Δύναμη ψυχής και διδάγματα ζωής από τον Γιάννη Πολονύφη. Γεννήθηκε πριν από 19 χρόνια με σοβαρό πρόβλημα στην όραση και μεγάλο ταλέντο στη μουσική. Αρχισε από μικρός να γράφει τα δικά του τραγούδια, χρησιμοποιώντας τον κώδικα Braille, τραγούδια λαϊκά, που τα ερμηνεύει κιόλας, αφού ονειρεύεται να κατακτήσει το πεντάγραμμο και να μοιάσει μια μέρα στον αξέχαστο Παντελή Παντελίδη.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Αλλωστε, το γεγονός ότι δεν βλέπει δεν λειτούργησε ποτέ ως εμπόδιο για να φτάσει τους στόχους του. Απεναντίας, όντας ανήσυχο πνεύμα και δυνατός στην πληροφορική, ταξίδεψε στις ΗΠΑ σε ηλικία μόλις 13 ετών, παίρνοντας μέρος σε space camp της NASA. Παράλληλα ασχολείται εντατικά με την κολύμβηση, ενώ από φέτος άρχισε να σπουδάζει και Ψυχολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Παιδικές χορωδίες
«Το πρόβλημα στην όρασή μου το έχω εκ γενετής. Το ανακάλυψαν όταν ήμουν περίπου τριών μηνών. Μόνο το φως μπορώ να δω» λέει ο Γιάννης Πολυνύφης στην «Espresso», πιάνοντας την ιστορία του από την αρχή. «Η μουσική με γοήτευε πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στη Σχολή Τυφλών, στην Καλλιθέα, όπου φοίτησα σε πολύ μικρή ηλικία για να μάθω τα πρώτα μου βήματα, υπήρχε μεταξύ άλλων παιχνιδιών και ένα μικρό πιάνο. Εκεί πήγαινα και έπαιζα ό,τι άκουγα. Κάποιοι καθηγητές, που το παρατήρησαν, είπαν στους γονείς μου πως είμαι καλός και αξίζει να ασχοληθώ. Ετσι ξεκίνησα να πηγαίνω σε παιδικές χορωδίες, όπως του Τυπάλδου και της Λυρικής. Παράλληλα άρχισα μαθήματα πιάνου σε ηλικία πέντε ετών». Μετά το κέντρο εκπαίδευσης και αποκατάστασης τυφλών, όπου έμεινε έως τα οχτώ του χρόνια, ο Γιάννης Πολονύφης φοίτησε σε κανονικό δημοτικό έχοντας συνοδό παράλληλης στήριξης, κάτι που βοήθησε πολύ στην κοινωνικοποίησή του.
Επόμενος σταθμός του ήταν το Μουσικό Γυμνάσιο – Λύκειο Αλίμου, όπου καλλιέργησε περισσότερο το ταλέντο του, ενώ έμαθε και ακορντεόν, παρακολουθώντας μαθήματα επί έξι χρόνια, έως τη Γ’ Λυκείου. «Προσωπικά μού αρέσει περισσότερο αυτό που κάνω τώρα, που δημιουργώ και τραγουδώ ελληνικά, λαϊκά τραγούδια. Ποτέ δεν με ενδιέφερε τόσο να τραγουδήσω λυρικά κομμάτια. Αναγνωρίζω πως η κλασική μουσική είναι η βάση των άλλων ειδών και μου αρέσει. Ωστόσο εγώ πάντα προτιμούσα την ελληνική λαϊκή μουσική» ξεκαθαρίζει ο 19χρονος καλλιτέχνης, που έχει κυκλοφορήσει από την DT Music Label δύο λαϊκά τραγούδια, πρώτα το «Εφυγες» και πρόσφατα το «Στου φθινοπώρου τη βροχή».
«Να είμαι αγαπητός»
Σε ερώτησή μας ποιοι Ελληνες καλλιτέχνες τον συγκινούν, η απάντησή του αποτελεί έκπληξη για το νεαρό της ηλικίας του: «Είναι πολλοί. Καταρχάς, ο Παντελής Παντελίδης, στον οποίο εύχομαι κάποια μέρα να καταφέρω να μοιάσω, ο Πασχάλης Τερζής, ο Σταμάτης Γονίδης. Καθαρόαιμοι, αυθεντικοί λαϊκοί τραγουδιστές» αναφέρει, προσθέτοντας για τους καλλιτεχνικούς στόχους του: «Με ενδιαφέρει να εμφανιστώ live σε κάποιο μαγαζί. Αυτό προσπαθώ να πετύχω σιγά σιγά. Ονειρεύομαι να είμαι γνωστός και αγαπητός από το ευρύ κοινό, αλλά αυτό θέλει προσπάθεια και χρόνο. Εγώ έχω βγάλει μόνο δύο τραγούδια μέχρι στιγμής… Φέτος ξεκίνησα, εξάλλου. Δεν περιμένω να συμβεί κάτι τόσο μεγάλο τόσο σύντομα. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω σταθερά. Ξέρω πως είναι αρκετά δύσκολο να ανέβεις σε αυτόν τον χώρο. Πρέπει να είσαι προσγειωμένος και να κάνεις αργά και σταθερά βήματα.
Είναι κάτι σαν επένδυση το τραγούδι» σημειώνει. Το 2015 συμμετείχε σε μία συναυλία αφιέρωμα στον Σωκράτη Μάλαμα για τον σύλλογο «ΕΛΠΙΔΑ» με την Ορχήστρα των Ονείρων και το 2016 σε ένα παρόμοιο αφιέρωμα στον σπουδαίο Μίμη Πλέσσα. «Μιλάμε για δυο τεράστιες μορφές της ελληνικής μουσικής ιστορίας. Και οι δύο έχουν αφήσει πολύ σημαντική κληρονομιά για τον πολιτισμό μας. Ηταν συγκινητικό που συμμετείχα σε αυτές τις εκδηλώσεις. Εχει τύχει επίσης να γνωρίσω τον Κωνσταντίνο Αργυρό, με τον οποίο τραγουδήσαμε μαζί κάποια φορά, όπως επίσης και την Πέγκυ Ζήνα» μας λέει ο Γιάννης Πολονύφης, που στο μουσικό ταξίδι του έχει δίπλα του την οικογένειά του και όλους τους φίλους του.
«Θα ήθελα να αναφερθώ ειδικά στον φίλο μου, τον Παναγιώτη Δελαβίνια, στον οποίο έχω γράψει και μουσική για δύο τραγούδια, τα οποία έχει στιχουργήσει εκείνος. Το ένα είναι το “Κορίτσι μου σε αγαπώ” και το άλλο το “Παράτα με”. Με τον Παναγιώτη ουσιαστικά μπήκαμε μαζί στον χώρο. Γενικά όσοι με αγαπούν είναι δίπλα μου και με στηρίζουν» τονίζει. Πέρα από μουσικός, ο Γιάννης είναι και δεινός κολυμβητής με διακρίσεις. «Η κολύμβηση είναι για μένα ένας τρόπος άθλησης και εκτόνωσης, ένας τρόπος να βγάζω κάπου όμορφα την ενέργειά μου. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που δεν αθλείται είναι ένας άνθρωπος που αφήνει χαμένη μια ευκαιρία της ζωής του και κρατάει κρυμμένη μια πλευρά του χαρακτήρα του. Με την κολύμβηση ασχολούμαι σταθερά από μικρός. Είμαι στην ομάδα του Ιωνά, με την οποία αγωνίζομαι, ενώ προπονούμαι τρεις με τέσσερις εβδομάδες στην ομάδα της γειτονιάς μου, τον Ποσειδώνα Ιλισίων. Εχω πάρει μέρος σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης Ατόμων με Αναπηρία το 2022 και το 2023, όπου κέρδισα κάποια μετάλλια» αναφέρει.
Οσο για την παραμονή του σε space camp στη NASA στο Χάντσβιλ της Αλαμπάμα, στις ΗΠΑ; Τη χαρακτηρίζει «πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία», καθώς από μικρός ασχολείται και με τους υπολογιστές. «Πέρα από το ότι συζητήσαμε θέματα που αφορούν τη NASA, δηλαδή σε σχέση με το Διάστημα και τους άλλους πλανήτες, η εβδομάδα που πήγαμε εμείς ήταν αφιερωμένη στην προσβασιμότητα και στα πλεονεκτήματά της στη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, τόσο για τους ανθρώποις που τη χρειάζονται, καθώς αντιμετωπίζουν κάποιο είδος αναπηρίας, όσο και για τους γύρω τους. Πώς μπορεί δηλαδή να διευκολυνθεί κάποιος που ασχολείται με έναν τέτοιον άνθρωπο, τον συνοδεύει ή τον φροντίζει» μας εξηγεί.
Σε ερώτησή μας αν η Ελλάδα είναι μια φιλική χώρα ως προς τις ανάγκες των ΑμεΑ, ο Γιάννης δείχνει σκεπτικός. «Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια κάνει φιλότιμες προσπάθειες. Ειδικά την τελευταία δεκαετία, ίσως και λιγότερο, προσπαθεί πραγματικά, δίνει έναν αγώνα. Κατά την άποψή μου, βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει επειδή η Ελλάδα… ξύπνησε. Συμβαίνει επειδή η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει πάρει τεράστιες πρωτοβουλίες, με στόχο να φτάσει κάπως την Αμερική, η οποία είναι πολύ μπροστά σε αυτό, και πολλές χώρες της Ευρώπης. Γενικά η Ευρωπαϊκή Ενωση πιέζει τις καταστάσεις, οπότε δεν μπορεί να μην ακολουθεί και η Ελλάδα. Ευτυχώς για μας, γιατί αρχίζω να βλέπω πια μια χώρα πιο ανεπτυγμένη και βελτιωμένη σε αυτόν τον τομέα. Βέβαια, θέλουμε ακόμη πολύ, γιατί από την οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να φτάσουμε στο σημείο κάθε δήμος να εφαρμόσει αυτά που πρέπει. Γι’ αυτό βλέπουμε κάποιους δήμους περισσότερο φιλικούς ως προς τα ΑμεΑ και άλλους λιγότερο ή και καθόλου» σημειώνει.
«Είμαι κοινωνικός»
Ο Γιάννης Πολονύφης δεν αντιμετώπισε ποτέ ρατσισμό ή bullying λόγω της διαφορετικότητάς του. «Είμαι πολύ κοινωνικός με όλους κι επειδή έχω μια αναπηρία που κάποιος, ο οποίος θα έρθει σε επαφή μαζί μου για πρώτη φορά μπορεί να νιώσει άβολα να μου απευθύνει κάποια ερώτηση, γενικά έχω πολύ έντονο και το στοιχείο του αυτοσαρκασμού. Δηλαδή θα αστειευτώ με τον εαυτό μου, θα κάνω μια πλάκα – φυσικά, εντός ορίων. Το ότι θέλω να κάνω τους άλλους να νιώθουν ωραία μαζί μου, δεν σημαίνει ότι θα αφήσω τον άλλο να με κάνει να νιώσω μειονεκτικά ή άσχημα. Δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής. Αν συμβεί, ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσω… Επειδή, μάλιστα, με ενδιαφέρει πολύ το κομμάτι της κοινωνικοποίησης, το να βοηθάω τους άλλους να είναι κι αυτοί χαρούμενοι, οδηγήθηκα φέτος στο Τμήμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ, όπου είμαι πρωτοετής φοιτητής.
Οταν πήρα αυτή την απόφαση, έπεσα με τα μούτρα και στη σύνθεση, καθώς θεωρώ πως η λαϊκή μουσική είναι ψυχολογία. Ψυχολογία στον έρωτα!» επισημαίνει. Στο τέλος της κουβέντας μας για την «Espresso», ρωτάμε τον Γιάννη Πολονύφη τι μήνυμα θα ήθελε να στείλει σε ανθρώπους σαν εκείνον. «Εμένα δεν με πήγε πίσω η αναπηρία μου, σε καμία των περιπτώσεων. Λέω πάντα “ναι” στις προκλήσεις και τις νέες εμπειρίες. Το μήνυμα που θέλω να στείλω μέσα από την εφημερίδα σας σε ανθρώπους σαν εμένα, οι οποίοι ίσως να μην είναι θωρακισμένοι ψυχολογικά, είναι πως ό,τι και να συμβαίνει, να μην ξεχνάνε ποτέ ποιοι είναι. Να το θυμούνται πάντα και με όση δύναμη έχουν να βρίσκουν ανθρώπους ευχάριστους να κάνουν παρέα. Ανθρώπους που δεν θα τους κρύβουν τα ελαττώματά τους, αλλά θα κοιτάνε να τους τονώνουν ψυχολογικά και ηθικά, να τους ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση. Ετσι θα βρουν τη δύναμη που δεν ήξεραν πως έχουν μέσα τους».