Σε μία Θεσσαλονίκη που καλλιτεχνικά έχει χάσει τον βηματισμό της, ο Κώστας Σκοπελίτης ξεχωρίζει, χρησιμοποιώντας τα χρώματα ως μέσο έκφρασης και υμνώντας τη γυναίκα σε κάθε πίνακά του!
- Aπο τη Σούζη Στεφανίδη
Τα έργα του κοσμούν με περηφάνια εικαστικούς και όχι μόνο χώρους στο εξωτερικό, με τον ίδιο να συνεχίζει να δημιουργεί εδώ, στην πόλη του, τη Θεσσαλονίκη.
Καλλιτέχνης γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Σε μένα σίγουρα υπήρξε η ορμή και η κλίση για τη ζωγραφική από μικρό παιδί. Το σχέδιο και η ζωγραφική ήταν κάτι που μου «έβγαινε» αβίαστα. Ο,τι έβλεπα από κόμικς και περιοδικά πολύ εύκολα το σχεδίαζα. Ακόμα και όταν το άφησα για λίγο στην άκρη, μεγαλώνοντας, όταν το έπιασα ξανά ήταν ακριβώς όπως πριν. Ετσι, λοιπόν, την τελευταία δεκαετία ασχολούμαι πλέον επαγγελματικά.
Πώς προέκυψε το στιλ που ακολουθείς στους πίνακές σου;
Αρχικά ξεκίνησα με ασπρόμαυρο στιλ. Ζωγραφίζω με μελάνι. Η βασική ιδέα είναι να δημιουργώ ζωγραφίζοντας πάνω σε σελίδες βιβλίων και εφημερίδων. Μέχρι αφίσα από τον δρόμο έχω χρησιμοποιήσει σε κάποια από τα έργα μου. Θέλω να δημιουργώ μία ιστορία πάνω σε μία άλλη ιστορία και το αποτέλεσμα να είναι μία καινούργια ιστορία.
Τα έργα σου κυρίως πωλούνται στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;
Προωθώ τη δουλειά μου κυρίως διαδικτυακά και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχω μεγάλο μέρος πελατών από το εξωτερικό. Παράλληλα συνεργάζομαι με γκαλερί με έδρα το εξωτερικό. Εχω συνεργαστεί κατά καιρούς στο Λονδίνο,στο Σαν Τροπέζ. Τώρα έχω μία συνεργασία στη Βαρσοβία. Εχω συνεργαστεί όμως και σε όλη την Ελλάδα και την Αθήνα.
Το κοινό της Θεσσαλονίκης θεωρείται φιλότεχνο σήμερα έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κοινωνία;
Σίγουρα είναι, όχι όπως παλιά όμως. Εχουν αλλάξει αρκετά τα πράγματα στον κόσμο της Θεσσαλονίκης. Αναπολώ τη Θεσσαλονίκη των 80s και των 90s. Η πόλη έχει χάσει τον βηματισμό της. Θα την ήθελα λίγο πιο εξωστρεφή, λίγο πιο ενημερωμένη. Η Θεσσαλονίκη σήμερα είναι μία «γκρι» πόλη. Θα την ήθελα λίγο πιο «χρωματιστή», όπως τα έργα που δημιουργώ.
Από τι εμπνέεσαι στην πόλη, ώστε να δημιουργείς;
Εμπνέομαι από οτιδήποτε! Από μία κοπέλα που μπορεί να δω στον δρόμο, από μία φωτογραφία, από μία κατάσταση που μπορεί να συμβαίνει.
Μέσα από τους πίνακές σου θα έλεγα ότι υμνείς τις γυναίκες. Ποια είναι η γυναίκα του σήμερα μέσα από τα μάτια σου;
Το γυναικείο πρόσωπο μου είναι πιο ενδιαφέρον και πιο χρήσιμο, γιατί είναι πιο εκφραστικό. Μπορεί να δείξει πολλά περισσότερα συναισθήματα και μέσα από αυτό να εκφραστώ κι εγώ περισσότερο. Στα έργα μου ζωγραφίζω τη γυναίκα ή τον άνθρωπο γενικά έτσι όπως θα τον ήθελα να είναι σήμερα. Οι άνθρωποι πλέον είναι πιο φοβισμένοι, έχουμε περάσει πολλά τα τελευταία χρόνια και το αποτέλεσμα είναι να είμαστε πιο κλεισμένοι, και εσωτερικά αλλά και πρακτικά.
Ποια είναι τα ποιοτικά στοιχεία των πελατών που αποφασίζουν να αποκτήσουν ένα έργο που θα κοσμήσει το σπίτι ή το γραφείο τους;
Εχω ποικίλο κοινό, κυρίως όσο αναφορά τις εθνικότητες. Εχω δώσει έργα μου από τη Βραζιλία και το Πόρτο Ρίκο μέχρι το Χονγκ Κονγκ. Συνήθως ηλικιακά δεν είναι νεαρός κόσμος. Είναι πιο ώριμες ηλικίες, από 35 μέχρι 60 ετών, θα έλεγα.
Η τέχνη πρέπει να είναι λίγο… ακαταλαβίστικη για να είναι τέχνη;
Η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι έχει καθιερωθεί στο μυαλό του κόσμου. Παρόλα αυτά δεν με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο αυτή η προσέγγιση. Τέχνη μπορεί να θεωρηθεί οτιδήποτε το οποίο έχει δημιουργηθεί από κάποιον καλλιτέχνη και προκαλεί συναισθήματα σε κάποιον άλλον που το βλέπει. Σήμερα όλοι αναζητούμε το κάτι διαφορετικό, το κάτι παραπάνω, ωστόσο δεν σημαίνει πάντα πως θα είναι άξιο λόγου και θαυμασμού.
Παλαιότερα η πόλη υπήρξε καλλιτεχνικά και πολιτιστικά στο επίκεντρο. Σήμερα;
Σήμερα, δυστυχώς, έχει μείνει πίσω. Υπάρχει μόνο η νοσταλγία ενός όμορφου χτες και η δυσφορία ενός σήμερα χωρίς ταυτότητα. Γίνονται μεν κάποιες προσπάθειες, αλλά όλα πολύ περιορισμένα. Το κοινό στην πόλη μάλλον αναζητεί άλλου είδους ερεθίσματα πλέον.