Ξεκίνησε την πορεία της στη δημοσιογραφία από το διεθνές ρεπορτάζ, ενώ πάνω από δύο δεκαετίες έμπαινε σχεδόν καθημερινά στα σπίτια των τηλεθεατών μέσα από τα δελτία ειδήσεων που παρουσίαζε.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Η Μάρω Λεονάρδου υπήρξε μία από τις πιο γνώριμες φιγούρες στην ιδιωτική τηλεόραση μέχρι και το 2011, οπότε και αποφάσισε να ολοκληρώσει αυτόν τον κύκλο, μπαίνοντας πια δυναμικά στα μονοπάτια της συγγραφής – έναν χώρο διαφορετικό, όπου κατάφερε επίσης να ξεχωρίσει.
Το τελευταίο της βιβλίο, που έχει τίτλο «Ο κύριος Μ» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός, είναι ένα μυθιστόρημα για ένα ορφανό παιδί από τα Κύθηρα που με τη βοήθεια πέντε ξωτικών, του Χρήματος, της Ματαιοδοξίας, της Τύχης, της Εμπνευσης και του Γονιδίου, γίνεται δημοσιογράφος, παρουσιαστής ειδήσεων και καναλάρχης… Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που, όπως αναφέρει η ίδια στις εξομολογήσεις της στη σημερινή «Espresso», ξεκίνησε σαν ένας εσωτερικός μονόλογος για όσα βίωσε η ίδια στο «ταξίδι» της στη δημοσιογραφία και στην τηλεόραση.
Γεννηθήκατε στη Σερβία, συγκεκριμένα στο Βελιγράδι. Εχετε εικόνες στη μνήμη σας από εκεί;
Επιστρέψαμε δύο χρόνια αργότερα, οπότε ως παιδί δεν θυμάμαι τίποτα. Επισκέφθηκα το Βελιγράδι πρόσφατα και το λάτρεψα. Είναι η πόλη που έχει γλιτώσει από την παγκοσμιοποίηση και την Ε.Ε. και ακόμη διατηρεί το δικό της χρώμα. Βρήκα παρ’ όλα αυτά το σπίτι στο οποίο μου είχαν πει ότι γεννήθηκα, στη Στραχινίτσε Μπάνε, και ήταν αρκετά συγκινητικό.
Πώς θα περιγράφατε τα παιδικά σας χρόνια;
Μοναχικά, καθότι μοναχοπαίδι χωρισμένων γονιών. Δεν μου έλειψε τίποτα. Εμαθα ωστόσο από πολύ μικρή να πορεύομαι μόνη μου, να αποφασίζω μόνη μου, να στηρίζομαι στον εαυτό μου. Πιθανότατα να ακούγεται σκληρό για ένα παιδί, δεν ήταν όμως και τόσο φοβερό. Είχε και μεγάλη ελευθερία.
Κεφάλαιο εφηβεία: ήρεμη δύναμη ή… επαναστάτρια;
Δεν έζησα εφηβεία, γιατί δεν ένιωσα ποτέ ότι πρέπει να επαναστατήσω για κάτι. Ημασταν πολύ φιλελεύθερο σπίτι, με πολλές ελευθερίες και προχωρημένες ιδέες. Εγώ, πάλι, ήμουν πάρα πολύ σοβαρή και αυστηρή, διάβαζα υπερβολικά πολύ (μέχρι σήμερα), ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, είχα πάρα πολλά ενδιαφέροντα και χόμπι. Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να κάνω όσα κάνουν συνήθως οι έφηβοι.
Σπουδάσατε Γαλλική Φιλολογία και προτού ακόμη πάρετε το πτυχίο σας βρεθήκατε στο διεθνές ρεπορτάζ της «Μεσημβρινής». Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στη δημοσιογραφία;
Τίποτα. Αρχισα να δουλεύω στη «Μεσημβρινή» στα 19 μου, ενώ ήμουν ακόμη φοιτήτρια, επειδή γνώριζα ξένες γλώσσες και γραφομηχανή. Ηταν ένας εύκολος τρόπος για μένα να βγάζω χρήματα. Και από τότε ήταν αρκετά για την ηλικία μου. Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα ότι το διεθνές ρεπορτάζ μού παρείχε μια τεράστια καθημερινή γνώση του σύγχρονου κόσμου και της πολιτικής. Οπως έλεγα χαρακτηριστικά, «με πληρώνουν για να μαθαίνω όσα δεν θα μάθουν ποτέ οι υπόλοιποι».
Αν δεν ήταν στον ίδιο χώρο ο πατέρας σας, ο Γιώργος Λεονάρδος, θα είχατε διαφορετικό επαγγελματικό προσανατολισμό;
Είναι βέβαιο.
Σειρά μετά την εφημερίδα είχε η τηλεόραση. Τι θυμάστε από την πρώτη σας μέρα μπροστά στο «γυαλί»;
Επειδή το «γυαλί», και συγκεκριμένα η παρουσίαση ειδήσεων και όχι η δημοσιογραφία γενικότερα, ήταν εν μέρει ένα παιδικό όνειρο, όταν πρώτη φορά βρέθηκα στο «γυαλί», ήμουν ενθουσιασμένη, χωρίς καθόλου τρακ. Και θυμάμαι να λέω από μέσα μου, στον εαυτό μου, «επιτέλους ήρθε η ώρα σου».
Μετρήσατε παραπάνω από 20 χρόνια στην ιδιωτική τηλεόραση. Τι κρατάτε και τι… πετάτε από αυτή την περίοδο;
Μέτρησα 21, για την ακρίβεια. Κρατάω αυτό που ανέφερα και παραπάνω. Με πλήρωναν για να μαθαίνω όσα δεν θα μάθαιναν ποτέ οι άλλοι. Κρατάω όσα έμαθα, λοιπόν, κρατάω αυτή τη μοναδική ικανότητα που μου έδωσε η τηλεόραση να αποφασίζω σωστά σε δευτερόλεπτα. Γιατί στην τηλεόραση δεν παίζεις. Ολα μετριούνται με δευτερόλεπτα και πρέπει να είσαι σωστός και ακριβής όσον αφορά τον χρόνο αλλά και τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσεις. Τουλάχιστον, εγώ έτσι έμαθα προτού η απέραντη αερολογία των παραθύρων (και καλά, σχολιασμός των πάντων) κατακτήσει τον χώρο. Καμιά φορά λέω ότι κι εμείς «στον αέρα» είμαστε σαν τους πιλότους. Σε δέκα δευτερόλεπτα μπορείς να ρίξεις το αεροπλάνο, αν κάνεις λάθος. Κρατάω επίσης την αμεσότητα μεγάλων γεγονότων που τα ζούσαμε σαν να ήμασταν εκεί, τη στιγμή που γίνονταν στις απευθείας μεταδόσεις κι αυτό έχει μια μαγεία (και αδρεναλίνη!). Πετάω στα σκουπίδια όσους άχρηστους και αμόρφωτους μόλυναν τον χώρο, επειδή ήταν εκεί μόνο για τη δόξα, την αναγνωρισιμότητα, ίσως και τα χρήματα, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι ασκούσαν λειτούργημα. Και πετάω επίσης (για την ακρίβεια, δεν τις θυμάμαι καν) τις αδικίες που γίνονταν, όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε πολλούς άλλους, όσον αφορά την αξιοκρατία, τα ωράρια, τις βάρδιες.
Ποια έχετε καταγράψει στο μυαλό σας ως την πιο όμορφη και ποια ως την πιο δύσκολη στιγμή σας on air;
Δύσκολες ήταν οι ατελείωτες ώρες ζωντανής μετάδοσης του πρώτου πολέμου στον Περσικό. Μπορεί να έφταναν και τις 9 κάποιες φορές, τα ξενύχτια και τις βάρδιες.
Η πιο όμορφη… ίσως το πρώτο μου δελτίο στον ΑΝΤ1, το πρώτο δελτίο όταν είχα κάνει μετεγγραφή στο Mega, δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό κάτι συγκεκριμένο. Περνούσαμε ωστόσο και καλά, με τα παιδιά στο κοντρόλ, τους τεχνικούς. Επειδή ήταν πολλές οι ώρες και ειδικά στις δύσκολες βάρδιες και στα ξενύχτια, υπήρχε πολλές φορές και συντροφικότητα, με χιούμορ και αγάπη.
Επί σειρά ετών «μπαίνατε» καθημερινά στα σπίτια του κόσμου. Σας άλλαξε η αναγνωρισιμότητα; Υπήρξαν φορές που θέλατε να περνάτε απαρατήρητη;
Ποτέ δεν θεώρησα ότι κάνω κάτι σημαντικό λόγω αναγνωρισιμότητας. Πέρασαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω τι κάνω. Και είναι γεγονός ότι δεν είναι και τόσο φοβερό. Επειδή είμαι στην πραγματικότητα ελάχιστα κοινωνική και ντροπαλή, το γεγονός ότι μου μιλάνε έξω χωρίς να με ξέρουν μου έδωσε την αφορμή και την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους, να τους πλησιάσω, να μάθω πράγματα για τη ζωή που αλλιώς δεν θα γνώριζα. Οσο για το «απαρατήρητη», είμαι τόσο ξεκάθαρη στη ζωή μου, δεν κρύβω κάτι, οπότε δεν με νοιάζει στ’ αλήθεια. Στην πραγματικότητα, δεν βλέπω αν με κοιτάνε ή όχι.
Ο κόσμος που σας αναγνωρίζει σήμερα στον δρόμο σάς λέει ότι έχετε λείψει από την TV; Θα επιστρέφατε με μια ενδιαφέρουσα πρόταση;
Ναι, κάποιοι το λένε. Αλλά δεν θα επέστρεφα για κανέναν λόγο. Ο κύκλος έκλεισε.
Πώς σας φαίνεται σήμερα η τηλεόραση; Τι λείπει και τι περισσεύει από αυτήν; Ποιες εκπομπές ή σίριαλ παρακολουθείτε εσείς;
Δεν έχω τηλεόραση από το 2011 που έφυγα. Και δεν μου λείπει τίποτα. Δεν παρακολουθώ εκπομπές ούτε σίριαλ. Μόνο Νetflix στον υπολογιστή.
Η συγγραφή βιβλίων πώς άρχισε; Ηταν ένα όνειρο που είχε μείνει στην άκρη λόγω της τηλεόρασης; Τι αγαπάτε πιο πολύ στη λογοτεχνία;
Η συγγραφή βιβλίων πάντα ήταν στο μυαλό μου. Αρχισε το 2008, όταν είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο και αποφάσισα να βάλω στο χαρτί (στο κομπιούτερ, για την ακρίβεια) τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν στο κεφάλι μου. Αγαπώ την παγκόσμια λογοτεχνία. Για την ακρίβεια, μ’ αρέσουν οι ιστορίες. Οι περίεργες, διαφορετικές ιστορίες απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Και οι ήρωες.
Εχετε σπουδάσει και αστρολογία. Παίρνετε αποφάσεις σύμφωνα με το ωροσκόπιό σας;
Οχι, ποτέ. Είμαι πολύ κακή αστρολόγος και δεν τα καταφέρνω τόσο καλά.
Είστε μητέρα τριών παιδιών. Πώς είναι η σχέση σας μαζί τους και τι σας ανησυχεί πιο πολύ για το μέλλον τους στις «τρελές» εποχές που διανύουμε;
Νομίζω πως έχουμε μια καλή σχέση. Δεν με ανησυχεί τίποτα. Τους έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη, άλλωστε εγώ τα μεγάλωσα. Και τι θα πει «τρελές» εποχές; Πότε ο κόσμος ήταν νορμάλ;
Το νέο βιβλίο σας «Ο κύριος Μ» μιλάει για ένα παιδί από τα Κύθηρα που με τη βοήθεια πέντε ξωτικών γίνεται δημοσιογράφος, παρουσιαστής και καναλάρχης… Ηταν η εμπειρία σας από την τηλεόραση που σας ενέπνευσε;
Ναι, ξεκίνησε σαν εσωτερικός μονόλογος για όσα έζησα….
Το Χρήμα, η Ματαιοδοξία, η Τύχη, η Εμπνευση και το Γονίδιο είναι τα πέντε ξωτικά στο βιβλίο… Ποιο οδήγησε τα δικά σας βήματα;
Και τα πέντε!
Εχετε αφιερώσει το βιβλίο στον πρώην σύζυγό σας Γιώργο Νταούλη. Πώς πετύχατε μια ισορροπημένη σχέση έπειτα από ένα διαζύγιο;
Δεν υπάρχει συνταγή. Είμαστε καλοί άνθρωποι και οι δύο και δεν έχουμε κακίες.
Εχετε κι έναν εγγονό, που τον αποκτήσατε πολύ νέα. Πώς είναι η «γιαγιά Μάρω» απέναντί του; Διαφέρει από τη «μαμά Μάρω»;
Δεν νομίζω. Επειδή ακριβώς ήμουν πολύ νέα και ήταν και τα παιδιά μου μικρά, όταν γεννήθηκε, είναι μάλλον κάτι σαν το τέταρτο παιδί.