Μια πολυτάλαντη Ελληνίδα διαπρέπει καλλιτεχνικά πέραν του Ατλαντικού. Είναι η Ελεάννα Φινοκαλιώτη, που ενσάρκωσε πρόσφατα την αξέχαστη Σοφία Βέμπο σε θεατρική σκηνή στη Νέα Υόρκη, κερδίζοντας με την ερμηνεία της κοινό και κριτικούς.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Προηγουμένως είχε υποδυθεί στο σανίδι άλλη μία εμβληματική Ελληνίδα, τη Μαρία Κάλλας, και πάλι επί αμερικανικού εδάφους. Κάποια στιγμή ευτύχησε να παίξει και τον ρόλο της μητέρας της Αννας Φρανκ, Εντιθ, σε μια παράσταση που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην πρεμιέρα της, αλλά κατέβηκε αμέσως μετά, λόγω του ξεσπάσματος της πανδημίας.
Η ίδια αποφάσισε να παραμείνει στις ΗΠΑ κάτω από αυτήν την πρωτόγνωρη για την ανθρωπότητα συνθήκη και δεν το μετάνιωσε. Αργότερα η Eleanna Fin, όπως συστήνεται πλέον ως διεθνής καλλιτέχνις, συναντήθηκε τηλεοπτικά με τον χολιγουντιανό αστέρα Στιβ Μάρτιν για τις ανάγκες της δημοφιλούς σειράς «Only murders in the building», ενώ έχει αφήσει το τηλεοπτικό της χνάρι και στην Ελλάδα ως ηθοποιός του σίριαλ εποχής «Μια νύχτα του Αυγούστου» που προβλήθηκε στην ΕΡΤ.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσα στην Κρήτη και τα καλοκαίρια μου τα περνούσα στη Ρόδο, στη γιαγιά. Το σπίτι μας ήταν απέναντι ακριβώς από την Παλιά Πόλη. Πού με έχανες πού με έβρισκες, στα καντούνια χανόμουν. Μου άρεσε να παρατηρώ ανθρώπους και να ποτίζω τη φαντασία μου με ιππότες και κάστρα. Σπουδές έκανα πάνω στο θέατρο, στο Εθνικό Ωδείο μουσική, χορό από τα τέσσερα, και λίγα Μαθηματικά στο πανεπιστήμιο» λέει η Ελεάννα Φινοκαλιώτη μιλώντας στην «Espresso» από το Μανχάταν, όπου βρίσκεται, καθώς ξετυλίγει το νήμα της προσωπικής της διαδρομής.
Πώς έγινε και εγκαταστάθηκες στη Νέα Υόρκη;
Ενα ταξίδι ήταν. Λίγες ημέρες πριν έρθω στη Νέα Υόρκη ήμουν στην Πολωνία. Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω. Επειτα, κι αφού ακυρώθηκε μια κλεισμένη παραγωγή, έχοντας λίγο ελεύθερο χρόνο πήρα την απόφαση ν’ ακολουθήσω φίλους μου που έρχονταν εδώ για διακοπές. Μόλις προσγειώθηκα, όμως, ένιωσα αλλόκοτα. Ηταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, του στιλ «εδώ ανήκω». Κάθε άνθρωπος, είτε από νωρίς είτε αργότερα, οφείλει να βρίσκει την κοινότητά του, τον τόπο του. Εγώ, ενώ ταξιδεύω πολύ, το ένιωσα μόνο εδώ αυτό το πράγμα. Ωστόσο δεν πήρα αμέσως κάποια απόφαση για το αν θα φύγω ή θα μείνω. Μέχρι την ώρα που κοίταξα το ρολόι στο μάθημα του μπαλέτου και τότε… το πάτωμα με τράβηξε περισσότερο να μείνω εδώ παρά να πάω αεροδρόμιο. Κι έμεινα. Σαν παιχνίδι. Μου αρέσει να ακολουθώ το ένστικτό μου. Την ορμή ή την παρόρμηση, και ύστερα να βλέπω τι έρχεται. Υστερα είχα διορία δύο μήνες να τα βάλω όλα σε τάξη. Με ευτυχείς συγκυρίες μπήκαν. Πήγα σε ακρόαση για πλάκα αλλά με πήραν. Εψαξα ατζέντη και βρήκα. Γύρισα στην Αθήνα, κατέθεσα τη βίζα μου, εγκρίθηκε σε τρεις εργάσιμες, που ήταν πράγμα πρωτοφανές, το θεώρησα σημάδι, κι έφυγα για Νέα Υόρκη ξανά!
Πόσο μεγαλύτερος είναι εκεί ο επαγγελματικός ανταγωνισμός σε σχέση, πάντα, με την Ελλάδα;
Είναι πραγματικά απίστευτο μπαίνοντας σε μια ακρόαση να βλέπεις τόσα ταλέντα, νέα και όχι μόνο, να παλεύουν για μια θέση. Ωστόσο ακόμη πιο απίστευτο είναι το πόσο «ανοιχτός» είναι αυτός ο τόπος. Αυτό με τράβηξε ίσως εδώ. Πληθώρα ταλέντου και δίψα για εργασία υπάρχουν και σε άλλα μέρη, αλλά εδώ όλα είναι «ανοιχτά» κι αυτό δίνει έναν ορίζοντα καθαρό για να αναπνεύσεις.
Ας μιλήσουμε για θέατρο. Η πρόσφατη μεγάλη επιτυχία σου ήταν ο ρόλος της Σοφίας Βέμπο στην παράσταση «Sophia Vembo, I Remember You», στο πλαίσιο του GRis Festival 2024. Τι γεύση σού άφησε αυτή η δουλειά;
Με άφησε με την αίσθηση ότι μπορώ να καταφέρω πιο πολλά απ’ όσα φαντάζομαι. Σαν καλλιτέχνις κάθε φορά βάζω το όριο για να το ξεπερνώ. Και αυτή ήταν μια παράσταση που έβαλα τον πήχη ακόμα πιο ψηλά από εκεί που πίστευα ότι άντεχα. Οταν μου προτάθηκε φοβήθηκα να το αναλάβω. Ηταν ένας κόντρα ρόλος, μεγαλύτερος από εμένα σε ηλικία, σωματοδομή και χροιά. Ωστόσο έκανα πέρα τον φόβο, άρχισα να μελετώ τη ζωή της και βρήκα το… νήμα ώστε ν’ αρχίσω να ξετυλίγω τον χαρακτήρα της. Κι εκεί γοητεύτηκα από τη γυναίκα αυτή και άρχισε ένα ταξίδι που με δίδαξε πολλά, ένα ταξίδι που φυσικά δεν θα είχε πραγματοποιηθεί καν χωρίς τον σκηνοθέτη μου Γιώργο Στάμου και τις παραγωγούς του Gris Festival, Μίμα Δημουλά και Αννα Παπαγεωργίου.
Τι έμαθες για τη Βέμπο μελετώντας τον χαρακτήρα της και τη ζωή της; Ποια ήταν η δύναμή της και ποια η αδυναμία της;
Με εντυπωσίασε η δοτικότητά της, για την οποία έμαθα από τον τρόπο που μιλούσαν οι άλλοι για εκείνη βλέποντας ντοκιμαντέρ για τη ζωή της. Το ότι πήγαινε δυο δυο τα ταψιά με παστίτσιο στον θίασο όπου δούλευε, ότι δεν έχανε ποτέ το χιούμορ της και ότι δεν κρατούσε τίποτε για εκείνη. Η φράση του Τραϊφόρου «Πως να έχει κάτι δικό της στο όνομά της πέρα από τον τάφο της, μια γυναίκα που έδινε πάντα;» πραγματικά με στοίχειωσε. Αδυναμίες είχε πολλές, όπως έχουμε όλοι άλλωστε τις σκοτεινές μας πλευρές. Τα πάθη της, η ζήλια της, αλλά και ο τρόπος που εκνευριζόταν και σε μια στιγμή γινόταν σίφουνας κι ύστερα αρνάκι. Πλευρές ανθρώπινες.
Οι κριτικές που γράφτηκαν για εσένα με αφορμή την παράσταση ήταν διθυραμβικές. Σε αγχώνει αυτό για το επόμενο βήμα σου;
Οχι. Δύναμη μου δίνει!
Πριν από δύο χρόνια υποδύθηκες και τη Μαρία Κάλλας στο American Theater of Actors. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Ηταν πραγματικά μια μοναδική ευκαιρία! Θυμάμαι ακόμα πως με πλησίαζε με ένα δέος ο κόσμος από το κοινό για να με αγγίξει, να μου μιλήσει! Η ομοιότητα ήταν μεγάλη!
Στην Αμερική συνεργάστηκες και με τον Στιβ Μάρτιν. Πώς έγινε και συναντηθήκατε καλλιτεχνικά;
Ηταν για το τρέιλερ του «Only murders in the building». Αρχικά πήγα για να ντουμπλάρω τη Σελένα Γκόμεζ στη σειρά. Την επόμενη ημέρα όμως κάποιος από το καστ αρρώστησε με κορονοϊό και μου ζήτησαν να συμμετάσχω εγώ στο γύρισμα για το τρέιλερ. Ετσι βρέθηκα στο σετ και συνεργαστήκαμε για μία ημέρα με τον Στιβ Μάρτιν. Θυμάμαι έναν γλυκύτατο άνθρωπο, τρομερά επαγγελματία και έξυπνο, με χιούμορ, που όταν παραπάτησε κάποια στιγμή και είχε ένα μικρό ατύχημα άρχισαν να τρέχουν όλοι γύρω του σαν να είχε χαθεί ο κόσμος, αλλά εκείνος παρέμεινε ψύχραιμος και γέλασε, λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Τον λάτρευα πάντα, αλλά εκείνη την ημέρα τον αγάπησα λίγο πιο πολύ.
Μια σημαντική στιγμή σου ήταν και ο ρόλος της Εντιθ Φρανκ στην παράσταση «Anne Frank, A Musical». Τι θέση έχει στην καρδιά σου;
Εχει ιδιαίτερη θέση για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί λίγο πριν από την Αμερική είχα επισκεφτεί το Αουσβιτς, για του οποίου την ιστορία ό,τι κι αν ακούσεις, δυστυχώς η εμπειρία μιας επίσκεψης εκεί είναι πολύ πιο σκληρή και έντονη απ’ όσο μπορείς να φανταστείς. Επειτα στην ακρόαση θυμάμαι πολλές γυναίκες ντυμένες Αννα Φρανκ ή Εντιθ και μάλιστα μου είχε κάνει εντύπωση μια κοπέλα από την Αγγλία και το West End, η οποία είχε έρθει εδώ για να δοκιμαστεί. Στο τηλεφώνημα που δέχτηκα λίγες ημέρες μετά για να μου πουν ότι με πήραν στην παράσταση κόντεψα να πέσω από το κρεβάτι. Τελικά έγινε μόνο η πρεμιέρα μας, δυστυχώς, αφού τότε ήταν που έκλεισαν τα θέατρα λόγω πανδημίας. Μάλιστα, είχαμε προλάβει ήδη ν’ αρρωστήσουμε όλοι στον θίασο, αφού λόγω της θεατρικής συνθήκης ήμασταν κλεισμένοι σε μια σοφίτα και κολλήσαμε ο ένας τον άλλον.
Σε ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις σου στις ΗΠΑ έπαιξες στο σίριαλ της ΕΡΤ «Μια νύχτα του Αυγούστου», την τηλεοπτική συνέχεια του «Νησιού». Τι θυμάσαι πιο έντονα από αυτή τη συμμετοχή;
Την επαφή μου με τον τόπο μου, την Κρήτη. Χάρηκα που μπόρεσα να μιλήσω στη γλώσσα μου με τον ιδιωματισμό της και δεν ξεχνώ τις βουτιές που έριχνα στα νερά του κρητικού πελάγους έπειτα από ένα πολύωρο γύρισμα.
Το κίνημα #MeToo άλλαξε τα δεδομένα στη διεθνή showbiz. Εχεις γίνει ποτέ μάρτυρας ή αποδέκτης βίας σε δουλειά σου;
Ναι, έχει συμβεί. Μέσα στην ατυχία μου ωστόσο είχα το θάρρος της νεότητας των 19 ετών να το βιώσω με μια άγνοια κινδύνου. Εμεινα στη θέση μου και όταν το υπερυψωμένο χέρι ήταν σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό μου θυμάμαι ότι ξεστόμισα: «Καν’ το και θα δούμε ποιος θα σαπίσει στη φυλακή από αύριο. Ρίξε μου!». Εκείνος πάγωσε και υποχώρησε. Επειτα από αυτό, με την παραμικρή υπόνοια τέτοιας συνθήκης αποχωρώ.
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά πλάνα που έχεις σημειώσει στην ατζέντα σου για το φετινό καλοκαίρι και τη νέα χειμερινή περίοδο;
Εχει κυκλοφορήσει ήδη το νέο μου κομμάτι, μια διασκευή του «Can’t help falling in love» του Ελβις Πρίσλεϊ. Συνεχίζω τις εμφανίσεις με την μπάντα μου Fin Trio και είμαι σε συζητήσεις για κάτι μελλοντικό θεατρικά. Στις 22 Ιοιλίου θα εμφανιστώ για δεύτερη φορά στο 54 Below στο «Let’s be bad» Celebrating Broadway Villains.