Το μόντελινγκ, η καριέρα στην υποκριτική, η αντίδρασή της σε χυδαία σεξουαλική παρενόχληση και το μυστικό της «αιώνιας» νιότης της
Από τον Νίκο Νικόλιζα
Είναι αναμφισβήτητα η γυναίκα χωρίς ηλικία. Οσα χρόνια κι αν περάσουν από πάνω της, δεν την αγγίζουν. Κάποτε τα περιοδικά έγραφαν: «Δύο γυναίκες μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο: η Σαπουντζάκη και η Φιλίνη».Και, πράγματι, η Ελένη Φιλίνη θα μπορούσε να πάρει τον τίτλο της γυναικάρας στην Ελλάδα. Αρχισε σε πολύ μικρή ηλικία να ασχολείται με τον χώρο του θεάματος και κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να παραμείνει όχι μόνο αξιοπρεπής στη θέση που της αρμόζει, αλλά και να έχει πάντα δουλειά είτε ως μοντέλο είτε ως ηθοποιός ή ως τραγουδίστρια. Είναι ένα κράμα πολλών ταλέντων μαζί, και σίγουρα ξεχωρίζει. Αυτό το διάστημα πρωταγωνιστεί στο «Καρέ του έρωτα» του Κώστα Πρετεντέρη, σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, ενώ παράλληλα κάνει και live εμφανίσεις στον Μαγεμένο Αυλό μαζί με τον Τάκη
Κωνσταντακόπουλο. Σε έναν απολογισμό ζωής, σήμερα μιλάει για τα παιδικά της χρόνια στην Κόρινθο, για το μόντελινγκ, την υποκριτική τέχνη, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις που έχει δεχτεί, αλλά και για τις εμφανίσεις της…
Τι θυμάστε περισσότερο από τα παιδικά σας χρόνια;
Όταν είσαι παιδί, είσαι παιδί και βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Είμαι μοναχοπαίδι. Ωρίμασα αρκετά γρήγορα εγώ. Γιατί ο μπαμπάς μου έπαθε μια οικονομική καταστροφή όταν εγώ ήμουν πέντε ετών. Είχε εστιατόρια στην Κόρινθο. Ετσι, όταν πάθαμε την οικονομική
καταστροφή, αναγκαστήκαμε να φύγουμε ως οικογένεια από την Κόρινθο και να έρθουμε στην Αθήνα. Εκεί πήγα σχολείο. Ο μπαμπάς πάλεψε περίπου δύο χρόνια στην
Αθήνα, δεν τα κατάφερε και αναγκάστηκε να φύγει στον Παναμά για δουλειά. Εκεί ήταν αρκετοί συγγενείς μας κι έτσι μπόρεσε και ορθοπόδησε. Κάθε μήνα μάς έστελνε χρήματα για να ζήσουμε. Ολο αυτό δεν ήταν τόσο ευχάριστο για μένα. Μου έλειπε πάρα πολύ από τη ζωή
μου, όπως και να το κάνουμε. Ερχόταν κάθε δύο τρία χρόνια στην Ελλάδα. Οταν μας έπαιρνε τηλέφωνο, έτρεμε η γη κάτω από τα πόδια μου. Νόμιζα πως γινόταν σεισμός από τη χαρά μου να του μιλήσω. Ηταν δύσκολα χρόνια για μένα αυτά. Στην Ελλάδα επέστρεψε μόνιμα όταν εγώ ήμουν 20 ετών. Φαντάζεστε πόσο μεγάλη ήταν η έλλειψη του πατέρα από τη ζωή μου; Από την άλλη, η μαμά μου ήταν γεννημένη για μαμά. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι γεννιούνται. Και η ίδια πίστευε πως, αν δεν είχε κάνει παιδί, θα ήταν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
Στο σχολείο ήσασταν καλή μαθήτρια;
Πρώτη σε όλα, με επαίνους, χωρίς να ήμουν… φύτουλας (γέλια). Τα έπαιρνα με τη μία. Οι καθηγητές μου με προόριζαν για δικηγόρο και τέτοια. Εμένα όμως μου άρεσαν ο χορός, το θέατρο και όλα αυτά τα επαγγέλματα των τεχνών.
Το μικρόβιο της υποκριτικής πώς το «κολλήσατε»;
Δεν ξέρω. Από πέντε ετών είχα πει στους δικούς μου ότι θέλω να γίνω χορεύτρια και ηθοποιός. Γεννήθηκα με το «μικρόβιο» αυτό! Ως τα 15 πήγαινα χορό. Εκεί λοιπόν στη σχολή ήρθε μια κυρία που ζητούσε κοπέλες για πασαρέλα. Κι έτσι με πήραν και έκανα μόντελινγκ. Αυτό το έκανα μόνο για το χαρτζιλίκι. Η δασκάλα μου, επειδή ήταν μέσα σε όλα τα θεάματα και τα τηλεοπτικά προγράμματα, με έπαιρνε και πήγαινα σε όλα όσα γίνονταν. Ετσι, αρχικά έπαιξα κάτι πολύ μικρά ρολάκια. Μόλις τελείωσα το σχολείο, πήγα για σπουδές στη δραματική σχολή με συμμαθητές τη Λίλα Καφαντάρη, τον Παύλο Χαϊκάλη, την Ισμήνη Καλέση και πολλούς άλλους.
Συνήθως οι ηθοποιοί της δεκαετίας του ’80 και του ’90 αποδοκιμάζουν τις συμμετοχές τους στις βιντεοκασέτες…
Το βίντεο για μένα ήρθε μετά. Πρώτα ήρθαν το θέατρο και ο κινηματογράφος. Από εκεί με έμαθαν. Το βίντεο ήταν τότε ό,τι σήμερα η ιδιωτική τηλεόραση. Κράτησε μόλις πέντε χρόνια, μέχρι που ήρθαν τα ιδιωτικά κανάλια. Τότε ο κόσμος σε επέλεγε. Τώρα σε επιβάλλουν μέσω της τηλεόρασης. Από την άλλη, για μένα δεν ήταν φτηνό ως πρόγραμμα. Αντιθέτως, υπήρχαν προσεγμένες δουλειές. Αλλωστε μην ξεχνάτε πως ακόμα και σήμερα τις ταινίες
του ’80 τις βλέπεις ευχάριστα και γελάς. Τα υπόλοιπα τα έλεγαν και τα λένε οι δήθεν. Δεν θα ξεχάσω, ήμουν μαθήτρια στη δραματική σχολή και κάποιοι ψευτοκουλτουριάρηδες επέκριναν τους ηθοποιούς των ασπρόμαυρων ταινιών αλλά και τις ίδιες τις ταινίες της
δεκαετίας του ’60. Ντροπή!
Κάνατε δουλειές για τις οποίες μετανιώσατε εκ των υστέρων;
Δεν μετάνιωσα για καμιά δουλειά που έκανα, γιατί όλες ήταν αξιοπρεπείς, με πολύ αξιόλογους συναδέλφους! Θα μπορούσα να είχα κάνει 70 ταινίες, αντί για 20 που έκανα.
Ομως έκανα αυτές που θεωρούσα σωστές!
Από όλους του συνεργάτες με τους οποίους παίξατε και έχουν φύγει από τη ζωή ποιος σας λείπει περισσότερο;
Στο θέατρο έχω παίξει με όλα τα ιερά τέρατα. Από τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, ως τον Κώστα Βουτσά, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τη Μάρω Κοντού και τον Βασίλη Τσιβιλίκα. Ημουν τυχερή που τους πρόλαβα στις δόξες τους, όταν το κοινό έκανε ουρές για να μας δει. Μου λείπουν όλοι και νομίζω λείπουν και από το κοινό. Δυστυχώς όλοι αυτοί είναι αναντικατάστατοι. Σήμερα λυπάμαι, όλα είναι ένα fast food!
Σας έβαλαν τρικλοποδιές;
Αλίμονο. Αν και το επάγγελμά μας είναι δουλειά συνόλου, αποδεικνύεται ότι δεν είναι για όλους έτσι. Δυστυχώς!
Με το #MeToo τι σχέση έχετε;
Το #MeToo υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Μην τρελαθούμε, δεν ανακαλύψαμε τώρα την Αμερική. Εγώ έχω μιλήσει εδώ και 20 χρόνια για τις παρενοχλήσεις που έχω δεχτεί, για τις δουλειές που έχασα γιατί δεν ενέδωσα. Θα είχα κάνει πολύ περισσότερα και διαφορετικά
πράγματα αν είχα ενδώσει όπως κάποιοι ήθελαν. Και τότε είχα μιλήσει ανοιχτά, απλά σήμερα ζούμε σε μια υποκριτική εποχή. Τι έχει κάνει αυτή η κοινωνία για τους παιδεραστές και τους παιδόφιλους που αλωνίζουν τις χώρες χωρίς να πληρώνει κανείς τίποτα;
Ποια ήταν η πιο ακραία πράξη σεξουαλικής παρενόχλησης που δεχτήκατε;
Δυστυχώς δεν ήταν μία φορά. Ήταν πολλές. Πάντα σηκωνόμουν και έφευγα προσπαθώντας να είμαι ήρεμη. Μια φορά όμως σήκωσα ένα μπουκάλι και το έφερα στο κεφάλι ενός «κυρίου». Οταν η εξουσία είναι σε λάθος χέρια, δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις!
Υπάρχει κάποιο μυστικό και κρατιέστε τόσο νέα; Γιατί συνήθως αυτό λένε…
Δεν έκανα ποτέ καταχρήσεις στη ζωή μου. Αν και ήμουν καπνίστρια, το έχω κόψει εδώ και 20 ολόκληρα χρόνια. Ποτέ δεν έχω πιει ούτε ποτό ούτε και ουσίες.
Αρα είναι το DNA;
Και η μάνα μου και ο πατέρας μου είχαν το ίδιο καλούπι με εμένα. Αρα ίσως είναι το DNA!
Εχετε καλή σχέση με τον… καθρέφτη;
Ούτε καλή ούτε κακή. Φυσιολογική. Οι ρυτίδες είναι η ζωή μου. Είναι αυτά που έχω ζήσει!
Εχετε κάνει λάθη στη ζωή σας;
Αν ήμουν πιτσιρίκα τώρα, θα έφευγα και θα πήγαινα στον πατέρα μου που έλειπε τόσα χρόνια από κοντά μου. Αυτό tο έχω μετανιώσει. Επίσης δεν θα στενοχωριόμουν για
πράγματα που έχω στενοχωρηθεί επαγγελματικά!
Εχετε πληρωθεί καλά σε σχέση με το όνομά σας;
Εχω πληρωθεί ελάχιστα σε σχέση με όσα έχω κάνει, αλλά και σε σχέση με το όνομά μου. Ποτέ δεν ήμουν καλή στα οικονομικά. Δεν νομίζω ότι ο καλλιτέχνης μπορεί μόνος του να είναι καλός και στα οικονομικά. Γι’ αυτό και στο εξωτερικό υπάρχουν για όλους τους καλλιτέχνες μάνατζερ!
Βγάλατε χρήματα από το επάγγελμά σας;
Οχι. Απλά ζούσα πάντα αξιοπρεπώς χωρίς να μου λείπει τίποτα.
Εχετε κρατήσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας την προσωπική σας ζωή. Γιατί αυτό;
Γιατί δεν με αντιπροσωπεύει αυτός ο τρόπος ζωής. Ωστόσο, δεν μπορώ να κρίνω αυτούς που το κάνουν. Καθένας πορεύεται με τα δικά του ιδανικά και θέλω!
Η ομορφιά σας έπαιξε ρόλο στην επαγγελματική σας πορεία;
Την εποχή που βγήκα εγώ έπρεπε καθένας μας να αποδείξει ότι έχει ταλέντο, αλλά και τα προσόντα για να πορευτεί. Σήμερα η ομορφιά είναι διαβατήριο. Τότε δεν ήταν. Ηταν λίγο επικίνδυνα για εμάς εκείνα τα χρόνια!