❱❱ Σπάει (από το ησυχαστήριό του) 60 ολόκληρα χρόνια σιωπής
❱❱ Οι νύχτες με τη Λάσκαρη, ο φόβος για τη Βουγιουκλάκη, οι κλίκες της Finos Film και ο παραλίγο «βιασμός» κόρης ηθοποιού με εντολή του ΦώσκολουΑπό τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
Έπρεπε να περάσουν 60 ολόκληρα χρόνια για να δώσει ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης, ο πιο ακριβοθώρητος ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου, την πρώτη του συνέντευξη.
Ο γόης της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, ο οποίος με μόλις 12 ταινίες στο ενεργητικό του κατάφερε να γίνει σταρ στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της Ζωής Λάσκαρη, του Αλέκου Αλεξανδράκη και του Κώστα Βουτσά, αυτοβιογραφείται στην «Espresso»…
Η συνάντησή μας έγινε μακριά από την πολύβουη Αθήνα, στο ησυχαστήριό του στην Πελοπόννησο, εκεί όπου ζει μόνιμα τα τελευταία 15 χρόνια. Φιλόξενος, μας καλωσορίζει ποτίζοντας τους ιβίσκους του και μας μιλάει για όλα: για την Αλίκη και το «Δόλωμα», για τη Ζωή Λάσκαρη και τα γλέντια τους, αλλά και για το κλάμα που έριξε όταν εκείνη έφυγε από τη ζωή, για τις κλίκες που υπήρχαν στη Finos Film, για την κόντρα του με τον Νίκο Φώσκολο…
«Ήταν, νομίζω, το timing που με έκανε να δώσω αυτή τη συνέντευξη. Δεν έχω ξαναδώσει. Δεν με ενδιαφέρει η δημοσιότητα. Δέχομαι στον τηλεφωνητή κάθε χρόνο δεκάδες προτάσεις για εμφανίσεις, για συνεντεύξεις. Γιατί να δώσω; Δεν έχει κανένα νόημα. Και θέλω μια εξυπηρέτηση: καταχώρισε τα στοιχεία του βιογραφικού μου στο ίντερνετ, γιατί δεν ξέρω καθόλου από τεχνολογία, απλά για να υπάρχουν» μας λέει χαριτολογώντας.
«Δεν ξέρω γιατί μου κρύβουν χρόνια στο ίντερνετ και παντού, αλλά είμαι γεννημένος στις 4 Αυγούστου 1940» μας λέει και αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεών του.
«Ο πατέρας μου ήταν φαντάρος όταν γεννήθηκα και δούλευε ως εργολάβος ελαιοχρωματιστής. Γεννήθηκα στην Αθήνα, στην περιοχή Σόνια της λεωφόρου Αλεξάνδρας, και αυτό που θυμάμαι αμυδρά ως παιδί του πολέμου είναι το καταφύγιο που υπήρχε πίσω από την τουαλέτα που είχαμε στην αυλή, αλλά και το πλιγούρι που τρώγαμε κάθε μέρα» αναφέρει.
«Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, ο πατέρας μου εργαζόταν στα σκηνικά της κινηματογραφικής εταιρίας Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης και τα καλοκαίρια με έπαιρνε μαζί του. Έκανα όλες τις δουλειές. Αυτό ήταν θείο δώρο, γιατί μετέπειτα με τα χέρια μου έφτιαχνα τα πάντα και ήμουν και πολύ καλός μαθητής, αλλά μπήκα από μικρός στη Σχολή Σταυράκου και δεν μπόρεσα να ζήσω έντονα τα μαθητικά μου χρόνια. Ωστόσο, το παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω… δεσπότης (γέλια)».
Η πρώτη ταινία του Βουλγαρίδη ήταν οι «Νύχτες στο Μιραμάρε» του 1961 και αυτό που θυμάται έντονα είναι ότι, επειδή ο Κώστας Πρέκας είχε απίστευτο σώμα, λόγω της ενασχόλησής του με τον αθλητισμό, εκείνος ντρεπόταν να βγάλει τα ρούχα του στις σκηνές που έπρεπε.
«Εγώ χρωστάω πάρα πολλά από την καριέρα μου στον διευθυντή παραγωγής της κινηματογραφικής εταιρίας του Δαμασκηνού – Μιχαηλίδη, τον Βύρωνα Παπαμιχάλη. Εκείνος με συμβούλευε για όλα. Ο πατέρας μου δεν ήθελε ούτε να ακούσει για το επάγγελμα που ακολούθησα. Όταν με είδε έξω από τη Σχολή Σταυράκου, έφυγα από το σπίτι… Και ξαφνικά με βρήκε ο Γιώργος Θεοδοσιάδης και μου είπε: “Η Ελσα Βεργή ανοίγει θέατρο, θες να έρθεις να κρατάς το μικρόφωνο;”. Φυσικά και άδραξα την ευκαιρία.
Βουβό πρόσωπο
Το μόνο που έκανα ήταν να πατάω το κουμπί στο κασετοφωνάκι και να παίζει η μουσική. Ξαφνικά στο σενάριο βρίσκεται και ένα βουβό πρόσωπο, ένας ναύτης τον οποίο μου πρότειναν να τον κάνω εγώ». Από τα χρήματα που κέρδισε από τον ρόλο, νοίκιασε διαμέρισμα και η ζωή του άρχισε να παίρνει τον δρόμο της…
Το όνειρο για τον Βαγγέλη Βουλγαρίδη δεν άργησε να πάρει σάρκα και οστά, όταν μετά τις «Νύχτες στο Μιραμάρε» τον κάλεσαν στη Finos Film. «Με είχε συμβουλεύσει ο Βύρων Παπαμιχάλης να μη δώσω αμέσως θετική απάντηση στην πρόταση που θα μου έκαναν. Ζήτησα, λοιπόν, στον Μάρκο Ζέρβα να του απαντήσω την επομένη. Στην ταινία “Νύχτες στο Μιραμάρε” είχα πάρει 7.000 δραχμές. Πήγα την άλλη μέρα και του ζήτησα 30.000. “Τι λες, ρε, είσαι καλά;” μου απάντησε. Τελικά μου έδωσε 27.000 δραχμές. Γύρισα στο σπίτι των γονιών μου και, μόλις με είδε η μάνα μου με τα χρήματα στο χέρι, μου είπε: “Παιδί μου, τα λεφτά είναι δικά σου, κάνε τα ό,τι θέλεις. Σου δίνω μια συμβουλή: Αν όχι τα μισά, το ένα τρίτο κρύψ’ το και ξέχασέ το”. Και έτσι έκανα σε όλη μου τη ζωή. Δεν είχα ούτε χόμπι ούτε πάθη. Πληρωνόμουν καλά και κρατούσα τα χρήματά μου. Τα μόνα χρήματα που χαλούσα ήταν στα ρούχα» τονίζει.
Αναρωτιόμαστε γιατί ο ρόλος του σε όλες τις ταινίες ήταν αυτός του καλού παιδιού. «Ισως λόγω του παρουσιαστικού μου που ήταν γλυκό… Μου έβαλαν τη “σφραγίδα” του καλού παιδιού και δεν με άφηναν να παίζω άλλους ρόλους». Οντας πρωταγωνιστής της Finos, υπήρξε το άπιαστο όνειρο για τα κοριτσόπουλα, που έκοβαν τα περιοδικά με τη φωτογραφία του και την έκρυβαν κάτω από το μαξιλάρι τους. «Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πιο ακραία ένδειξη θαυμασμού γιατί δεν ήμουν άνθρωπος που κρυβόμουν. Το πρωί πήγαινα με το τρόλεϊ, το τραμ ή τον ηλεκτρικό στις θεατρικές μου πρόβες. Εκανα μια δουλειά και τίποτα άλλο» μας λέει.
Οι ξέφρενες νύχτες με τη Λάσκαρη, ο «νόμος 4.000» που τους καθιέρωσε και ο θάνατος της που τον γονάτισε
Με τη Ζωή Λάσκαρη, τη Ζωίτσα του, έπαιξαν σε μερικές από τις πιο εμπορικές καλλιτεχνικά και εισπρακτικά ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου: «Νόμος 4000», «Ο κατήφορος», «Μερικοί το προτιμούν κρύο», όπου και οι δύο καθιερώθηκαν ως πρωταγωνιστές.
«Τη Ζωίτσα τη γνώρισα πριν αρχίσουμε τα γυρίσματα… Ηταν πολύ έντιμη απέναντι στους συντρόφους της και πολύ σπουδαία ηθοποιός. Ηταν γλεντζού, της άρεσε να γελάει και να κάνει και τους άλλους να περνάνε ωραία μαζί της. Φεύγαμε από το κλαμπ που είχαμε ξενυχτήσει στον Αγιο Κοσμά και πηγαίναμε απευθείας για γυρίσματα στον Φίνο. “Ο
Κατήφορος” κι εμένα και της Ζωίτσας μάς έδωσε την ώθηση για να κάνουμε ένα όνομα. Ομως η ταινία που μας καθιέρωσε ήταν ο “Νόμος 4000”. Περιττό να σου πω τι γινόταν στους δρόμους, στους κινηματογράφους με τη συγκεκριμένη ταινία… Τότε οι σταρ χτίζονταν με ιδρώτα και πλήρωνες για να τους δεις. Τώρα τους έχεις μέσα στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, παντού» μας λέει και, όταν φτάνει να μιλήσει για τον θάνατό της, κλαίει.
«Ο θάνατος της Ζωής με γονάτισε. Κάτι έσπασε μέσα μου… Ηταν σύμβολο η Ζωίτσα και ο Θεός τής έκανε ένα δώρο: την πήρε στον ύπνο, χωρίς να καταλάβει το παραμικρό. Ολοι επιθυμούμε να φύγουμε με τον ίδιο τρόπο. Ομως, θα πω και ένα ψιλοπαράπονο που είχα από εκείνη: όταν μιλούσε για τις ταινίες που παίξαμε μαζί, ποτέ δεν ανέφερε το όνομά μου. Δεν ξέρω γιατί. Θέλω να είναι καλά εκεί όπου είναι, γιατί ήταν πολύ καλή ψυχή».
Η Αλίκη, το «Δόλωμα» και οι κλίκες στη Finos
Στο «Δόλωμα», την ταινία που έσπασε ταμεία με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης είχε ήδη «ψηθεί» ως ηθοποιός και όλοι μιλούσαν για εκείνον. Ωστόσο, στην καλλιτεχνική του πορεία δεν ήταν όλα ρόδινα.
«Είμαι Θεσσαλονίκη, στο Γ’ ΣΣ και υπηρετώ εκεί φαντάρος. Σε αυτό το διάστημα έρχεται στην πόλη ο Μάρκος Ζέρβας, η Μάρθα η Καραγιάννη και άλλοι για να γυρίσουν μια ταινία. Σκέψου ότι τότε είχαμε καθημερινή τηλεφωνική επικοινωνία με τον Φίνο. Εκείνος λοιπόν δίνει εντολή, αν ήθελα και μπορούσα, να έπαιζα έναν ρόλο. Διαβάζω το σενάριο και διαπιστώνω ότι είναι μια ανόητη φάρσα, την οποία στο τέλος ο Φίνος δεν τη διένειμε καν από τη δική του εταιρία. Λέω, λοιπόν, του Ζέρβα ότι δεν μπορώ να παίξω, γιατί είμαι φαντάρος κ.λπ. Εκείνος, όμως, παίρνει τον Φίνο και του λέει: “O Βουλγαρίδης μού είπε ότι δεν δέχεται να παίξει και να πας να…”. Και εκεί που μιλούσαμε καθημερινά με τον Φίνο, διαπιστώνω μια παγωμάρα. Ούτε τηλεφωνήματα ούτε τίποτα για μέρες ολόκληρες. Παίρνω άδεια και κατεβαίνω στη Finos Film. Περίμενα στο φουαγιέ πάνω από τέσσερις ώρες, με σκοπό να δω τον ίδιο. Και τελικά τον πετυχαίνω. Με κοιτάζει και μου λέει: “Οποιος με βρίζει δεν έχει θέση εδώ μέσα”. Επαθα σοκ. Τον κοιτάζω στα μάτια και του λέω: “Με ξέρεις πώς μιλάω και τι ανατροφή έχω. Αν πιστεύεις όσα σου είπαν, φεύγω και δεν ξανάρχομαι”. Περνάνε οι κακές μέρες, έρχομαι ξανά στην Αθήνα και μου κάνει πρόταση ο ίδιος ο Φίνος για το “Δόλωμα”. Ήταν μια ταινία κομμένη και ραμμένη πάνω στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μιλάμε για υπερπαραγωγή. Στην αρχή, όταν μου προτάθηκε να τη γυρίσω, δεν δέχτηκα. Είχα ακούσει πολλά κακά για εκείνη και φοβόμουν. Το έκανα όμως και τα γυρίσματα ήταν συγκλονιστικά! Γνώρισα έναν γλυκύτατο Αλέκο Αλεξανδράκη, που όμοιός του δεν θα ξαναπεράσει. Απίστευτος ηθοποιός και, από την άλλη, πέρασα συγκλονιστικά με την Αλίκη. Ενα γλυκύτατο πλάσμα, μια απόλυτη επαγγελματίας. Εγώ πήγαινα 6.00 το πρωί στα γυρίσματα και εκείνη ήταν έτοιμη, ντυμένη και βαμμένη ώρες πριν!».
Προτού βάλουμε τελεία στο κεφάλαιο «Finos Film», τον ρωτάμε γιατί έφυγε από εκεί. «Γιατί υπήρχαν… κλίκες. Από εκεί πήγα στον Δαμασκηνό – Μιχαηλίδη. Και παρόλο που ήμουν στο ζενίθ της καριέρας μου, δεν φοβήθηκα μήπως καταστραφώ. Ηδη η τηλεόραση είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα της βήματα».
Με τη Λαμπέτη
Στη συνέχεια έπαιξε στο θέατρο στο πλευρό της Ελλης Λαμπέτη, που τη θεωρεί «κορυφαία προσωπικότητα και πάνσοφη», ενώ λίγο αργότερα έγινε ο παρουσιαστής στη θρυλική σειρά της κρατικής τηλεόρασης «Λούνα Παρκ» του Γιάννη Δαλιανίδη, αφήνοντας εποχή!
Αν του δινόταν η ευκαιρία να γυρίσει τον χρόνο πίσω, πού θα τον σταματούσε; «Πουθενά. Μου αρκεί ότι τα έζησα και πέρασαν. Ηθελα από κάποια στιγμή και μετά να ηρεμήσω. Τώρα οι ταινίες μας που παίζονται στην τηλεόραση αναγράφονται ως “του καλού ελληνικού κινηματογράφου”. Τότε όμως μας περνούσαν γενιές δεκατέσσερις» λέει και παίρνει θέση και για τις διασκευές των ταινιών εκείνης της εποχής σε θεατρικές παραστάσεις. «Δεν σου κρύβω ότι με ενοχλεί. Απογυμνώνονται οι περισσότεροι ηθοποιοί, γιατί οι πρωτότυπες ταινίες παίζονται ακόμα και μπαίνουν σε όλα τα σπίτια».
Φτάνει, όμως, η ώρα να τον ευχαριστήσουμε για την τιμή που μας έκανε να μας υποδεχτεί στο σπίτι του και να μας μιλήσει ύστερα από τόσα χρόνια. «Εγώ σας ευχαριστώ, που ασχοληθήκατε μαζί μου. Η ζωή μου είναι πλέον ένα… αρχαιολογικό εύρημα. Ευχαριστώ όλους όσοι με αγάπησαν και θέλουν να μάθουν για τη ζωή μου, αλλά τους λέω ότι υπάρχουν πολλά νέα ταλαντούχα παιδιά σε αυτό, τον χώρο που αυτή η χώρα πρέπει να τους δώσει την ευκαιρία να αναδειχτούν…»
