Πώς είναι να μοιράζεσαι την ίδια σκηνή με τον Τόλη Βοσκόπουλο; Να κάνεις κοινά καλλιτεχνικά σχέδια με τον Μίκη Θεοδωράκη; Να γιορτάζεις τα γενέθλιά σου παρέα με τη Μάρθα Καραγιάννη; Να συνεργάζεσαι με τον Μίμη Πλέσσα και τον Κώστα Καζάκο; Να συζητάς από καρδιάς με τη Ζωή Λάσκαρη; Ο Γιώργος Βάλαρης τα έχει ζήσει όλα αυτά.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Συμπορεύτηκε με τις παραπάνω προσωπικότητες του πολιτισμού και οι επαφές του μαζί τους τον διαμόρφωσαν ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Τα τελευταία 15 χρόνια ο γνωστός σκηνοθέτης, ηθοποιός και παραγωγός πρωταγωνιστεί στα θεατρικά δρώμενα μέσα από υπερπαραγωγές που «σπάνε» ταμεία και, όπως αποκαλύπτει σήμερα στην «Espresso», παράλληλα με την επανάληψη της παράστασης «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας», ετοιμάζεται να ανεβάσει για τρίτη φορά την «Ομορφη Πόλη». Παράλληλα έχει στα σκαριά ένα φιλόδοξο τηλεοπτικό πρότζεκτ, με πιθανό πρωταγωνιστή τον σταρ του Netflix Μικέλε Μορόνε.
Γεννήθηκες στη Βενεζουέλα, μεγάλωσες στο Αγρίνιο. Τι μνήμες έχεις από αυτά τα δύο μέρη;
Από τη Βενεζουέλα δεν έχω σχεδόν καθόλου μνήμες, γιατί έζησα εκεί μέχρι τα πέντε μου χρόνια. Από το Αγρίνιο θυμάμαι πολλά, το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, τα παιχνίδια στη γειτονιά, το σχολείο.
Ξαναπήγες στη Βενεζουέλα από τότε;
Οχι, δυστυχώς. Ενώ είναι μια πανέμορφη χώρα, όλα αυτά τα χρόνια ταλαιπωρείται από τα καθεστώτα και ένα ταξίδι εκεί θεωρείται μάλλον… επικίνδυνη αποστολή. Περιμένω μήπως φτιάξουν κάπως τα πράγματα και καταφέρω επιτέλους να πάω να δω το μέρος όπου γεννήθηκα.
Η ενασχόληση με την υποκριτική και τη σκηνοθεσία υπήρξε μονόδρομος για σένα;
Ναι. Από μικρός σκεφτόμουν να γίνω ηθοποιός. Ακόμη κι όταν αποφάσισα να σπουδάσω κάτι άλλο, επέλεξα την Αγγλική Φιλολογία, που θα μπορούσα να τη συνδυάσω με την υποκριτική, μια και είναι πολύ χρήσιμη για τις μεταφράσεις που κάνω στα έργα που ανεβάζω στο θέατρο. Ετσι, σπούδασα Αγγλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ, το οποίο τελείωσα σχεδόν παράλληλα με τη σχολή του Εθνικού.
Ανάμεσα στους δασκάλους σου στη δραματική σχολή ήταν και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Πώς ήταν να σε διδάσκει αυτός ο σπουδαίος καλλιτέχνης;
Στη δική μου φουρνιά του Εθνικού ήταν ο δάσκαλος που μας σημάδεψε όλους με την παρουσία του. Τον θυμόμαστε με τεράστια αγάπη και σεβασμό, γιατί μας έμαθε από την αρχή πως, πέρα από το ταλέντο, πρέπει να κρατάμε και το ήθος. Ετσι κινήθηκε κι ο ίδιος στη μακρά και αξιοσημείωτη πορεία του: με σπουδαίο ήθος και υποκριτική δεινότητα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μας έλεγε «να είστε πρώτα καλά παιδιά και μετά καλοί ηθοποιοί». Αυτό το έχω κρατήσει και αποτελεί για εμένα οδηγό στην επαγγελματική μου ζωή. Ηταν ο πρώτος μου «φάρος» ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος.
Η πρώτη σου μεγάλη επιτυχία στο θέατρο ποια ήταν;
Σαν διασκευαστής – μεταφραστής ήταν «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» στο Παιδικό Στέκι του Εθνικού, το 2006. Ακολούθησαν και άλλες επιτυχημένες παραστάσεις, αλλά θα έλεγα πως μια κορυφαία στιγμή μου ήταν το «Naked Boys Singing», το 2009, ένα μιούζικαλ από το εξωτερικό, ιδιαίτερα πρωτοπόρο και ρηξικέλευθο, με ξεχωριστά μηνύματα, που σηματοδότησε και την πρώτη μου παραγωγή. Παίχτηκε για τρεις σεζόν και ήταν μια εποχή μεγάλης δόξας, μας σταματούσαν στον δρόμο, γινόταν χαμός.
Ποια είναι η αγαπημένη σου απ’ όλες τις δουλειές που έχεις κάνει;
Η «Ομορφη Πόλη». Εγινε αρχικά το 2020, ανέβηκε ξανά το 2022 και πρόκειται να επαναληφθεί από τη νέα χρονιά, τον Ιανουάριο του 2025, στο Παλλάς, κάτι που ανακοινώνω σήμερα μέσω της συνέντευξής μας. Ως αγαπημένες μου δουλειές ακολουθούν μετά τα δύο κινηματογραφικά μιούζικαλ που αναβίωσα στο θεατρικό σανίδι, «Μαριχουάνα Stop!» και «Γοργόνες & Μάγκες».
Εχεις συμπορευτεί καλλιτεχνικά με τεράστιες προσωπικότητες της τέχνης. Θα σου λέω ονόματα και θα μου λες τι έχεις κρατήσει από τον καθένα. Ξεκινάμε:
Τόλης Βοσκόπουλος
Μεγάλο σχολείο σεμνότητας και αγάπης προς τους συναδέλφους του. Στεκόταν πολύ συγκινητικά δίπλα στους νεότερους με το κύρος που είχε και παράλληλα μια νεανικότητα που διέθετε, αλλά και με μια ταπεινότητα συνταρακτική.
Μίμης Πλέσσας
Κορυφαίος της μουσικής, καλλιτεχνική ιδιοφυΐα. Κυριάρχησε στη μουσική μας εκπαίδευση μέσω του κινηματογράφου. Τα έργα του άγγιζαν ιδιαίτερα το λαϊκό συναίσθημα, κάτι που συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Μίκης Θεοδωράκης
Υπήρξε καθοριστικός για την εξέλιξή μου. Για εμένα είναι σαν να μην «έφυγε» ποτέ, αισθάνομαι πως με έχει… στοιχειώσει με το φως του. Ετυχε να συνδεθούμε στενά, με εμπιστεύτηκε πολύ και με αγάπησε ιδιαιτέρα. Κάναμε πολλά κοινά σχέδια και για το μέλλον, τα οποία δυστυχώς μας τα ξερίζωσε η πανδημία. Ενας ογκόλιθος ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης, που κάθε του κουβέντα υπήρξε κι ένα μάθημα για εμένα. Μια προσωπικότητα που θαύμασα και εξακολουθώ να θαυμάζω, ένας πολιτικός ηγέτης, αλλά και αγωνιστής του έθνους. Τον έχω «φάρο» για τη δύναμή του, το καλλιτεχνικό του σθένος και το μεγαλείο της ψυχής του.
Κώστας Καζάκος
Σχεδιάζαμε να κάνουμε κάτι σπουδαίο μετά την «Ομορφη Πόλη», αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε. Ενιωσα απέραντο θαυμασμό όταν συνεργαστήκαμε, για τη σπουδαιότητα της υποκριτικής του, τη σθεναρότητα της προσωπικότητάς του, τη θεατρική του καλλιέργεια και τη μόρφωσή του γενικότερα. Επίσης, ήταν πολύ γενναιόδωρος, έξυπνος και ιδιαίτερα οξυδερκής ως καλλιτέχνης, όπως και όλοι οι προηγούμενοι που αναφέραμε.
Μάρθα Καραγιάννη
Πολύ αγαπημένη! Με τη Μάρθα, την οποία θαύμαζα πάντοτε, κατάφερα να συνεργαστούμε και μάλιστα να κάνει την τελευταία της θεατρική εμφάνιση σε δική μου δουλειά, στο έργο «Η μαμά είπε μη!», το 2013. Συνδεθήκαμε πολύ από τότε, κάναμε πολλές φορές μαζί τα γενέθλιά μας γιατί ήταν κοντά, έδινε πάντοτε το «παρών» στις πρεμιέρες μου, παρότι δεν έβγαινε συχνά, σε γενικές γραμμές, κι εγώ έπαιρνα τη γνώμη της για τα έργα που ανέβαζα. Ηταν ένα αστείρευτα μπριόζικο πλάσμα, με μια αμεσότητα που σε κέρδιζε, έναν αυθορμητισμό παιδικό και ιδιαίτερα γοητευτικό, αφού συνδυαζόταν με την ωριμότητα ενός ενήλικα που ζούσε για την τέχνη και αγαπούσε τη ζωή.
Υπάρχει κάποιος της «παλιάς φρουράς» που ήθελες ή και σχεδίαζες να συνεργαστείς μαζί του αλλά δεν πρόλαβες;
Η Ζωή Λάσκαρη. Κάναμε συχνά παρέα τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής της και είχα αρχίσει να γράφω ένα έργο για εκείνη, αλλά δεν προλάβαμε. Ηθελα πολύ να συνεργαστώ μαζί της, μου άρεσαν αυτός ο αυθορμητισμός και η θεατρική τρέλα που είχε, που ήταν πάνω από τα συμβατικά.
Φέτος επέστρεψες στο Embassy Τheater με την επανάληψη της παράστασης «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας».
Είναι ένα παγκόσμιο μιούζικαλ, μια τεράστια επιτυχία κινηματογραφική και θεατρική, που έχει παιχτεί σε πολλές χώρες, ξεκινώντας από το Broadway και το West End. Είμαι πολύ περήφανος που συνδέθηκα με αυτό το έργο, το σκηνοθέτησα, έκανα την απόδοσή του στα ελληνικά και συνεργάστηκα με ένα ωραίο επιτελείο ικανών συντελεστών. Το μιούζικαλ αυτό απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους, έχει σπουδαία μουσική, αλλά και πολύ ιδιαίτερα νοήματα. Περνάει μηνύματα, μιλάει για τη δύναμη της αγάπης προς έναν στόχο. Είναι γενικά μια πολύ ωραία παραγωγή, με εντυπωσιακή τεχνολογία και digital σκηνικά, σε ένα θέατρο, στο κέντρο του Κολωνακίου, που από πέρυσι που άνοιξε τις πόρτες του σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Χαίρομαι που το εγκαινίασα εγώ. Η πρεμιέρα μας έγινε στις 22 Νοεμβρίου και οι παραστάσεις θα διαρκέσουν μέχρι τις 5 Ιανουαρίου, οπότε αποτελεί μια πολύ ωραία πρόταση ψυχαγωγίας για όλη την οικογένεια μέσα στις γιορτές. Στη συνέχεια «Ο Τσάρλι» θα ανηφορίσει στη Θεσσαλονίκη, στο Ράδιο Σίτυ.
Πώς είναι να δουλεύεις με παιδιά, όπως οι πρωταγωνιστές σου Σπύρος Ντούγιας και Γιώργος Καραμολέγκος;
Τα λατρεύω τα παιδιά, ειδικά αυτά τα παιδιά. Είναι πανέξυπνα και ταλαντούχα, δεν με παίδεψαν καθόλου, δούλεψαν με ζήλο και ενθουσιασμό σαν ενήλικοι επαγγελματίες.
Το καλοκαίρι σε είχε εντοπίσει ο φακός στη Μύκονο με τον σταρ του Netflix Μικέλε Μορόνε; Κουβεντιάσατε το ενδεχόμενο συνεργασίας;
Βρεθήκαμε με αφορμή ένα πρότζεκτ που συζητούσαμε καιρό πριν και που τον ενδιαφέρει. Είναι μια πολύ μεγάλη παραγωγή που βρίσκεται σε εξέλιξη, μια σειρά που έχω στα σκαριά και στην οποία θέλω να πρωταγωνιστήσει. Αναμένουμε!
Επειτα από τόσο μεγάλες θεατρικές επιτυχίες γιατί ο Γιώργος Βάλαρης δεν είναι στην τηλεόραση;
Γιατί δεν είχα καθόλου χρόνο και δεν με ενδιέφερε. Ημουν και είμαι πολύ απασχολημένος. Δεν νομίζω ότι χωράνε δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη, εγώ κάνω πρωταθλητισμό στο θέατρο με μεγάλες παραγωγές, δεν γίνονται εύκολα οι επιτυχίες. Στόχος μου, πέρα από τη σπουδαιότητα μιας παράστασης, είναι να είναι και επιτυχημένη. Ετσι, δεν μου επέτρεπε μέχρι τώρα ο χρόνος μου να κάνω και τηλεόραση. Αν δρομολογηθεί μια σειρά όπως αυτή που σου ανέφερα πριν, η οποία θα είναι απαιτητική και ακριβή, τότε θα μείνω εκτός θεάτρου για καιρό, ίσως και δύο χρόνια, ώστε να την υλοποιήσω. Δεν είμαι από αυτούς που ξεπετάνε τις δουλειές για να κάνουν πολλά πράγματα παράλληλα.
Την Επίδαυρο την ονειρεύεσαι; Θέλεις να βρεθείς εκεί με μια παράστασή σου;
Δεν ξυπνάω και κοιμάμαι με αυτό. Περισσότερο ονειρεύομαι να βρεθώ μια μέρα σε σκηνή του Broadway, στην Αμερική. Ωστόσο τους μεγάλους χώρους θα ήθελα να τους «συναντήσω» στην πορεία μου, όπως ξεκίνησα με το Ηρώδειο. Μου αρέσουν γενικά οι μεγάλοι χώροι και η συνδιαλλαγή με πολύ κοινό. Δε μου αρέσουν τόσο τα μικρά θέατρα, μου δημιουργούν ασφυξία.
Γίνεται πολύς λόγος τα τελευταία χρόνια για τις εναλλακτικές διασκευές των αρχαίων έργων στην Επίδαυρο. Πολλές φορές το κοινό έχει αντιδράσει κιόλας. Ποια είναι η άποψή σου;
Εγώ είμαι υπέρ του σεβασμού στα κείμενα. Είναι ό,τι πιο σημαντικό σε μια παράσταση. Τώρα, αν κάποιος έχει τη μαγκιά να κάνει κάτι εναλλακτικό δίχως να αλλοιώσει τα μηνύματα, θα του πω «μπράβο». Μέχρι στιγμής, όμως, δεν το έχω δει αυτό. Προσωπικά αποφεύγω να παρακολουθώ τέτοιου είδους παραστάσεις γενικά, όχι μόνο στην Επίδαυρο, με ξενίζουν πολύ.