❱❱ Ο Βασίλης Οικονόμου (πολλοί του λένε ότι το λουκ με τα μούσια δεν ταιριάζει με τη ΝΔ) μιλά για τους… μαντράχαλους
❱❱ Η ενασχόληση με τον αθλητισμό, τα χρόνια στην Κομοτηνή και οι ατάκες ψηφοφόρων όταν τον συναντούν ΤΕΤ Α ΤΕΤ • Από τη Βίβιαν Μπενέκου
Ενας μουσάτος, που στο τελευταίο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ «τα ‘σπαγε» παρέα με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Παύλο Πολάκη είναι βέβαιος ότι «τη χώρα τη διοικούν οι μαμάδες» και θεωρεί ότι μόνο στην Ελλάδα η έννοια «το παιδί» αφορά και τον πενηντάρη γιο!
Αυτός είναι ο τομεάρχης Υγείας και βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. Βασίλης Οικονόμου, που τα λέει έξω από τα δόντια στην «Espresso Σαββατοκύριακο».
Πανελληνιονίκης στο τριπλούν και μέλος της Εθνικής ομάδας Στίβου κάποτε, αυστηρός μπαμπάς με αρχές σήμερα, που από τις φοιτητικές του μνήμες δεν μπορεί να σβήσει τη φωνή του ιμάμη να τον ξυπνά τα πρωινά στην Κομοτηνή όπου σπούδαζε.
Αθλητής με διακρίσεις από τα Πατήσια;
Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στα Πατήσια, στον Αγιο Νικόλαο. Ηταν πολύ όμορφες γειτονιές αυτές τότε. Σχολείο πήγαινα στα Σεπόλια.
Στον αθλητισμό μπήκα τυχαία. Πήγαινα στο ΟΑΚΑ όταν πρωτοφτιάχτηκε το στάδιο, σε ηλικία 14 ετών, κι εκεί με είδε ένας προπονητής ότι προσπαθούσα μόνος και με βρήκε καλό. Στα δυο χρόνια που ακολούθησαν διακρίθηκα πολύ.
Στα 18 μου πέρασα στη Γυμναστική Ακαδημία ως πανελληνιονίκης. Αγάπησα τον αθλητισμό. Μαζί του έκανα ωραία ταξίδια επί μία πενταετία και γέμισα μετάλλια, που τα έχω σήμερα στο γραφείο μου.
Συνέχισα τις σπουδές μου στο Πολιτικό, από το οποίο γρήγορα δραπέτευσα για τη Νομική Κομοτηνής, από όπου πήρα το πτυχίο μου.
Οποιος έχει σπουδάσει στην Κομοτηνή νομίζω ότι είναι τυχερός άνθρωπος…
Ετσι ακριβώς είναι. Κι εγώ εκεί πέρασα τα πιο ωραία μου χρόνια. Αν και πηγαινοερχόμουν για τις εξεταστικές, αφού ήμουν ήδη τριαντάρης, εντούτοις αυτές οι μέρες στην Κομοτηνή με ξεκούραζαν. Καθάριζε το μυαλό μου.
Λάτρευα να ακούω να με ξυπνάει το πρωί η φωνή του ιμάμη. Το καλύτερό μου ήταν αυτό. Η ωραιότερη ανάμνηση που έχω είναι η φωνή του στα αυτιά μου.
Οταν έλειπα, σκεφτόμουν πότε θα επιστρέψω να τον ακούσω. Αυτή η σμίξη των πολιτισμών εκεί με τρέλαινε.
Τη γυναίκα σου πώς τη γνώρισες;
Μέσα από παρέες και φίλους. Τη λένε Χριστίνα και είναι πλαστική χειρουργός με ιδιωτικό ιατρείο στο Κολωνάκι. Κάναμε δυο παιδιά, τον Αννίβα και τον Ρωμανό.
Τα ονόματα ποιος τα διάλεξε από τους δυο σας και γιατί;
Τα ονόματα τα διάλεξα εγώ. Ο Αννίβας είναι αυτός που πάντα αντιστέκεται. Ο Αννίβας πάει στην πρώτη λυκείου. Είναι ένα παιδί αφοσιωμένο στον στόχο του και πιστεύω ότι θα τιμήσει το όνομά του. Με προτροπή δική μου μπήκε στον αθλητισμό και εδώ και δύο χρόνια κάνει σφαίρα. Είναι των ρίψεων.
Γυμνάζεται συστηματικά και έχει στόχο και τους Ολυμπιακούς. Το αγαπάει αυτό που κάνει. Ο αθλητισμός είναι ό,τι καλύτερο γι’ αυτή την ηλικία. Μαζεύει το μυαλό του παιδιού και εκτονώνει. Επιπλέον, επειδή απαιτεί πειθαρχία και συγκρότηση χαρακτήρος, αυτοί οι οποίοι διακρίνονται στον αθλητισμό είναι ικανοί για όλα. Στον αθλητισμό έχεις πιο πολλές αποτυχίες και αποδοκιμασίες παρά επιτυχίες. Ειδικά σε ένα μοναχικό άθλημα, όπως είναι ο στίβος, αναμετράσαι με τον εαυτό σου. Οπότε, μαθαίνοντας να ζεις μέσα στον αθλητισμό, ωριμάζεις ωραία. Ο Αννίβας θέλει να γίνει γιατρός.
Από την άλλη, ο Ρωμανός, δεκατεσσάρων ετών σήμερα, είναι αυτός ο οποίος αντιστάθηκε!
Και οι δυο αυτοί αρχαίοι, έτσι όπως τους είχα εγώ στο μυαλό μου, έδωσαν τον αγώνα τους, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αυτό θέλω λοιπόν και για τα παιδιά μου. Να δίνουν τον αγώνα τους, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτός φαίνεται χαμένος. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος που συνεχίζει μέχρι τέλους είναι σεβαστός, χάσει κερδίσει.
Ο Ρωμανός προετοιμάζεται για το δέκαθλο. Ηθελε βέβαια να γίνει ποδοσφαιριστής, αλλά η προτροπή του πατέρα ήταν να ακολουθήσει τον κλασικό αθλητισμό.
Μήπως γίνεσαι πιεστικός με αυτές τις προτροπές προς τα παιδιά;
Πιστεύω ότι ο γονέας πρέπει να δείχνει δρόμο. Δεν είμαι της σχολής ότι τα παιδιά τα αφήνεις και είσαι τουρίστας ή παρατηρητής.
Σήμερα οι περισσότεροι γονείς είναι παρατηρητές;
Ναι, δεν θέλουν να επηρεάσουν, λένε, τα παιδιά. Αν δεν τα επηρεάσει ο γονιός, ποιος θα τα επηρεάσει; Τα παιδιά θέλουν στενή παρακολούθηση.
Εγώ στη δική μου εφηβεία, για παράδειγμα, ήμουν δύσκολος, ατίθασος πολύ. Τα νιάτα μου ήταν ατίθασα. Μαζεύτηκα με τον αθλητισμό. Πρέπει το μάζεμα να είναι στο μυαλό, εσωτερικό. Με διαταγές και εξωτερική επιβολή δεν γίνεται τίποτε.
Εκείνο που με ενοχλεί σήμερα είναι ότι οι γονείς φοβούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αποφεύγουν τη λήψη αποφάσεων κι αυτό γιατί έχουμε, ως κοινωνία, παρεξηγήσει τις έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Εχουμε περάσει στην ελευθεριότητα.
Καταρχάς ακούω αυτές τις χαζές θεωρίες ότι τα παιδιά έχουν πάντα δίκιο. Δηλαδή μας λένε ότι ένα παιδί δεκαπέντε ετών μπροστά σε έναν πενηντάρη και στις εμπειρίες που κουβαλάει έχει εκείνο δίκιο.
Θα ήμουν φαιδρό πρόσωπο εάν το δεχόμουν αυτό.
Η εμπειρία και η γνώση που έχεις συσσωρεύσει (εάν βέβαια δεν είσαι κι ένας τενεκές ξεγάνωτος) είναι το πλεονέκτημά σου απέναντι σε έναν νέο άνθρωπο.
Δεν πιστεύεις δηλαδή σε αυτό που λένε γονιός φίλος;
Εγώ δεν ήμουν φίλος ούτε με τον πατέρα ούτε με τη μάνα μου. Δεν υπάρχει φιλία. Υπάρχουν ρόλοι. Μπορεί να φαίνεται αναχρονιστικό αυτό, αλλά έτσι είναι.
Πώς μετρούν για σένα τα δεκαεπτά χρόνια γάμου με τη Χριστίνα;
Εχεις την κοινή ευθύνη πολλών πραγμάτων. Ο έρωτας είναι η αφορμή και το φιτίλι. Μετά, δυο άνθρωποι, για να μπορέσουν να προχωρήσουν, πρέπει να έχουν την αγάπη, τον σεβασμό και την εκτίμηση. Δεν μπορεί να στηρίζονται στο πάθος. Αυτό περνάει, αλλά δεν περνάνε οι ευθύνες.
Κρίσεις αντιμετωπίσατε;
Ολα τα ζευγάρια νομίζω περνάνε κρίσεις, εκτός εάν είναι στον αυτόματο πιλότο.
Εάν είσαι αδιάφορος ή τουρίστας, τότε έχεις μεν γάμο, αλλά δεν έχεις σχέση. Οι σχέσεις οι οικογενειακές είναι σχέσεις συμβιβασμών και προσαρμογής.
Αν υπάρχει παραπάνω εγωισμός απ’ όσο πρέπει, δεν κρατάει η σχέση. Γι’ αυτό και βλέπουμε τέτοια ποσοστά διαζυγίων σήμερα. Τα νέα παιδιά δεν έχουν τη διάθεση του συμβιβασμού. Είναι πολύ εγωιστικά παιδιά. Ολο «εγώ» κι «εγώ» λένε.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Δεν καθοδηγούνται σωστά. Ερχονται ψηφοφόροι και μου λένε «να βρούμε δουλειά στο παιδί για να κάνει και οικογένεια». Και λέω: «Στα πόσα ευρώ εσύ κάνεις οικογένεια;» Αν βάλεις τέτοιο όριο, δεν ξεκινάς ποτέ. Ποιο είναι το όριο για τη δημιουργία οικογένειας; Κανείς σήμερα δεν θυσιάζει την ποιότητα ζωής του, τον εγωισμό του, δηλαδή, για να φτιάξει οικογένεια. Σήμερα στη χώρα μας το παιδί είναι ο 35άρης ή ο 40άρης, ο μαντράχαλος. Μόνο σε αυτή τη χώρα γίνεται αυτό. Μου έρχονται στο γραφείο και μου λένε να βοηθήσουμε το παιδί, και το παιδί είναι σαρανταπεντάρης!
Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η έννοια, «το παιδί».
Το παιδί του Βούτση, λέει, πήγε και υποδέχτηκε τον Κουφοντίνα… κι εκεί που εγώ περίμενα να δω κανέναν τρελό εικοσάρη ή κάποιο πιτσιρίκι, είδα έναν μεγάλο άνθρωπο. «Το παιδί του Βούτση». Το παιδί, λοιπόν, δεν δίνει μάχη. Δεν φεύγει κανείς από το σπίτι. Την Ελλάδα τη διοικούν οι μαμάδες.
Η πολιτική πώς ήρθε στη ζωή σου;
Εγώ ήμουν πάντοτε μπροστάρης στα πολιτικά. Της κουβέντας, της φασαρίας, των διεργασιών. Δεν μπορώ να καθίσω στη γωνία. Δεν είχα οικογενειακή πολιτική παράδοση. Η δική μου τρέλα οδήγησε εκεί. Το 2000, σε ηλικία 32 ετών, εξελέγην και ήμουν ο νεότερος τότε στη Βουλή.
Αλλαξες όμως αρκετά κόμματα…
Οι αλλαγές έγιναν όλες μέσα στον μνημονιακό κύκλο. Η θέση μου είναι στο κοινωνικό Κέντρο. Ετσι αυτοπροσδιορίζομαι. Δεν ήμουν των αριστερών γραμμών ποτέ, και στο ΠΑΣΟΚ.
Οταν αποφάσισα να πάω στη Ν.Δ., είχα στηρίξει ήδη την τρικομματική κυβέρνηση μέσω της ΔΗΜ.ΑΡ. τότε. Ημουν ανεξάρτητος βουλευτής και είχα αποφασίσει να σταματήσω την ενεργό πολιτική. Τότε λοιπόν, στο «παρά ένα», υπήρξε η τιμητική πρόταση Σαμαρά και δέχτηκα. Δεν ήταν κάτι εύκολο.
Πήγα τελείως αντίθετα προς το ρεύμα της εποχής. Τότε όλοι από τον χώρο της Κεντροαριστεράς πήγαιναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν εξτρίμ απόφαση κι έφαγα πολλή κριτική από τους αριστερούς συντρόφους. Ελεγαν ότι ακολούθησα τη Δεξιά αυτοί οι ίδιοι που κάνουν σήμερα «καραδεξιά σταδιοδρομία» υπό την ηγεσία του κυρίου Τσίπρα.
Διαβάστε παρακάτω τη συνέχεια:
Ο Παύλος Πολάκης είναι αυθεντικός!
Οταν η συζήτησή μας φτάνει στον τομέα που εχει αναλάβει στη Νέα Δημοκρατία, ο Βασίλης Οικονόμου δεν μασά τα λόγια του!
Σου αρέσει ο τομέας της Υγείας που έχεις αναλάβει στο κόμμα, καθώς εσύ δεν είσαι γιατρός;
Εγώ έχω μια ουδετερότητα με το θέμα αυτό. Ούτε συμφέροντα έχω επί του θέματος ούτε βιοπορίζομαι.
Συνήθως είναι παθιασμένοι όσοι ασχολούνται με την Υγεία. Εγώ καθόλου.
Το πάθος πρέπει να υπάρχει στην εκτέλεση του σχεδίου. Ομως στο ποιο θα είναι το πλαίσιο και πώς θα λειτουργήσει χρειάζεται καθαρό μυαλό. Είμαι ουδέτερος.
Εχεις γνώμη για τον Παύλο Πολάκη;
Τον θεωρώ αυθεντικό. Στο τελευταίο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, το 1995, ήμουν εγώ, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Παύλος Πολάκης μαζί. Ημουν φοιτητής τότε του Πολιτικού της Νομικής και ο πρωθυπουργός νέο φιντανάκι του 
Συνασπισμού. Ο Πολάκης ήταν της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Στα κόμματα της Αριστεράς υπάρχει ιεραρχία. Ο Τσίπρας λοιπόν ήταν νεαρός μαθητευόμενος κι ο Πολάκης βετεράνος αρχηγός των ΕΑΚ.
Αλληλογνωριζόμαστε λοιπόν πολύ…
Εκείνο το συμβούλιο έληξε άδοξα. Μας επιτέθηκε μια ομάδα κουκουλοφόρων αναρχικών στο αμφιθέατρο της Θεολογικής και το διέλυσε. Δεν μαζευτήκαμε ποτέ ξανά, οπότε έμεινε ως το τελευταίο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ.
Στη χώρα μας, δυστυχώς, και αναφέρομαι συνολικά στην κυβέρνηση, «τη φράξια του Μπανιά» την κάναμε καθεστηκυία τάξη. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι είμαστε ικανοί για όλα.
Το πίστευες ότι μια μέρα θα γινόταν πρωθυπουργός ο Αλέξης έτσι όπως τον θυμάσαι;
Ούτε μία στο δισεκατομμύριο. Το πιο απίστευτο είναι να βλέπω τον αρχηγό των ΕΑΚ, τον Πολάκη, υπουργό κυβερνήσεως Μνημονίων… Απίστευτο.
Τα μούσια πού αποδίδονται;
Μου αρέσουν, αν και μου έχουν πει ότι αυτό το λουκ δεν ταιριάζει πολύ με τη Ν.Δ.
Εγώ όμως δεν πιστεύω ότι πρέπει να φτιάξω έτσι τη φάτσα μου ώστε να είμαι πολιτικά ορθός.
«Μέχρι και μουστάκι θα σε βάλουν να ξυρίσεις» οι δεξιοί, όπως χαρακτηριστικά έλεγε παλιά ελληνική ταινία…
Δεν νομίζω. Απλά θα πρέπει να συμβιβαστούν με το ότι η Ν.Δ. θα έχει έναν γενειοφόρο βουλευτή.
Το «έλα να δεις» με σύζυγο επιχειρηματία που την έπιασαν με τον εξηντάρη φίλο του