Επικό, αιματοβαμμένο φινάλε για το «Κάνε ότι κοιμάσαι» της ΕΡΤ, που καθήλωσε τους πάντες με ένα συγκλονιστικό επεισόδιο, και τα θριαμβευτικά σχόλια… έπεφταν βροχή στο twitter!
- Από τη Μαρία Ανδρέου
Με την αυλαία να πέφτει, η «Espresso» συνομίλησε με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, ο οποίος συγκλόνισε ως καθηγητής Νικόλας Καλλίρης, αλλά και με τον Λευτέρη Πολυχρόνη, τον οποίο οι τηλεθεατές είδαν ως τον «κακό» της ιστορίας, που εκτυλίσσεται σε ένα περιθωριακό σχολείο – στον ρόλο του Μηνά, του σκληρού της συμμορίας.
Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στο «Κάνε ότι κοιμάσαι»;
Είπα το «ναι» γιατί μου άρεσε το σενάριο. Είδα ότι η σειρά αυτή έχει όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει μια καλή δουλειά, γιατί ακούω διάφορα περίεργα γύρω γύρω. Εγώ θέλω να κάνω τη δουλειά μου στις ώρες που χρειάζεται και να μη στρεσάρομαι. Η σειρά στελεχώθηκε με καλούς επαγγελματίες και γι’ αυτό είχε και τα καλά αποτελέσματα.
Μπούλινγκ και βία στα σχολεία. Το μήνυμα της σειράς ποιο είναι; Να μην εφησυχαζόμαστε και να είμαστε σε εγρήγορση;
Δυστυχώς, η σκληρή πραγματικότητα όχι μας ξεπερνάει μόνο, αλλά και μας προλαβαίνει κιόλας. Δηλαδή, μετά λύπης μου το λέω, ζούμε σε μια πολύ θλιβερή και άγρια εποχή. Ναι, η σειρά έδειξε πολύ δυσάρεστες σκηνές με τα πιτσιρίκια. Κάποιες φορές σκεφτήκαμε και αναρωτηθήκαμε μήπως στη σειρά κάνουμε κάτι υπερβολικό… Αλλά μετά βλέπαμε τα δελτία ειδήσεων και συνέβαινε πάντα κάτι τρις χειρότερο.
Θα πάτε για δεύτερο κύκλο;
Ναι, και με χαρά!
Οταν πήρατε τον ρόλο του καθηγητή Καλλίρη, τι είπατε μέσα σας; Υπάρχουν τέτοιοι φωτεινοί καθηγητές σήμερα; Πνευματικοί άνθρωποι;
Για μένα η λέξη «δάσκαλος» είναι δεύτερη πιο αγαπημένη μετά τη λέξη «μάνα». Ενας δάσκαλος μπορεί να κάνει θαύματα. Ο Καλλίρης είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τους νέους, τα παιδιά, τη δουλειά του και έχει μια φιλοσοφία ζωής ότι το καλό έχει πάντα δύναμη. Το καλό είναι βραδυφλεγές, αργεί. Το κακό είναι άμεσο. Υπάρχει πάντα η δύναμη του καλού, όμως, και το καλό νικά.
Διαβάστε επίσης: Το γκέι φιλί στο φινάλε της σειράς «Κάνε ότι κοιμάσαι»
Είδαμε ότι και ο Καλλίρης συγχώρεσε τη Βικτώρια, αν και μέλος της συμμορίας, και έδωσε σ’ αυτήν και στον εαυτό του την ευκαιρία να δημιουργήσουν μια ερωτική σχέση. Η συγγνώμη είναι φάρμακο;
Πρώτα απ’ όλα είναι φάρμακο για αυτόν που τη δίνει. Είναι λύτρωση… Το να κρατάς πράγματα μέσα σου σε διαλύει.
Ο γάμος του Καλλίρη με την Ευαγγελία απέτυχε. Τον σκότωσαν τα μυστικά και τα ψέματα της γυναίκας του;
Εδώ τα μυστικά σκότωσαν την ίδια την Ευαγγελία.
Υλη, εύκολος πλουτισμός, χρήμα. Η σειρά τα φωτογραφίζει ως την αιτία πολλών κακών…
Απληστία, θα έλεγα. Τα «μπράβο» ανήκουν στον Γιάννη Σκαραγκά που σκέφτηκε το σενάριο. Αν δεν είχαμε ένα καλό κείμενο, τι θα παίζαμε;
Περάστηκαν, όμως, μηνύματα-γροθιά στο στομάχι και για την οπλοκατοχή. Δεν είναι, άραγε, επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε βλέποντας στην Αμερική να μπαίνουν μαθητές στις αίθουσες και να σκοτώνουν με όπλα συμμαθητές τους;
Δυστυχώς, είναι ζέοντα αυτά τα θέματα και άλλη μία φορά μπράβο στην ΕΡΤ που ασχολείται με πράγματα που καίνε.
Γιατί αυτός ο ήρωας είναι τόσο βίαιος;
Γιατί ο Μηνάς δεν έχει αγαπηθεί. Αν ο Μηνάς είχε αγαπηθεί έστω από τη Βικτώρια, θα είχε άλλο τέλος. Ισως…
Πώς ήταν αυτές οι σκηνές για σένα με τους αλλεπάλληλους φόνους υποκριτικά;
Παρά πολύ δύσκολες! Εψαχνα να βρω τρόπο να τον δικαιολογήσω. Η έλλειψη αγάπης έκανε τον Μηνά τέρας. Για μένα αυτός ο άνθρωπος από τη στιγμή που σκοτώνει παιδιά είναι άρρωστος ψυχικά και βαθιά δυστυχής. Δεν άντεχε την ευτυχία των άλλων. Στον αντίποδα του κακού είναι η παιδεία. Μόνο με τον πολιτισμό μπορεί να ξεφύγει ο άνθρωπος από τα ταπεινά του ένστικτα.
Πού έγιναν τα γυρίσματα;
Οι σκηνές κράτησαν δύο εβδομάδες, τα γυρίσματα, δηλαδή, του τελευταίου επεισοδίου. Εγιναν στα Μελίσσια, στο εγκαταλειμμένο Ναυτικό Νοσοκομείο.
Εχεις κρατήσει όπλο ξανά; Εχεις παίξει τόσο κακό ρόλο στο παρελθόν;
Είχα «σκοτώσει» τον Γιώργο Καραμίχο στη σειρά «Ηλιος». Και στις «Αγριες μέλισσες» είχα σκοτώσει. Η φυσιογνωμία μου, φαίνεται, η φάτσα μου εμπνέει τους σκηνοθέτες για να μου δίνουν τον ρόλο του κακού. Θυμάμαι ήμουν στα γυρίσματα και με πήρε η φίλη μου η Αγγελική. Της λέω μέσα στην τρέλα μου «συγγνώμη που δεν έχω έρθει στο τραπέζι, σκοτώνω ένα παιδάκι και έρχομαι». Λέω μετά «τι της είπα;». Μαύρο χιούμορ για να εκτονωθώ, να διασωθώ!