Με τον Λάκη Λαζόπουλο όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς! Ακόμα και το να δώσει μια καταιγιστική συνέντευξη στις… 2 τα ξημερώματα! Η συνάντησή μας έγινε στη Λέσβο με αφορμή το Φεστιβάλ για τη Σαπφώ, με τον ταλαντούχο δημιουργό να δίνει στο Κάστρο της Μυτιλήνης πραγματικό ρεσιτάλ σάτιρας!
- Από τη Μαρία Ανδρέου
Το ίδιο ρεσιτάλ, ακόμα πιο αιχμηρό, για όλους και για όλα έδωσε ένας αστείρευτος Λαζόπουλος μέσα από την αποκλειστική του συνέντευξη στην «Espresso» που κράτησε μέχρι τις 4 το πρωί!
Λάκη, πώς είδες το κοινό της Λέσβου; Εχει μεγάλη ανάγκη να γελάσει ο κόσμος με όλα αυτά τα δυσάρεστα που συμβαίνουν, έτσι δεν είναι;
Aποδέχτηκα την πρόταση του Sapfo Festival στη Λέσβο γιατί σ’ αυτό το νησί θα γυρίσω τη νέα μου σειρά και ήθελα να πάρω μια γεύση από τους ανθρώπους και τη ζωή τους εδώ. Ετσι, ήθελα να ξαναπλησιάσω το νησί και να το ξαναδώ με τα μάτια του συγγραφέα. Τα πρόσωπα στη Λέσβο είναι έτοιμα και να σ’ ακούσουν, και να προβληματιστούν, και να πουν τις απόψεις τους, αλλά και να διαφωνήσουν! Αυτή η γνώση που υπάρχει στα πρόσωπα του νησιού με κάνει να πω ότι αυτοί οι άνθρωποι δυνάμει θα μπορούσαν να είναι η παρέα μου. Γιατί οι κάτοικοι αυτού του νησιού δεν έχουν επιθετικότητα. Αυτή τη συγκίνηση και την εσωτερικότητα τις ένιωσα και στην παράσταση με τη μία. Μου άρεσε πολύ το κοινό αυτό. Ενιωσε στη σάτιρά μου ακόμα και τον ψίθυρο.
Στην παράσταση έκανες ειδική αναφορά στους πατεράδες. Σε αυτή την ελληνική οικογένεια, που τόσες φορές έχεις αναλύσει και σατιρίσει, δεν έκλεψε την παράσταση η μητέρα, η γυναίκα, αλλά ο πατέρας! Μας ξάφνιασες, γιατί ξέρουμε όλοι μας πόσο μεγάλη πηγή έμπνευσης είναι η μητέρα σου…
Η μητέρα μου πάντα είναι παρούσα και ζωντανή στις παραστάσεις μου. Και πόσο μάλλον στη Μυτιλήνη, που το είχε τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο στον Ταξιάρχη στο Μανταμάδο. Θυμάμαι ότι έπαιρνε το ΚΤΕΛ για να πάει στο καράβι και να έρθει στο νησί. Και για τη μάνα μου ήταν μεγάλη ταλαιπωρία το πλοίο γιατί ζαλιζόταν. Το έλεγε και το ξανάλεγε, αλλά τελικά έκανε πάντα το τάμα της. Οπότε η μητέρα μου είναι πάντα στο μυαλό μου. Αλλά κάτω από την πανσέληνο της Μυτιλήνης ο πατέρας μου έψαχνε μια δικαίωση. Θα φανεί παράταιρο, αλλά ήθελα να περάσω μ’ έναν τρόπο την αγάπη που είχα στον πατέρα μου και που μας είχε κι αυτός. Πιστεύω στο νόμισμα της αγάπης. Στην Ελλάδα ακούμε τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μετά την πανδημία, για ενδοοικογενειακή βία. Στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι περίεργο: Οι άνδρες αγαπάνε τις μάνες τους, αλλά χτυπάνε τις γυναίκες τους. Δηλαδή, μπορεί να δεις τον άντρα να σαπίζει τη γυναίκα του στο ξύλο και να είναι αρνί απέναντι στη μάνα του. Αυτό που ακούμε στα δελτία ειδήσεων συνεχώς είναι για γυναίκες που δεν ασκούν την παραμικρή άμυνα απέναντι στον σύζυγο ή στον φίλο. Δεν τους κάνουν γρατσουνιά. Και θα σας πως κάτι. Δεν πρόκειται για γυναικοκτονίες. Πρόκειται για εκτελέσεις. Οταν αυτές οι γυναίκες δεν μπορούν να αμυνθούν λόγω έλλειψης σωματικής δύναμης, τότε μιλάμε για εκτελέσεις. Αν είχαν όπλο αυτοί οι άντρες, θα τις πυροβολούσαν κιόλας. Τι να κάνω τη συγγνώμη μετά τον πυροβολισμό; Οταν έχω σκοτώσει; Κάποια στιγμή, αν μπορούσα να απαγορεύσω μια λέξη, θα ήταν η λέξη «συγγνώμη». Τη συγγνώμη την έχουν έτοιμη την ώρα που σκοτώνουν.
Οι Ελληνες φοβούνται;
Φοβούνται πρώτα απ’ όλα την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και είναι η πρώτη φορά που απέχουν. Τι είδαμε στις ευρωεκλογές; Τι είπε ο ελληνικός λαός; «Δεν σου λέω κατευθείαν ότι δεν σε θέλω. Σου υπενθυμίζω ότι εγώ είμαι ο κυρίαρχος, εγώ που δεν ήρθα». Καταλαβαίνω ότι τα συμφέροντα κάποιων συρρικνώθηκαν, αλλά ο ελληνικός λαός είπε στις ευρωεκλογές και στην κυβέρνηση: «Περίμενε και θα δεις!» Νομίζω είναι το μήνυμα που δόθηκε και προς την αλαζονεία και την αμετροέπεια, αλλά και προς το γεγονός του φόβου που νιώθουν οι Ελληνες. Εκδηλώθηκε πρώτη φορά καθαρά ο φόβος. Γιατί ξέρουν ότι δεν θα γίνει τίποτα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας κι έχουν πάψει να πιστεύουν. Δεν πιστεύουν σε τίποτα.
Την Αριστερά πώς τη βλέπεις; Υπάρχει εναλλακτική; Ή μόνο διάσπαση;
Βρέχει πάρα πολύ καιρό. Φτάσαμε στο σημείο, αφού έχουμε γίνει μούσκεμα, να ζητάμε ομπρέλα; Δηλαδή, τι είναι αυτό που δεν βλέπουν στην Αριστερά και θα το δουν τώρα; Τι είναι αυτό που δεν έβλεπαν πριν; Είχε το ΠΑΣΟΚ τόσο τεράστια δύναμη πριν; Πώς η Αριστερά θα βοηθήσει τον κόσμο να ξεπεράσει τα οικονομικά προβλήματα; Να μας το πει… Τι βλέπουμε σήμερα; Να έχει μετακινηθεί η Ακροδεξιά στη Δεξιά. Η σχολή Καρατζαφέρη είναι παντού. Η Αριστερά μιλάει για Κέντρο. Ποιο Κέντρο; Τι εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ σήμερα; Για μένα δεν υπάρχει Κέντρο ούτε Αριστερά. Πώς θα γίνει χωριάτικη σαλάτα χωρίς ντομάτα και ελιές; Αφού έχω μόνο κρεμμύδι για να κλάψω. Στην Αριστερά νιώθουν ότι δεν μπορούν να έχουν εξουσία αν δεν ενώσουν ποσοστά. Αλλά εγώ απαντώ στο ιδεολογικό ερώτημα: Αλήθεια, ποιο είναι το Κέντρο σήμερα και ποια η Αριστερά; Το μόνο που χρεώνω υπέρ στο ΚΚΕ είναι ότι πιστεύουν σε μια δίκαιη κοινωνία που δεν υπάρχει μεν αλλά αυτοί είναι Δον Κιχώτες. Αλλά ο Δον Κιχώτης με τον… Σάντσο κατάφεραν να πάνε στις ευρωεκλογές και να νικήσουν με το δόγμα «δεν πιστεύω στην Ευρώπη». Είναι εκπληκτικό αν το σκεφτείς. Είναι σαν να παίζουμε όλοι ποδόσφαιρο και αυτοί να παίζουν μπάσκετ και να κέρδισαν. Το καταλαβαίνετε αυτό; Γιατί εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω;
Σήμερα μπορεί να γίνει σάτιρα με τόση πολιτική ορθότητα;
Σήμερα δεν μπορείς να κάνεις σάτιρα λόγω των χορηγών. Το βλέπεις στο ίντερνετ αυτό. Οι χορηγοί δίνουν πολλά λεφτά στο ίντερνετ, αλλά ελέγχουν τι θα πεις. Οι διαφημιστικές σού λένε ότι δεν πρέπει να εκτεθείς και σε περιορίζουν θεματολογικά. Τι σου λένε, δηλαδή; Πάρε διαφημίσεις που σου χρειάζονται για να ζήσεις, αλλά και εσύ πρέπει να φερθείς ανάλογα. Οπότε αυτούς που πάνε να αναπτυχθούν στη σάτιρα τους βάζουν σ’ ένα πολυτελές φυτώριο. Αλλά εγώ είμαι αρκετά μεγάλος για να γίνω… φυτό σε φυτώριο! Δεν γίνεται! Γράφεις κάτι στο διαδίκτυο και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια σχόλια είναι αληθινά και ποια εγκάθετα.
Πιστεύω ότι τα πρώτα είκοσι σχόλια τα γράφει ένας στρατός, ώστε να δημιουργήσουν κλίμα όταν τα διαβάσεις. Υπάρχει αφανής στρατός που κάνει αφανή δουλειά. Μην τα πιστεύετε όλα αυτά που γράφονται σαν σχόλια. Δεν είναι ο κόσμος τόσο χυδαίος. Δεν γίνεται να υπάρχουν τόσοι βόθροι! Και αν υπάρχουν τόσοι, πού ακριβώς είναι; Πού είναι αυτά τα σπίτια; Εχω ασχοληθεί με το θέμα και το έχω ερευνήσει… Οταν διαβάζεις εγκάθετα μηνύματα, πρέπει να μην αγχωθείς, να χαλαρώσεις, να αφήσεις να περάσουν τα πρώτα τριάντα και μετά θα δεις την πραγματικότητα στα παρακάτω σχόλια.
Τι μάθημα σου έχει δώσει ο πόλεμος που έχεις εισπράξει; Η απουσία από τη μικρή οθόνη; Η μεγάλη επιτυχία στο newsbreak με τα podcasts; Η αποδοχή και η αγκαλιά του κόσμου φέτος στο θέατρο Βέμπο;
Εχω βγάλει ένα συμπέρασμα. Η αγάπη και η εκτίμηση για ό,τι κάνεις θα υπάρχει μέσα στο υποσυνείδητο του κόσμου και θα την ξανασυναντήσεις. Ξέρω κάτι από παιδί: ότι η αλήθεια είναι διακριτική και κάθεται στο τέρμα και περιμένει. Πάντα κοίταγα στη ζωή μου ποιοι άνθρωποι έχουν το λιγότερο θάρρος. Και αυτούς τους ανθρώπους τους εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο. Τους μοιάζω. Βέβαια, μου αρέσουν και οι εκδηλωτικοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Με τον καιρό αναγνωρίστηκε ότι εγώ αυτό που έκανα το έκανα πάντα χωρίς ακροβατικά. Εχω κάνει 24 χρόνια τηλεόραση και είμαι ευγνώμων και ικανοποιημένος. Και να σταμάταγε αυτή τη στιγμή, δεν θα με ένοιαζε. Στην τηλεόραση αυτό που με νοιάζει είναι να παιχτεί η νέα σειρά που ετοιμάζω, το «Πνίξε τη Γιολάντα», που θα έχει φόντο τη Λέσβο. Τι να σκεφτώ περισσότερο; Οταν ήσουν η πρώτη εκπομπή της τηλεόρασης σε τηλεθέαση και για χρόνια πρώτη και μετά δεν ρωτάνε καν πού είσαι, γιατί δεν υπάρχεις, τι να πεις; Καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μια οδηγία, ένα τηλέφωνο, πώς να το πω! Πλέον για μένα όλη αυτή η περιπέτεια μου έδωσε ένα προσωπικό μάθημα. Του τύπου, έχω τη δύναμη να περάσω όλη αυτή τη φουρτούνα; Αυτό το σκαρί; Και προσπάθησα, όταν ερχόταν το κύμα καταπάνω μου, να κρατήσω τη γραμμή που μου φέρνει η ζωή για να προχωρήσω. Αφέθηκα στο να με πάει η ζωή. Και πιστεύω ότι με τον δικό μου τρόπο κατάφερα να φτάσω… στην παραλία!