«Μου προκαλεί αηδία το γεγονός ότι η αναρρίχηση στην εξουσία περνά μέσα από την τυμβωρυχία, και τη συκοφαντία… Τώρα θυμήθηκαν να ψελλίσουν ότι η Περιφέρεια δεν σβήνει φωτιές» λέει σήμερα στην «Espresso» η πρώην περιφερειάρχης Αττικής, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνη για την Κλιματική Αλλαγή και το Περιβάλλον Ρένα Δούρου.
Η ίδια έζησε τη μεγάλη πυρκαγιά στο Μάτι το 2018 και το φετινό καλοκαίρι τής «ξύπνησε» τις ίδιες άσχημες μνήμες. «Για να σας μιλήσω ειλικρινά, δεν είναι εύκολο να γυρίσω σελίδα» επισημαίνει η Ρένα Δούρου, η οποία πλέον δουλεύει πάνω στην επίκαιρη ατζέντα της ραγδαίας κλιματικής αλλαγής, που συντελείται και στην Ελλάδα.
Στις περιοδείες που κάνει σε όλη τη χώρα διαπιστώνει ότι συσσωρεύεται οργή εναντίον της κυβέρνησης Μητσοτάκη, καθώς και ότι διαμορφώνεται τάση πλειοψηφική, όπως χαρακτηριστικά λέει, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μιλώντας γενικά για την Κεντροαριστερά, επιμένει ότι η κοινωνία που πάσχει σε διάφορα επίπεδα αδιαφορεί πλήρως για το μέλλον της Κεντροαριστεράς. Θέλει απλά καινούργιες προτάσεις εξουσίας.
Συζητώντας για την πανδημία, η Ρένα Δούρου υποστηρίζει ότι οι αντιεμβολιαστές είναι παλιοί γνώριμοι του Κυριάκου Μητσοτάκη από τα συλλαλητήρια κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών: «Ίδιος ανορθολογισμός, ίδιος αντιεπιστημονικός λόγος, ίδιος φανατισμός». Η πρώην περιφερειάρχης, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, δεν νοσταλγεί τα παλιά της οφίτσια, γιατί ποτέ δεν αναζήτησε τη… χλιδή τους. Σε προσωπικό επίπεδο, αποκαλύπτει ότι δεν αντέχει την ασυνέπεια, την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά. Έχει αδυναμία στη μητέρα της, στα ανίψια της, στις εγγονές της και στον σύντροφό της, η αγάπη του οποίου καλύπτει κάθε πτυχή της ζωής της.
Πώς σχολιάζετε αυτόν τον ανασχηματισμό, που άγγιξε και τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ο πρωθυπουργός έκανε ανασχηματισμό-παρωδία και πάλι του φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ… Γι’ αυτό και η εκτόξευση χυδαιοτήτων κατά του κ. Αποστολάκη. Κατά τα άλλα επιβεβαιώθηκε ότι η εξουσία Μητσοτάκη δεν είναι απλά μέρος των κρίσεων, αλλά λειτουργεί επιβαρυντικά, τις χειροτερεύει.
Πώς νιώσατε φέτος, που άλλοι βρέθηκαν στη δεινή θέση της διαχείρισης των πυρκαγιών στην οποία κάποτε βρεθήκατε εσείς;
Αναβίωσαν οι οδυνηρές μνήμες της τραγωδίας του 2018, αυτές που δεν θα σβήσουν ποτέ. Αυτός ο πόνος, που επιδεινώνεται από τη συντονισμένη προσπάθεια που έκανε ένας ολόκληρος μιντιακοπολιτικός μηχανισμός υπό την καθοδήγηση της Ν.Δ. και του κ. Μητσοτάκη, για να μου αποδοθούν ως περιφερειάρχη όλες οι αρμοδιότητες και οι ευθύνες της όλης επιχείρησης κατάσβεσης της καταστροφικής πυρκαγιάς! Τι κι αν ο νόμος είναι απολύτως σαφής, ορίζοντας ότι την ευθύνη της κατάσβεσης της πυρκαγιάς και της διάσωσης των πολιτών έχει το Πυροσβεστικό Σώμα; Τι κι αν η Τοπική Αυτοδιοίκηση απλώς συνεπικουρεί με υδροφόρες και μηχανήματα; Η πολιτική ατζέντα της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης επένδυσε στη στοχοποίησή μου, ήμουν το πρόσωπο στο οποίο έπρεπε να φορτωθούν όλες οι ευθύνες! Σήμερα όμως οι ίδιοι που διατυμπάνιζαν ότι «η Δούρου φταίει για την τραγωδία», χωρίς ντροπή, θυμήθηκαν να ψελλίσουν και κάτι σωστό: ότι η Περιφέρεια, η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν σβήνουν φωτιές. Για να σας μιλήσω ειλικρινά, δεν είναι εύκολο να γυρίσω σελίδα. Μου προκαλεί αποστροφή και αηδία το γεγονός ότι η αναρρίχηση στην εξουσία περνά μέσα από την τυμβωρυχία, τη συκοφαντία, την επένδυση στον πόνο και στην καταστροφή. Εμείς, η Δύναμη Ζωής, σήμερα μπροστά στην πραγματικότητα της πρωτοφανούς οικολογικής καταστροφής, με τις ανυπολόγιστες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, έχουμε κάνει διαφορετική επιλογή. Δεν υπερπλειοδοτήσαμε στην καταστροφή, δεν κάναμε μικροπαραταξιακή πολιτική, δεν επιχειρήσαμε να κάνουμε ταμείο στα καμένα.
Τι συμβαίνει και ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει να πάρει τα πάνω του;
Τα πράγματα αλλάζουν. Η φθορά της εξουσίας Μητσοτάκη είναι αναμφισβήτητη. Και αυτό δεν αποτυπώνεται μόνο στις δημοσκοπήσεις που αποτελούν πάντα μια αποτύπωση της συγκυρίας. Το διαπιστώνω από την αδιαμεσολάβητη επαφή μου με τους πολίτες στις περιοδείες που κάνω σε όλη την Ελλάδα. Από τις Σέρρες έως την Πρέβεζα και τη Λευκάδα. Διαμορφώνεται πλέον πλειοψηφική τάση κόντρα στην ταξική και τοξική κυβέρνηση Μητσοτάκη. Για ένα νέο κεφάλαιο αλλαγής και ελπίδας για τον τόπο.
Ισχύει αυτό που ο λαός λέει «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει»;
Αναφέρομαι στις δεκάδες υποομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, που η καθεμιά έχει και μια γνώμη…
Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείτε! Υποομάδες συμφερόντων, φράξιες και λόμπι δεν υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, είναι τα χαρακτηριστικά άλλων κομμάτων, όπως της Ν.Δ. Στον ΣΥΡΙΖΑ, στη διαδικασία διαμόρφωσης μιας θέσης, προφανώς γίνονται και διαφορετικές τοποθετήσεις. Με διαλογική συζήτηση και συντροφικότητα, στο τέλος ομόφωνα, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, ψηφίζουμε τις αποφάσεις που καθορίζουν την πολιτική του κόμματος. Ακριβώς όπως έγινε και πρόσφατα στην προγραμματική συνδιάσκεψη. Υπάρχει πρωτοφανής σύγκλιση απόψεων. Κάτι που φυσικά δεν αποκλείει ούτε τη διαφορετική άποψη ούτε την ελευθερία λόγου. Αυτή άλλωστε είναι και η ιστορική παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή του Συνασπισμού. Ενα δημοκρατικά δομημένο κόμμα, με πρόγραμμα, ψηφισμένες αποφάσεις, εκλεγμένα όργανα, δεν μπορεί να θεωρείται σκορποχώρι. Αυτά είναι χοντροκομμένη προπαγάνδα.
Ποια είναι η γνώμη σας για τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Ο κόσμος δείχνει να τον εμπιστεύεται…
Περισσότερη σημασία από το τι λέει ένα στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τον πρωθυπουργό έχει η γνώμη των ίδιων των πολιτών για τον κ. Μητσοτάκη. Αν ρωτήσετε τα παιδιά που φέτος έμειναν εκτός δημόσιων ΑΕΙ λόγω της ιδεοληπτικής εμμονής της κυβέρνησης στην ελάχιστη βάση εισαγωγής, τους μικρομεσαίους που παλεύουν με τα λουκέτα, τους ανθρώπους του ΕΣΥ που έχει εγκαταλείψει η κυβέρνηση παρά τη μετάλλαξη που θερίζει, τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους, οι χαρακτηρισμοί τους μάλλον δεν θα μπορούσαν να τυπωθούν στο χαρτί… Η οργή των πολιτών είναι διάχυτη παντού. Μιλάμε για τον μοναδικό πρωθυπουργό της χώρας που επιδεικτικά υλοποιεί την ατζέντα των συμφερόντων που υπηρετεί και όχι των πολιτών που έκαναν το λάθος να τον επιλέξουν.
Η λεγόμενη Κεντροαριστερά, νομίζω, πάσχει πολύ αυτό το διάστημα. Ούτε η Φώφη Γεννηματά φαίνεται να μπορεί να ξεκολλήσει το… καράβι της. Τι συμβαίνει στον χώρο αυτόν;
Αν ρωτούσαμε τους ανθρώπους που στοιβάζονται καθημερινά στα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάνε στις δουλειές τους, τους γονείς που θα στείλουν τα παιδιά τους σε τάξεις των 27 μαθητών, θα διαπιστώναμε ότι μάλλον τους είναι αδιάφορο το μέλλον της Κεντροαριστεράς. Σε περίοδο καθολικής ανασφάλειας εξαιτίας των πολιτικών Μητσοτάκη, από την υγεία ως την παιδεία και την εργασία, τέτοιου είδους αναλύσεις δεν δίνουν λύσεις, γιατί δεν πατάνε στα προβλήματα των ανθρώπων. Λύσεις δίνουν οι αγώνες, η προγραμματική, μαχητική αντιπολίτευση με προτάσεις, όπως κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση.
Πώς βλέπετε όλη αυτή την ιστορία με τους αντιεμβολιαστές, τα προνόμια των εμβολιασμένων, τις δεκάδες ιατρικές απόψεις κ.λπ.;
Οι αντιεμβολιαστές είναι οι παλιοί γνώριμοι του κ. Μητσοτάκη από τα συλλαλητήρια κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ιδιος ανορθολογισμός, ίδιος αντιεπιστημονικός λόγος, ίδιος φανατισμός. Και απέναντί τους μια κυβέρνηση που παίζει με τη φωτιά για ψηφοθηρικούς λόγους.
Εντοπίζετε λάθη στη διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση;
Η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη, γιατί τον Μάιο ο κ. Μητσοτάκης υποσχόταν κανονικότητα. Και σήμερα το τείχος ανοσίας είναι όνειρο απατηλό. Τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα στην πανδημία είναι επικίνδυνα. Για να κουκουλώσει τις ευθύνες της για την αποτυχία στους εμβολιασμούς η κυβέρνηση στοχοποιεί τους υγειονομικούς. Διχάζει την κοινωνία. Αντί να πείσει, επιβάλλει. Απειλεί με κατάργηση βασικών δικαιωμάτων. Γίνεται μέρος του προβλήματος.
Πώς είναι η ζωή χωρίς οφίτσια; Υπάρχει νοσταλγία, έλλειψη εξουσίας;
Όπως και όταν δεν ήμουν βουλευτής δεν επέλεξα να έχω προσωπικό, πολιτικό γραφείο, έτσι κι όταν ανέλαβα την ευθύνη της διοίκησης της Περιφέρειας, προσπάθησα να μην κάνω χρήση κάποιων «προνομίων» για να μην τα συνηθίσω και δεθώ με αυτά. Κράτησα έτσι το παλιό αυτοκίνητο και δεν αγόρασα καινούργια έπιπλα για το γραφείο περιφερειάρχη. Απέφευγα τις εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων, άνευ ουσίας, γι’ αυτό και κάποιοι μου είχαν προσάψει ότι ήμουν δήθεν άφαντη. Όμως είχα κάνει την επιλογή μου. Ήταν εκείνη της δουλειάς και των έργων. Μια στάση ζωής που συνεχίζεται ως σήμερα από τη θέση της επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Περιφέρεια Αττικής και του μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., υπεύθυνης της Κλιματικής Κρίσης, του Περιβάλλοντος και της Ενέργειας. Έτσι δεν υπάρχει καμιά νοσταλγία για πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ.
Καταλογίζετε στον εαυτό σας λάθη από την άσκηση εξουσίας που κάνατε; Εάν γύριζε ο χρόνος πίσω, θα αλλάζατε κάτι;
Αλάθητος δεν είναι κανείς. Θα μπορούσαν κάποια πράγματα να είχαν γίνει διαφορετικά; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα και ο χρόνος δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω. Με τα «αν» δεν αλλάζουν τα πράγματα, αλλά με σκληρή δουλειά, παθήματα και μαθήματα.
Ποιο είναι το πολιτικό σας μέλλον; Τι προτεραιότητες έχετε βάλει;
Την πολιτική δεν την αντιμετώπισα ποτέ ως καριέρα, με σχεδιασμούς και πόστα, αλλά ως εργαλείο για να αλλάξουν πράγματα, να αποκτήσουν φωνή οι απαρατήρητοι. Κάθε θέση ευθύνης είχε αυτόν τον σκοπό. Παραιτήθηκα άλλωστε από βουλευτής για να δώσω μια δύσκολη μάχη για την Περιφέρεια. Σήμερα η προτεραιότητα είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απαλλαγεί ο τόπος από την πιο επικίνδυνη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα.
Πώς περνάτε στην ιδιωτική, οικογενειακή σας ζωή; Ο σύζυγος πόσο συμπαραστέκεται;
Ο σύντροφός μου είναι πολιτικοποιημένο πρόσωπο, έχουμε τις ίδιες απόψεις, οπότε ζει και αυτός την ίδια καθημερινότητα. Αυτό βοηθάει την αρμονική συμβίωση, αφού πολλές φορές ταιριάζουν οι δράσεις μας, όπως και οι απόψεις μας, ακόμα και για τις πολιτιστικές μας επιλογές. Γι’ αυτό και δείχνει απεριόριστη ανοχή όταν είμαι αναγκασμένη να περνώ άπειρες ώρες στην οθόνη του υπολογιστή, στις τηλεδιασκέψεις, που έχουν πολλαπλασιαστεί λόγω της πανδημίας, στις συνεδριάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου, των τμημάτων του κόμματος, του Κογκρέσου του Συμβουλίου της Ευρώπης. Και αυτή την ανοχή δεν την αντιλαμβάνεται ως καθήκον, αλλά ως στάση ζωής.
Ποια τα συν και τα πλην της προσωπικότητάς σας;
Μάλλον πρέπει να σχετικοποιήσουμε τα συν και τα πλην. Ξέρετε, μια ρήση λέει ότι τα πλεονεκτήματα ενός ανθρώπου μπορεί να γίνουν τα μειονεκτήματά του. Αρα η εργασιομανία μου μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή, το ότι δεν κάνω πίσω, εμμονή, το ότι επιλέγω πάντα να στηρίξω τις γυναίκες, μεροληψία σε βάρος των ανδρών. Για το ότι είμαι πολύ απαιτητική από τους συνεργάτες μου, αλλά ότι δεν επιτρέπω σε κανέναν να τους κάνει παρατήρηση, μπορεί κάποιοι να με θεωρήσουν κτητική. Το γεγονός ότι δεν αντέχω την ασυνέπεια, την προχειρότητα, την τσαπατσουλιά μπορεί να μεταφραστεί σε υπερβολική αυστηρότητα και τυπολατρία, και ούτω καθεξής. Ενα μόνο δεν χωρά αμφισβήτηση, η αδυναμία στη μητέρα μου, στα ανίψια, στις εγγονές μου. Ή μήπως; Υπερβολική ευαισθησία; Λέτε;