❱❱ Ο Βασίλης Κικίλιας, που δηλώνει εγωιστής, μιλά για τον έρωτα και θυμάται την πιο δύσκολη στιγμή του όταν έπαιζε μπάσκετ
❱❱ Η ιδιαίτερη σχέση του με τα παιδιά της Ελ.ασ. και το κόμικς που στάθηκε η αφορμή για να γίνει γιατρόςΟ «ερωτευμένος Μανιάτης» βρήκε το «μια ζωή μαζί» που έζησαν και ζουν οι γονείς του. Αφού σάρωσε τα παρκέ του μπάσκετ, μπήκε στα χειρουργεία Ορθοπεδικής και εν τέλει επέλεξε την πολιτική!Oπως και να ‘χει, ο Βασίλης Κικίλιας ανοίγει νέα, πολύ ενδιαφέροντα κεφάλαια.
Εγωιστής και ξεροκέφαλος κατά δήλωσή του, δουλευταράς και πολύ πετυχημένος σε ό,τι έχει αναλάβει, ο τομεάρχης Εθνικής Αμυνας και βουλευτής Α΄ Αθηνών της Ν.Δ. μιλά περί έρωτος και άλλων τινών, σε μια πολύ προσωπική συνέντευξη.
Εξηγεί ότι είναι ωραίο να έχει κανείς «ισορροπία» στην προσωπική του ζωή και, μιλώντας περί δεσμεύσεων, παραδέχεται ότι «είναι ωραίος κύκλος ο γάμος, αρκεί να βρεις τον άνθρωπό σου».
Ο Βασίλης Κικίλιας πιστεύει ότι ο έρωτας δεν σβήνει, αλλά εξελίσσεται, τα διαζύγια δεν είναι για εκείνον ευχάριστες καταστάσεις, ενώ η αληθινή ευτυχία, όπως ο ίδιος τη στοιχειοθετεί, είναι το μέτρο μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.
Πώς έδεσε η Μάνη με τη Σύρο πάνω σου;
Είμαι περισσότερο Μανιάτης, που είναι η καταγωγή του πατέρα μου, αλλά έχω και της μάνας μου κάποια στοιχεία. Στη Σύρο έχω περάσει πολύ όμορφα παιδικά καλοκαίρια, στο σπίτι της γιαγιάς. Μετράγαμε τα μπάνια και τα παγωτά. Ο παππούς μου ήταν γεωργός και κτηνοτρόφος. Είχε δαμάλια, αγελάδες, κότες, κατσίκια…
Το καλοκαίρι κόβαμε τα σύκα τα λομπάρδικα και τα σταφύλια από το αμπελάκι. Υπήρχε και ξυλόφουρνος και η γιαγιά μαγείρευε μουσακάδες, παπουτσάκια, ντομάτες γεμιστές με καπάκια ζάχαρη από πάνω και τριμμένη φρυγανιά… Τέτοιες υπέροχες εικόνες έχω.
Στα 12, όμως, τελείωσε αυτό, γιατί άρχισα να παίζω μπάσκετ και είχα γρήγορη εξέλιξη. Ξέχασα τι σημαίνει διακοπές από εκεί και μετά. Είμαστε μια πολύ αγαπημένη και δεμένη οικογένεια. Οι γονείς μου είναι μια ζωή μαζί. Το πατρικό μας ήταν στα Πετράλωνα, αλλά για μια χρονιά μέναμε στα Εξάρχεια, στην Εμμανουήλ Μπενάκη, πάνω από ένα αστυνομικό τμήμα.
Παιδιόθεν συνδέεται η ζωή σου με τα αστυνομικά τμήματα;
Εχω μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά της ΕΛ.ΑΣ. Τα αγαπάω πολύ. Η σχέση αυτή ήρθε στο αποκορύφωμά της όσο ήμουν υπουργός. Είχα και έναν θείο αστυνομικό, που «χάθηκε» στο καθήκον.
Τι λες για όσους χρησιμοποιούν τον όρο «μπάτσος»;
Λυπάμαι γι’ αυτόν τον όρο. Στις εποχές της μεγάλης κοινωνικής έντασης δεν είδα εγώ την ελίτ να βγαίνει μπροστά. Ούτε την πολιτική ούτε την ακαδημαϊκή ούτε την επιχειρηματική ελίτ. Αυτά τα παιδιά ήταν στον δρόμο και κράτησαν όρθια την πόλη και τη χώρα.
Είπες μιλώντας για τους γονείς σου, με εμφανή θαυμασμό, ότι είναι μια ζωή μαζί. Θέλεις και για σένα κάτι τέτοιο;
Είναι ωραίο αυτό. Εγώ στενοχωριέμαι όταν βλέπω νέους να παντρεύονται και ύστερα να χωρίζουν.
Η μια όψη του νομίσματος μπορεί να είναι το ότι δεν παλεύουν αρκετά για τη σχέση τους. Η άλλη λέει πως είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου να κάνει μια τέτοια επιλογή, αν πιστεύει ότι οι όροι με τους οποίους άρχισε μια σχέση παύουν να υπάρχουν. Είναι ανθρώπινο να ερωτεύεσαι και να παύεις να είσαι ερωτευμένος, να αγαπάς και να παύεις να αγαπάς ή να υπάρχουν ασυμφωνίες χαρακτήρων. Πριν από πολλά χρόνια, επίσης, όταν ήταν κοινωνικά κατακριτέο να χωρίσεις, εκεί καταπιεζόταν κόσμος… Σε όλα τα πράγματα στη ζωή πρέπει να υπάρχει η αριστοτελική μεσότητα και μια ισορροπία. Να γίνονται όλα με μέτρο. Οι υπερβολές δημιουργούν προβλήματα.
Ο έρωτας περνάει; Τι πιστεύεις εσύ;
Εγώ θέλω να πιστεύω ότι μεταλλάσσεται και εξελίσσεται. Προφανώς ο ενθουσιασμός φεύγει, όπως φεύγει και το αρχικό φτερούγισμα.
Γνωρίζεις έναν άνθρωπο και τον αγαπάς, και ενδεχομένως αυτό εξελίσσεται και τον παντρεύεσαι. Μετά είναι ο πατέρας ή η μάνα των παιδιών σου και τον βλέπεις πάλι μέσα από άλλο πρίσμα. Υστερα φεύγουν τα παιδιά, πάνε πανεπιστήμιο, φτιάχνουν τις ζωές τους και το ζευγάρι ξαναγίνεται δύο. Ξαναβρίσκεται εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Τότε πάλι αναπτύσσονται νέα συναισθήματα. Είναι ένας ωραίος κύκλος αυτός, με την προϋπόθεση ότι έχεις τον άνθρωπό σου.
Οι γονείς σου σε προτρέπουν σε τέτοιες σχέσεις σταθερές;
Οι γονείς μου δεν παρεμβαίνουν ποτέ στη ζωή μου. Ημουν πάντοτε πολύ ανεξάρτητος και από νωρίς έμενα μόνος μου σε σπίτια κοντά στα γήπεδα όπου έπαιζα μπάσκετ για να προλαβαίνω προπόνηση, φροντιστήρια Ιατρικής και όλα τ’ άλλα. Με μόρφωσαν και τους σέβομαι.
Αλλά εγώ, όπως σου είπα, από τα 12 και μετά έλειπα. Ημουν κλεισμένος σε ξενοδοχεία, δεν υπήρχαν γιορτές, κάθε Σαββατοκύριακο είχα αγώνες και από τα 15 που με πήρε ο Τζούροβιτς στην ανδρική ομάδα του Πανιωνίου βδομάδα παρά βδομάδα έλειπα και τρεις μέρες από το σχολείο γιατί είχαμε αγώνες. Διάβαζα παντού. Στα αεροπλάνα, στα πούλμαν, στην προετοιμασία, στα ξενοδοχεία… Οι άλλοι διάβαζαν το… «Down town» κι εγώ βιβλία Ιατρικής. Δεν μετανιώνω όμως. Ημουν ομαδικός παίκτης κι έτσι έμαθα να ακούω τους ανθρώπους και να συνεργάζομαι μαζί τους.
Δεν ήμουν ο καλύτερος παίκτης στο μπάσκετ. Ο καλύτερος συμπαίκτης ήμουν. Υπήρχαν άλλοι καλύτεροι παίκτες από μένα.
Αυτοί με τις γκομενίτσες, δηλαδή, κι εσύ με το εγχειρίδιο;
Οχι, εγώ υποστηρίζω ότι υπάρχει μέτρο και timing για καθέναν. Πράγματι οι πρωταθλητές, επειδή έχουν πολύ μεγάλη πίεση και αβεβαιότητα στα επαγγελματικά τους, ψάχνουν ένα αποκούμπι σταθερότητας στην προσωπική τους ζωή και άρα παντρεύονται νέοι. Παρ’ όλα αυτά, το momentum, η κατάλληλη στιγμή για κάθε άνθρωπο είναι προσωπική και ξεχωριστή. Και αν στα επαγγελματικά μπαίνουν όλα σε κανόνες, στα προσωπικά υπάρχει το «θέλω».
Για να έρθει η ψυχική ισορροπία ή η σωτηρία της ψυχής, που λέει και η Πρωτοψάλτη, τα δύο αυτά πρέπει να συνδυάζονται.
Ποιος σε έκανε να αγαπήσεις το μπάσκετ;
Ο θείος μου ο Νίκος Κικίλιας, αδελφός του πατέρα μου, ήταν ζωγράφος και τον χάσαμε νωρίς από καρκίνο. Είναι αυτός που με πήγαινε στο γήπεδο στη Ριζούπολη όπου είχε έδρα η ΑΕΚ και έβλεπα την ομάδα της εποχής εκείνης.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου στον πρωταθλητισμό;
Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που έχω αντιμετωπίσει στον αθλητισμό ήταν όταν, παιδάκι 15 χρονών, είχα συγκάτοικο τον συχωρεμένο τον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, όταν έπαθε εκείνο το συγκλονιστικό ατύχημα στον αγώνα Πανιώνιος – Παναθηναϊκός.
Εζησα όλο αυτό το δράμα του τραυματισμού του και αυτή ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές μου. Δεν το χωρούσε ανθρώπινος νους αυτό που έγινε.
Πώς το μπάσκετ «γέννησε» την Ιατρική;
Μικρός διάβαζα ένα κόμικς, το «Μπλεκ», και είχε ένα κεφάλαιο όπου ο ήρωας ήταν τερματοφύλακας γιατρός. Ηταν ένας τερματοφύλακας στην Αγγλία, που με βροχές και χιόνια έπιανε την μπάλα από τη μια γωνία στην άλλη κι έσωζε την ομάδα του. Μου άρεσε που ήταν και γιατρός. Αυτό λοιπόν υπήρχε ως παιδικό βίωμα στο μυαλό μου και, όταν πια οι γονείς μου με ρώτησαν τι θέλω να γίνω, είπα: «Θα γίνω γιατρός και θα παίζω και μπάσκετ».
Εχεις ανοίξει ένα κεφάλαιο στην προσωπική σου ζωή, που λέγεται Τζένη Μπαλατσινού. Εσύ δεν έχεις μιλήσει ακόμη για τη σχέση αυτή, παρότι η πλευρά της συντρόφου σου εμφανίζεται πιο ανοιχτή στη δημοσιότητα. Θα το κάνεις εδώ με αφορμή την κουβέντα μας;
Θέλω να σου πω ότι εκτιμώ το ενδιαφέρον όλων για τα προσωπικά του καθενός. Είναι ανθρώπινο. Αλλά εγώ διαχρονικά δεν μιλάω για τα προσωπικά μου και τον κανόνα αυτόν τον τηρώ και τώρα. Είπα και εξήγησα ότι είναι ωραίο να έχει κανείς ισορροπία στη ζωή, αλλά δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με τίποτα περισσότερο από αυτό, και άρα για τα προσωπικά μου θα μου επιτρέψεις, Βίβιαν, να μην κάνω κανένα σχόλιο.
Καταλαβαίνω ότι μπορεί να έχει ενδιαφέρον, αλλά εγώ δεν πιστεύω ότι πρέπει να εστιάζουμε εκεί. Οι πολίτες στον πολιτικό που τους εκπροσωπεί κοιτάζουν εάν είναι έντιμος, δουλευταράς, εάν έχει ηθικές αξίες, εάν αποδίδει και εάν έχει όραμα για τη χώρα. Δεν θα με ακούσεις ποτέ να μιλάω για την προσωπική μου ζωή.
Ξέρω ότι αγαπάς τα ζώα. Τι άλλο αγαπάς;
Οντως αγαπάω τα ζώα. Εχω ένα λευκό λαμπραντόρ, τη Φάτσα, που τη βαφτίσαμε με την αδελφή μου γιατί είναι φατσούλα. Μου αρέσει πολύ το σινεμά και τελευταία ταινία που είδα ήταν η «Δουνκέρκη». Βλέπω και θέατρο όταν μπορώ.
Πήγα στην παράσταση για τη ζωή του Γιώργου Ζαμπέτα, που είναι μια ιστορική αναδρομή της ελληνικής κοινωνίας από το 1930 έως το 2010. Ο Ζαμπέτας έγραφε τραγούδια επί 60 χρόνια, ανά δεκαετία και ανά εποχή. Είχε μια συγκλονιστική ζωή.
Ποιο τραγούδι του προτιμάς;
Το «Πού ‘σαι, Θανάση»! Θα σου βάλω να το ακούσεις τώρα, αλλά δεν θα σου το τραγουδήσω.
Μικρός τραγουδούσα στο μπάνιο και απέξω φώναζε η μαμά μου: «Σταμάτα, Βασιλάκη, μας ζαλίζεις!»Αγαπώ και τα τραγούδια των Πυξ Λαξ. «Ο καφές σου έχει κρυώσει», «Επαψες αγάπη να θυμίζεις» κ.ά.
Τι αρνητικό έχεις στον χαρακτήρα σου;
Είμαι εγωιστής και ξεροκέφαλος.
Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ
Εχοντας απέναντί μου τον Βασίλη Κικίλια, δεν θα μπορούσα να μην μπω και στα… χωράφια της πολιτικής ρωτώντας τον για τα πρώτα βήματά του στην πολιτική.
Ποιος σε έβαλε στην πολιτική;
Ενα καλοκαίρι, στα 29 μου, που σταμάτησα το μπάσκετ, έκανα μεταπτυχιακό στις υπηρεσίες Υγείας. Είχα επίγνωση του ότι δεν μπορείς να φτάσεις σαράντα παρά κάτι για να γίνεις γιατρός. Κάπου εκεί, λοιπόν, κάνω το μεταπτυχιακό.
Πετυχαίνω στο κέντρο της Αθήνας τον Νικήτα Κακλαμάνη, φίλο του πατέρα μου από τα φοιτητικά του χρόνια, και αρχίζω να μπλέκομαι με τα κοινά. Δούλεψα αφιλοκερδώς για εκείνον στο υπουργείο Υγείας για έναν χρόνο, μετά μου ζήτησε να τον βοηθήσω στον δήμο και το ένα έφερε το άλλο.
Γιατί σε επιλέγουν για τα γαλόνια πάντα; Βλέπουν κάτι στον χαρακτήρα σου; Ησουν υπουργός Δημόσιας Τάξης και τώρα τομεάρχης Αμυνας:
Αυτό με ξεπερνάει. Είναι πάνω από μένα γιατί άλλοι επιλέγουν. Οπως και να ‘χει, εγώ φόρεσα εθνόσημο στο στήθος μου από τα 12, στην Εθνική Παίδων, μετά Εφήβων, Ανδρών κ.λπ.
Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει στο στήθος ή στον ώμο ή στη στολή να φοράς το εθνόσημο. Εχει άλλο ειδικό βάρος. Ολοι όσοι έχουν φορέσει φανέλα με εθνόσημο καταλαβαίνουν τι λέω – Είναι μεγάλη τιμή.
