Νύμφες του Χριστού που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους μιλούν στον Σταύρο Θεοδωράκη. Το παρελθόν που διαγράφουν, οι στερήσεις τους, η σταυροαναστάσιμη ζωή τους.
Μονή Παναγίας Ζερμπίτσας
Εξήντα χρόνια πριν, μια ολιγομελής γυναικεία αδελφότητα εστάλη σε μια βουνοκορφή του αγέρωχου Ταΰγετου, για να δώσει ζωή στη Μονή Ζερμπίτσας, που είχε ερημώσει. Σήμερα μια ακμάζουσα γυναικεία συνοδεία με εννέα μοναχές και μια δόκιμη, εμψυχώνει ένα μοναστήρι του 17ου αιώνα, που χτίστηκε πάνω στα ερείπια ενός δωρικού ναού.
«Τον τόπο που μεγαλώσαμε τον ξεχνάμε», εξηγεί η αδελφή Μυροβλύτισσα -η μόνη που απέμεινε από την αρχική ομάδα- ξεναγώντας τον Σταύρο Θεοδωράκη στις μικρές κατακόμβες της Μονής που παλιά ήταν στάβλοι και αποθήκες.
«Όσο πιο λίγα βιώσεις έξω στον κόσμο, τόσο πιο καλά νιώθεις μετά εδώ», λέει η αδελφή Χριστοδούλη την ώρα που πλέκει ένα κομποσκοίνι. Πολλοί το φορούν ως βραχιόλι, αλλά εδώ το έχουν για να μετράνε τον κανόνα της προσευχής. «Εννέα στροφές έχει ο κάθε κόμπος, συμβολίζοντας τα εννέα τάγματα των αγγέλων» εξηγεί.