Από το χιονισμένο Τσεπέλοβο, στα Ζαγοροχώρια, όπου έκανε τους προηγούμενους μήνες γυρίσματα για τη χριστουγεννιάτικη ταινία του Γιάννη Τσιμιτσέλη «Κουραμπιέδες από χιόνι», η Μαίρη Σταυρακέλλη θα βρεθεί το επόμενο διάστημα και πάλι στο θεατρικό σανίδι κάνοντας παιχνίδι με «Τα κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ, σε σκηνοθεσία του Ενκε Φεζολάρι.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Μετρώντας πια πάνω από 30 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας με μεγάλες επιτυχίες σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο, η αγαπημένη ηθοποιός μοιράζεται σήμερα με την «Espresso» σημαντικές στιγμές από τη διαδρομή της και αναμνήσεις από τη ζωή της.
Ποιες χριστουγεννιάτικες εικόνες έρχονται πρώτες στο μυαλό σου από τα παιδικά σου χρόνια;
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο, αληθινό έλατο, στολισμένο και φωτεινό, μπροστά στο παράθυρο. Ακριβώς δίπλα αναμμένο το τζάκι και ανάμεσά τους το τσουβάλι όπου θα βάλει ο Αγιος Βασίλης τα δώρα. Εγώ ζήτησα μια κούκλα που περπατάει και ο μικρός μου αδελφός ένα καράβι. Ακριβώς απέναντι, μια κόκκινη πολυθρόνα. Πίσω της κρυμμένοι εγώ και ο Κώστας για να δείξω στον… χαζό μικρό ότι τα δώρα τα βάζει ο πατέρας μας και όχι ο Αγιος Βασίλης. Θυμάμαι τη μαμά να μας τσακώνει και να μας στέλνει στα κρεβάτια μας. Αυτή είναι η πιο γλυκιά χριστουγεννιάτικη ανάμνηση που έχω. Τα… επόμενα Χριστούγεννα το δέντρο ήταν ψεύτικο, το τζάκι σβηστό, η μαμά είχε πνευμονία, ο πατέρας μας είχε φύγει από το σπίτι και ο Κώστας είχε μάθει ότι δεν υπάρχει Αγιος Βασίλης. Από τότε έχω ζήσει και υπέροχα και πολύ δύσκολα Χριστούγεννα. Αλλά αυτές οι παιδικές αναμνήσεις μου έρχονται πρώτες στο μυαλό.
Οι γονείς σου υπήρξαν σύμφωνοι με την απόφασή σου να γίνεις ηθοποιός;
Ο πατέρας μου ήταν απών και η γνώμη του δεν με ενδιέφερε. Η μαμά μου, την οποία λατρεύω, μου είπε, όπως πάντα, να το συζητήσουμε. Μου το έθεσε με πολύ έξυπνο τρόπο: «Θεωρώ ότι πρέπει να μπεις στη Νομική και μετά μπορείς να δώσεις εξετάσεις και στο Εθνικό. Η δουλειά του ηθοποιού είναι δύσκολη και γιατί να μην έχεις εναλλακτική σε περίπτωση που δεν τα καταφέρεις;»
Το αγαπούσες το θέατρο από μικρή, σωστά;
Επαιζα θέατρο από 5 χρονών. Στο λύκειο φτιάξαμε το μαθητικό θέατρο. Ανεβάσαμε τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» και «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα». Στη Νομική δεν μπήκα. Γιατί άλλωστε; Στο θέατρο ήθελα να υπάρχω. Εδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού. Πέρασα. Εβλεπα στο θέατρο τη Μαίρη Αρώνη, την Ελένη Χατζηαργύρη, την Αντιγόνη Βαλάκου και θα τις είχα δασκάλες! Απειρες ώρες δουλειάς και διαβάσματος για να μάθω να χρησιμοποιώ τη φωνή μου το σώμα μου, το μυαλό μου. Για να αξιοποιηθεί όποιο ταλέντο χρειάζεται γνώση και τεχνική. Οι θεατρικές σπουδές είναι απαραίτητες και είναι τραγικό που η Πολιτεία τις απαξίωσε.
Σε βρίσκει σύμφωνη η επαναφορά της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού;
Φυσικά! Θεωρώ ότι είναι επιτακτική η ανάγκη επαναφοράς της άδειας. Το θέατρο είναι μια δύσκολη συλλογική τέχνη. Για να την εξασκήσεις ως επάγγελμα θα έπρεπε να μετράνε οι δεξιότητες και οι γνώσεις περισσότερο από τους followers. Δεν γίνεται η εικόνα στο TikTok να αξίζει περισσότερο από… διδακτορικό. Πρέπει να βάλουμε ένα φρένο, να σταματήσει όλο αυτό.
Το Ανοιχτό Θέατρο υπήρξε σταθμός στην πορεία σου;
Μεγάλος! Ημουν εννέα χρόνια, ήρθα σε επαφή με σπουδαίους κλασικούς, σύγχρονους, αρχαίους συγγραφείς. Δώσαμε παραστάσεις σχεδόν σε όλα τα αρχαία θέατρα της Ελλάδας. Μεγάλο σχολείο να βλέπω στην πρόβα πώς διαχειρίζονται την κωμωδία σπουδαίοι κωμικοί, όπως ο Θανάσης Βέγγος και ο Θύμιος Καρακατσάνης.
Κεφάλαιο τηλεόραση. Η πρώτη σου δουλειά ήταν η σειρά της ΕΡΤ «Στο κάμπινγκ» του Ανδρέα Θωμόπουλου. Τι θυμάσαι από εκεί;
Το «Κάμπινγκ», ο πρώτος μου τηλεοπτικός ρόλος. Με φωνάζουν και αρχίζουν οι ερωτήσεις. Ξέρεις γαλλικά; Λέω «λίγα». Ο ρόλος έχει γυρίσματα μέσα στη θάλασσα χειμώνα. Ξέρεις κολύμπι; «Ναι»… Ξέρεις να οδηγείς; «Οχι»! Ξέρεις ιππασία; «Οχι»! Σκέφτομαι «αποκλείεται να με πάρουν. Αν στην πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά με ρωτούν αν ξέρω όλα αυτά, σε άλλες δουλειές τι θα μου ζητήσουν; Μάλλον δεν θα δουλέψω ποτέ» (γελάει) Με πήραν! Η σειρά γυριζόταν σε ένα κάμπινγκ στο Τολό. Θα μάθαινα εκεί ιππασία. Τέλεια! Είχα αρχίσει να ξεψαρώνω και ήμουν πάνω σε ένα υπέροχο θηλυκό άλογο. Βλέπει ξαφνικά ένα αρσενικό σ’ έναν στάβλο κι αρχίζει να τρέχει προς το μέρος του. Εβλεπα τον εαυτό μου καρφωμένο επάνω στη σκεπή του στάβλου. Ευτυχώς… γλίτωσα (γελάει).
Με το δίδυμο Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου έχεις συνεργαστεί τόσες φορές. Πώς γνωριστήκατε;
Ο Μιχάλης ήταν συμμαθητής μου στη δραματική του Εθνικού. Ενα έτος μεγαλύτερος. Μόλις τελείωσα τη σχολή, κάναμε μια επιθεώρηση με τα παιδιά του Εθνικού και από τότε… κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Ασε που ο Μιχάλης μαζί με τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο με πάντρεψαν κιόλας με τον αγαπημένο μου Νίκο Κανακάκη ένα καλοκαίρι στη Σέριφο. Εχουμε συνεργαστεί σε δύο ταινίες τους. Το «Safe Sex» και «Το κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο», σε τρία θεατρικά έργα, τρία σίριαλ… Δουλεύω πια πάνω από 30 χρόνια, η επιτυχία που είχαν αυτές οι δουλειές και οι συνεχείς επαναλήψεις έχουν δημιουργήσει την αίσθηση ότι είναι πολύ περισσότερα. Αν σκεφτείς ότι με το «Αντρες έτοιμοι για όλα» και το «Βάφτα μαύρα»μείναμε έξι χρόνια στο θέατρο Λαμπέτη…
Το σίριαλ «Καρέ της Ντάμας» ήταν ιδιαίτερα επιδραστικό στο κοινό. Τι αναμνήσεις έχεις από τα γυρίσματα με τις Τζόυς Ευείδη, Χρύσα Σπηλιώτη και Μαρία Κατσανδρή;
Με την Τζόυς ήμασταν μαζί στη σχολή του Εθνικού και φίλες. Με τη Χρύσα ήμασταν εννέα χρόνια μαζί στο Ανοιχτό Θέατρο, κάναμε και παρέα. Τη Μαρία απλώς τη γνώριζα. Περάσαμε υπέροχα εκείνα τα δύο χρόνια. Οι ρόλοι των τεσσάρων φιλενάδων ήταν πολύ επιδραστικοί στο κοινό. Ηταν πολύ καθημερινές. Η σεναριογράφος Ντίνα Παντελέων μιλούσε για τις φίλες της. Μου λένε ακόμη στον δρόμο για το «Καρέ», παρόλο που η σειρά δεν παίζεται σε επανάληψη. Συνέβη και αυτό το αδιανόητο με τη Χρύσα. Πρόσφατα «έφυγε» και ο Αίας Μανθόπουλος, που έπαιζε τον αγαπημένο της Χρύσας στη σειρά. Θέλω να ξαναδώ το «Καρέ της Ντάμας», αλλά δεν μου είναι εύκολο ακόμα.
Σημαντική τηλεοπτική στιγμή σου ήταν και οι «Μάγισσες της Σμύρνης».
Ευτυχισμένη στιγμή, πραγματικά, με αγαπημένους συνεργάτες. Ο Κώστας Κουτσομύτης εξαιρετικός! Τη Μαρία Καβογιάννη ακόμη τη λέω «ξαδέρφη» όταν τη βλέπω, όπως την έλεγα και στη σειρά.
Πώς ήταν η εμπειρία σου στην ταινία «Κουραμπιέδες από χιόνι» του Γιάννη Τσιμιτσέλη, που γυρίστηκε στο μαγευτικό Τσεπέλοβο, στα Ζαγοροχώρια;
Οπως είπα, έχω μια περίεργη σχέση με τα Χριστούγεννα. Προκειμένου να την αποκαταστήσω, έφτασα ως τη Λαπωνία, στο χωριό του Αϊ-Βασίλη. Πήγαμε με τον Νίκο όταν δεν είχαμε ακόμα την κόρη μας. Από φέτος, όταν σκέφτομαι Χριστούγεννα, δεν θυμάμαι τη Λαπωνία, αλλά την όμορφη φωτισμένη πλατεία στο Τσεπέλοβο, στο γύρισμα. Οι «Κουραμπιέδες από χιόνι» δεν ήταν εύκολο εγχείρημα. Αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα που βγήκε στις αίθουσες έχει πολύ κόπο και πολλή αγωνία. Ο Γιάννης ως παραγωγός και σκηνοθέτης, πρέπει να το πω, ακόμα και στα πολύ δύσκολα δεν έχασε ούτε λεπτό το χιούμορ του.
Εσύ φτιάχνεις κουραμπιέδες ή τους παίρνεις έτοιμους;
Επειδή είχα ένα ατύχημα στην κουζίνα παλαιότερα, δεν αγαπώ τη φωτιά. Ετσι, αν και μαγειρεύω -κατά γενική ομολογία- ωραία, το αποφεύγω όσο μπορώ. Πρόπερσι φτιάχναμε κουραμπιέδες. Ο Νίκος έφτιαχνε τη ζύμη κι εγώ πάω να φέρω τα φιλέ αμυγδάλου. Ελα όμως που υπήρχε κι ένα ίδιο σακουλάκι με φιλέ σκόρδου. Δεν χρειάζεται να σου πω ότι μπέρδεψα τα σακουλάκια και έριξα το σκόρδο στη ζύμη. Ο Μιχάλης (Ρέππας) μού έλεγε «Εφτιαξες ωραιότατους σκορδαμπιέδες» (γέλια). Δεν ήταν κουραμπιέδες από χιόνι αυτοί, αλλά κουραμπιέδες από σκόρδο!
Εχεις μια 22χρονη κόρη, την Αγγελική. Εδειξε ποτέ ενδιαφέρον για την υποκριτική;
Οχι, καθόλου. Σπουδάζει μηχανικός η Αγγελική. Βλέπεις, είναι μηχανολόγος μηχανικός ο Νίκος και βρήκε πιο ενδιαφέρουσα τη δουλειά του μπαμπά της. Είναι πιο πρακτική και χαίρομαι γι’ αυτό.
Ποια είναι η ευχή σου για το 2024;
Εύχομαι το 2024 να φέρει στις ζωές μας την ελπίδα και το κουράγιο να τις αλλάξουμε. Ξεκινώντας από την αυλή ή το μπαλκόνι μας. Εύχομαι κάθε μέρα να έχει 24 ώρες και κάθε ώρα να έχει τη δική της αξία. Ποτέ δεν είναι αργά να ζήσουμε χωρίς άλλο φόβο και θυμό, αλλά με πάθος και αγάπη. Ολα τα άλλα τα δοκιμάσαμε. Εύχομαι να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι ομαδικό σπορ.