Και μπορεί χθες ο Κώστας Πρέκας κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του να μίλησε για το σήμερα, αποκαλύπτοντας ότι το 2024 θα ντυθεί γαμπρός, όμως ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ των αναμνήσεών του με μεγάλη αγάπη και χωρίς να ξεχνάει την παραμικρή λεπτομέρεια, προχωρά σε εξομολογήσεις που θα συζητηθούν!
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Στην αρχή της καριέρας σας στον κινηματογράφο άνοιξαν πόρτες λόγω ομορφιάς και καλλίγραμμου σώματος; Από την άλλη, πώς είναι δυνατόν να έχετε κάνει μία ταινία μόνο στη Φίνος;
Επικίνδυνη ερώτηση, γιατί έχουν «φύγει» πολλοί άνθρωποι που έπαιξαν ρόλο τότε. Υπήρχαν τραγικά κυκλώματα. Χειρότερα από τα σημερινά. Υπήρχε ο φθόνος τότε που θα ήθελαν τον στρέιτ ηθοποιό να τον ξαπλώσουν στο κρεβάτι. Και αν ο στρέιτ δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί, του άλλαζαν τα φώτα. Μια τέτοια περίπτωση ήμουν και εγώ! Αδιαφόρησα πάντα πάνω σε αυτό το θέμα, όμως «άλλοι» έπαιζαν το παιχνίδι τους! Θεωρώ ότι η καριέρα μου ήταν δαφνοσκεπασμένη και είμαι ευτυχισμένος με τις 20 ταινίες που έκανα. Μετά βγήκε η τηλεόραση και κατέστρεψε τον κινηματογράφο.
Σας έβαλαν τρικλοποδιές;
Πολλές. Οι πρωταγωνίστριες και οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής έφτασαν στο σημείο να απαιτούν από τους παραγωγούς να μη γράφεται σενάριο και ρόλος για μένα. Θυμάμαι, παρακαλούσαν τον Νίκο Φώσκολο και εκείνος μου τα έλεγε. Εγώ όμως είχα την εσωτερική δύναμη να λέω «όχι» ακόμα και στον Φίνο. Εγώ τα γκέμια της ζωής τα κρατούσα στα χέρια μου. Και ο Φίνος είχε πει προς τιμήν του δημοσίως: «Αν εγώ είχα δέκα σαν τον Πρέκα, θα ήμουν Fox». Οταν ρωτήθηκε από έναν γνωστό πρωταγωνιστή «τι τον θέλεις τον Πρέκα», ο Φίνος τού απάντησε: «Ο Πρέκας είναι το μέλλον της εταιρίας μου».
Με την Αλίκη γιατί δεν παίξατε;
Επρόκειτο να παίξουμε και ήταν το μεγάλο «όχι» που είπα. Θα έπαιζα μαζί της στην ταινία «Ενα αστείο κορίτσι». Ο τίτλος δεν δένει με τον ανδρικό ρόλο και τον Πρέκα, που ήμουν ήδη πρωταγωνιστής. Εκεί διαφωνήσαμε με τον Φίνο και άνοιξα την πόρτα σε ένα νέο παιδί, που δεν θέλω να αναφερθώ στο όνομά του, γιατί με ενοχλεί και μόνο στο άκουσμά του.
Στον Νίκο Γαλανό αναφέρεστε;
Ναι. Ξέρεις, είναι ορισμένοι συνάδελφοι… Πρέπει να έχεις απόθεμα καλοσύνης και μεγαλοπρέπειας για να παραδεχτείς τον άλλον (αν είναι ανώτερός σου). Στη ζωή σπανίως βρίσκεις ανθρώπους να έχουν αυτή τη μεγαλοψυχία και την ανωτερότητα ώστε να παραδεχτούν την ανωτερότητα του άλλου. Οι Ελληνες ηθοποιοί γενικότερα έχουν μια αλαζονεία που τους καίει το μυαλό. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό. Και η προσφορά τους είναι τόσο περιορισμένη που δεν έχουν την δύναμη να πουν αυτά που τους επιβάλλει η ψυχή.
Η Αλίκη ήταν δυστυχισμένο πρόσωπο;
Η Αλίκη ήταν δυστυχισμένη γιατί θέλησε να παρουσιάσει μια γυναίκα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Είχε φτιάξει μέσα της ένα μοντέλο ιδανικής γυναίκας που δεν κατάφερε να τη φτάσει. Και προχωρώντας σκαλί σκαλί προσπάθησε να γίνει κάτι το απλησίαστο. Ισως μια Ελληνίδα Γκρέτα Γκάρμπο, μια Μέριλιν Μονρόε. Και αυτά που διαβάζω για «φίλες» και «φίλους» είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η Αλίκη ζούσε μια τραγωδία. Είναι το πλέον μυθικό πρόσωπο του ελληνικού πολιτισμού. Η Αλίκη είχε τεράστιο ταλέντο, αλλά δεν της δόθηκε η ευκαιρία. Η Αλίκη δεν ήταν ευτυχισμένη και συνέβησαν πολλά τότε με τον Δημήτρη. Τα γνωρίζαμε όλοι οι ηθοποιοί εκείνης της εποχής. Αλλωστε, η Αλίκη κρατούσε στην επιφάνεια τον Δημήτρη γιατί εκείνη ήταν η εθνική σταρ. Η Αλίκη ακόμα και σήμερα κρατάει όρθιο τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, ακόμα και το ελληνικό θέατρο. Δεν θα ξαναπεράσει τέτοιο αστέρι!
Μήπως έπαιξε το παιχνίδι του κοινού;
Ακριβώς αυτό. Επαιζε αυτά που ήθελε το κοινό.
Σας ζήτησε να παίξετε θεατρικά μαζί της;
Σκαλίζεις τις ενοχές μου. Οταν με κάλεσε να παίξω στο τελευταίο θεατρικό έργο μετά την αποχώρηση του Ληναίου στη «Μελωδία της ευτυχίας», δεν δέχτηκα να πάω.
Γιατί;
Γιατί ήμουν ανόητος και νιώθω ενοχές. Υστερα από τρεις μήνες πέθανε. Τότε τη στενοχώρησα πάρα πολύ και το φέρω βαρέως.
Οσους αναφέρονται στην Ελλάδα έχουμε δει να τους χλευάζουν ως γραφικούς και μειωμένης αντίληψης…
Η Αριστερά στην Ελλάδα, είναι αυτή η τραγική αρρώστια που παιδεύει τον ελληνικό λαό εδώ και πολλά χρόνια.
Ο Εθνάρχης Καραμανλής, όμως, την αναγνώρισε.
Ηταν το μεγαλύτερο σφάλμα του. Η Αριστερά είναι η πληγή της χώρας και που δεν κατάφερε η Ελλάδα να προοδεύσει. Η Αριστερά είναι ο θάνατος της Ελλάδας. Οποιος διαβάζει βιβλία θα αντιληφθεί πως αυτοί οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να καταστρέψουν.
Είναι και αυτοί όμως Ελληνες, όπως όλοι εμείς!
Δεν είναι Ελληνες, είναι ανθέλληνες και έχουν επηρεαστεί από άλλες ιδεολογίες και άλλα ιδανικά. Είναι μια μειονότητα παγκόσμια που δεν έχει νόημα να υπάρχει. Αν διαβάσεις βιβλία, θα διαπιστώσεις ότι από γενιά σε γενιά οι ίδιοι άνθρωποι πρόδωσαν και τους ίδιους τους συντρόφους τους.
Δηλαδή, περίπτωση Κασσελάκη;
Μεγαλύτερη μπλόφα από αυτό υπάρχει; Είμαι εναντίον του από την πρώτη στιγμή και είχα αναφέρει ότι σε έξι μήνες θα πάει σπίτι του. Τον έστειλαν σε έναν χρόνο. Αλλά αυτή η πτώση του εκλεγμένου από τον λαό προέδρου δείχνει τον μηχανισμό της Αριστεράς. Τον τσάκισαν από μέσα. Αυτή είναι η Αριστερά και δεν πρόκειται να δει θεού πρόσωπο η Ελλάδα με την Αριστερά στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Ασχολούνται όλοι οι δημοσιογράφοι με ένα μίασμα. Αυτό της Αριστεράς.
Εχετε κατηγορηθεί και για χουντικός…
Και ο Κατράκης ήταν χουντικός που έπαιξε επί χούντας; Ο Λυκούργος Καλλέργης που ήταν και βουλευτής της Αριστεράς ήταν και αυτός χουντικός επειδή έπαιζε επί χούντας; Πόσους να θυμηθώ ακόμα; Αυτοί οι ανθέλληνες που βγάζουν όλα αυτά εις βάρος μας, αν δουν να έχεις 3 ευρώ, θα τρέξουν και θα σου κόψουν το χέρι για να σ’ τα πάρουν. Αυτοί διασπείρουν όλες αυτές τις ανακρίβειες.
Τους χουντικούς τούς είχατε συναντήσει;
Τον Παττακό ναι, τον Παπαδόπουλο ποτέ. Πολλοί από τους αριστερούς καλλιτέχνες την εποχή της παντοδυναμίας των χουντικών τσούγκριζαν αβγά, έκαναν θεατρικά και τους καλούσαν και τραγουδούσαν σε στάδια. Είπε, λοιπόν, ο Παττακός για μένα κάποτε: «Αυτό το παιδί που εξαιτίας μας τράβηξε τόσα πολλά». Ας είναι καλά εκεί που είναι και πρέπει να σου ομολογήσω πως ποτέ κανείς δεν μου προσέφερε απολύτως τίποτα, δεν με κρατάει κανείς από πουθενά, δούλεψα πάρα πολύ και σκληρά και έτσι θα φύγω ήρεμος από τη ζωή.
Την εποχή της Επταετίας ήσασταν από τους ευνοούμενους καλλιτέχνες;
Ούτε μια στιγμή. Ευνοούμενοι ήταν ο Παράβας, ο Αντωνόπουλος και τόσοι άλλοι. Δεν καταδέχτηκα ποτέ να έρθω σε επαφή μαζί τους. Βεβαίως, οι πάντες ήξεραν ότι είμαι δεξιός. Και επειδή είμαι δεξιός, θα κρύβω ότι αγαπώ την πατρίδα μου, τη θρησκεία μου, τον σταυρό που προσκυνάω; Γιατί ενοχλούνται από το όνομα Πρέκας;
Ολα αυτά ίσως είναι μέρος της παγκοσμιοποίησης…
Η παγκοσμιοποίηση είναι μια γελοιότητα και επειδή δεν θα προλάβω να τα ζήσω, είμαι βέβαιος πως θα ναυαγήσει πριν καν πραγματοποιηθεί.
Αν ψάξει κάποιος για το παρελθόν σας, δύσκολα θα βρούμε οικογενειακά στοιχεία. Μήπως υπάρχει κάποιο «αγκάθι» στην καρδιά σας και αποφεύγετε να μιλήσετε;
Οχι, δεν υπάρχει κανένα αγκάθι. Υπήρχε μια οικογενειακή ηρεμία, σε ένα αστικό σπίτι με περγαμηνές. Ημασταν 13 παιδιά. Εγώ ήμουν το τελευταίο παιδί. Ο μπαμπάς ήταν καπετάνιος και η μαμά στα οικιακά. Ημασταν μια μονιασμένη οικογένεια και θυμάμαι στιγμές που θα ήθελα και σήμερα να τις δω σε άλλες οικογένειες. Από την οικογένεια εγώ έφυγα πολύ νωρίς για να ακολουθήσω την καλλιτεχνική μου πορεία. Τους άφησα και έφυγα, χωρίς όμως εκείνοι να έχουν μπει τροχοπέδη στην καριέρα μου.
Οι γονείς σας ήρθαν να σας δουν στο θέατρο;
Οταν ο πατέρας μου ήταν στο κρεβάτι του πόνου στο νοσοκομείο, στα τελευταία του, η αδερφή μου του είπε: «Σήκω να δεις τον Κώστα μας στην τηλεόραση». Εκείνος δεν έβλεπε καθόλου. Ομως, άκουγε πολύ καλά. Σηκώθηκε, άκουσε τη φωνή μου και το πρωί πέθανε (δάκρυα).