Δύναμη ψυχής για έναν 40χρονο, ο οποίος, αν και με ακρωτηριασμένο το ένα πόδι ως το γόνατο, κατάφερε να χορέψει το περασμένο Σάββατο το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο, κάνοντας πλήθος κόσμου στον γάμο του κουνιάδου του να κλαίει από συγκίνηση.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Ο Αλέξανδρος Λούπας από τις αρχές του χρόνου έχει γίνει παράδειγμα δύναμης, θάρρους και θέλησης για ζωή. Στα Μέγαρα, όπου ζει και εργάζεται, αλλά και σε ολόκληρη τη δυτική Αττική ο Αλέξανδρος, ηλεκτροσυγκολλητής στο επάγγελμα, έχει καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε ποτέ κανείς άλλος: μέσα σε ελάχιστο διάστημα από τότε που ακρωτηριάστηκε το πόδι του να περπατήσει με εκπαιδευτικό μέλος και να κάνει τις περισσότερες εργασίες από όσες έκανε όλα αυτά τα χρόνια.
Η «Espresso» τον συνάντησε στα Μέγαρα και εκείνος θέλησε να μας διηγηθεί τη μοναδική ιστορία του, το θαύμα που έζησε μία ημέρα πριν του ακρωτηριάσουν το πόδι, δείχνοντας τη δύναμη της ψυχής του! Μιας δύναμης που κάνει ακόμα και τους θεράποντες ιατρούς του να σαστίσουν στη θέληση που έχει για να ζήσει φυσιολογικά.
Ο εφιάλτης
«Ολα ξεκίνησαν τον περασμένο Ιανουάριο. Ενα αυτοκίνητο πέρασε από πάνω μου στα Μέγαρα όπως οδηγούσα με το μηχανάκι και με διέλυσε. Ολοι πίστευαν ότι δεν θα ζήσω. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ένας δυνατός θόρυβος και φωνές. Αμέσως το ΕΚΑΒ με μετέφερε στα Εκτακτα και ζήτησαν να μου ακρωτηριάσουν το πόδι» λέει βουρκωμένος, φέρνοντας στον νου του τις τραγικές στιγμές που έζησε.
Με τον Αλέξανδρο, κρατώντας έναν καφέ στο χέρι, περπατήσαμε εκεί όπου συνέβη το ατύχημα. Τα θυμάται όλα μέχρι τη στιγμή της σύγκρουσης. Θυμάται όμως και με βαθιά συγκίνηση όσα βίωσε στο δωμάτιο της Εντατικής, όταν τον «επισκέφτηκε» ο άγιος Ιωάννης ο Νέος από τη Θήβα: «Στο ίδιο δωμάτιο είχαν βάλει ακόμα ένα παλικάρι. Η σύζυγός του είχε πάει στη Θήβα, εκεί όπου είχαν τα λείψανα του αγίου Ιωάννη του νέου, να φέρει μύρο. Λέει το παλικάρι στη σύζυγό του: “Μαρία, βάλε μύρο και στο πόδι του παλικαριού”».
Η συγκίνησή του την ώρα που διηγείται είναι τόσο έντονη που αρχίζει να κλαίει ασυναίσθητα, όμως συνεχίζει: «Το βράδυ καθώς κοιμόμουν ήρθε ένα παλικάρι ημίγυμνο πάνω από το προσκεφάλι μου και μου λέει: “Αλέξανδρε, μην ανησυχείς, είμαι ο Ιωάννης, ήρθα από τη Θήβα, θα γίνεις καλά”. Πετάχτηκα και λέω της συντρόφου μου, της Βίκυς: “Βίκυ, ο άγιος Ιωάννης μού είπε θα γίνω καλά”. Εν τω μεταξύ, δεν ήξερα καθόλου αυτόν τον άγιο ούτε τον είχα δει σε αγιογραφίες. Πριν από το χειρουργείο ζήτησα να δω μία. Και ξαφνικά αντικρίζω τον νεαρό που είχα δει και στον ύπνο μου. Σας ορκίζομαι, ποτέ δεν είχα ακούσει ούτε είχα δει τον άγιο αυτόν». Ο Αλέξανδρος σκουπίζει τα δάκρυά του. Τον ρωτάμε τι άλλο θυμάται πριν από τον ακρωτηριασμό: «Θυμάμαι μέσα στη νάρκωση όπως ήμουν να ακούω τους γιατρούς να λένε ότι πρέπει να με ακρωτηριάσουν. Να μου κόψουν το πόδι. Στα καλά του καθουμένου από εκεί που είσαι υγιής και αρτιμελής, να βρεθείς χωρίς πόδι».
«Τι κακό έκανα;»
Οι γιατροί δεν είχαν πολλές επιλογές, όπως λέει σήμερα, δέκα μήνες μετά: «Το πόδι είχε χαθεί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ενέσεις μορφίνης που μου έριχναν για τον ακρωτηριασμό, για να μην πονάω. Ηταν οι πιο τραγικές στιγμές της ζωής μου. Μέσα στο χειρουργείο το μόνο που έκανα είναι να παρακαλάω την Παναγία και τους αγίους να επιστρέψω στα παιδιά μου και στους δικούς μου ανθρώπους! Οταν συνήλθα είδα απλά ότι έλειπε το δεξί μου πόδι. Οταν έφευγαν οι δικοί μου έκλαιγα και μονολογούσα “τι κακό έκανα, Παναγία μου, και μου πήρες το πόδι μου;” Επρεπε, όμως, να σταθώ δυνατός και όρθιος για τους γονείς μου και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου».
Για περίπου τρεις μήνες ο Αλέξανδρος έπρεπε να βρίσκεται μέσα στο νοσοκομείο και να συνηθίζει σιγά σιγά το εκπαιδευτικό μέλος που του είχαν τοποθετήσει οι γιατροί. «Οχι απλά περπατούσα και πετούσα, αλλά δεν μπορούσε να με κρατήσει κανείς εκεί μέσα. Είχα μάθει νύχτα μέρα να εργάζομαι, να είμαι με την οικογένειά μου, με φίλους, με παρέες. Ενιωθα σαν θηρίο μέσα σε κλουβί» λέει ο ίδιος, πλέον πιο δυνατός από ποτέ. Στα βιντεάκια που έχει ανεβάσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνει με περηφάνια ότι ακόμα και με ξένο μέλος έχει σχεδόν την ίδια δύναμη που είχε και όταν ήταν αρτιμελής: «Πολλοί με βλέπουν κάπως με συγκίνηση, με λύπηση, όμως εγώ λέω πως τα πάντα τα δίνει ο Θεός προς παράδειγμα. Και για εμένα αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα ζωής».
Συγκινητικές στιγμές
Το καλοκαίρι ο Αλέξανδρος βρισκόταν συνεχώς στο εξοχικό του σπίτι στο Αλεποχώρι. Εκεί δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον είδαν να κολυμπάει σαν να μη συμβαίνει τίποτα, δίνοντας το παράδειγμα πως ακόμα και σε τέτοια δύσκολη κατάσταση ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνάμεις. Εκεί, όμως, που ήταν «βουνό θέλησης» ήταν όταν το περασμένο Σάββατο σηκώθηκε να χορέψει το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο, κάνοντας ακόμα και τους πιο δυνατούς να λυγίσουν.
«Το περασμένο Σάββατο, στον γάμο του κουνιάδου μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να χορέψω το αγαπημένο μου ζεϊμπέκικο. “Το βουνό” της Καίτης Γκρέυ. Ανέβηκα στην πίστα σαν να ανέβαινα στο βουνό που έλεγε και το τραγούδι. Είχαν φύγει, ευτυχώς, οι γονείς μου, γιατί αν με έβλεπαν θα πέθαιναν από συγκίνηση, και έτσι το χόρεψα» μας λέει. «Το μήνυμα που θέλω να στείλω σε όλους είναι μην τα παρατάτε. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές η ζωή είναι τόσο ανατρεπτική που μπορεί να τα επαναφέρει πολύ καλύτερα σε εσάς. Και να πιστεύετε στον Θεό. Γιατί Θεός υπάρχει».