«Απόψε είναι γιορτή» τραγουδά η Σοφία Αρβανίτη στο νέο της single που κυκλοφορεί από την Panik Records, βάζοντας τον ακροατή σε όμορφα και χαρούμενα μονοπάτια.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Πρόκειται για ένα κομμάτι νοσταλγικό, που μας φέρνει στον νου τα 90s και τον «ύμνο» της δημοφιλούς τραγουδίστριας, το τραγούδι «Μη μου μιλάς για καλοκαίρια», το οποίο κυκλοφόρησε πριν από 34 χρόνια και ακούγεται μέχρι σήμερα σε κάθε καλοκαιρινό πάρτι και όχι μόνο.
Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις από τα καλοκαίρια των παιδικών σου χρόνων;
Οι διακοπές με τους γονείς μου. Νοικιάζαμε το ίδιο σπίτι κάθε καλοκαίρι που πηγαίναμε στη νότια Εύβοια. Εκεί, βγαίνοντας λίγο από τα προστατευμένο πλαίσιο της οικογένειας, άρχισα να εξασκώ την κοινωνικότητά μου, να έχω αλληλεπίδραση με άλλα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να φλερτάρω, να αφήνω να με φλερτάρουν ή και όχι, ανάλογα με την περίπτωση. Ηταν ωραία.
Θυμάσαι κάποια «επική» σκανδαλιά από την εφηβεία σου;
Είχαμε πάει ολοήμερη εκδρομή με το γυμνάσιο κι εγώ είχα άλλη επιλογή από το να είμαι με τους συμμαθητές μου. Eφυγα, λοιπόν, κι έκανα τα δικά μου. Μόνο που ξεχάστηκα και άργησα να γυρίσω και με έψαχνε όλο το σχολείο, με αποτέλεσμα να καλέσουν τους γονείς μου και να γίνει εκεί ένα «επικό» σκηνικό, το οποίο ωστόσο με μάζεψε αρκετά. Με έμαθε ότι πρέπει να προσέχω και να μη δίνω δικαιώματα, εκθέτοντας τον εαυτό μου και τους γονείς μου.
Τη δεκαετία του ’80 κυκλοφορούσες με μοτοσικλέτα, κάτι όχι και τόσο συνηθισμένο για μια κοπέλα εκείνη την εποχή.
Είναι αλήθεια αυτό. Δεν έβλεπες τότε πολλές γυναίκες να διασχίζουν τις λεωφόρους με enduro μηχανές. Ενιωσα μια τεράστια αίσθηση ελευθερίας όταν απέκτησα το πρώτο μου ποδήλατο στο δημοτικό και μπορούσα να πηγαίνω μόνη μου όπου ήθελα. Αργότερα βρήκα εύκολα «καταφύγιο» και στις μοτοσικλέτες, αφού ο μπαμπάς μου οδηγούσε κι εκείνος μηχανή, όπως και ο αδελφός μου, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε και σε αγώνες motocross. Ούσα κι εγώ σε αυτό το παρεάκι, έκανα τις γνωριμίες μου, οδηγώντας κάποιες μηχανές, μέχρι που απέκτησα και τη δική μου μέσα στα επόμενα χρόνια.
Αρχισες από τον χορό. Πώς «γεννήθηκε» αυτή η αγάπη;
Αρχισα τα μαθήματα 6 ετών. Ηταν κι αυτό κάτι μαγικό για μένα. Επαιρνα τρομερή έμπνευση από το μπαλέτο με τις απίστευτες αυτές μουσικές, όπως του Τσαϊκόφσκι, στις οποίες έβρισκαν καταφύγιο ο εγκέφαλος και η ψυχή μου. Από μικρή κατάλαβα ότι το μότο μου στη ζωή είναι η ελευθερία, γι’ αυτό και καταπιανόμουν με πράγματα που με έκαναν να νιώθω ελεύθερη. Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσα ποτέ κάτω από πίεση των γονιών μου να ακολουθήσω κάποια σπουδή που δεν θα με ενδιέφερε, απλά για να τους κάνω το χατίρι. Θα ήμουν πολύ δυστυχισμένη. Ευτυχώς, οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να κάνω κάτι που δεν ήθελα. Μπορεί, μάλιστα, ως λαϊκοί άνθρωποι που ήταν να μην έβλεπαν εξαρχής τον χορό με καλό μάτι, επηρεασμένοι προφανώς από κοινωνικές προκαταλήψεις της εποχής, ωστόσο όταν άρχισα να παίρνω υποτροφίες και βραβεία από την Πρότυπο Σχολή της Μαρίας Κανατσούλη, όπου φοιτούσα, άρχισαν κι εκείνοι να νιώθουν πιο ασφαλείς με την επιλογή μου.
Εργάστηκες ως χορεύτρια;
Ναι, το έκανα για έναν χρόνο, αλλά επειδή παράλληλα παρακολουθούσα μαθήματα μουσικής και φωνητικής και ήθελα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και στο τραγούδι, την ίδια περίοδο που χόρευα πέρασα κι από μια οντισιόν για τραγουδίστρια, πήρα τη δουλειά κι έτσι μεταπήδησα στον χώρο του τραγουδιού.
Ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος υπέγραψε το πρώτο σου hit, το «Σοκολατί». Πώς γνωριστήκατε;
Οταν άρχισα να δουλεύω ως τραγουδίστρια, στα πρώτα κέντρα όπου εμφανιζόμουν, είχα μικρή συμμετοχή στο on stage πρόγραμμα, κυρίως στην αρχή και σε κάποια ομαδικά acts όπου συμμετείχαμε όλοι οι τραγουδιστές. Παράλληλα όμως συνόδευα τα μεγάλα ονόματα, κάνοντάς τους φωνητικά πίσω από τη σκηνή και μένοντας εκεί σχεδόν όλο το βράδυ. Σε αυτή τη φάση λοιπόν με πλησίασε, μέσω της Αννας Βίσση, ο Μίλτος Καρατζάς, λέγοντάς μου ότι έφτιαχνε τότε μια νέα εταιρία στην Ελλάδα, την BMG, και θα ήθελε να υπογράψω εκεί ένα από τα πρώτα συμβόλαια. Πράγματι, ήμουν μέσα στα πρώτα πέντε δισκογραφικά συμβόλαια της BMG. Αρχισα τη δισκογραφία το 1989 με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο, που ήταν μεγάλο όνομα και είχε κάνει ήδη τότε επιτυχίες με την Πωλίνα, τη Μαντώ και την Αλέξια. Ετσι συστήθηκα στο κοινό με το «Σοκολατί» από το ντεμπούτο άλμπουμ μου «Το όνομά μου είναι Σοφία».
Κεφάλαιο Μιχάλης Ρακιντζής. Πώς μπήκε στη ζωή σου;
Του ανέθεσε η δισκογραφική μου εταιρία να μου κάνει τον δεύτερο δίσκο μου, πράγμα που έγινε. Με τον Μιχάλη δουλέψαμε για μήνες μαζί στο στούντιο και κάναμε το 1990 έναν καταπληκτικό δίσκο, που έχει μείνει διαχρονικός, με το τραγούδι «Μη μου μιλάς για καλοκαίρια» να παίζεται κάθε καλοκαίρι και όχι μόνο. Με είχε αγγίξει εξαρχής και περίμενα ότι θα έκανε επιτυχία. Βέβαια, δεν περίμενα τότε, πριν από 34 χρόνια, πως θα το άκουγα στα ραδιόφωνα ως τώρα. Δεν ήταν τόσο μεγάλες οι προσδοκίες μου. Με τον Μιχάλη Ρακιντζή ακολούθησε ακόμη ένας δίσκος, όπου συνέβη κάτι συγκλονιστικό: Με έφερε σε επαφή με τη διεθνούς φήμης ποπ τραγουδίστρια Μπόνι Τάιλερ με ένα τραγούδι, το ντουέτο «Πεθαίνω στην ερημιά/The dessert is in your heart», το οποίο θεωρώ αξιοσημείωτη στιγμή στην ελληνική δισκογραφία. Θα έλεγα το ίδιο ακόμη κι αν δεν το είχα τραγουδήσει εγώ.
Τι σου έμεινε από τη γνωριμία και τη συνεργασία σου με την Μπόνι Τάιλερ;
Μου έμεινε ότι είναι μια επαγγελματίας με χαρούμενο και ευθύ πρόσωπο και πολύ υπεύθυνη στη δουλειά της. Το κομμάτι το είπε συγκλονιστικά, κάθισε και το δούλεψε πολύ. Eκανε κάποιες πρόβες και παρουσία μας στο στούντιο και ήταν πραγματικά απολαυστικό να βλέπεις να προβάρει το τραγούδι σου η Μπόνι Τάιλερ. Hταν φανταστική εμπειρία η συνεργασία μας, όπως φανταστική εμπειρία ήταν και η περσινή, όταν την είδα σε μια συναυλία της στο Sunny Festival. Οταν ενημερώθηκε από τους ανθρώπους της ότι βρισκόμουν εκεί και ότι ήθελα να τη συναντήσω στο καμαρίνι της, με υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, ενώ αναφέρθηκε σε μένα και από τη σκηνή, λέγοντας ότι επιθυμεί να κάνουμε ξανά ένα τραγούδι μαζί. Πραγματικά είναι ένα πολύ γενναιόδωρο άτομο.
Κάποια στιγμή ασχολήθηκες με το λαϊκό τραγούδι, γεγονός που σατίρισες σε μεταγενέστερο ροκ κομμάτι σου. Θα ήθελες να το είχες αποφύγει;
Οχι, γιατί μου αρέσει πολύ να δοκιμάζω πράγματα στη ζωή μου και να βλέπω πώς νιώθω μέσα από αυτούς τους πειραματισμούς. Οταν βλέπω, λοιπόν, ότι κάτι δεν μου δίνει έμπνευση, δεν μου δημιουργεί την ανάταση που ενδεχομένως περίμενα να νιώσω στην ψυχή μου, μπορεί μετά να ατονήσω να ασχοληθώ ξανά. Δεν μπορώ να πω όμως ότι έχω μετανιώσει για πράγματα που έχω κάνει στα επαγγελματικά μου.
Πριν από λίγο καιρό έβγαλες ένα νέο τραγούδι, το «Απόψε είναι γιορτή», σε μουσική Δημήτρη Λιόλιου και στίχους δικούς του και δικούς σου. Ποια είναι η ιστορία του;
Ενιωθα ότι ήθελα να μοιραστώ με τον κόσμο κάτι που να τον βάλει σε όμορφα και χαρούμενα μονοπάτια γιορτής. Την τελευταία δεκαετία, ίσως και περισσότερο, περάσαμε οικονομική κρίση, capital controls, πανδημία, περάσαμε μια φάση που κλειστήκαμε στα σπίτια μας και στους εαυτούς μας. Θεώρησα, λοιπόν, ως υποχρέωσή μου να εμπνευστώ έναν στίχο που να ανεβάζει ψυχολογικά τον κόσμο. Εξ ου και το ρεφρέν που λέει «Απόψε είναι η γιορτή, παίζουν τα φώτα ρυθμικά, εσύ έχεις τα κλειδιά στο απέραντο και στην καρδιά μου. Απόψε είναι γιορτή, όλα τα φώτα δυνατά, έχεις τα κλειδιά στο αθάνατο και στα όνειρά μου».
Το τραγούδι μιλάει για εκείνους που, όσο κι αν πληγώθηκαν, συνεχίζουν να κάνουν ταξίδι καλοκαιρινό στον έρωτα και στη ζωή; Ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία;
Σε κάθε περίπτωση, γιατί τα τραγούδια που γράφω είναι βιωματικά. Εδώ βοήθησε βέβαια και ο Δημήτρης Λιόλιος. Νιώθω πολύ όμορφα που έγραψε μουσική αυτός ο καλλιτέχνης, που είναι ένα υπέροχο πλάσμα. Είμαστε χρόνια συνεργάτες, έχουμε πειραματιστεί πάνω σε πολλές μουσικές και τώρα τον ευχαριστώ από καρδιάς που εμπνεύστηκε ένα τραγούδι με ηχοχρώματα από τα 90s, κάτι που με κάνει να βαδίζω σε ασφαλή πεδία, αφού εκεί έλαμψα κι εγώ στα πρώτα μου μουσικά βήματα. Το κομμάτι κυκλοφορεί από την Panik Records και συνοδεύεται από ένα βιντεοκλίπ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονομέα.
Πώς σου αρέσει να περνάς την ημέρα σου;
Κάνω πολλά πράγματα: Ποτίζω και κλαδεύω τα λουλούδια μου, τους μιλάω. Ασχολούμαι με τα ζώα μου, σκυλάκια και γατάκια, με τα οποία έχουμε μια σχέση αγάπης και αγκαλιάς. Ακούω μουσική σε ένα στούντιο που έχω φτιάξει σε έναν ιδιαίτερο χώρο στο σπίτι μου. Εχω επαφές με φίλους και συγγενείς που λατρευόμαστε. Πηγαίνω στη θάλασσα καθημερινά. Λατρεύω να είμαι στην αγκαλιά της θάλασσας, είναι πολύ ανακουφιστικό από τις όποιες βαριές σκέψεις μπορεί να έχουμε όλοι μας σε πρακτικά ζητήματα. Μια σύντομη επίσκεψη στη θάλασσα σε λυτρώνει, προσωπικά μου δίνει και την αίσθηση ελευθερίας, που πάντοτε αποζητώ για να την κάνω δώρο στον εαυτό μου.
Πού μπορεί κάποιος να σε απολαύσει live αυτήν την εποχή;
Κάνω κάποια lives με τους Φίλους για Πάντα και συναυλίες με την Μπέσσυ Αργυράκη, αυτή την απίστευτη φωνάρα, που είναι πηγή ζωής και τόσο ερωτικό πλάσμα. Αρχίσαμε αρχές καλοκαιριού και προχωράμε δυνατά. Κάνουμε τρομερό ντουέτο πάνω στη σκηνή. Ο κόσμος αγαπάει τα 90s, του θυμίζουν ανέμελα πράγματα, τα χορεύουν μικροί και μεγάλοι. Πρόσφατα σε μια συναυλία μας στη Σαρωνίδα έδωσα το μικρόφωνο σε ένα κοριτσάκι 12 ετών, η οποία λέγεται Αμαρυλλίς, και τραγούδησε με πολύ ωραία φωνή τους αγγλικούς στίχους του «Πεθαίνω στην ερημιά». Υπάρχει και στα social μου αυτό το στιγμιότυπο (Sofia Arvaniti Β – facebook και Instagram). Ηταν πολύ συγκινητικό. Και λέω, τι άλλο να ζητήσω πια, πέρα από το να έχω την υγεία μου και εξελίσσομαι σαν άνθρωπος και σαν προσωπικότητα;