί 15 χρόνια. Ηταν ένας ευφυής άνθρωπος, φιλοσοφημένος, όσα μου έλεγε τα έχω βρει μπροστά μου στη ζωή και έχω λάβει πολύ σοβαρά υπόψη μου τις κουβέντες του. Ηταν μεγάλο σχολείο ο Βουτσάς για μένα.
Παντρευτήκατε και γίνατε μητέρα πολύ μικρή, πριν από τα 20 σας. Αυτό λειτούργησε ανασταλτικά στην καριέρα σας;
Αυτό είναι επιλογή. Δεν μπορείς να κρατάς δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη και να είναι όλα τέλεια. Οπωσδήποτε όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα παιδί, αν δεν γίνει προτεραιότητά σου, τότε να μην το κάνεις. Εφόσον κάνεις ένα παιδί, προφανώς θα μπει η καριέρα σε δεύτερη μοίρα, δεν το συζητώ…
Τότε, μάλιστα, είχατε κάνει και μια ταινία στο εξωτερικό, που σας άνοιξε πόρτες διεθνούς πορείας…
Είχα πρωταγωνιστήσει στο «El Capitan», μια γαλλοαιγυπτιακή παραγωγή, που στο Φεστιβάλ Καΐρου, μέσα από 40 χώρες, πήρε εννιά βραβεία -ανάμεσά τους και της καλύτερης ταινίας. Εκεί δέχτηκα ακόμα τρεις προτάσεις, η μία ήταν από τον ίδιο σκηνοθέτη, για τη Γαλλία. Ωστόσο, όταν έκανα το «El Capitan», χρειάστηκε να μείνω στο Κάιρο παραπάνω από ενάμιση μήνα. Το παιδί μου τότε ήταν μικρό, στο τηλέφωνο έκλαιγε, ένιωθα τύψεις που έφυγα. Επρεπε τότε να φύγω για έξι μήνες για την ταινία στη Γαλλία και απλά δεν γινόταν. Δεν μετάνιωσα, πάντως – κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Εμένα με ενδιέφερε να μείνω κοντά στην κόρη μου και σήμερα έχω ένα παιδί που είναι υπεύθυνο και ισορροπημένο, νιώθω περήφανη για το παιδί που έχω.
Τη δεκαετία του ’90 παίξατε σε πολλές βιντεοταινίες. Ισχύει ότι εκείνη την εποχή τα χρήματα από αυτές ήταν πολύ καλά και ήθελαν όλοι να παίξουν;
Ηταν αρκετά καλές οι αμοιβές, πράγματι. Οταν βγήκα εγώ στο επάγγελμα, δεν υπήρχε ακόμη η ιδιωτική τηλεόραση. Κι έτσι όλοι οι ηθοποιοί, ακόμα και οι μεγάλοι, έπαιζαν σε βιντεοταινίες. Εγώ, ας πούμε, έχω κάνει τέσσερις βιντεοταινίες με τον Σωτήρη Μουστάκα, με τον οποίο δούλεψα βέβαια και στο θέατρο Περοκέ. Ηταν μεγάλη μου τιμή, χαρά και συγκίνηση που συνεργαστήκαμε.
Κεφάλαιο «Λογοδοσμένοι». Μια πολύ επιτυχημένη εκπομπή που σας εξέλιξε σε τηλεοπτική σταρ πρώτου μεγέθους. Τι κρατάτε από αυτή;
Ηταν τέσσερα χρόνια με διπλές σεζόν, γιατί τότε έβγαινα χειμώνα καλοκαίρι με την εκπομπή, καθόμουν μόνο 20 μέρες τον Αύγουστο. Πήρα πολλά, πήρα καταρχάς το μέγιστο δώρο: μεγάλη αναγνωρισιμότητα, ο κόσμος με έμαθε, μου έδειξε αγάπη και με ακολούθησε και στο θέατρο μετά. Μου έδωσε χαρές, εξώφυλλα, χρήματα αυτή η εκπομπή. Φυσικά, μια τόσο μεγάλη επιτυχία θα σου βάλει ταμπέλα, έχει συμβεί και με άλλους ανθρώπους, δεν είναι κάτι που έγινε μόνο σε μένα.
Η τελευταία εμφάνισή σας στην τηλεόραση ήταν στο «Καλημέρα, Ζωή» του Νίκου Φώσκολου, το 2003. Πώς ήταν η συνεργασία σας;
Εγώ είχα άριστη εμπειρία με τον Νίκο Φώσκολο και ήταν χαρά μου που συνεργάστηκα μαζί του. Πολλές φορές μας καλούσε με τον τότε σύζυγό μου και με τον Γιώργο Βασιλείου που συνεργαζόμασταν, για να μας κάνει το τραπέζι. Μας έλεγε ωραίες ιστορίες από την πορεία του, τις δυσκολίες που πέρασε. Ηταν τεράστιος δημιουργός, πολύ σπουδαίος συγγραφέας, ευφυής άνθρωπος. Χαίρομαι πολύ που τον συνάντησα. Μου έγραψε έναν υπέροχο ρόλο, αυτόν της Χρύσας, που μας έδωσε πολύ υψηλές τηλεθεάσεις, της τάξεως του 55%. Ηταν να μείνω ένα τρίμηνο κι έμεινα όλη τη χρονιά. Τελειώνοντας, μάλιστα, η σεζόν, μου πρότεινε να πάω και στη «Λάμψη». Εγώ, όμως, είχα τότε άλλες υποχρεώσεις.
Γιατί φύγατε από την τηλεόραση;
Διότι ήμουν πολλά χρόνια. Οχι ότι παραπονιέμαι, αλλά μου στερούσε να κάνω άλλα πράγματα που ονειρευόμουν στο θέατρο, το οποίο αγαπάω τόσο πολύ. Εχω πάθος με το θέατρο. Ηθελα να γυρίσω σε αυτό και να παίξω, να σκηνοθετήσω. Ηθελα να εκφραστώ μέσα από τη δημιουργία… Γι’ αυτό είπα να κάνω ένα μεγάλο διάλειμμα από την τηλεόραση για ν’ αφοσιωθώ στο θέατρο. Δεν ήταν εσκεμμένο να κρατήσει τόσο πολύ. Απλώς με παρέσυρε η παιδική σκηνή μου και συνέβη.
Ποια έχετε καταγράψει στο μυαλό σας ως την πιο όμορφη και ποια ως την πιο δύσκολη στιγμή σας στο θεατρικό σανίδι;
Εχω πολλές όμορφες. Οταν έπαιξα την Κατερίνα στο «Ημέρωμα της στρίγκλας» του Σαίξπηρ, ήταν σίγουρα από τις ομορφότερες στιγμές. Η πιο δύσκολη ήταν όταν χτύπησε ο Ντίνος Ηλιόπουλος στην «Νταϊάνα» και μέχρι να πάμε στο νοσοκομείο και να διαπιστώσουμε πως αυτό που είχε πάθει στο πόδι του ήταν αντιμετωπίσιμο ήταν μια τραυματική εμπειρία για μένα.
Κι ενώ για πολλά χρόνια ασχοληθήκατε με τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία στο θέατρο, κυρίως στην παιδική σκηνή σας, φέτος επιστρέψατε πάνω στο σανίδι. Τι σας ώθησε;
Μα, το «Χορεύοντας με τη θύελλα» φυσικά! Είχα πάνω από 10 χρόνια ν’ ανέβω στη σκηνή και όταν μου προτάθηκε αυτό το έργο του πολυβραβευμένου Πίτερ Κουίλτερ, σε μετάφραση του εξαιρετικού Αντώνη Γαλέου, το αποφάσισα. Η αλήθεια είναι πως δεν μου έλειψε ιδιαίτερα η δράση πάνω στη σκηνή επειδή σκηνοθετώ… Παρ’ όλα αυτά είναι άλλο να ανεβαίνεις στη σκηνή και να μοιράζεις την ανάσα σου με το κοινό, να έχεις αυτή την επαφή.
«Χορεύοντας με τη θύελλα», λοιπόν, στο θέατρο Πειραιώς 131, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στη σκηνή εσείς και ο Τάκης Παπαματθαίου, που σκηνοθετεί κιόλας. Φαίνεται πως υπάρχει χημεία εδώ…
Υπάρχει χημεία με τον Τάκη, είμαστε και φίλοι πια. Eχουμε χημεία και ως άνθρωποι, αλλά και πάνω στη σκηνή. Ο συγγραφέας έγραψε αυτό το έργο στη διάρκεια της καραντίνας και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μιλάει για τη μοναξιά των ανθρώπων στη σύγχρονη κοινωνία και είναι ξεκαρδιστικό έργο.
Παράλληλα «τρέχουν» και δύο παραγωγές της παιδικής σκηνής σας…
Ακριβώς, έρχονται τα «Χριστούγεννα του Σκρουτζ» για έβδομη χρονιά. Τα τελευταία τρία χρόνια είμαστε στο Ιντεάλ. Στον ρόλο του Σκρουτζ ο Τάκης Παπαματθαίου, για δεύτερη σεζόν. Οσο για τη νέα μας παράσταση, που άρχισε στην παιδική σκηνή του θεάτρου Πειραιώς 131, είναι το πιο αγαπημένο παραμύθι όλων μας, «Ο Μικρός Πρίγκιπας», ένα έργο που κουβαλούσα εγώ η ίδια μαζί μου στο σχολείο. Ενα αριστουργηματικό κείμενο. «Με την καρδιά βλέπεις πιο καθαρά, τα μάτια δεν βλέπουν την ουσία» – και μόνο αυτή η θρυλική φράση του Εξιπερί φτάνει…
Πριν από δύο χρόνια πληροφορηθήκαμε ξαφνικά πως παντρευτήκατε τον σύντροφό σας Αντώνη Μαρκόγιαννη. Τι σας κέρδισε σε αυτόν και αποφασίσατε να κάνετε δεύτερο γάμο;
Ο Αντώνης Μαρκόγιαννης είναι ένας άνθρωπος με ήθος, άνθρωπος της οικογένειας, έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέρονται. Είναι σημαντικό να βρίσκει κανείς κοινούς τόπους με τον σύντροφό του. Και πάνω απ’ όλα να υπάρχει αγάπη και σεβασμός. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Διότι ο έρωτας πόσο να κρατήσει… Ενάμισι, δύο χρόνια… Μετά ή θα γίνει αγάπη ή θα χωρίσεις. Σε εμάς μετατράπηκε σε αγάπη, σεβασμό, συντροφικότητα και δημιουργικότητα – γιατί δημιουργούμε κι οι δυο μαζί, μοιραζόμαστε πράγματα στις δουλειές μας.