Εχει πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες θεατρικές παραγωγές και σε επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, με πιο γνωστή τη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου, όπου άφησε το στίγμα της μέσα από τον εμβληματικό ρόλο της Τατιάνας Δράκου. Η Καλλιόπη Ευαγγελίδου, κόρη της Βίλμας Τσακίρη και του Γιάννη Ευαγγελίδη, ζει εδώ και χρόνια στις Σέρρες με τον σύζυγό της και τα τρία παιδιά τους. Εκεί, στον τόπο της μητέρας της, όπου αποφάσισε να μετακομίσει ξαφνικά το 2003, ενεπλάκη με την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Εγινε πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, το οποίο υπηρέτησε επίσης ως καλλιτεχνική διευθύντρια, ηθοποιός και σκηνοθέτρια, ενώ συνεργάστηκε επί σειρά ετών και με το ΚΘΒΕ σε σημαντικές παραστάσεις. Μέσα σε όλα αυτά βρήκε τον χρόνο να εμπλουτίσει και τις σπουδές της, παίρνοντας πτυχίο από το Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου. Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές η Καλλιόπη Ευαγγελίδου κατέβηκε υποψήφια με την Πλεύση Ελευθερίας, δηλώνοντας σήμερα στην «Espresso» πως παραμένει στο πλευρό της Ζωής Κωνσταντοπούλου. «Με ενδιαφέρει η δραστηριότητα στα κοινά, δεν το βλέπω σαν πολιτική σε τοπικό επίπεδο. Οταν κάτι δεν μου αρέσει, θέλω να επέμβω, θέλω να πάω και να βοηθήσω» μας εξηγεί σχετικά λίγο πριν από το ξεκίνημα της συνέντευξής μας.
Πώς ήταν να μεγαλώνεις δίπλα σε δύο αγαπημένους ηθοποιούς, τον Γιάννη Ευαγγελίδη και τη Βίλμα Τσακίρη;
Είχε κάποιες ιδιαιτερότητες. Καταρχάς όλη μας η ζωή ήταν γύρω από το θέατρο. Περνούσαμε πολύ χρόνο εκεί, είτε στα παρασκήνια είτε κάνοντας δουλειές σε περιοδείες του μπαμπά μου. Φυσικά, οι άλλοι αναγνώριζαν τους γονείς μου, ειδικά τον μπαμπά μου τότε. Τη μαμά μου την αναγνωρίζουν περισσότερο τώρα που είναι μεγαλύτερη. Τα παιδιά μου έχουν χαρεί πιο πολύ την επωνυμία της, γιατί έκανε αρκετά σίριαλ και οι συμμαθητές τους εντυπωσιάζονταν. Με τον πατέρα μου γινόταν χαμός παλιότερα. Οπου πηγαίναμε του έδειχναν μεγάλη αγάπη. Πάντα μας χαμογελούσαν, μας εξυπηρετούσαν.
Νονά σου ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου. Τι θυμάσαι από εκείνη;
Η νονά ήταν εξαιρετικός και ιδιαίτερος άνθρωπος. Τη δεκαετία του ’80 κυκλοφορούσε με ένα στρατιωτικό τζιπάκι, ανοιχτό γύρω γύρω. Είχε έρθει στο σπίτι να με δει και θυμάμαι τα παιδιά να τρέχουν γύρω από το αυτοκίνητο και μετά να την ακολουθούν μέχρι το σπίτι. Μπήκε στο σπίτι, θυμάμαι, κι από πίσω της μπήκαν 20-30 άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, που θέλανε να τη δουν. Ηταν καλή νοικοκυρά, μαγείρευε καταπληκτικά και της άρεσαν οι δουλειές. Πήγαινα στη Βάρκιζα να τη δω κι έμενα εκεί. Είχε έναν μικρό κήπο που τον φρόντιζε μόνη της. Και ο Γιώργος, ο άντρας της, ήταν υπέροχος άνθρωπος. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε. Τη φώναζε Ειρήνη. Εχω να θυμάμαι πολλά. Δεν με επηρέασε στο να γίνω ηθοποιός. Με επηρέασε όμως στην απλότητα και την αμεσότητα γενικώς. Στο να μην παίζεις ότι είσαι ηθοποιός ούτε στη σκηνή ούτε στη ζωή.
Υπήρξε περίοδος στην εφηβεία που έκανες την… επανάστασή σου;
Ημουν ένα παιδί αρκετά υπάκουο και καλή μαθήτρια, αλλά είχα και πολύ αντιδραστικές στιγμές. Ημουν και εξακολουθώ να είμαι πνεύμα αντιλογίας, θέλω να κάνω το αντίθετο από τους άλλους και κάποιες ιδιαίτερες επιλογές μου μπορεί ακόμα και να σοκάρουν. Είχα μια δύσκολη εφηβεία, με αρκετές συγκρούσεις. Εφυγα από το σπίτι μόλις έγινα 18 και δούλεψα από την πρώτη στιγμή. Δουλεύω στο θέατρο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Εχω κάνει τα πάντα σε σχέση με το θέατρο: ταξιθεσία, ταμείο, φροντιστήριο σκηνικών, υποβολείο, κόλλημα αφίσας… Αυτό έκανα και παράλληλα με τις σπουδές μου στη Φιλοσοφική, πολύ πριν πάω στη δραματική σχολή. Τη χρειαζόμουν τη δουλειά γιατί έπρεπε να συντηρώ το δικό μου σπίτι. Στη Φιλοσοφική έφτασα μέχρι το τέταρτο έτος, αλλά δεν πήρα πτυχίο. Ημουν καλή, ωστόσο, είχα δεκάρια στη Γλωσσολογία, ήμουν και στην ερευνητική ομάδα του Μπαμπινιώτη, ο οποίος ήταν καθηγητής μας. Το ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός το άρθρωσα στο τέλος της τρίτης λυκείου. Ο πατέρας μου αντέδρασε θετικά, αλλά η μητέρα μου έγινε έξαλλη. Πίστευε πως ήμουν φτιαγμένη για άλλα πράγματα και ότι το θέατρο ήταν… λίγο ως επαγγελματική επιλογή για μένα.
Ηταν μια επιλογή που έκανες πάντως.
Ναι, γνώρισα τον παλιό πρωταγωνιστή του Εθνικού Θάνο Κωτσόπουλο σε κάτι σεμινάρια θεατρικής γραφής που παρακολούθησα παράλληλα με τη Φιλοσοφική κι εκείνος με έστειλε αργότερα σε μια οντισιόν που έκανε ο Γιώργος Κιμούλης για το «Σιρανό ντε Μπερζεράκ». Αυτή ήταν η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο, πριν ακόμη πάω στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου σπούδασα τελικά. Εκείνη η συνεργασία ήταν για μένα κάτι σοκαριστικό, γιατί βρέθηκα ξαφνικά, στα 19 μου, να παίζω δίπλα στον Κιμούλη σε ένα από τα πιο κεντρικά θέατρα στην Αθήνα, το Βέμπο.
Κεφάλαιο «Λάμψη», οκτώ ολόκληρα χρόνια, παραπάνω από 2.500 επεισόδια. Τι κρατάς και τι πετάς;
Ξεκίνησα στη «Λάμψη» το 1995 και έμεινα μέχρι το 2003, όταν γέννησα την κόρη μου. Δεν πετάω τίποτα από το κεφάλαιο αυτό, γενικά δεν πετάω τίποτα στη ζωή μου. Ολα γίνονται για κάποιο λόγο, όλα έχουν κάτι να μας πουν. Κρατάω πολύ ωραίες αναμνήσεις, ήταν μια συνεργασία με καλή ποιότητα σε όλα τα επίπεδα. Κρατάω τις σχέσεις καρδιάς που δημιούργησα με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα, σχέσεις που είναι για πάντα.
Πώς ήταν ο Νίκος Φώσκολος στη συνεργασία σας;
Ηταν καταρχάς μια ιστορική προσωπικότητα του καλλιτεχνικού χώρου, άρα και ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος. Εδωσε ευκαιρίες σε πολλούς νέους ανθρώπους, ένας από τους οποίους ήμουν κι εγώ. Με είχε δει σε μια παράσταση στο θέατρο, το «Sweet Charity», που είχε κάνει ο Λιβαδάς, με πρωταγωνίστρια τη Σμαρούλα Γιούλη. Θεωρώ πως ο Νίκος Φώσκολος έκανε το καλύτερο κάστινγκ στην Ελλάδα, γιατί είχε διορατικότητα και δεν είχε προκαταλήψεις. Ο άνθρωπος αυτός δημιουργούσε πρωταγωνιστές χωρίς αντάλλαγμα. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να έχεις την ψυχική άπλα να το κάνεις αυτό στους άλλους. Δεν το συναντάς εύκολα πια. Ηταν ένας σημαντικός άνθρωπος που τον εκτιμούσα πολύ, πιστεύω κι αυτός.
Ο Χρήστος Πολίτης είπε κάποια πράγματα πέρυσι για τη «Λάμψη», φάνηκε δυσαρεστημένος…
Ο κ. Πολίτης είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός και ένας πολύ αυθεντικός άνθρωπος. Πολλά από αυτά που διάβασα στη συνέντευξή του μου τα είχε πει εμένα στα γυρίσματα. Επειδή μάλιστα ξέρω και το ύφος του, θεωρώ πως τα είπε με πολλή αγάπη. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που στήριξε απόλυτα τη σειρά. Μπορεί όλοι μας να χρωστάμε στη «Λάμψη», αλλά η «Λάμψη» θεωρώ πως χρωστάει στον Χρήστο Πολίτη. Αυτή είναι η αλήθεια, γιατί έμεινε μέχρι τελευταία στιγμή. Αντεξε και το έκανε για τους συναδέλφους τους. Ολοι σταματήσαμε από τη «Λάμψη» αλλά δεν διαλύθηκε το σίριαλ. Αν σταματούσε κι εκείνος, θα διαλυόταν. Το έφτασε μέχρι τέλους, γιατί από αυτό ζούσε πολύς κόσμος.
Εσύ γιατί έφυγες από τη «Λάμψη»;
Εψαχνα τρόπο να φύγω από το 1997, αλλά δεν μπορούσα να βρω. Τα δυο χρόνια είναι μεγάλο διάστημα σε μια τηλεοπτική δουλειά. Επιπλέον οι ηθοποιοί της «Λάμψης» δεν μπορούσαμε να κάνουμε άλλα πράγματα μέσα στη δουλειά επειδή παίζαμε στο σίριαλ αυτό. Τότε, αν έκανες τηλεοπτικό μελό, δεν έπαιρνες εύκολα ρόλους αξιώσεων στο θέατρο. Αυτή η νοοτροπία δεν υπάρχει σήμερα. Απεναντίας, το τηλεοπτικό μελό υποστηρίζει πλέον τις παραστάσεις των μεγάλων παραγωγών. Δεν περίμενα να μείνω τόσο πολύ στη «Λάμψη». Εφυγα τελικά με τον ερχομό της κόρης μου. Οταν τη γέννησα, ενημέρωσα πως σταματάω.
Μετά τη «Λάμψη» ήρθαν κι άλλες σειρές. «Αμαρτίες γονέων», «Ας πρόσεχες», «Μπερδέματα».
Μετά τη «Λάμψη» υπήρχε για μένα η ιδιαιτερότητα πως έπρεπε να ανεβοκατεβαίνω στην Αθήνα για να δουλεύω, γιατί ζούσα πια στις Σέρρες. Είχα μετακομίσει εκεί με τον άντρα μου και την κόρη μου. Και οι τρεις αυτές σειρές ήταν με τη σεναριογράφο Ρένα Ρίγγα, με την οποία είχα μια καλή συνεργασία. Μετά είχα μια άλλη πρόταση, την οποία σχεδόν είχα «κλείσει», αλλά τότε έμεινα έγκυος στον γιο μου και δεν μπορούσα πια να πηγαινοέρχομαι.
Ηταν εύκολη απόφαση να μετακομίσεις στις Σέρρες;
Το ήξερα από παιδί ότι θα μου συνέβαινε. Είναι ο τόπος της μητέρας μου εδώ και, όταν ερχόμουν διακοπές μικρή, τους έλεγα πως, όταν μεγαλώσω, θα έρθω να μείνω στις Σέρρες. Βέβαια, όταν η ζωή μου είχε πάρει πλέον μια τροπή, ήταν δύσκολο ακόμα και να το σκεφτεί κανείς ότι όντως θα το έκανα. Το αποφάσισα μέσα σε μισή ώρα, το επόμενο μισάωρο είχα μαζέψει. Ηταν πολύ σοκαριστικό για όλους. Κάποιοι μάλιστα βάζανε και στοιχήματα τότε για το πότε θα φύγω. Κι όμως, είμαι ακόμα εδώ… με τον άντρα μου και, πλέον, τα τρία παιδιά μου.
Πώς αντιμετωπίζει το υπουργείο Πολιτισμού τους καλλιτέχνες των ΔΗΠΕΘΕ;
Το υπουργείο Πολιτισμού μετά την εποχή της Μελίνας Μερκούρη είναι μια προβληματική ιστορία στην Ελλάδα. Εγώ ήμουν μικρή, δεν την έζησα, αλλά ό,τι κι αν συνάντησα τα εφτά χρόνια που ασχολήθηκα με τη διοίκηση πολιτιστικού οργανισμού σε ό,τι αφορούσε την εξέλιξη του θεάτρου και των ηθοποιών ήταν πρωτοβουλίες που είχε πάρει εκείνη. Μετά τη Μελίνα δεν υπήρξε τίποτα, κι αυτό είναι εντυπωσιακό, γιατί όταν ένας άνθρωπος βάζει μια βάση, πας εσύ μετά να χτίσεις από πάνω. Οχι! Απέραντη αδιαφορία. Απεναντίας, το υπουργείο Πολιτισμού θέλει να κλείσει τα ΔΗΠΕΘΕ τα τελευταία 30 χρόνια. Δεν κατάλαβε ποτέ η Πολιτεία τι έκανε η Μελίνα με το Περιφερειακό Θέατρο. Δεν κατάλαβε πως έβαλε φορείς σύγχρονου πολιτισμού μέσα στις περιφέρειες για να συντονίσει τη χώρα σε μια ενιαία ανάπτυξη. Να φανταστείς ότι σήμερα τα ΔΗΠΕΘΕ ανήκουν διοικητικά στο υπουργείο Εσωτερικών, το Πολιτισμού έχει μόνο την υψηλή επιστασία.
Ποια είναι η πιο ευτυχισμένη σου στιγμή μέσα στην ημέρα;
Το πρωί που ξυπνάω και πίνω (χειμώνα – καλοκαίρι!) τον ζεστό νεσκαφέ μου. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για την κάθε μέρα που ξημερώνει και σ’ το λέω μέσα από την καρδιά μου αυτό. Δεν μου λείπει τίποτα, δεν έχω καμία εξάρτηση… εκτός από το να είμαστε υγιείς, να είναι γερά τα παιδιά μου. Μου αρέσει να είμαι δημιουργική, να τα φέρνω βόλτα και να έχω δύναμη να αγωνίζομαι.